Οι ιστορίες οκτώ ανθρώπων που άλλαξαν τη ζωή τους
Υπάλληλος της Google, project manager, μηχανολόγος μηχανικός. Ποιο το νόημα αν θες κάτι το διαφορετικό; Δείτε οκτώ ανθρώπους που κυνήγησαν το όνειρό τους.
Γραφείο, σπίτι, γραφείο, σπίτι. Άδεια. Γραφείο, σπίτι, γραφείο…
Για αρκετό κόσμο το «έχω σταθερή δουλειά, σταθερό εισόδημα και όλα καλά» δεν αποτελεί δικαιολογία εφησυχασμού. Κάποιοι ζητούν το κάτι παραπάνω. Ρισκάρουν και κάποια στιγμή της ζωής τους λένε «ως εδώ» και κυνηγούν το όνειρο. Ενδεχομένως να το σκεφτήκατε και εσείς κάποια στιγμή.
Χωρίς να θέλουμε να σας βάλουμε ιδέες, ιδού μερικές ιστορίες ανθρώπων που τα παράτησαν όλα για να κάνουν το όνειρό τους – ή τα όνειρά τους – πραγματικότητα.
Από πού πάνε για την Πόλη;
Η Ελίνα δούλευε για εννιά χρόνια, από το 2005 μέχρι πέρυσι, σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία στην Αθήνα. «Αν με ρωτούσες οποιαδήποτε στιγμή μέσα σε αυτά τα εννιά χρόνια, θα σου έλεγα ότι παράπονο δεν είχα. Ίσως μερικές φορές να ήθελα να δουλεύω λιγότερες ώρες (τα 12ωρα τα είχαμε ψωμοτύρι κάποιες περιόδους) αλλά κατά τα άλλα ήμουν μια χαρά, καμία σχέση με τους ανθρώπους που θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να σηκωθούν να φύγουν». Μέχρι που κάποια στιγμή η εταιρεία έκλεισε, και η Ελίνα βρέθηκε με αποζημίωση και επίδομα ανεργίας μεν, χωρίς κανένα plan B δε. «Αφού το θρήνησα το πράγμα για κάμποσο καιρό, ένα πρωί ξύπνησα κι έβγαλα ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Κωνσταντινούπολη, όπου έμενε ο φίλος μου. Χωρίς να ξέρω τι θα κάνω εκεί, ή για πόσο καιρό θα μείνω». Ενάμιση χρόνο αργότερα, είναι ακόμα στην Κωνσταντινούπολη, κάνει μαθήματα αγγλικών σε παιδάκια, μαθαίνει τούρκικα και τρώει κεμπάπ. «Αν το έλεγες στον senior art εαυτό μου πριν από 2-3 χρόνια, ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ χωρίς ‘κανονική’ δουλειά, ούτε να το ακούσει δεν θα ήθελε», λέει γελώντας.
«Παραιτήθηκα για να ταξιδέψω»
Αυτός είναι ο τίτλος – στα αγγλικά – του μπλογκ της Τζιλ Ίνμαν, η οποία γράφει φαρδιά πλατιά στην αρχική σελίδα της: «Ένα καράβι είναι ασφαλές στο λιμάνι, όμως τα καράβια δεν είναι φτιαγμένα για αυτό». Μήνυμα σαφές από την Τζιλ, η οποία ανέκαθεν ήθελε να… μπαρκάρει για ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου. Το ονειρεύτηκε και το έκανε. Μέχρι στιγμής έχει επισκεφτεί 64 χώρες και συνεχίζει ακάθεκτη. Όπως δηλώνει «βλέπω τον κόσμο με αρκετή περιέργεια. Όσο τον μαθαίνω, τόσο θέλω να συνεχίσω να τον εξερευνώ».
Έλα να πάμε στο νησί
Από αρχισυντάκτρια πετυχημένης ιστοσελίδας, project manager σε μεγάλο εκδοτικό όμιλο και ύστερα… Ροβινσώνας Κρούσος. Η Μάρα, με έναυσμα τον σύντροφό της, ο οποίος διαθέτει κτηνοτροφική μονάδα στο απομωνομένο νησάκι του Άη Στράτη, αλλά και την αγάπη της για την φύση, τα ζύγισε και αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά της για να πάει στο πανέμορφο νησάκι. Όπως λέει, το «εργασιακό περιβάλλον» εκεί είναι σαφώς καλύτερο, καθώς η ίδια κινείται διαρκώς χωρίς να είναι καθηλωμένη σε μια καρέκλα, μπροστά από έναν υπολογιστή: «Έχω επαφή με ζώα – έχω και άλογο! – δεν έχω κανέναν καραγκιόζη πάνω από το κεφάλι μου, και βρίσκομαι στη φύση. Άλλωστε, παρόλο που είχα καλή δουλειά, αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ ρευστά -σήμερα υπάρχει η εταιρεία, αύριο δεν υπάρχει - επομένως για εμένα δεν ήταν κάποιο τεράστιο ρίσκο να αφήσω τη δουλειά μου και να δοκιμάσω την εναλλακτική αυτή».
Έχω μια Ιδέα
Ο Θεοδόσης σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός και ξεκίνησε το 2004 να δουλεύει στον τομέα του. Η δουλειά του είχε ενδιαφέρον, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι η ζωή θα ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια του πριν καν το καταλάβει. «Ο χρόνος περνούσε χωρίς να καταλαβαίνω ότι ζούσα», λέει. Έτσι αποφάσισε να μαζέψει κάποια χρήματα ώστε να έχει χρόνο να σκεφτεί τι είναι αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή του. Το 2009 παραιτήθηκε με στόχο να βοηθήσει την κοινωνία και, όπως λέει, τον ίδιο του τον εαυτό. Έφτιαξε μια ΜΚΟ, την «Ιδέα», με στόχο να κάνει δράσεις αλληλεγγύης στην Αθήνα και σε άλλα σημεία στην Ελλάδα. «Μέχρι σήμερα τα λεφτά που έχω είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έβγαζα τότε, αλλά πλέον μπορώ να πω ότι ζω και οι μέρες μου είναι γεμάτες νέες εμπειρίες. Συνολικά, νοιώθω πολύ πιο γεμάτος και προτείνω στον καθένα να κάτσει να σκεφτεί για ποιον λόγο γεννήθηκε, να βρει τι θέλει να κάνει σε αυτήν τη ζωή, και να το κάνει», λέει χαρακτηριστικά.
Από δικηγόρος… food blogger
Μετά από πέντε χρόνια εργασίας σε δικηγορικό γραφείο στη Νέα Υόρκη, η Καναδή Jodi Ettenberg αποφάσισε να… μαζέψει τα κουβαδάκια της και γυρίσει τον κόσμο για ένα χρόνο. Φέτος κλείνει επτά χρόνια συνεχούς περιήγησης σε απομακρυσμένα μέρη, εστιάζοντας στον γαστριμαργικό τους πλούτο. Η ίδια αστειεύεται και αναφέρει ότι «ζει με σούπες». Το site της με το όνομα Legal Nomads δεν έχει καμία διαφήμιση και η ίδια στηρίζει οικονομικά τα ταξίδια της αρθογραφώντας σε διάφορα site και παρέχοντας συμβουλές σε εταιρείες για social media. Ερωτώμενη για το αν θα γυρίσει στην «κανονική» της ζωή απαντά: «όλα θα γίνουν στον χρόνο τους. Μέχρι στιγμής χαίρομαι που ‘δουλεύω’ με αντικείμενο το φαγητό και τοποθεσίες που αγαπώ. Αν αυτό δεν πάει καλά, τότε μάλλον θα επιστρέψω στο αρχικό μου επάγγελμα». Δείτε το blog της εδώ.
Στροφή 180 μοιρών
Τη μία στιγμή η βρετανίδα Kate Hall μιλούσε στο τηλέφωνο με το αγόρι της λέγοντάς του ότι δεν είχαν αρκετά λεφτά για να φάνε έξω το βράδυ και αμέσως μετά κατέληξε να του αναφέρει ότι θα έπρεπε να φύγουν από την Αγγλία επειδή «η καρδιά της το έλεγε». Η δουλειά της σαν γραμματέας δεν την κάλυπτε ψυχολογικά και την έκανε να νοιώθει πιο μίζερη και καταθλιπτική από ποτέ. Δύο χρόνια μετά, η Kate κατάφερε να αντιμετωπίσει κατάθλιψη πέντε ετών μέσα από δεκάδες ταξίδια στην Ευρώπη: η Κόκκινη Γειτονιά στο Amsterdam, η Ελλάδα, ο Πύργος του Άιφελ, η Φρανκφούρτη, αλλά και η Ζάκυνθος ήταν μερικοί μόνο από τους μέχρι τώρα ταξιδιωτικούς της σταθμούς, για τους οποίους φροντίζει να γράφει εκτενώς παρουσιάσεις στην ιστοσελίδα της, έχοντας αποκτήσει φανατικό κοινό. Δείτε το blog της εδώ.
Κύρια Καθηγητά;
Αφού αποφοίτησε και δίδαξε την αγγλική γλώσσα στην Ισπανία για κάποια χρόνια, η Liz Carlson μπορεί να συνειδητοποίησε ότι αγαπάει… παράφορα τα ταξίδια όμως οι καταστάσεις την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον και να δουλέψει σε γραφείο. Δεν της πήρε καιρό να συνειδητοποιήσει ότι οι υπολογιστές και τα meetings δεν ήταν για εκείνη: οι κρίσεις πανικού, το στρες και η μιζέρια της χτυπούσαν την πόρτα. Και κάτι έπρεπε να κάνει για αυτό. Αφού μάζεψε κάμποσα χρήματα στην άκρη, παραιτήθηκε και ξεκίνησε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα: κάμπινγκ με τους Βεδουίνους στην έρημο της Ιορδανίας, παραπέντε στη Νέα Ζηλανδία και ένα σωρό ακόμα εμπειρίες που μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ.
Γαβ Μπίζνες
Αφού τελείωσε το μάστερ της στο Business Management και στα Media, η Pranita Balar είχε όλα τα φόντα για να γίνει η τέλεια media planner. Όμως, η αγάπη της για τα σκυλιά δεν την κράτησε αρκετά στην δουλειά που είχε πιστέψει ότι θα συνέχιζε για όλη της τη ζωή. Και κάπως έτσι τα… βρόντηξε όλα και έγινε εκπαιδεύτρια σκύλων. Αφού πήρε την σχετική πιστοποίηση ενώ παράλληλα δούλευε σε εταιρεία επικοινωνίας, άνοιξε την δική της επιχείρηση εκπαίδευσης σκυλιών, γεγονός που την οδήγησε σε ρήξη με τους γονείς της. «Η ζωή μου άλλαξε εντελώς. Ήταν όμως η μοναδική δουλειά την οποία αγάπησα πραγματικά και μέχρι στιγμής δεν με έχει απογοητεύσει», λέει η ίδια.
Google; Καλύτερα… χορός!
Το να εργάζεσαι στην εταιρεία – όνειρο με το όνομα Google δεν είναι και λίγο. Το να ζεις στο Λονδίνο δεν είναι και άσχημο. Ο συνδυασμός των δύο, μαζί με έναν αρκετά γενναιόδωρο μισθό είναι κάτι σαν όνειρο ζωής για μερικούς. Όχι όμως για την Surabhi Jain, η οποία παρά την οικονομική άνεση που είχε, ένοιωθε κενή. Η μεγάλη της αγάπη, ο χορός, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα και η ζωή της δεν την ικανοποιούσε. Έτσι αποφάσισε να γραφτεί σε σχολή χορού, να παραιτηθεί από τη δουλειά της, να επιστρέψει στην πατρίδα της – την Ινδία – και να πάρει το πτυχίο της στις Τέχνες της Κίνησης. Σήμερα, είναι δασκάλα χορού στην Ελβετική Πρεσβεία και freelance χορογράφος στην νεοσύστατη φίρμα Lshva.
Για αρκετό κόσμο το «έχω σταθερή δουλειά, σταθερό εισόδημα και όλα καλά» δεν αποτελεί δικαιολογία εφησυχασμού. Κάποιοι ζητούν το κάτι παραπάνω. Ρισκάρουν και κάποια στιγμή της ζωής τους λένε «ως εδώ» και κυνηγούν το όνειρο. Ενδεχομένως να το σκεφτήκατε και εσείς κάποια στιγμή.
Χωρίς να θέλουμε να σας βάλουμε ιδέες, ιδού μερικές ιστορίες ανθρώπων που τα παράτησαν όλα για να κάνουν το όνειρό τους – ή τα όνειρά τους – πραγματικότητα.
Από πού πάνε για την Πόλη; Η Ελίνα δούλευε για εννιά χρόνια, από το 2005 μέχρι πέρυσι, σε μια μεγάλη διαφημιστική εταιρεία στην Αθήνα. «Αν με ρωτούσες οποιαδήποτε στιγμή μέσα σε αυτά τα εννιά χρόνια, θα σου έλεγα ότι παράπονο δεν είχα. Ίσως μερικές φορές να ήθελα να δουλεύω λιγότερες ώρες (τα 12ωρα τα είχαμε ψωμοτύρι κάποιες περιόδους) αλλά κατά τα άλλα ήμουν μια χαρά, καμία σχέση με τους ανθρώπους που θέλουν να τα παρατήσουν όλα και να σηκωθούν να φύγουν». Μέχρι που κάποια στιγμή η εταιρεία έκλεισε, και η Ελίνα βρέθηκε με αποζημίωση και επίδομα ανεργίας μεν, χωρίς κανένα plan B δε. «Αφού το θρήνησα το πράγμα για κάμποσο καιρό, ένα πρωί ξύπνησα κι έβγαλα ένα εισιτήριο χωρίς επιστροφή για Κωνσταντινούπολη, όπου έμενε ο φίλος μου. Χωρίς να ξέρω τι θα κάνω εκεί, ή για πόσο καιρό θα μείνω». Ενάμιση χρόνο αργότερα, είναι ακόμα στην Κωνσταντινούπολη, κάνει μαθήματα αγγλικών σε παιδάκια, μαθαίνει τούρκικα και τρώει κεμπάπ. «Αν το έλεγες στον senior art εαυτό μου πριν από 2-3 χρόνια, ότι θα ήταν πιο ευτυχισμένος από ποτέ χωρίς ‘κανονική’ δουλειά, ούτε να το ακούσει δεν θα ήθελε», λέει γελώντας.
«Παραιτήθηκα για να ταξιδέψω» Αυτός είναι ο τίτλος – στα αγγλικά – του μπλογκ της Τζιλ Ίνμαν, η οποία γράφει φαρδιά πλατιά στην αρχική σελίδα της: «Ένα καράβι είναι ασφαλές στο λιμάνι, όμως τα καράβια δεν είναι φτιαγμένα για αυτό». Μήνυμα σαφές από την Τζιλ, η οποία ανέκαθεν ήθελε να… μπαρκάρει για ένα ταξίδι στα πέρατα του κόσμου. Το ονειρεύτηκε και το έκανε. Μέχρι στιγμής έχει επισκεφτεί 64 χώρες και συνεχίζει ακάθεκτη. Όπως δηλώνει «βλέπω τον κόσμο με αρκετή περιέργεια. Όσο τον μαθαίνω, τόσο θέλω να συνεχίσω να τον εξερευνώ».
Έλα να πάμε στο νησί
Από αρχισυντάκτρια πετυχημένης ιστοσελίδας, project manager σε μεγάλο εκδοτικό όμιλο και ύστερα… Ροβινσώνας Κρούσος. Η Μάρα, με έναυσμα τον σύντροφό της, ο οποίος διαθέτει κτηνοτροφική μονάδα στο απομωνομένο νησάκι του Άη Στράτη, αλλά και την αγάπη της για την φύση, τα ζύγισε και αποφάσισε να αφήσει τη δουλειά της για να πάει στο πανέμορφο νησάκι. Όπως λέει, το «εργασιακό περιβάλλον» εκεί είναι σαφώς καλύτερο, καθώς η ίδια κινείται διαρκώς χωρίς να είναι καθηλωμένη σε μια καρέκλα, μπροστά από έναν υπολογιστή: «Έχω επαφή με ζώα – έχω και άλογο! – δεν έχω κανέναν καραγκιόζη πάνω από το κεφάλι μου, και βρίσκομαι στη φύση. Άλλωστε, παρόλο που είχα καλή δουλειά, αυτήν την περίοδο στην Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ ρευστά -σήμερα υπάρχει η εταιρεία, αύριο δεν υπάρχει - επομένως για εμένα δεν ήταν κάποιο τεράστιο ρίσκο να αφήσω τη δουλειά μου και να δοκιμάσω την εναλλακτική αυτή».
Έχω μια Ιδέα
Ο Θεοδόσης σπούδασε μηχανολόγος μηχανικός και ξεκίνησε το 2004 να δουλεύει στον τομέα του. Η δουλειά του είχε ενδιαφέρον, αλλά κάποια στιγμή συνειδητοποίησε ότι η ζωή θα ξεγλιστρήσει μέσα από τα χέρια του πριν καν το καταλάβει. «Ο χρόνος περνούσε χωρίς να καταλαβαίνω ότι ζούσα», λέει. Έτσι αποφάσισε να μαζέψει κάποια χρήματα ώστε να έχει χρόνο να σκεφτεί τι είναι αυτό που θέλει να κάνει στη ζωή του. Το 2009 παραιτήθηκε με στόχο να βοηθήσει την κοινωνία και, όπως λέει, τον ίδιο του τον εαυτό. Έφτιαξε μια ΜΚΟ, την «Ιδέα», με στόχο να κάνει δράσεις αλληλεγγύης στην Αθήνα και σε άλλα σημεία στην Ελλάδα. «Μέχρι σήμερα τα λεφτά που έχω είναι πολύ λιγότερα από αυτά που έβγαζα τότε, αλλά πλέον μπορώ να πω ότι ζω και οι μέρες μου είναι γεμάτες νέες εμπειρίες. Συνολικά, νοιώθω πολύ πιο γεμάτος και προτείνω στον καθένα να κάτσει να σκεφτεί για ποιον λόγο γεννήθηκε, να βρει τι θέλει να κάνει σε αυτήν τη ζωή, και να το κάνει», λέει χαρακτηριστικά.
Από δικηγόρος… food blogger Μετά από πέντε χρόνια εργασίας σε δικηγορικό γραφείο στη Νέα Υόρκη, η Καναδή Jodi Ettenberg αποφάσισε να… μαζέψει τα κουβαδάκια της και γυρίσει τον κόσμο για ένα χρόνο. Φέτος κλείνει επτά χρόνια συνεχούς περιήγησης σε απομακρυσμένα μέρη, εστιάζοντας στον γαστριμαργικό τους πλούτο. Η ίδια αστειεύεται και αναφέρει ότι «ζει με σούπες». Το site της με το όνομα Legal Nomads δεν έχει καμία διαφήμιση και η ίδια στηρίζει οικονομικά τα ταξίδια της αρθογραφώντας σε διάφορα site και παρέχοντας συμβουλές σε εταιρείες για social media. Ερωτώμενη για το αν θα γυρίσει στην «κανονική» της ζωή απαντά: «όλα θα γίνουν στον χρόνο τους. Μέχρι στιγμής χαίρομαι που ‘δουλεύω’ με αντικείμενο το φαγητό και τοποθεσίες που αγαπώ. Αν αυτό δεν πάει καλά, τότε μάλλον θα επιστρέψω στο αρχικό μου επάγγελμα». Δείτε το blog της εδώ.
Στροφή 180 μοιρών Τη μία στιγμή η βρετανίδα Kate Hall μιλούσε στο τηλέφωνο με το αγόρι της λέγοντάς του ότι δεν είχαν αρκετά λεφτά για να φάνε έξω το βράδυ και αμέσως μετά κατέληξε να του αναφέρει ότι θα έπρεπε να φύγουν από την Αγγλία επειδή «η καρδιά της το έλεγε». Η δουλειά της σαν γραμματέας δεν την κάλυπτε ψυχολογικά και την έκανε να νοιώθει πιο μίζερη και καταθλιπτική από ποτέ. Δύο χρόνια μετά, η Kate κατάφερε να αντιμετωπίσει κατάθλιψη πέντε ετών μέσα από δεκάδες ταξίδια στην Ευρώπη: η Κόκκινη Γειτονιά στο Amsterdam, η Ελλάδα, ο Πύργος του Άιφελ, η Φρανκφούρτη, αλλά και η Ζάκυνθος ήταν μερικοί μόνο από τους μέχρι τώρα ταξιδιωτικούς της σταθμούς, για τους οποίους φροντίζει να γράφει εκτενώς παρουσιάσεις στην ιστοσελίδα της, έχοντας αποκτήσει φανατικό κοινό. Δείτε το blog της εδώ.
Κύρια Καθηγητά; Αφού αποφοίτησε και δίδαξε την αγγλική γλώσσα στην Ισπανία για κάποια χρόνια, η Liz Carlson μπορεί να συνειδητοποίησε ότι αγαπάει… παράφορα τα ταξίδια όμως οι καταστάσεις την ανάγκασαν να επιστρέψει στην Ουάσιγκτον και να δουλέψει σε γραφείο. Δεν της πήρε καιρό να συνειδητοποιήσει ότι οι υπολογιστές και τα meetings δεν ήταν για εκείνη: οι κρίσεις πανικού, το στρες και η μιζέρια της χτυπούσαν την πόρτα. Και κάτι έπρεπε να κάνει για αυτό. Αφού μάζεψε κάμποσα χρήματα στην άκρη, παραιτήθηκε και ξεκίνησε να κάνει το όνειρό της πραγματικότητα: κάμπινγκ με τους Βεδουίνους στην έρημο της Ιορδανίας, παραπέντε στη Νέα Ζηλανδία και ένα σωρό ακόμα εμπειρίες που μπορείτε να δείτε αναλυτικά εδώ.
Γαβ Μπίζνες Αφού τελείωσε το μάστερ της στο Business Management και στα Media, η Pranita Balar είχε όλα τα φόντα για να γίνει η τέλεια media planner. Όμως, η αγάπη της για τα σκυλιά δεν την κράτησε αρκετά στην δουλειά που είχε πιστέψει ότι θα συνέχιζε για όλη της τη ζωή. Και κάπως έτσι τα… βρόντηξε όλα και έγινε εκπαιδεύτρια σκύλων. Αφού πήρε την σχετική πιστοποίηση ενώ παράλληλα δούλευε σε εταιρεία επικοινωνίας, άνοιξε την δική της επιχείρηση εκπαίδευσης σκυλιών, γεγονός που την οδήγησε σε ρήξη με τους γονείς της. «Η ζωή μου άλλαξε εντελώς. Ήταν όμως η μοναδική δουλειά την οποία αγάπησα πραγματικά και μέχρι στιγμής δεν με έχει απογοητεύσει», λέει η ίδια.
Google; Καλύτερα… χορός! Το να εργάζεσαι στην εταιρεία – όνειρο με το όνομα Google δεν είναι και λίγο. Το να ζεις στο Λονδίνο δεν είναι και άσχημο. Ο συνδυασμός των δύο, μαζί με έναν αρκετά γενναιόδωρο μισθό είναι κάτι σαν όνειρο ζωής για μερικούς. Όχι όμως για την Surabhi Jain, η οποία παρά την οικονομική άνεση που είχε, ένοιωθε κενή. Η μεγάλη της αγάπη, ο χορός, έμπαινε σε δεύτερη μοίρα και η ζωή της δεν την ικανοποιούσε. Έτσι αποφάσισε να γραφτεί σε σχολή χορού, να παραιτηθεί από τη δουλειά της, να επιστρέψει στην πατρίδα της – την Ινδία – και να πάρει το πτυχίο της στις Τέχνες της Κίνησης. Σήμερα, είναι δασκάλα χορού στην Ελβετική Πρεσβεία και freelance χορογράφος στην νεοσύστατη φίρμα Lshva.
