Οι στίχοι του Ελύτη, του Καβάφη, του Λειβαδίτη και των άλλων των παιδιών ίσως σε βοηθήσουν να βγάλεις αναίμακτα την καραντίνα.
Παλαιότερο των 360 ημερών
Έχεις δοκιμάσει να διαβάσεις ποίηση; Όχι έτσι όπως την διαβάζαμε στο σχολείο, προσπαθώντας να αποκρυπτογραφήσεις συμβολισμούς και να αναλύσεις μεταφορικά σχήματα, αλλά αφήνοντάς την να σου μιλήσει σε ένα λιγότερο συνειδητό επίπεδο, περισσότερο νιώθοντας και λιγότερο καταλαβαίνοντας τι λέει. Δοκίμασέ το και θα εκπλαγείς –μπορεί να σου αλλάξει την διάθεση ακόμα και εν μέσω καραντίνας.
Σχεδόν όλα τα κλασικά ελληνικά ποιήματα μπορείς να τα βρεις και να τα διαβάσεις online δωρεάν. Αν δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις, σου φτιάξαμε μια λίστα με τα sos, που λέγαμε και τότε.
Το Μονόγραμμα του Οδυσσέα Ελύτη
Στον Παράδεισο έχω σημαδέψει ένα νησί Απαράλλαχτο εσύ κι ένα σπίτι στη θάλασσα
Με κρεβάτι μεγάλο και πόρτα μικρή Έχω ρίξει μες στ' άπατα μιαν ηχώ Να κοιτάζομαι κάθε πρωί που ξυπνώ
Να σε βλέπω μισή να περνάς στο νερό Και μισή να σε κλαίω μες στον Παράδεισο
…ή αλλιώς, το πιο σπαρακτικά ερωτικό ποίημα που γράφτηκε ποτέ. Ολόκληρο εδώ
Η Σονάτα του Σεληνόφωτος του Γιάννη Ρίτσου
Άφησέ με να έρθω μαζί σου. Τι φεγγάρι απόψε! Είναι καλό το φεγγάρι, - δε θα φαίνεται που άσπρισαν τα μαλλιά μου. Το φεγγάρι θα κάνει πάλι χρυσά τα μαλλιά μου. Δε θα καταλάβεις. Άφησέ με να’ρθω μαζί σου.
Μπορεί να νομίζεις ότι τη θυμάσαι από το σχολείο, έχει όμως διαφορετικά πράγματα να πει στον ενήλικο εαυτό σου. Ολόκληρη εδώ Με την ευκαιρία, κάνε και το κουίζ μας να δεις πόσο καλά (δεν) την θυμάσαι εδώ
Ιθάκη του Κωνσταντίνου Καβάφη
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον θυμωμένο Ποσειδώνα μη φοβάσαι, τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις, αν μέν' η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει. Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας, τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις, αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου, αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.
Ο Αλεξανδρινός μιλά έναν αιώνα τώρα για τη ζωή σου –γιατί όλοι έχουμε κάτι από Οδυσσέα μέσα μας. (Ξαν)άκουσέ τον. Ολόκληρη, μαζί με τις Θερμοπύλες και άλλα ποιήματα, εδώ
Ημερολόγια Καταστρώματος του Γιώργου Σεφέρη
Ήμασταν χαρούμενοι όλο εκείνο το πρωί θεέ μου πόσο χαρούμενοι. Πρώτα γυάλιζαν οι πέτρες τα φύλλα και τα λουλούδια έπειτα ο ήλιος ένας μεγάλος ήλιος όλο αγκάθια μα τόσο ψηλά στον ουρανό.
Ναι, όπως το υποψιάζεσαι είναι, δεν τελειώνει καλά αυτό –τι να τα κάνεις όμως τα happy end μπροστά στον μελαγχολικό ρομαντισμό του Σεφέρη; Ολόκληρο το Ημερολόγιο Καταστρώματος Α’ εδώ
Σε περιμένω παντού του Τάσου Λειβαδίτη
Την αγάπη μας αύριο, θα τη διαβάζουν τα παιδιά στα σχολικά βιβλία, πλάι στα ονόματα των άστρων και τα καθήκοντα των συντρόφων. Αν μου χάριζαν όλη την αιωνιότητα χωρίς εσένα, θα προτιμούσα μια μικρή στιγμή πλάι σου. Θα θυμάμαι πάντα τα μάτια σου, φλογερά και μεγάλα, σα δυο νύχτες έρωτα, μες στον εμφύλιο πόλεμο. Α! ναι, ξέχασα να σου πω, πως τα στάχυα είναι χρυσά κι απέραντα, γιατί σ’ αγαπώ.
Γιατί μπορεί όλοι να καίγονται και να λιώνουν, κανείς όμως δεν μιλάει στην ερωτευμένη σου ψυχή καλύτερα από τον Λειβαδίτη. Ολόκληρο το μικρό αριστούργημα, μαζί με άλλα αγαπησιάρικα (πάντα) εδώ
Οι Μοιραίοι του Κώστα Βάρναλη
Μες στην υπόγεια την ταβέρνα, μες σε καπνούς και σε βρισές (απάνω στρίγκλιζε η λατέρνα) όλ’ η παρέα πίναμ’ εψές· εψές, σαν όλα τα βραδάκια, να πάνε κάτου τα φαρμάκια.
Ένα διάλειμμα από τον έρωτα, να μιλήσουμε λίγο για τη συλλογική μας μοίρα, και τις συλλογικές μας παθογένειες, τι λες, θα κάνουμε; Ολόκληρο εδώ
Κλείσε τα παράθυρα του Ναπολέοντα Λαπαθιώτη
Κλείσε το παράθυρο μη βλέπουν οι γειτόνοι, και την πόρτα σφάλισε και σβήσε το κερί, η αγκαλιά μου επύρωσε, σαν τη φωτιά, και λιώνει, για σφιχταγκαλιάσματα κι όλο καρτερεί.
Εντάξει, φτάνει το διάλειμμα, ας επιστρέψουμε στον έρωτα τώρα. Ολόκληρο εδώ και μια τέλεια μελοποίηση που κάνει και πέτρες να λιώνουν εδώ
Μαραμπού του Νίκου Καββαδία
Λένε για μένα οι ναυτικοί που εκάμαμε μαζί πως χρόνια τώρα με γυναίκα εγώ δεν έχω πέσει, πως είμαι παλιοτόμαρο και πως τραβάω κοκό. Μ’ αν ήξεραν οι δύστυχοι, θα μ’ είχαν συχωρέσει…
Το χέρι τρέμει… Ο πυρετός… Ξεχάστηκα πολύ, ασάλευτο ένα Μαραμπού στην όχθη να κοιτάζω. Κι έτσι καθώς επίμονα κι εκείνο με κοιτά, νομίζω πως στη μοναξιά και στη βλακεία τού μοιάζω…
Είναι μια ολόκληρη, μικρή αλλά σπαρακτική, ιστορία, που αναπτύσσεται μέσα σε λίγες, υπέροχες γραμμές σαν αρχαία τραγωδία. Ολόκληρη εδώ