Τι θέλω να δω στο Φεστιβάλ Αθηνών τον Ιούνιο
Αυτές είναι οι οκτώ θεατρικές παραστάσεις του Φεστιβάλ Αθηνών που δεν θα χάσουμε τις επόμενες εβδομάδες.
της Ιωάννας Μπλάτσου
Αρχή Ιουνίου, αρχή καλοκαιριού, αρχή του Φεστιβάλ Αθηνών και διάφορα άρθρα σχετικά με τις καλύτερες παραστάσεις του Φεστιβάλ κάνουν την εμφάνισή τους. Επειδή, όμως, οι παραστάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ της δημοσιογραφικής αναγγελίας τους, βασική παράμετρος αυτού του άρθρου είναι η αυθόρμητη διάθεση της θεατρόφιλης αρθρογράφου και όχι οι συνήθεις PR ισορροπίες. Για να δούμε τι θα θέλαμε να δούμε φέτος τον Ιούνιο στο Φεστιβάλ Αθηνών:
«Είμαστε οι Πέρσες»: Τον Οκτώβριο του ’14, είδα στο Συνεργείο την παράσταση-ντοκουμέντο της Γιολάντας Μαρκοπούλου «Ε-ΦΥΓΑ» και ενθουσιάστηκα. Σε κάθε δωμάτιο μας περίμενε ένας μετανάστης, που διαμένει χρόνια στην Ελλάδα, να μας αφηγηθεί την πραγματική του ιστορία. Ε, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να δω πώς η ίδια ομάδα μεταναστών και οι προσωπικές τους αφηγήσεις θα συναντηθούν σκηνικά με τους «Πέρσες» του Αισχύλου.
«Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει»: Τα αγαπημένα «παιδιά» του Λευτέρη Βογιατζή στήνουν αυτήν την παράσταση, όπως και το αναζωογονητικά σουρεαλιστικό «Το κορίτσι που έπεσε στο πηγάδι». Ο Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί –για πρώτη φορά– και ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνογραφεί, ενώ στη διανομή βρίσκεται ο εξαιρετικός Γιάννης Παπαδόπουλος, ο έμπειρος Γιάννος Περλέγκας και οι Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης και Μαρία Πανουργιά.
«Miss Julie»: Το κλασικό έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ φωτίζει σε αυτή την παράσταση όχι μόνον την πάλη των τάξεων, αλλά και την πάλη των φυλών, καθώς η ηθοποιός που ερμηνεύει τη Μις Τζούλι είναι λευκή ενώ τον Ζαν μαύρος.
«Σόνια»: Πάντα με γοήτευαν οι χαμηλών τόνων, αφαιρετικές παραστάσεις του Άλβις Χερμάνις, με έντονες επιρροές τόσο από τη βερολινέζικη σκηνή όσο και από τη ρωσική θεατρική παράδοση.
«Μικρές αλεπούδες»: Από τον Τόμας Οστερμάγιερ μπορείς να περιμένεις από αριστούργημα (βλέπε «Άμλετ») έως σκηνικό τέρας (αλησμόνητο το απαράδεκτο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας»). Για να δούμε φέτος πόσο του πάει η γραφή της Αμερικανίδας Λίλιαν Χέλμαν.
«Η πασιέντζα»: Ο Νίκος Χατζόπουλος εκτός από εξαίρετος ηθοποιός, είναι και ένας αξιόλογος σκηνοθέτης. Ακόμα θυμάμαι τις άριστες σκηνοθεσίες του για την «Τέλεια στρατηγική» του Μαριβό (Φεστιβάλ Αθηνών 2006) και τον «Βασιλιά Ιωάννη» του Σαίξπηρ (Αμόρε 2005). Εδώ, στο έργο της Μαρίας Λαϊνά θα έχει ισάξιους σκηνικούς συμπαίκτες τον Αργύρη Ξάφη και τον Κώστα Βασαρδάνη.
«Straight White Men»: Καλοδεχούμενος νεοϋορκέζικος αέρας έρχεται στο Φεστιβάλ με την παράσταση της κορεατικής καταγωγής Young Jean Lee. Οι New York Times την έχουν χαρακτηρίσει ως «την πιο περιπετειώδη συγγραφέα της Νέας Υόρκης», το Time Out New York ως «την καλύτερη πειραματική καλλιτέχνιδα», το New York magazine ως «την πιο προφανή απόδειξη ότι η avant-garde δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει και πολύ πλάκα» και εγώ θέλω πολύ, ω, ναι, να δω τη δουλειά της για το πώς αντιλαμβάνεται το ανδρικό πρότυπο των δυτικών κοινωνιών, τον λευκό, ετερόφυλο άντρα.
«Go down, Moses»: Ποτέ δεν κοιτάω τα δελτία τύπου, όταν πρόκειται για παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι. Δεν με ενδιαφέρει τι θα δω. Απλώς, πάω. Για να δω έναν από τους μεγάλους σύγχρονους δημιουργούς του παγκόσμιου θεάτρου.
Αρχή Ιουνίου, αρχή καλοκαιριού, αρχή του Φεστιβάλ Αθηνών και διάφορα άρθρα σχετικά με τις καλύτερες παραστάσεις του Φεστιβάλ κάνουν την εμφάνισή τους. Επειδή, όμως, οι παραστάσεις κρίνονται εκ του αποτελέσματος και όχι εκ της δημοσιογραφικής αναγγελίας τους, βασική παράμετρος αυτού του άρθρου είναι η αυθόρμητη διάθεση της θεατρόφιλης αρθρογράφου και όχι οι συνήθεις PR ισορροπίες. Για να δούμε τι θα θέλαμε να δούμε φέτος τον Ιούνιο στο Φεστιβάλ Αθηνών:
«Είμαστε οι Πέρσες»: Τον Οκτώβριο του ’14, είδα στο Συνεργείο την παράσταση-ντοκουμέντο της Γιολάντας Μαρκοπούλου «Ε-ΦΥΓΑ» και ενθουσιάστηκα. Σε κάθε δωμάτιο μας περίμενε ένας μετανάστης, που διαμένει χρόνια στην Ελλάδα, να μας αφηγηθεί την πραγματική του ιστορία. Ε, με ενδιαφέρει πάρα πολύ να δω πώς η ίδια ομάδα μεταναστών και οι προσωπικές τους αφηγήσεις θα συναντηθούν σκηνικά με τους «Πέρσες» του Αισχύλου.
«Ο Άρντεν πρέπει να πεθάνει»: Τα αγαπημένα «παιδιά» του Λευτέρη Βογιατζή στήνουν αυτήν την παράσταση, όπως και το αναζωογονητικά σουρεαλιστικό «Το κορίτσι που έπεσε στο πηγάδι». Ο Χάρης Φραγκούλης σκηνοθετεί –για πρώτη φορά– και ο Αργύρης Πανταζάρας σκηνογραφεί, ενώ στη διανομή βρίσκεται ο εξαιρετικός Γιάννης Παπαδόπουλος, ο έμπειρος Γιάννος Περλέγκας και οι Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης και Μαρία Πανουργιά.
«Miss Julie»: Το κλασικό έργο του Αύγουστου Στρίντμπεργκ φωτίζει σε αυτή την παράσταση όχι μόνον την πάλη των τάξεων, αλλά και την πάλη των φυλών, καθώς η ηθοποιός που ερμηνεύει τη Μις Τζούλι είναι λευκή ενώ τον Ζαν μαύρος.
«Σόνια»: Πάντα με γοήτευαν οι χαμηλών τόνων, αφαιρετικές παραστάσεις του Άλβις Χερμάνις, με έντονες επιρροές τόσο από τη βερολινέζικη σκηνή όσο και από τη ρωσική θεατρική παράδοση.
«Μικρές αλεπούδες»: Από τον Τόμας Οστερμάγιερ μπορείς να περιμένεις από αριστούργημα (βλέπε «Άμλετ») έως σκηνικό τέρας (αλησμόνητο το απαράδεκτο «Όνειρο καλοκαιρινής νύκτας»). Για να δούμε φέτος πόσο του πάει η γραφή της Αμερικανίδας Λίλιαν Χέλμαν.
«Η πασιέντζα»: Ο Νίκος Χατζόπουλος εκτός από εξαίρετος ηθοποιός, είναι και ένας αξιόλογος σκηνοθέτης. Ακόμα θυμάμαι τις άριστες σκηνοθεσίες του για την «Τέλεια στρατηγική» του Μαριβό (Φεστιβάλ Αθηνών 2006) και τον «Βασιλιά Ιωάννη» του Σαίξπηρ (Αμόρε 2005). Εδώ, στο έργο της Μαρίας Λαϊνά θα έχει ισάξιους σκηνικούς συμπαίκτες τον Αργύρη Ξάφη και τον Κώστα Βασαρδάνη.
«Straight White Men»: Καλοδεχούμενος νεοϋορκέζικος αέρας έρχεται στο Φεστιβάλ με την παράσταση της κορεατικής καταγωγής Young Jean Lee. Οι New York Times την έχουν χαρακτηρίσει ως «την πιο περιπετειώδη συγγραφέα της Νέας Υόρκης», το Time Out New York ως «την καλύτερη πειραματική καλλιτέχνιδα», το New York magazine ως «την πιο προφανή απόδειξη ότι η avant-garde δεν έχει πεθάνει, αλλά έχει και πολύ πλάκα» και εγώ θέλω πολύ, ω, ναι, να δω τη δουλειά της για το πώς αντιλαμβάνεται το ανδρικό πρότυπο των δυτικών κοινωνιών, τον λευκό, ετερόφυλο άντρα.
«Go down, Moses»: Ποτέ δεν κοιτάω τα δελτία τύπου, όταν πρόκειται για παράσταση του Ρομέο Καστελούτσι. Δεν με ενδιαφέρει τι θα δω. Απλώς, πάω. Για να δω έναν από τους μεγάλους σύγχρονους δημιουργούς του παγκόσμιου θεάτρου.
