Είδαμε τον Γιάννη Πάριο να τα τραγουδάει… Όλα

της Δώρας Αμαραντίδου

Το ‘πε και το ‘κανε ο Γιάννης Πάριος και με το παραπάνω! Η υπόσχεση που έδωσε, μέσα και από τον τίτλο των μουσικών παραστάσεών του στο Pantheon Theater, κρατήθηκε. Τα τραγουδάει «Όλα», μέσα σε τρεις ολόκληρες ώρες επί σκηνής, έχοντας 42 μουσικούς και χορωδία να τον συνοδεύουν. Ερμηνεύει 55 τραγούδια, όλα ένα προς ένα. Δεν αφήνει κανένα αγαπημένο του τραγούδι ανερμήνευτο, προσθέτει κι άλλα εξίσου επιτυχημένα και δίνει την καλύτερη ερμηνεία του σε ό,τι κι αν επιλέξει να πει.

Πήγαμε στην πρεμιέρα και διαπιστώσαμε ότι η ερμηνευτική του ικανότητα και τεχνική ξεπερνά την λέξη «αρτιότητα». Την ίδια διαπίστωση έκανε και ο κόσμος που κατέκλυσε τον τεράστιο αυτό χώρο τέχνης και δεν σταμάτησε να επευφημεί τον καλλιτέχνη και να τραγουδά μαζί του.

Λίγο μετά τις 9.30 ανοίγει η μεταλλική θεόρατη αυλαία της τεράστιας σε μήκος και βάθος σκηνής. Το θέαμα επιβλητικό. Στις δύο άκρες μοιρασμένοι 18 μουσικοί και στο πίσω μέρος της σκηνής, κάτω από την γιγαντοοθόνη, 24μελής χορωδία. Υπό τον ορχηστρικό ήχο του «Σήμερα» του Σταμάτη Σπανουδάκη εμφανίζεται ο Γιάννης Πάριος. Ο κόσμος ενθουσιάζεται και με ένα θυελλώδες χειροκρότημα υποδέχεται τον καλλιτέχνη της καρδιάς του.

Ο Γιάννης Πάριος στέκεται μπροστά στο κέντρο της κυκλικής σκηνής. Αλλάζει ο ήχος, το μπουζούκι δίνει το ύφος και επιδίδεται στο πρώτο ερμηνευτικό του σόλο σε ένα λαϊκό του Ξαρχάκου, σε στίχους Μάνου Ελευθερίου. «Είναι αρρώστια τα τραγούδια που αγαπάς να λέω» τραγουδά και ο κόσμος δεν παύει να χειροκροτεί. Εκείνος δεν μπορεί να κρύψει τη συγκίνησή του, λέει «Καλησπέρα», κοιτά αμφιθεατρικά, ακολουθώντας με τα μάτια του τη γραμμή σχεδιασμού του χώρου, μέχρι που συμπληρώνει: «Ευχαριστώ πάρα πολύ για την τιμή που μου κάνετε! Και επειδή είμαι συγκινημένος, προτιμώ να τραγουδήσω, χωρίς να μιλήσω καθόλου».

Αυτή είναι μόνο η αρχή ενός επιβεβαιωμένου καλλιτεχνικού θριάμβου. Όχι μόνο ερμηνευτικού, διότι η επιλογή των τραγουδιών σε αυτή τη μουσική παράσταση είναι το ήμισυ της μεγάλης επιτυχίας. Τα ρυθμικά παλαμάκια συνεχίζουν να αντηχούν αμείωτα στο ρεφρέν του τραγουδιού «Να λοιπόν γιατί σ’ αγάπησα» (Πυθαγόρας – Lang Bergman Bernheim), που λέει «γιατί είσαι η αλήθεια μες την ψευτιά, στα γκρίζα όνειρά μου η ξαστεριά» και η τεράστια αυτοσχέδια… χορωδία του κοινού λειτουργεί αυτομάτως στο «Ποιος να συγκριθεί μαζί σου» (Ντέλλα Ρούνικ- Γιώργος Χατζηνάσιος).

Ακολουθεί μια ιδιαίτερη ερμηνεία στο «Ανάθεμά σε» του Παντελή Θαλασσινού και στο «Απορώ με την καρδιά μου», που είναι γραμμένο από τον Γιάννη Πάριο και στην παράσταση… τραγουδισμένο από τον κόσμο. Στο σημείο αυτό ο ερμηνευτής και τραγουδοποιός παρουσιάζει για πρώτη φορά το ομώνυμο τραγούδι από τον επερχόμενο δίσκο του «Όνειρα κάνω», που θα κυκλοφορήσει στις αρχές Μαΐου. Στην αρχή ο κόσμος το ακούει με απόλυτη προσοχή και στη δεύτερη επανάληψη του ρεφρέν, σιγοψιθυρίζει τα λόγια! Πρόκειται για μια ερωτική μπαλάντα, στο οποίο η συνθετική και στιχουργική υπογραφή του Γιάννη Πάριου είναι εμφανέστατη.

Κάνει ένα πέρασμα σε κάποια λαϊκά που έχουν περάσει στην ιστορία, όπως «Κάνε λιγάκι υπομονή» (Β. Τσιτσάνης) μαζί με τη χορωδία, «Της γερακίνας γιος» (Κ. Βίρβος- Β. Τσιτσάνης), «Μακριά μου να φύγεις» (Κ. Βίρβος – Πάνος Γαβαλάς), «Η ζωή μου όλη» (Α. Πάνου) και φτάνει στο δικό του κορυφαίο «Απόψε», στο «Λυπήσου με», που είναι σε στίχους Πυθαγόρα και μουσική δική του - ένα τραγούδι που, όπως ο ίδιος σημειώνει, δεν το έχει ερμηνεύσει ξανά από το 1979- και «Την αγαπούσα, το παραδέχομαι» (Πυθαγόρας- Ζακ Ιακωβίδης).

Η αυλαία μισοκλείνει, απομονώνεται ο Γιάννης Πάριος με τον πιανίστα Κώστα Μιχαηλίδη για να αποδοθούν δυο κομμάτια του Αντώνη Βαρδή σε στίχους Βασίλη Γιαννόπουλου, «Όλη η ζωή μου» και «Στο κάτω κάτω της γραφής». Γίνεται η σύνδεση με το παρόν, ερμηνεύοντας ακόμα ένα ακυκλοφόρητο τραγούδι του, ένα ζεϊμπέκικο, του οποίου τα λόγια αναγράφονται στη γιγαντοοθόνη «θα σπάσω το μπουκάλι που κρατώ, καλύτερα να κάνω χαρακίρι, παρά να πιω και να σε θυμηθώ». Το πρώτο μέρος κλείνει με δυο τραγούδια στα οποία φαίνεται ότι δίνει τη ψυχή του: «Άνθρωποι μονάχοι» (Γ. Καλαμίτσης- Γ. Σπανός), «Ένα γράμμα» (Σ. Αλιβιζάτος – Α. Βαρδής).

Κατά τις εντεκάμιση, ο Γιάννης Πάριος ανοίγει το δεύτερο μέρος, τραγουδώντας το δικό του «Δώσε μου λιγάκι ουρανό» και ο κόσμος τον υποδέχεται με ρυθμικά παλαμάκια. Συνεχίζει με το «Τι θέλεις να κάνω» (Κ. Ρουβηνέτης- Γ. Χατζηνάσιος), ο κόσμος… του το παίρνει απ’ το στόμα και εκείνος λέει ενθουσιασμένος: «Παναγιά μου, χορωδία! Σκίζετε!» Ένα προς ένα είναι και τα τραγούδια που ακολουθούν: «Φταίμε κι οι δυο» (Πυθαγόρας- Γ. Σπανός), «Δεν θα χωρίσουμε ποτέ» (Α. Βαρδής), «Τόσα γράμματα» (Γ. Πάριος), «Πού πας χωρίς αγάπη» (Κ. Πρετεντέρης- Γ. Ζαμπέτας), «Αν θυμηθείς το όνειρό μου» (Ν. Γκάτσος- Μ. Θεοδωράκης), « Έλα σε μένα» (Ν. Γκάτσος- Μ. Θεοδωράκης), «Το δικό σου αμάρτημα» (Γιάννης Πάριος), «Μου χεις κάνει τη ζωή μου κόλαση» (Β. Γιαννόπουλος- Α. Βαρδής).

Το χειροκρότημα πέφτει σύννεφο. Ο Γιάννης Πάριος συνεχίζει να λέει απρόσμενα τραγούδια, σχολιάζει «επειδή είμαι παλαβός, λέω ό,τι θέλω» και τραγουδά: «Άσε με να φύγω» (Ν. Ελληναίος- Γ.Μανίκας) μέχρι και το «Πόσο λυπάμαι» που πρωτοτραγούδησε η Σοφία Βέμπο, λέγοντας «είναι τόσο παλιό που όταν γράφτηκε, δεν είχα γεννηθεί».

Επανέρχεται σε τραγούδια, που ο κόσμος πρωταγάπησε με τη δική του φωνή, κλασικά αγαπημένα –όπως «Να ‘μουνα Θεός για λίγο», «Σε χρειάζομαι», «Καλημέρα, τι κάνεις», «Αν δεν είχα και σένα», «Το αδιέξοδο», «Μάτια μπλε»– τραγουδά μ’ όλους τους θεατές μαζί και λέει με συγκίνηση και ενθουσιασμό: «κι εγώ σας αγαπώ ρε γαμώτο! Πάρα πολύ! Μα το Θεό». Και κάνει ειδική μνεία σε τρία τραγούδια του Αντώνη Βαρδή: «Σαν της θάλασσας τ’ αγέρι» (σε στίχους Χ. Αλεξίου), «Σε γυρεύω» (σε στίχους Σ. Αλιβιζάτου) και «Θα προχωράμε μαζί» (σε στίχους Γιάννη Πάριου).

Λίγο μετά τα μεσάνυχτα αλλάζει εντελώς η ατμόσφαιρα, ο Πάριος δίνει το σύνθημα λέγοντας: «Θέλω να βγάλω τα παπούτσια μου και να πέσω στη θάλασσα! Μεσοπέλαγα!» Τότε γίνεται ένα μικρό αλλά χορταστικό αφιέρωμα στα νησιώτικα, χορεύοντας ο κόσμος στις καρέκλες, με τραγούδια όπως «Αποχαιρετισμός», «Μάτια σαν και τα δικά σου», «Ντάρι ντάρι», «Ποιος μωρό μου ποιος», «Χορέψετε χορέψετε».

Από το τσακίρ κέφι ο κόσμος… μπαίνει και πάλι στο πάθος του για τραγούδια που μυρίζουν μόνο Γιάννη Πάριο –«Σαν τρελό φορτηγό» (Γ. Πάριος- Μ. Τόκας), «Πιο καλή η μοναξιά (Το τραγούδι του Χάρη)»– μέχρι που φτάνει στο τελευταίο τραγούδι εντός προγράμματος, το «Σήμερα». Ο κόσμος σηκώνεται όρθιος να τον χειροκροτήσει για την ερμηνεία του. Ο Γιάννης Πάριος υποκλίνεται… προσπαθεί να φύγει αλλά δεν τα καταφέρνει. Και αρχίζουν οι παραγγελιές! Ακούει τίτλους τραγουδιού από παντού, τα αξιολογεί ένα προς ένα, επιλέγει και τραγουδά «Εγώ εδώ κι εσύ αλλού», «Τελειώσαμε λοιπόν» για να κλείσει συμβολικά με το «Αχ αγάπη», αυτό που λέει «θέλω να σου μιλήσω μια τρέμει η φωνή μου». Μια τελευταία υπόκλιση κατά τη μία μετά τα μεσάνυχτα και μια φράση: «Μεγάλη μου τιμή!»