Την επίσκεψη στο Vinilio την προγραμμάτιζα καιρό, όχι απλά από αντίδραση στις progressive house τάσεις των καιρών, αλλά και λόγω των διθυραμβικών κριτικών που είχα ακούσει σχετικά με ”το μαγαζί που έχει κρατήσει ζωντανή την ατμόσφαιρα και το κέφι των 80s”.
Όντας η μοναδική, πλέον, αυθεντική disco στην Αθήνα, το Vinilio είναι πλαισιωμένο από μια φήμη cult μαγαζιού, η οποία δεν αφήνει περιθώρια για αμφιβολίες. Όποιον από τους τακτικούς του θαμώνες και αν ρωτήσετε, όλοι θα σας μιλήσουν, εκτός βέβαια από τη μουσική, για τη μαγική του ατμόσφαιρα, το κέφι και τη ζωντάνια που τη χαρακτηρίζουν.
Η αλήθεια είναι ότι, όπως για κάθε μύθο, έτσι και για το Vinilio αρχικά διατηρούσα τις αμφιβολίες μου. Άλλωστε, σκεφτόμουν, τα αθηναϊκά clubs που έχουν ενσωματώσει τη disco μουσική– κυρίως αυτή της δεκαετίας του ’80– στο πρόγραμμά τους δεν είναι λίγα. Η ατμόσφαιρα, όμως, της disco δεν αναβιώνει τόσο εύκολα. Τρανή απόδειξη το γεγονός ότι δεν είναι πια σπάνιο το φαινόμενο των 80s τραγουδιών που ακούγονται σε μαγαζιά στα οποία δύσκολα θα δεις κάποιον να χορεύει.
Δεν μπορώ να πω μετα βεβαιότητας ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που με εξέπληξε όταν άνοιξα την πόρτα της disco –το γεγονός ότι τα τραπέζια ήταν άδεια, γιατί όλοι βρίσκονταν στην πίστα, ή η ηλικία των θαμώνων.
Το ”target group” του μαγαζιού το φανταζόμουν άνω των 35 ετών, νοσταλγούς της εποχής που σημάδεψε τόσο τη μουσική σκηνή όσο και τα δεδομένα του nightlife. Αντιθέτως, στη συντριπτική τους πλειοψηφία, οι ”clubbers” που κατέκλυζαν την πίστα στο Vinilio ήταν κάτω των 25. Και διασκέδαζαν με την ψυχή τους –τόσο που θα έκαναν τον Tiesto, αν τους παρακολουθούσε, να ανανεώσει τη δισκοθήκη του.
Ο χώρος, βέβαια, δε θα μπορούσε παρά να δένει απόλυτα με το όλο κλίμα του μαγαζιού. Έντονα fluo χρώματα παντού, από τη μπάρα μέχρι τις τουαλέτες, κόκκινοι δερμάτινοι καναπέδες (το trademark των 80s), καθρέφτες σε όλους τους τοίχους, πορτρέτα μεγάλων καλλιτεχνών που σημάδεψαν τις δεκαετίες της disco μουσικής, ζωγραφισμένα, θα έλεγε κανείς, με φωσφοριζέ μαρκαδόρο επάνω στους καθρέφτες, όλα συνθέτουν τη χαρούμενη, pop art εικόνα που συμβάλλει στο να διατηρηθεί η προαναφερθείσα ατμόσφαιρα ζωντανή.
Είναι μάλλον περιττό να αναφέρουμε ότι το χαρακτηριστικότερο στοιχείο της διακόσμησης είναι η πλαισιωμένη από ψυχεδελικά χρώματα και σχέδια ντισκομπάλα, που κλέβει την παράσταση και ξεχωρίζει πρώτη από τη συνολική διακόσμηση του χώρου.
Η μουσική κινείται ευέλικτα ανάμεσα στα 60s, τα 70s και τα 80s, με ξένα αλλά και ελληνικά, πολυαγαπημένα, κομμάτια. Το motto του playlist στο Vinilio θα μπορούσε να είναι ”funkier, happier, louder ” –ήτοι οτιδήποτε δε χορεύεται, αποκλείεται. Αν σας πουν ότι Παρασκευή και Σάββατο το πρόγραμμα κινείται σε πιο mainstream ρυθμούς, παίζει δηλαδή και πρόσφατες επιτυχίες, μην το πιστέψετε –πρόκειται μάλλον για συνωμοσία που αποσκοπεί να αμαυρώσει την cult φήμη του μαγαζιού.
Οι τιμές στο Vinilio είναι το μόνο χαρακτηριστικό που προδίδει την εποχή στην οποία βρισκόμαστε –αν δεν υπήρχαν κι αυτές, σίγουρα θα πιστεύατε ότι κάποια μηχανή του χρόνου σας είχε μεταφέρει απ’ ευθείας στο 1980. H είσοδος με ποτό, λοιπόν, κοστίζει 15 ευρώ την Παρασκευή και το Σάββατο, και 10 ευρώ τις καθημερινές.
Ηρώ Κουνάδη
Vinilio, Λ. Ποσειδώνος 33, Γλυφάδα (Hotel Εμμαντίνα), τηλ.: 210 9681056
