Μανώλης Φάμελλος: Η μουσική δεν πεθαίνει

της Φιλουμένας Ζλατάνου

Ο Μανώλης Φάμελλος ήταν μέλος του συγκροτήματος Οι Ποδηλάτες, ενώ από το 1999 κάνει καριέρα μόνος του, ανακαλύπτοντας τις διαφορετικές πτυχές του εαυτού του, γράφοντας και τραγουδώντας με το ιδιαίτερο στυλ που τον διακρίνει. Με έξι προσωπικούς δίσκους στο ενεργητικό του (ο τελευταίος κυκλοφόρησε μέσα στο 2010) ανεβαίνει για δύο ακόμα Κυριακές στο Club του Σταυρού του Νότου, έχοντας μαζί του τους διάφορους εαυτούς του, μία πλειάδα καλών μουσικών και την εξαιρετική νέα φωνή Πέννυ Μπαλτατζή για να «γεμίζει τα ενεργειακά τους αποθέματα».

Χιουμορίστας, ατακαδόρος και με σαφή άποψη και επιχειρήματα, μας μίλησε για τον εαυτό του, για την ευτυχία που έρχεται ή όχι, τις στιγμές που κρατάνε ή όχι, τις αργίες και τις απεργίες και τον "δολοφόνο πειρατή".

Ποια είναι η στιγμή που κρατάει για πάντα;
Το τραγούδι είναι η στιγμή, οι στιγμές όπου ο χρόνος δεν έχει πια βαρύτητα, η στενότητα αν θέλετε. Είναι μικροί χρονοπολλαπλασιαστές που ισοφαρίζουν τα αμέτρητα λεπτά που χάνονται στο κενό. Επίσης είναι και ο τελευταίος μου δίσκος, αλλά δυστυχώς δεν κρατάει ούτε μια ώρα.
 
Ποιοι είναι όλοι αυτοί που μαζεύονται στο Σταυρό του Νότου μαζί σας και έχουν το ίδιο επώνυμο με εσάς; Λάκης, Εμμανουήλ, κτλ.
Είναι διάφοροι εαυτοί μου που διαγκωνίζονται για μια θέση στον ήλιο. Χαρακτήρες που εγώ δεν θέλω να ξέρω. Όπως όταν βλέπω φωτογραφίες από τις εμφανίσεις, μου φαίνεται εκ πρώτης όψεως να είμαι εγώ στο κάδρο, έπειτα όμως λέω "επ! ποιος είναι αυτός που με παριστάνει τόσο άθλια;". Είναι όλοι αυτοί λοιπόν που τους χρεώνω τα αρνητικά μου, για να μπορώ εγώ κατά βάθος ή κατ’ ύψος να είμαι ιδανικός και αθώος.
 
Μιλήστε μου για την επιλογή της Πέννυς Μπαλτατζή και των τραγουδιών του προγράμματος.
Η Πέννυ ενίσχυσε τα ενεργειακά μας αποθέματα και με τα τραγούδια νομίζω πως πήγαμε λίγο παρακατω, προς την ουσία του πράγματος, αποφεύγοντας τα περιττά στολίδια.

Η αργία ή απεργία είναι μέσο πίεσης που λειτουργεί στις μέρες μας;
Βέβαια, άλλωστε στις μέρες μας μόνο το δυσλειτουργικό λειτουργεί. Είναι σαν τον βελονισμό, πρέπει να ξέρουμε ακριβώς πού να πιέσουμε αλλιώς προκαλούμε ανώφελο πόνο. Ιδιοσυγκρασιακά τείνω προς την αργία και την ρέμβη, άλλωστε για να γίνω παραγωγικός πρέπει πρώτα να τα παρατήσω όλα. Τελειώνοντας και επειδή μου αρέσει να αντιφάσκω θα πω πως είναι καλύτερα να απεργείς από την αργία, παρά να αργείς από την απεργία.

Η πειρατεία σκοτώνει τη μουσική;
Είμαστε εθισμένοι στην κινηματογραφική/θεαματική γλώσσα και ψάχνουμε σώνει και καλά την σκηνή του φόνου, τον πειρατή - φονιά και το θύμα - μουσική. Ευτυχώς, η μουσική δεν πεθαίνει, απλά ταλαιπωρείται λίγο παραπάνω αλλά επιζεί και ανθίζει γιατί είναι και η ιδία της ταλαιπωρίας.
 
«Η ευτυχία είναι αυτό που περιμένουμε να ’ρθει», είχατε τραγουδήσει. Τελικά θα είναι πάντα άπιαστη;
Δεν ξέρω. Πάντως θα είναι σίγουρα πάντα εύθραυστη όπως και εμείς.

Info:
Σταυρός του Νότου Club, Θαρύππου & Φραντζή, Νέος Κόσμος, τηλ: 210 9226975
Κυριακές 12/12 και 19/12. Ώρα Έναρξης: 22: 30
Είσοδος: 12 ευρώ (με μπύρα ή κρασί)
Μπουκάλι ουίσκι ανά 4 άτομα 110 ευρώ Μπουκάλι κρασί ανά δύο 60 ευρώ