Ο Τζουλιάνο Καγκλής μιλά στο in2life

του Γιάννη Ασδραχά 

Ποια είναι τα υλικά της ψευδαίσθησης; Σίγουρα περιέχει ύλη της πραγματικότητας. Συστατικό το οποίο για να επιτευχθεί ο σκοπός της ψευδαίσθησης μεταλλάσσεται ή προβάλλεται κατακερματισμένα. Και εντέλει κάθε τι που προσφέρει την ψευδαίσθηση στηρίζει πολλές ατομικές ερμηνείες που απορρέουν από λογικές διαδικασίες.

Ερεθίσματα για τις παραπάνω νοηματικές διεργασίες προσφέρουν τα έργα του εικαστικού Τζουλιάνο Καγκλή που φιλοξενεί η γκαλερί Έκφραση-Γιάννα Γραμματοπούλου. Στην έκθεση με τον τίτλο «the grand illusion» ο ζωγράφος παρουσιάζει 13 πίνακες, μικρών και μεγάλων διαστάσεων, στις επιφάνειες των οποίων διαθλάται το όριο ανάμεσα στη ζωή και την τέχνη.

Το έργο του καλλιτέχνη, που του απονεμήθηκε πέρυσι το βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών για νέο ζωγράφο κάτω των 40 ετών, ακροβατεί ανάμεσα στην καθημερινότητα, το αίνιγμα και τη μαγεία, διαμορφώνοντας τις προϋποθέσεις ώστε να απελευθερώσει τη φαντασία του ο θεατής. Όπως σχολιάζει ο Μάνος Στεφανίδης για το έργο του Καγκλή, «ισορροπεί γοητευτικά, καθώς ωριμάζει, στο όριο της αναπαράστασης και της αφαίρεσης, της σαφήνειας και του αυτοσχεδιασμού, εκείνου που είναι αναγνωρίσιμο – από ποιον, άραγε και πως; -κι εκείνου που παραμένει ασαφές, που βυθίζεται σε μια λίμνη από διάφανα όνειρα, νεφτιλίδικα χρώματα και μεταξωτό σκοτάδι...».

Το in2life μίλησε με τον Τζουλιάνο Καγκλή τόσο για τη νέα του δουλεία όσο και για την διαδικασία της καλλιτεχνικής του έμπνευσης.

Παρ’ ότι ανήκετε στη νέα γενιά καλλιτεχνών, το έργο σας φαίνεται να κρατά ένα νήμα που συνδέεται με τη κληρονομιά της ελληνικής ζωγραφικής των δημιουργών του προηγούμενου αιώνα. Αυτό προκύπτει ενσυνείδητα;
Δεν θα θεωρούσα ότι είναι συνειδητό. Σε ό,τι μας αρέσει υπάρχουν επιρροές και δεν προέρχονται μόνο από τη ζωγραφική αλλά τη λογοτεχνία τη μουσική και χωρίς να περιορίζεται στις λεγόμενες μεγάλες τέχνες. Αν αφεθούμε και ζωγραφίζουμε χωρίς το μυαλό να έχει τον έλεγχο των πραγμάτων προκύπτουν αυτές οι αναγωγές επειδή συνθέτουν όλα αυτά που είμαστε. Οπότε, παρ’ ότι δεν λειτουργώ συνειδητά, ό,τι αγαπώ φανερώνεται κατά κάποιο τρόπο. Διευκρινίζω ότι δεν είναι επιδίωξη μου η νοσταλγική αναφορά στο παρελθόν της ζωγραφικής. Δηλαδή δεν κρύβω ότι αγαπώ το παρελθόν, αλλά ζω σε μία άλλη εποχή.

Η πραγματικότητα και η ψευδαίσθηση αμφιταλαντεύονται στον καμβά σας. Αυτή η διάθεση πηγάζει από κάποια εσωτερική ανάγκη;
Με ενδιαφέρει το έργο που κρύβει πράγματα και λειτουργεί πολυεπίπεδα. Εν τέλει παρατηρώντας το ανακαλύπτουμε όλα τα καινούργια στοιχεία. Τα έργα έχουν δουλευτεί με ανοιχτό τρόπο στη φόρμα τους και δημιουργούν μία αίσθηση που πηγάζει από την πραγματικότητα, όμως κάποιες φορές πηγαίνει στην αντίπερα όχθη. Όταν το έργο βρίσκεται στο όριο αυτής της λεπτής γραμμής και ισορροπεί, πιστεύω ότι είναι επιτυχημένο. Επειδή ακροβατεί και δεν είναι αυτονόητο ότι μας προσφέρει. Όλη η σπουδαία ζωγραφική έχει αλλοιώσει την πραγματικότητα. Μία πράξη που δεν καθοδηγείται από τον ζωγράφο ο οποίος γίνεται και αυτός μέρος του έργου, προσφέροντας τη δική του εκδοχή και αίσθηση.

Το 2013 η Ακαδημία Αθηνών σας τίμησε με το βραβείο. Αυτή η διάκριση με τι είδους μεταφορικό φορτίο σας προίκισε;
Να σας πω δεν το περίμενα. Παρ’ ότι ήταν κάτι ευχάριστο, το «φορτίο» που μου μετέφερε ήθελα αν μπορούσα να το αποβάλω. Το βραβείο σε καταξιώνει, και αυτό που δεν θέλω να αισθάνομαι είναι ότι κάνω καλά αυτό που κάνω και να το επαναλαμβάνω. Επιδιώκω να είμαι ανοικτός στη περιπέτεια και την περιπλάνηση. Θέλω να ψάχνω, να είμαι διαρκώς μαθητής.

Οι τίτλοι των έργων, όπως και η θεματολογία, αφορούν μοναχικές στιγμές ή εκπέμπουν αποστασιοποίηση. Αυτό προκύπτει μέσα από την κοινωνική παρατήρηση ή είναι ίδιον της προσωπικής σας ιδιοσυγκρασίας;
Ναι η προσωπική μου ιδιοσυγκρασία χαρακτηρίζεται από αυτό, όπως και όλοι οι καλλιτέχνες θέλουν να δημιουργήσουν ένα ψεύτικο κόσμο που δείχνει αλλά δεν είναι αληθινός. Πρόκειται για μία φυγή από την πραγματικότητα, ακόμα και αν δεν μιλάει για την πραγματικότητα το έργο. Η τέχνη ως θέαση είναι μια φυγή, είναι αναγκαία. Χρειάζομαι στη ζωή μου μία πραγματικότητα και έχω επιλέξει αυτή να είναι η τέχνη μου.

Την τωρινή κοινωνικο-οικονομική κατάσταση πώς την κρίνετε;
Παρ’ ότι η κατάσταση είναι άσχημη, δεν θεωρώ πως κάποιος που θέλει να κάνει κάτι πραγματικά δεν μπορεί. Βλέπουμε στην ιστορία ότι μέσα από τις μεγάλες δυσκολίες προέκυψαν μεγάλα έργα και μεγάλοι ζωγράφοι. Στην πορεία της ανθρωπότητας υπήρχαν πιο ταραχώδεις εποχές από τη δική μας. Γνώμη μου είναι ότι η πολλή ευημερία δεν βοηθάει στη αύξηση των τεχνών.

Τι θέλετε να «κρατήσει» από την έκθεση ο επισκέπτης;
Δεν θα ήθελα να τον καθοδηγήσω σε κάτι. Αλλά τον παροτρύνω να αγνοήσει τους τίτλους των έργων, να δει τις εικόνες και να διακρίνει ό,τι του υπαγορεύουν οι αισθήσεις του. Δεν θέλω να καταλάβει, αλλά να νιώσει ότι κάτι συμβαίνει ή τι είναι αυτό που συμβαίνει.

O Τζουλιάνο Καγκλής γεννήθηκε στην Αθήνα το 1974. Σπούδασε ζωγραφική στην Ανωτάτη Σχολή Καλών Τεχνών (1996-2002), με καθηγητές τον Τ. Πατρασκίδη και Μ. Γαβαθά και χαρακτική με τον Γιώργο Μήλιο. Υπήρξε υπότροφος του ΙΚΥ (2003-2005) για Εκτέλεση Καλλιτεχνικού Έργου. Το 2013 τιμήθηκε από την Ακαδημία Αθηνών με το βραβείο για νέο ζωγράφο κάτω των 40 ετών. Έχει παρουσιάσει το έργο του σε επτά ατομικές εκθέσεις και έχει συμμετάσχει σε πολλές ομαδικές (Αθήνα, Ιωάννινα, Αίγινα, Κρήτη, Χίος, Μεσολόγγι, Ύδρα, Γένοβα [Ιταλία] κ.α.). Έργα του ανήκουν σε σημαντικές ιδιωτικές συλλογές.