Ο άσος στο μανίκι: Τα σκληρά παιχνίδια της νύχτας

Το παράδοξο μ’ αυτό το βιβλίο είναι ότι, ενώ προχωράει αργά, δεν σε κάνει να βαριέσαι, ή τουλάχιστον αναγνωρίζεις ότι η αργοπορία έχει κάποιο σκοπό και μαζί ένα γλωσσικό όχημα να σε μεταφέρει, ένα όχημα που είναι καλοδουλεμένο. Προς το τέλος η υπόθεση επιταχύνεται, αλλά χάνεται η εμβάθυνση.

Ο Παύλος Λίνος είναι κρουπιέρης σε μια παράνομη λέσχη, όπου συχνάζουν διάφοροι χαρμάνηδες του τζόγου που λυσσάνε για ένα χαμόγελο της τύχης. Είναι ερωτευμένος με τη Ναταλία, Ρουμάνα που ζει χρόνια στην Ελλάδα, και η σκέψη του γυρίζει συνεχώς γύρω από αυτήν, αν και προσπαθεί να είναι τυπικός στα καθήκοντά του. Ώσπου σκοτώνεται μια Ρουμάνα πόρνη στην ευρύτερη περιοχή της Συγγρού… Το γεγονός αυτό, παρότι δεν επηρεάζει άμεσα τον Παύλο και τη δουλειά του, ταρακουνά τα νερά και προκαλεί επάλληλους κύκλους στα νερά της καθημερινότητας. Το γαϊτανάκι των εξελίξεων οδηγεί με ανατροπές σε απρόσμενες καταστάσεις.

Ο Πλιάγκος μπορεί και αφηγείται πηγαινοερχόμενος ανάμεσα στα γεγονότα, που ακολουθούν άλλοτε τη ρουτίνα της νύχτας κι άλλοτε τα μικρά βήματα του απρόσμενου, και στους διαδρόμους της σκέψης του αφηγητή, η οποία στέκεται επί των γεγονότων και επί των ψυχικών συμβάντων του εαυτού του. Η γραφή του νεαρού συγγραφέα καταφέρνει να ζωντανέψει τον χώρο της νύχτας, το προφίλ των νυκτόβιων καζινόβιων και φυσικά του Ξανθού ιδιοκτήτη της λέσχης αλλά και τον τρόπο με τον οποίο τα βιώνει αυτά ο ίδιος ο Παύλος.
 
Ο Πλιάγκος γράφει με σταθερότητα και με δεξιοσύνη. Αφηγείται άλλοτε γοργά κι άλλοτε αργά, μένει άλλοτε στην εξωτερική δράση κι άλλοτε εισχωρεί στην ψυχή του αφηγητή, παρακολουθεί τη νύχτα και μαζί παίζει με τους αιφνιδιασμούς που δέχεται ο Παύλος, ο οποίος όμως καταφέρνει να ελέγχει τα δρώμενα. Ποιον εμπιστεύεται και ποιος τον προδίδει, ποιοι είναι με το μέρους του και ποιοι όχι, πόσο η νύχτα αλλοιώνει τους ανθρώπους οι οποίοι κάνουν τα πάντα για το χρήμα. Όλα αυτά είναι γνωστά αλλά ο συγγραφέας καταφέρνει να τα παρουσιάσει εκ νέου, να ελιχθεί αφηγηματικά, να προκαλέσει εκπλήξεις στον αναγνώστη, να τουμπάρει ξανά και ξανά το κάδρο, αν και μερικές φορές προς την αναμενόμενη κατεύθυνση.

Τι θέλησε εν τέλει να πετύχει ο νεαρός πεζογράφος με μια τέτοια ιστορία και με τον χειρισμό της; Ίσως να παρουσιάσει τον κόσμο της νύχτας και τις ποικίλες σκοτεινές πλευρές του. Μάλλον, την έννοια της προδοσίας σε ένα μυθιστόρημα ανατροπών και ψυχολογικών μαχαιρωμάτων. Απ’ την άλλη, μήπως θέλησε να φτιάξει το νυχτερινό είδωλο της Ελλάδας που προσπαθεί αγκομαχώντας να ξαναβρεί τη χαμένη της (ή την ονειρεμένη της) ευμάρεια; Προς το τέλος του έργου, όταν ετοιμάζεται η τελική επίθεση, ακούγεται ο προβληματισμός αν ο άνθρωπος που κλέβει το σύστημα (τα λαμόγια, τους παράνομα πλουτίσαντες, την παρασκηνιακή μαφία) είναι χειρότερος από αυτόν που υπηρετεί το σύστημα, έστω και για το μεροκάματο. Τελικά, ο Πλιάγκος ήθελε να δείξει τη σύγκρουση μεταξύ από τη μία των νόμιμων κλεφτών και των υπαλλήλων τους κι από την άλλη των παράνομων κλεφτών και των φιλοδοξιών τους;

Αξιοπρόσεκτο κείμενο, αν και δεν ξέρω πόσο θα αντέξει στη μνήμη του αναγνώστη. Δυνατή γραφή, δυνατή πλοκή, βαθιά χαραγμένοι χαρακτήρες, αλλά και μια ιστορία νύχτας που ψάχνει να βρει βαθύτερες ρίζες ώστε να αντέξει.

Ο blogger Πατριάρχης Φώτιος