Είδαμε: Ε. Τσαλιγοπούλου-Μ. Κανά στο Σταυρό του Νότου

της Δώρας Αμαραντίδου

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου και η Μελίνα Κανά τραγουδούν και πάλι μαζί, μετά από 15 χρόνια, σε μια παράσταση που δεν έχει μουσικά στεγανά. Στο Σταυρό του Νότου Plus, κάθε Σάββατο, ερμηνεύουν κομμάτια, που δεν πάει ο νους του θεατή ότι θα διάλεγαν να πουν. Πήγαμε να παρακολουθήσουμε το πρόγραμμα, έχοντας φανταστεί περίπου τι θα ακούσουμε, αλλά πέσαμε έξω. Πιστεύαμε ότι θα περάσουμε καλά και τελικά περάσαμε τέλεια.

Μαζί με γνωστά αγαπημένα τραγούδια, όπου έχουν δώσει το δισκογραφικό στίγμα τους, λένε και πολλά άλλα, τα οποία οι ίδιες αγαπούν και ποτέ δεν έχουν πει σε δίσκο. Τραγούδια ροκ και λαϊκά, παραδοσιακά και ρεμπέτικα, ακούγονται ενορχηστρωμένα με δική τους, κοινή αισθητική, χωρίς να χαλούν στο ελάχιστο το νόημα και την ουσία τους. Μεγάλο ατού της παράστασης είναι η πολύ δυναμική μπάντα, που φαίνεται πως πειραματίζεται επιτυχώς και όχι... κουλτουριάρικα, με νέο ήχο και στυλ.

Το υπέροχο αυτής της σκηνικής συνεργασίας της Ελένης Τσαλιγοπούλου και της Μελίνας Κανά είναι ο άριστος συνδυασμός της διαφορετικής εικόνας και φωνής που έχει η κάθε μία. Είναι τόσο ξεχωριστές και αντίθετες μεταξύ τους, που αλληλοσυμπληρώνονται άψογα. Έτσι, για τρεισήμισι ώρες προσφέρουν ψυχαγωγία αλλά και διασκέδαση, με έντονες εναλλαγές και συνεχώς απρόσμενες ηχητικές εκπλήξεις.

Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, γήινη, βουτάει παθιασμένα στις μουσικές ιστορίες, που «αφηγείται» με κάθε εκφραστικό της μέσο, σπάζοντας κάθε γυναικείο καθωσπρεπισμό. Τραγουδάει με τα χαρακτηριστικά σπασίματα της φωνής της και ζητάει ευθέως την συμμετοχή του κόσμου. Τραγουδάει και χορεύει ξυπόλητη με άναρχες κοφτές κινήσεις, λες και επιδίδεται κάθε φορά σε έναν άγνωστο αρχέγονο χορό.

Η Μελίνα Κανά, αέρινη, ευθυτενής, με ήρεμες, αργές κινήσεις, τραγουδά με την γλυκιά, βραχνή φωνή της, έχοντας τα μάτια κλειστά. Κι εκεί που λες ότι χάθηκε μες το τραγούδι της, ξαφνικά σε καρφώνει μες τα μάτια και σου χαμογελάει «χαρούμενα θλιμμένα», όπως λέει και το τραγούδι «Έρημα κορμιά» του Θανάση Παπακωνσταντίνου, που τόσο ωραία ερμηνεύει.

Μαζί κάνουν την έναρξη, τραγουδώντας με ηλεκτρικό κιθαριστικό ήχο «Των φίλων τα σπίτια» (των Κώστα Λειβαδά- Ελένης Τσαλιγοπούλου), «Φωτιά στο λιμάνι» (του Παύλου Παυλίδη) και «Φύσηξε ο Βαρδάρης» (του Νίκου Παπάζογλου). Αποχωρεί για λίγο η Ελένη Τσαλιγοπούλου για να πατήσει μόνη της η Μελίνα Κανά στα δικά της μονοπάτια, με παραδοσιακό ήχο, σε κομμάτια όπως, «Να βάλω τα μεταξωτά» (των Γιάννη Τσατσόπουλου- Σωκράτη Μάλαμα), «Αυτό που κόβεις μόνος σου» (των Θοδωρή Γκόνη- Παντελή Θαλασσινού), «Μιλώ για σένα» και «Πεχλιβάνης» (του Θανάση Παπακωνσταντίνου). Μετά ξανανεβαίνει στη σκηνή η Ελένη Τσαλιγοπούλου για να καταθέσει, με απόλυτη μεταδοτικότητα, την αγάπη της για την παράδοση, με τραγούδια, όπως «Στης Νάουσας το κάστρο» και «Ο ήλιος βασιλεύει».

Όλο και περισσότερο ζεσταίνεται η ατμόσφαιρα, όταν η καθεμιά λέει από ένα εκλεκτό τραγούδι, έχοντας την άλλη στο πλευρό της να το εικονογραφεί με το χορό της. Τραγουδούν «Παραμιλητό μου» (του Κώστα Λειβαδά), «Μοιραία» (των Μανώλη Ρασούλη- Σωκράτη Μάλαμα), «Γιατί πολύ σ’ αγάπησα» (των Γιάννη Καλπούζου- Ορφέα Περίδη), «Δε μας συγχωρώ» (του Νίκου Πορτοκάλογλου) για να φτάσουν και οι θεατές να τραγουδούν και η Ελένη Τσαλιγοπούλου να προτρέπει: «Πιο δυνατά!»

Ιδιαίτερες στιγμές πλήρους συντονισμού με το κοινό έχει η Μελίνα Κανά, όταν τραγουδά το κομμάτι του Θανάση Παπακωνσταντίνου που λέει «βάλε κρασί στου φίλου το ποτήρι κι η μοναξιά ας κάνει χαρακίρι», το «Αερικό» και το παραδοσιακό «Συ μ’ έμαθες πώς αγαπούν». Την πλήρη συναισθηματική ταύτιση με τους θεατές της έχει η Ελένη Τσαλιγοπούλου, όταν ερμηνεύει «Χίλιες σιωπές» του Νίκου Ζούδιαρη, τα «Χρώματα» (σε στίχους Νίκου Πορτοκάλογλου και μουσική δική της), «Εγώ σ’ αγάπησα εδώ» και «Τα παιδιά των δρόμων» του Κώστα Λειβαδά.

Οι ευχάριστες εκπλήξεις έρχονται όταν η σκηνή μετατρέπεται, λίγο και πάλι, σε πάλκο με έναν απρόσμενο συνδυασμό τραγουδιών. Η Μελίνα Κανά και την Ελένη Τσαλιγοπούλου τραγουδούν «άσε τα ψέματα και βγες απ’ τον τεκέ» του Σωκράτη Μάλαμα μέχρι «σώσε με. Δώσ’ μου να πιω το δηλητήριο» του Νίκου Καρβέλα και τα πλέκουν… σταυροβελονιά με παλιά, γνήσια λαϊκά και ρεμπέτικα, όπως «Μην περιμένεις πια» του Απόστολου Καλδάρα, «Όσοι έχουνε πολλά λεφτά» του Μάρκου Βαμβακάρη, «Αψιλίες» του Γρηγόρη Ασίκη. Το κέφι φτάνει στο ζενίθ, όταν η Ελένη Τσαλιγοπούλου τραγουδά, χορεύοντας πάνω σε καρέκλες θεατών, «ήσουνα τι ήσουνα μια παξιμαδοκλέφτρα…»

Στο τέλος της βραδιάς, το χειροκρότημα πέφτει σύννεφο για τους μουσικούς, που είναι οι Σπύρος Χατζηκωνσταντίνου (κιθάρες, μαντολίνο), Βαγγέλης Καλαμάρας (τύμπανα), Αριστείδης Χατζησταύρου (κιθάρες), Χάρης Κελλάρης (κοντραμπάσο) και ο Δημήτρης Μυστακίδης, που τρελαίνει τους θεατές με τη δεξιοτεχνία του στο μπουζούκι, στον τζουρά, το λαούτο, την κιθάρα αλλά και την ερμηνεία του σε ρεμπέτικα και λαϊκά.