Είδαμε: Φ. Πλιάτσικα και Μπάμπη Στόκα στο Γκάζι Live

της Δώρας Αμαραντίδου

Σεβασμό, έμφυτη ευγένεια και πάθος για τη ροκ μουσική, απ’ όπου κι αν προέρχεται, εκπέμπουν ο Φίλιππος Πλιάτσικας και ο Μπάμπης Στόκας, βράδυ Σαββάτου στο Γκάζι live. Και είναι δύσκολο να είσαι τόσο ευγενής και καθόλου ψωνισμένος, μετά από μια 25ετή, θριαμβευτική πορεία. Συμπεριφέρονται σαν παιδιά, που με τους κολλητούς τους παίζουν τη μουσική που γουστάρουν για τους φίλους τους. Μέσα σε τέσσερις ώρες παίζουν 40 τραγούδια τους, από την εποχή των Πυξ Λαξ και την μετέπειτα προσωπική πορεία τους. Δεμένοι ως μπάντα, που δεν διαλύθηκε ποτέ. Μόνο που ξεκόλλησαν πια απ’ το παλιό τους όνομα, αφού Πυξ Λαξ, χωρίς Μάνο, δεν γίνεται.

Με μια δυνατή ελληνική μπλουζιά, το «Μοναξιά μου όλα», γίνεται η έναρξη, μισή ώρα πριν τα μεσάνυχτα. Στη συναυλιακή σκηνή (έκτασης 220 τ.μ., ύψους 9 μέτρων) ο Φίλιππος Πλιάτσικας χαιρετίζει τον κόσμο, τον πληροφορεί για «ένα καινούργιο τραγούδι που φτιάξαμε με τον Μπάμπη και λέει στο ρεφρέν ‘Η φλόγα δε θα σβήσει’», ξεκινά να παίζει κιθάρα και ο Μπάμπης Στόκας τραγουδά. Η εικόνα ενός καλοδουλεμένου συγκροτήματος είναι ξεκάθαρη εξ αρχής, με τους μουσικούς Μανώλη Γιαννίκιο (τύμπανα), Δημήτρη Καρασούλο (ηλ. κιθάρα), Ειρήνη Κετικίδη (ηλ.κιθάρα), Θανάση Κρυπίδη (βιολί), Άγγελο Παπαδάτο (μπάσο), Γιάννη Σκούταρη (πλήκτρα), να τα δίνουν όλα για ένα άκρως ροκ αποτέλεσμα, εντός και εκτός ελληνικών ηχοχρωματικών συνόρων. Ακολουθούν γλυκιές στιγμές με τα κομμάτια «Υπνόσακος», «Δρόμοι της πέστροφας» και «Ακόμα γράφω γράμματα», τρεις ρυθμικές μπαλάντες από το άλμπουμ «Η αυλή των τρελών» (2012) του Μπάμπη Στόκα σε στίχους Άλκη Άλκαίου, που είχε κυκλοφορήσει λίγο πριν το φευγιό του ποιητή.

Ο χρόνος πάει πίσω, φτάνουμε στο 1993 και τη δοξασμένη για τους Πυξ Λαξ εποχή. Ο Φίλιππος παίζει, ο Μπάμπης τραγουδά «Λένε για μένα» και μετά «Γιατί» και «Πούλα με». Μόνο ο Μάνος λείπει από τη σκηνή… Η ίδια αίσθηση του ανεπιτήδευτου ελληνικού ροκ, που δεν γίνεται για τα φράγκα αλλά επειδή γουστάρουν ήχους ηλεκτρικής κιθάρας και μεταδοτικότητα σε ένα ζεστό κοινό, που και τώρα το έχουν.

Ένα ακόμα νέο τραγούδι με τίτλο «Απ’ την ελπίδα χτυπημένος» (σε στίχους Οδυσσέα Ιωάννου) από το επερχόμενο διπλό cd και dvd του Φίλιππου Πλιάτσικα, «Η άλλη πλευρά του μπλε» μας επαναφέρει στο αισιόδοξο μουσικό «σήμερα» του Φίλιππου. Με τη Γεωργία Νταγάκη στην κρητική λύρα και δεύτερες στο τραγούδι, ο Πλιάτσικας ερμηνεύει ένα δυναμικό κομμάτι, το οποίο αβίαστα δίνει τη θέση του σ’ ένα διαχρονικό ποιητικό λόγο, αυτό του Καβάφη, από το έργο του «Η πόλις». Οι μουσικοί συνεχίζουν να παίζουν και στο πίσω μέρος της σκηνής προβάλλεται η απαγγελία της Νάντιας Σπηλιωτοπούλου και του Αιμίλιου Χειλάκη.

Φόρο τιμής στα εφηβικά τους χρόνια κάνουν οι δυο αδελφικοί φίλοι μουσικοί (που είναι κολλητοί από τα 8 τους χρόνια), με το παίξιμο τραγουδιών των δικών τους μουσικών ηρώων, που τους ανακάλυπταν μέσα από δίσκους του ενός και για τους δύο… Με το Φίλιππο στο τραγούδι, παίζουν τη διασκευή του «Senior» του Μπομπ Ντίλαν με ελληνικούς στίχους, το «Comfortably Numb» των Pink Floyd, το «Moonchild» του Ρόρι Γκάλαχερ και το «In the Dutch Mountains» των Nits, ερμηνευμένο, μισό στα ελληνικά και μισό στα αγγλικά. Για να δοθεί ο επίλογος αυτής της ενότητας με τον ακριβό λόγο του Σεφέρη από το έργο «Ο Ηδονικός Ελπήνωρ», από το Γιώργο Χωραφά και την Κάτια Γέρου σε βίντεο προβολή.

Μπλέκονται δυνατά κομμάτια του καθενός από την ατομική του μουσική πορεία, όπως «Κι έμεινα εδώ» και «Συνήθεια» του Μπάμπη Στόκα με τα κομμάτια «Αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα», «Πού να πάμε», «Ποιος έχει λόγο στην αγάπη» και το ακυκλοφόρητο «Είναι η αγάπη πόλεμος» του Φίλιππου Πλιάτσικα, για να επιστρέψουν στις ρίζες των Πυξ Λαξ: «Τι ‘ναι αυτό που μας ενώνει» (γραμμένο το 1993 με Σέρβους φίλους τους μουσικούς, εμπνευσμένο από τον τότε πόλεμο στη Σερβία), «Φωτιά» διασκευασμένο με τζουρά στο σόλο, «Οι παλιές αγάπες πάνε στον παράδεισο» και «Μια συνουσία μυστική». Δυνατό χειροκρότημα και τραγούδι από το κοινό οδηγεί στο τέλος του πρώτου μέρους.

Με άχρονα κομμάτια των Πυξ Λαξ ξεκινά το δεύτερο μέρος της παράστασης: «Πίνακας», «Υοu get in love», «Κι όλο μ’ αφήνεις να σ’ αφήσω», «Μέλυδρον», «Πυξίδα», «Εσύ εκεί» (ένα από τα πλέον χαρακτηριστικά κομμάτια του Μάνου Ξυδούς). Για να φτάσουν στην ανάγνωση αποσπάσματος από τη «Σατραπεία» του Καβάφη και μετά να αφιερώσουν στους φίλους τους που χάθηκαν –τον Μάνο Ξυδούς, τον Άλκη Αλκαίο, τον Δημήτρη Μητροπάνο– ένα κομμάτι των Πυξ Λαξ, που λέει «αν μ’ ακούς απόψε, μην πεις τίποτα». Αποφθέγματα ή αποσπάσματα έργων αγαπημένων της ελληνικής τέχνης προβάλλονται στο video wall, όπως του Ρασούλη, του Άσιμου, του Αλκαίου, του Παπάζογλου, του Ξυδούς και του Χατζιδάκι, εκείνο το καταπληκτικό που λέει: «Όταν συνηθίζεις το τέρας, αρχίζεις να του μοιάζεις».

Η ώρα περνά, ο κόσμος παίρνει όλο και περισσότερο μερίδιο στην ερμηνεία των κομματιών και ο Φίλιππος με τον Μπάμπη το ρόλο του μαέστρου ή του εμψυχωτή σε τραγούδια, όπως «Δε θα δακρύσω πια για σένα», «Χάθηκες αλήτισσα». Στις τρεισήμισι το πρωί ο Φίλιππος Πλιάτσικας καλεί τους θεατές να σηκωθούν απ’ τις θέσεις τους, λέγοντας: «Πάμε να το κάνουμε καλοκαιρινή συναυλία! Όλοι όρθιοι! Μην ντρέπεστε!» Ο κόσμος ενθουσιάζεται και όλοι όρθιοι τραγουδούν «Έπαψες αγάπη να θυμίζεις». Το συναυλιακό πρόγραμμα τελειώνει με «Το φλασάκι» του Σάκη Μπουλά, αφιερωμένο στο Σάκη Μπουλά και «Υπάρχουν χρυσόψαρα εδώ;». Σε αυτό το τελευταίο τραγούδι η απάντηση δίνεται κατά καιρούς απ’ όλους μας.