Τα μπαράκια που μας λείπουν πιο πολύ
Ο Κόκκινος Λωτός και τα μοχίτο του, το Booze με τις σκακιέρες του, η κοσμοσυρροή στο Chelsea και άλλα επτά μπαράκια που μας λείπουνε τρελά.
Ψηλά στη λίστα με τα πράγματα που θα κάνουμε μόλις τελειώσει όλο αυτό, εκεί στην ίδια θέση με τα μεγάλα ταξίδια, βρίσκεται μια μπαρότσαρκα από εκείνες τις παλιές, που ξεκινάς 9 το βράδυ και σε βρίσκει η ανατολή του ήλιου να ψάχνεις τα κλειδιά έξω από την πόρτα του σπιτιού σου. Κι αυτά είναι 10 από τα μπαράκια που θα συμπεριλάβουμε στο δρομολόγιο –είναι επίσης δέκα από τα μπαράκια που σκεφτόμαστε πιο πολύ αυτές τις μέρες, όταν υψώνουμε τα ποτήρια μας στις βιντεοκλήσεις.
Ο Κόκκινος Λωτός στη Ζωοδόχου Πηγής, για τα πάμφθηνα μεν, εξαιρετικά δε κοκτέιλ του, το εξοτίκ εσωτερικό του και τα χαρούμενα πλήθη στο πεζοδρόμιο έξω –και τώρα που το είπαμε αυτό, θυμάσαι πέρυσι τέτοια εποχή που όλο κι όλο μας το πρόβλημα ήταν ο αντικαπνιστικός νόμος;
Το Booze της Κολοκοτρώνη, που παίζει πάντα τις καλύτερες μουσικές της πόλης και που είναι, πολύ περισσότερο από μπαρ, σημείο συνάντησης· μια μικρή ελεύθερη δημοκρατία σαν άλλο γαλατικό χωριό μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία της Αθήνας.
Το Chelsea στο Παγκράτι που όσο χίπστερ κι αν επιμένεις να το λες, αν θέλεις κόσμο και γνωριμίες και φλερτ στα πεζοδρόμια και όλα τα ωραία που συμβαίνουν στα δημοφιλέστερα μπαρ της πόλης, πού θα πας; Στο Chelsea θα πας.
Το Dude της Καλαμιώτου, για όλο αυτό το παιχνίδι που γίνεται στο διαδρομάκι μπροστά από τη μεγάλη μπάρα του, τα μικρά χουχούλικα «δωμάτια» στα αριστερά και τα τραπεζάκια έξω που αψηφούσαν και την χειρότερη βαρυχειμωνιά έτσι όπως ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο.
Το Ποδήλατο στα Εξάρχεια, που δεν κοιμάται ποτέ, που παίζει μουσικάρες κι έχει κοινωνικοποίηση στη μεγάλη μπάρα του και απομόνωση κάτω από θόλους και καμάρες, σε ήσυχα τραπεζάκια που εμπνέουν εις βάθος συζητήσεις.
Το Κεραμείο στο Μεταξουργείο και η ωραιότερη γάτα που είχε ποτέ μπαράκι για μασκότ του. Και τα πέτρινα πεζούλια στην ήσυχη αυλή του, και τα σουβλάκια του Έλβις από δίπλα, για το σβήσιμο.
Το Barrett του Ψυρρή, στο οποίο συναντούσες κάθε Σάββατο όλη την Αθήνα, και για το οποίο οι μισοί σου φίλοι ορκίζονται ότι παίζει τις καλύτερες μουσικές της πόλης –οι υπόλοιποι το αγαπούν για άλλους λόγους, που περιλαμβάνουν κυρίως την ατμόσφαιρά του.
Το Σπιρτόκουτο των Πετραλώνων για τα απίστευτα κοκτέιλ του, το παρεΐστικο κλίμα και τις μουσικές του που κινούνται σε όλο το ανεξάντλητο φάσμα της ροκ. Α, και την τοιχογραφία με τον Super Mario πίσω από την μπάρα.
Το Baba au Rum στο Τρίγωνο, γιατί μας κάνει κάθε χρόνο περήφανους σαρώνοντας τα διεθνή βραβεία με όπλο τα απίστευτα κοκτέιλ του. Και γιατί έχει ύφος στιλάτο, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται σνομπ ή επιτηδευμένο.
Ο Ένοικος της Καλλιδρομίου, γιατί πάνω και πέρα και περισσότερο απ’ όλα αυτό που μας έχει λείψει είναι η εγγύτητα και η ανθρώπινη επαφή που βρίσκεις στα αυθεντικά ποτάδικα παλαιάς κοπής. Και στις μαρμάρινες μπάρες.
Ο Κόκκινος Λωτός στη Ζωοδόχου Πηγής, για τα πάμφθηνα μεν, εξαιρετικά δε κοκτέιλ του, το εξοτίκ εσωτερικό του και τα χαρούμενα πλήθη στο πεζοδρόμιο έξω –και τώρα που το είπαμε αυτό, θυμάσαι πέρυσι τέτοια εποχή που όλο κι όλο μας το πρόβλημα ήταν ο αντικαπνιστικός νόμος;
Το Booze της Κολοκοτρώνη, που παίζει πάντα τις καλύτερες μουσικές της πόλης και που είναι, πολύ περισσότερο από μπαρ, σημείο συνάντησης· μια μικρή ελεύθερη δημοκρατία σαν άλλο γαλατικό χωριό μέσα στη ρωμαϊκή αυτοκρατορία της Αθήνας.
Το Chelsea στο Παγκράτι που όσο χίπστερ κι αν επιμένεις να το λες, αν θέλεις κόσμο και γνωριμίες και φλερτ στα πεζοδρόμια και όλα τα ωραία που συμβαίνουν στα δημοφιλέστερα μπαρ της πόλης, πού θα πας; Στο Chelsea θα πας.
Το Dude της Καλαμιώτου, για όλο αυτό το παιχνίδι που γίνεται στο διαδρομάκι μπροστά από τη μεγάλη μπάρα του, τα μικρά χουχούλικα «δωμάτια» στα αριστερά και τα τραπεζάκια έξω που αψηφούσαν και την χειρότερη βαρυχειμωνιά έτσι όπως ήμασταν ο ένας πάνω στον άλλο.
Το Ποδήλατο στα Εξάρχεια, που δεν κοιμάται ποτέ, που παίζει μουσικάρες κι έχει κοινωνικοποίηση στη μεγάλη μπάρα του και απομόνωση κάτω από θόλους και καμάρες, σε ήσυχα τραπεζάκια που εμπνέουν εις βάθος συζητήσεις.
Το Κεραμείο στο Μεταξουργείο και η ωραιότερη γάτα που είχε ποτέ μπαράκι για μασκότ του. Και τα πέτρινα πεζούλια στην ήσυχη αυλή του, και τα σουβλάκια του Έλβις από δίπλα, για το σβήσιμο.
Το Barrett του Ψυρρή, στο οποίο συναντούσες κάθε Σάββατο όλη την Αθήνα, και για το οποίο οι μισοί σου φίλοι ορκίζονται ότι παίζει τις καλύτερες μουσικές της πόλης –οι υπόλοιποι το αγαπούν για άλλους λόγους, που περιλαμβάνουν κυρίως την ατμόσφαιρά του.
Το Σπιρτόκουτο των Πετραλώνων για τα απίστευτα κοκτέιλ του, το παρεΐστικο κλίμα και τις μουσικές του που κινούνται σε όλο το ανεξάντλητο φάσμα της ροκ. Α, και την τοιχογραφία με τον Super Mario πίσω από την μπάρα.
Το Baba au Rum στο Τρίγωνο, γιατί μας κάνει κάθε χρόνο περήφανους σαρώνοντας τα διεθνή βραβεία με όπλο τα απίστευτα κοκτέιλ του. Και γιατί έχει ύφος στιλάτο, χωρίς όμως ποτέ να γίνεται σνομπ ή επιτηδευμένο.
Ο Ένοικος της Καλλιδρομίου, γιατί πάνω και πέρα και περισσότερο απ’ όλα αυτό που μας έχει λείψει είναι η εγγύτητα και η ανθρώπινη επαφή που βρίσκεις στα αυθεντικά ποτάδικα παλαιάς κοπής. Και στις μαρμάρινες μπάρες.
