Πέντε φρέσκα θεατρικά πρόσωπα μιλούν στο In2life
Νέες, με πάθος για το θέατρο και πολλά όνειρα για το μέλλον. Πέντε ταλαντούχες και φρέσκιες αφίξεις στο ελληνικό σανίδι ανοίγουν την καρδιά τους στο In2life.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
«Ηθοποιός σημαίνει φως», για να χρησιμοποιήσουμε την κλισέ ρήση του Χορν, όμως ηθοποιός και μάλιστα νέος σημαίνει ταλέντο, επιμονή, υπομονή, κυνήγι και κατάθεση ψυχής. Η νέα και θηλυκή γενιά του θεατρικού γίγνεσθαι φαίνεται να κατέχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και δεν διστάζει να κυνηγήσει τα όνειρά της με περίσσιο θάρρος, παρά τις αντιξοότητες.
Πέντε νέες και άκρως ταλαντούχες αντιπρόσωποι αυτής της γενιάς, μας μίλησαν για τα θεατρικά τους ερεθίσματα, τα όνειρα και τις αφορμές που τις οδήγησαν στο σανίδι.
Ντάνη Γιαννακοπούλου: Δε γίνεται στο θέατρο να μην έχεις κάτι να δηλώσεις
Την ξεχωρίσαμε για την ερμηνεία της στο πολυσυζητημένο "Χαίρε Νύμφη" της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης, όπου υποδύθηκε με σκηνικό τσαγανό και μπρίο την αθώα Γεωργία, η οποία μεταμορφώνεται σε βίζιτα περιωπής. Φέτος, ήταν ένα από τα μέλη του εξαιρετικού χορού, που έδωσε το στίγμα του στις Βάκχες του Δημήτρη Λιγνάδη.
Η 27χρονη απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Ντάνη Γιαννακοπούλου είχε από μικρή ηλικία όμορφες εικόνες στο μυαλό της από το θέατρο, ενώ το σχολείο την βοήθησε στο να καλλιεργήσει την αγάπη της γι’ αυτό. «Συμμετείχα σε όλες τις παραστάσεις του θεατρικού ομίλου, όμως το μεγάλο ‘μπαμ’ έγινε με το που τελείωσα το σχολείο και μπήκα στο Πανεπιστήμιο, εκεί αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ σοβαρά», μας λέει.
Μεγάλο δάσκαλο και μέντορά της θεωρεί τον Ανδρέα Μανωλικάκη, Πρόεδρο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Actors Studio Drama School, ο οποίος την βοήθησε μέσα από τα σεμινάριά του, όπως λέει, να δώσει ολοκληρωμένη μορφή στις γνώσεις που είχε αποκομίσει. «Είδα ότι το θέατρο είναι προσωπική υπόθεση, κατάθεση προσωπικού υλικού. Δεν καμώνεσαι απλά κάποιον, καταθέτεις την ψυχή σου σε αυτό», λέει η ίδια, αναφέροντας ύστερα και την Λένα Κιτσοπούλου η οποία, όπως λέει, την στήριξε πίστεψε σε εκείνη και της χάρισε έναν ρόλο σε μια κορυφαία παράσταση.
Οι αναμνήσεις από την πρώτη της εμφάνιση στο σανίδι για χάρη της Λυσιστράτης σε ηλικία 19 χρονών περιλαμβάνουν μπόλικο τρέμουλο χεριών και άγχος. «Είχα για πρώτη φορά πάνω μου έναν κανονικό ρόλο, το άγχος ήταν μεγάλο, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν μπορούσα καν να φορέσω το make up. Στο Χαίρε Νύμφη ήμουν πιο εξοικειωμένη, είχα και άλλη γνώση για το θέατρο, έπαιζα με καταξιωμένους ανθρώπους», θυμάται.
Για τα προβλήματα της νέας γενιάς των θεατρικών ηθοποιών, στέκεται στον κορεσμό που υπάρχει στον χώρο: «Υπάρχει πληθώρα ηθοποιών και πληθώρα δραματικών σχολών. Είναι πολύ κουραστικό να το κυνηγάς. Υπάρχει ανεργία, δεν πληρώνεσαι, οι περισσότεροι σε πληρώνουν με ποσοστά. Το θέατρο θέλει απόλυτη αφοσίωση για να πετύχεις κάτι, όμως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις και μια δεύτερη δουλειά αφού οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί».
«Είναι ένας τρόπος για να επικοινωνείς με τους θεατές τον εσωτερικό σου κόσμο», λέει για την υποκριτική, « Να παίρνεις ερεθίσματα από το περιβάλλον και όλα αυτά να συνθέτεις μαζί με τα βιώματά σου διαμορφώνοντας ανθρώπους και εικόνες που μιλάνε και υπάρχουν», προσθέτει.
Από τη νέα θεατρική σεζόν, η Ντάνη Γιαννακοπούλου, θα εμφανίζεται μαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριάννας Κάλμπαρη στο έργο “Lila dit ca'' που θα ανέβει στο θέατρο Scrow, ενώ αυτήν την περίοδο έχει ξεκινήσει πρόβες για τον ρόλο της Γουέντυ στην παιδική παράσταση Πήτερ Παν του Θανάση Νικολάου.
Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη: Το θέατρο είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσεις
Συμμετείχε το καλοκαίρι μαζί με 13 συμφοιτητές της από το Εθνικό Θέατρο στην "Πενθεσίλεια" του Χάινριχ φον Κλάιστ, υπό την καθοδήγηση του Ακύλλα Καραζήση , ενώ αυτήν την περίοδο υποδύεται την τσαχπίνα Λενιώ στην «Γειτονιά των Αγγέλων», σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Η ερμηνεία της εντυπωσιακή, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο σανίδι.
Η 22χρονη Αναστασία Κονίδη δεν ήταν από τα παιδάκια που «ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί». Η πρώτη της άμεση γνωριμία με το θέατρο, ήρθε μάλλον τυχαία στην πρώτη λυκείου του Κολλεγίου Αθηνών, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει μια άλλη κοπέλα που θα έφευγε. «Εν τέλει δεν έφυγε και απογοητεύτηκα πολύ. Όμως την επόμενη χρονιά πήγα φάντης μπαστούνι κατευθείαν στον όμιλο πρώτη πρώτη, τρέχοντας!», λέει χαρακτηριστικά, τονίζοντας το πόσο τυχερή ήταν που συνάντησε εκεί την σκηνοθέτη Αγγελική Γκιργκινούδη.Στην τρίτη λυκείου η Αναστασία το πήρε απόφαση ότι θέλει να σπουδάσει θέατρο, ενώ παράλληλα πέρασε και στην Νομική.
Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο σανίδι στην "Γειτονιά των Αγγέλων", συνοδευόταν από πολύ περίεργα συναισθήματα. «Είχαμε μια γενική πρόβα πριν την πρεμιέρα, έτσι όταν φτάσαμε σε αυτήν είχα ήδη φάει την πρώτη κρυάδα. Αγχώνομαι πολύ, όμως επειδή είχαμε κάνει την Πενθεσίλεια με τον Ακύλλα στη σχολή είχα ξεπεράσει το άγχος του ‘πού πάμε τώρα, τι κάνουμε, πού να βάλω τα χέρια μου’», θυμάται.
«Το θέατρο είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσεις. Βλέπεις ότι παίζω σε παράσταση του Εθνικού, όμως δεν ξέρεις ότι πήγα σε επτά οντισιόν τον Ιούνιο χωρίς να με επιλέξουν. Το θέατρο δεν είναι κάτι που ξυπνάς ένα πρωί και ξαφνικά σου έρχεται. Δοκιμάζεις. Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, όμως είμαι πολύ αισιόδοξη και για μένα και για τους συμμαθητές μου», απαντά σε σχετική ερώτηση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος ηθοποιός.
Υποκριτική για την Αναστασία είναι πολλά πράγματα μαζί. «Όταν ήσουν μικρός και έπαιζες με τους φίλους σου δεν είχες έναν ενθουσιασμό; Αυτόν τον ενθουσιασμό κυνηγάω. Η περιέργεια με τραβάει στο θέατρο, το ‘πάμε όλοι μαζί να ανακαλύψουμε κάτι’. Το ψάξιμο. Ψάχνεις για τον άνθρωπο, ψάχνεις για το παιχνίδι, μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου, για τις αντοχές σου, για τα όριά σου, τα νεύρα σου. Έχω να ανακαλύψω πολλά ακόμα…», λέει η ίδια.
Αμαλία Νίνου: Υποκριτική σημαίνει δουλειά
Άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις με την ερμηνεία της στον "Γυάλινο Κόσμο" στον ρόλο της Λώρας στο Θέατρο Χορν και συνεχίζει ακάθεκτη φέτος συμμετέχοντας στο "Μπόρκμαν" με τον Γιώργο Κιμούλη σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Η 22χρονη Αμαλία Νίνου είδε πέντε χρονών την πρώτη της παράσταση και από τότε που άρχισε να σκέφτεται τι επάγγελμα θα ακολουθήσει, η υποκριτική ήταν στην κορυφή των επιλογών της.
Φοιτήτρια στο Μαθηματικό, η Αμαλία τελείωσε τις θεατρικές τις σπουδές στο Ωδείο Αθηνών και όπως λέει μαθηματικά και υποκριτική συσχετίζονται. «Πάντα πίστευα ότι τα μαθηματικά είναι ένα τρομερό άνοιγμα μυαλού και συνδέονται με κάποιον τρόπο με τις τέχνες άμεσα. Βέβαια, δεν έχω ακόμα καταλάβει πώς αλλά είναι κάτι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Για την υποκριτική και τι σημαίνει πραγματικά για εκείνην δεν έχει κατασταλάξει ακόμα. «Σε αυτή τη φάση σημαίνει δουλειά. Πάντα ήθελα να πιστεύω ότι όλες οι τέχνες είναι τεχνική και ψυχανάλυση, όχι παρόρμηση. Έχουν κανόνες και χαίρομαι που γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με το θέατρο επιστημονικά. Είναι όμως και μια μορφή εκτόνωσης για μένα», παραδέχεται.
Οι άνθρωποι που υπήρξαν καταλυτικοί για την θεατρική πορεία, όπως λέει, είναι η Κατερίνα Ευαγγελάτου, την οποία είχε δασκάλα στη δραματική σχολή και ήταν εκείνη που τις χάρισε τον ρόλο της Λώρας, αλλά και ο Σταμάτης Φασουλής με τον Γιώργο Κιμούλη. «Όποιον άνθρωπο γνωρίζω είναι ένα σχολείο για μένα. Μπορώ να πάρω τόσα πράγματα. Νοιώθω τυχερή που έπεσα πάνω σε τόσο γενναιόδωρους ανθρώπους», αναφέρει.
Αν και μέχρι στιγμής ο θεατρικός δρόμος της Αμαλίας είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα, παραδέχεται ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για έναν νέο ηθοποιό σήμερα. «Έχεις τεράστια αγωνία, θες να αποδείξεις πράγματα και σου δημιουργείται ένα βάρος», λέει η ίδια. Για την τωρινή συνεργασία της με τον Κιμούλη και τον Φασουλή στο Μπόρκμαν, θεωρεί ότι φεύγοντας από την οικογένεια του Γυάλινου Κόσμου απέκτησε πλέον μια νέα. «Είμαστε σε καθημερινή ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών προτάσεων και εμπειριών. Έστω και με μια μικρή σκηνή που έχω, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να πεις δέκα ατάκες και με αυτές να φτιάξεις μια ολόκληρη ύπαρξη», προσθέτει.
Αυτήν την περίοδο η Αμαλία συμμετέχει στην θεατρική ομάδα των αποφοίτων της δραματικής σχολής του Ωδείου Ω² για το ανέβασμα της παράστασης "Μουνής", η οποία βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου, ενώ παράλληλα είναι βοηθός σκηνοθέτη σε μια άλλη παραγωγή η οποία θα ανέβει τον Δεκέμβριο στο Θέατρο 104, την Αύξηση του Ζωρζ Τερέκ.
Βασιλική Τρουφάκου: Το επάγγελμα γίνεται part time δουλειά
Έπαιξε πέρυσι σαν απόλυτη πρωταγωνίστρια στην "Παρέλαση" της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι εντυπωσιάζοντας με την ερμηνεία της, ενώ φέτος σκηνοθετεί και παίζει στην εξαιρετική "Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Είναι μια πολύ παλιά επιθυμία. Κάπου εκεί στην εφηβεία αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω», λέει η 27χρονη Βασιλική Τρουφάκου για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική και αναφέρεται στο πώς κατάφερε να συνδυάσει τις θεατρικές τις σπουδές στο Εθνικό με το Πολυτεχνείο, στο οποίο μπήκε αφού τελείωσε το σχολείο.
«Αφού τελείωσα τη δραματική σχολή στο Εθνικό είδα με άλλο μάτι την σχολή, συνειδητοποίησα ότι είναι ένα πολύ ωραίο περιβάλλον και θεώρησα κρίμα και άδικο να περάσει αυτό το τρένο. Υπήρχε ένα διάστημα που δούλευα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και είχα δύο μαθήματα να δώσω. Το πρωί ταξίδευα και το βράδυ έπαιζα, τα καλύτερα είναι αυτά», θυμάται.
«Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τα 19 μου στο σανίδι ήταν πολύ έντονες, γιατί δεν είχα κάνει καθόλου ερασιτεχνικό θέατρο πριν μπω στη σχολή, ήμουν τελείως ανυποψίαστη. Στην πρώτη μου παράσταση στην Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων είχα αρκετό άγχος, όμως πλέον τα έχω καταφέρει και το ελέγχω στις πρεμιέρες», αναφέρει για τις πρώτες και τις μετέπειτα εμφανίσεις της επί σκηνής.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηθοποιοί, η Βασιλική τα χαρακτηρίζει «τραγικά». «Κατ’ αρχήν εξαφανίζεται το επάγγελμα. Είναι σαν να μην υπάρχει, σαν να γίνεται part time δουλειά. Μια σκηνή πενήντα ατόμων δεν μπορεί να συντηρήσει έναν πενταμελή θίασο, μαθηματικά δεν βγαίνει, το επάγγελμα καταργείται, άνθρωποι που ζούσαν από αυτό πλέον δεν 'βγαίνουν' πια. Βασικά πράγματα, πας και διαπραγματεύεσαι με εμπορικά σχήματα και ο παραγωγός σου μιλάει για 500 ευρώ μεικτά», λέει χαρακτηριστικά, κάνοντας αναφορά και σε μια άλλη πληγή του σύγχρονου θεάτρου, την αξιοκρατία. «Στην μέχρι τώρα πορεία μου είχα πρόσβαση σε ελάχιστες ακροάσεις. Πρέπει να κάτσεις να πάρεις κάποιον τηλέφωνο για να παραστείς σε ακρόαση, σε πολλές από τις οποίες σου αρνούνται. Μαύρα πράγματα αυτά, δεν μπορείς να σταματάς έναν άνθρωπο. Έναν νέο παιδί που θέλει να εκφραστεί, δεν μπορείς να τον σταματήσεις», προσθέτει.
«Για μένα η υποκριτική και το θέατρο σημαίνουν πολλά πράγματα. Είναι η τέχνη που αγαπώ, η δουλειά μου, ο αγωγός να επικοινωνήσω με κείμενα που συνδέομαι και με ανθρώπους που θέλω να συνεργαστώ», απαντά σε σχετική ερώτηση, ενώ για τα μελλοντικά της σχέδια αναφέρει: «Ξεκινάμε πρόβες για τον Αρχιμάστορα Σόλνες σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα στο Από μηχανής Θέατρο, το οποίο θα ξεκινήσει τον Φλεβάρη. Από το καλοκαίρι και μετά είναι ανοιχτά τα πράγματα».
Καρολίνα Κάρτερ: Είναι το πιο ευχάριστο επάγγελμα
Έκανε το ντεμπούτο της στο σανίδι το 2010 συμμετέχοντας στο «Όνειρο του Χάιμε» του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα και πέρυσι την είδαμε να υποδύεται υποδειγματικά την Κάριν στα «Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγεωργίου. Η 23χρονη απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Καρολίνα Κάρτερ αν και είχε το… γονίδιο για την ηθοποιία μιας και η μητέρα της είναι στον χώρο, παρ’ όλα αυτά δεν ήθελε να πέσει κάτω από την μηλιά εξ’ αρχής, όπως λέει.
«Η μητέρα μου ήταν σίγουρα ένα ερέθισμα, αλλά για πολλά χρόνια ήμουν πολύ αρνητική γι’ αυτό το επάγγελμα λόγω κόντρας που είχαμε γιατί δούλευε πολλές ώρες και δεν την έβλεπα σχεδόν καθόλου. Εν τέλει αποφάσισα να σπουδάσω Κινηματογράφο στο ΑΠΘ και αντί να κάνω εγώ ταινιάκια κατέληξα να παίζω σε ταινίες των άλλων», αναφέρει η ίδια.
Δύο άνθρωποι του χώρου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στα πρώτα της βήματα, ο Γιάννης ο Ρήγας που ήταν καθηγητή της στην σχολή και ο πρώτος της σκηνοθέτης και δάσκαλος, όπως λέει, Νίκος Καραγιώργος. «Με βοήθησε πάρα πολύ και στη τεχνική και στο πως ερμηνεύουμε έναν ρόλο ως προσωπικότητα πάνω στη σκηνή, στο πως αναλύουμε ένα έργο. Πώς είναι το θέατρο και τι στάση έχουμε εμείς. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια για όλα», λέει χαρακτηριστικά. Στην πρεμιέρα των «Δακρύων», η Καρολίνα θυμάται μια πρωτοφανή έκρηξη αδρεναλίνης. «Ήταν πολύ όμορφα και είχα αρκετό άγχος. Όμως τότε κατάλαβα τι εννοούσαν τόσα χρόνια αυτοί που μου έλεγαν ότι κάθε μέρα το θέατρο είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν εντυπωσιακό αυτό το συναίσθημα», θυμάται.
Δύο οι μεγάλες δυσκολίες στο επάγγελμα, σύμφωνα με την Καρολίνα, η ψυχοφθόρα διαδικασία των ακροάσεων και το μόνιμο κυνήγι για δουλειά. «Η διαδικασία της οντισιόν είναι άσχημη, όμως είναι ο μόνος τρόπος να βρεις δουλειά. Πολύ ταλαιπωρία και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σε πάρουν κιόλας. Πρέπει να το δεις αισιόδοξα το πράγμα. Από την άλλη πλευρά, κάθε τρεις μήνες πρέπει να βρεις καινούργια δουλειά, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Αν θες λεφτά για το καλοκαίρι, πρέπει να τρέχεις από τον χειμώνα. Είναι ένα μόνιμο κυνηγητό», αναφέρει η ίδια, όμως βλέπει και τη θετική πλευρά:
«Έχει και μια χάρη όλο αυτό. Είναι ωραίο να αλλάζεις παραστάσεις. Αν ξέρεις ακριβώς που είσαι και τι κάνεις φεύγει ο παράγοντας του άγχους και το απολαμβάνεις». Τι σημαίνει για εκείνη υποκριτική; «Είναι κάτι που απαιτεί μεγάλη πειθαρχεία, διάβασμα και ώρες ενασχόλησης. Παρ’ όλα αυτά είναι το πιο ευχάριστο επάγγελμα. Μπορεί να έχεις σκληρό πλαίσιο, αλλά είναι παιχνίδι», απαντά.
Η Καρολίνα αυτήν την περίοδο παίζει στο παιδικό έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου με τίτλο «Το μυστικό του βασιλιά», σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα, στο θέατρο Ανεσις, ενώ τον Δεκέμβρη θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρώ" με σε σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα.
«Ηθοποιός σημαίνει φως», για να χρησιμοποιήσουμε την κλισέ ρήση του Χορν, όμως ηθοποιός και μάλιστα νέος σημαίνει ταλέντο, επιμονή, υπομονή, κυνήγι και κατάθεση ψυχής. Η νέα και θηλυκή γενιά του θεατρικού γίγνεσθαι φαίνεται να κατέχει τα παραπάνω χαρακτηριστικά και δεν διστάζει να κυνηγήσει τα όνειρά της με περίσσιο θάρρος, παρά τις αντιξοότητες.
Πέντε νέες και άκρως ταλαντούχες αντιπρόσωποι αυτής της γενιάς, μας μίλησαν για τα θεατρικά τους ερεθίσματα, τα όνειρα και τις αφορμές που τις οδήγησαν στο σανίδι.
Ντάνη Γιαννακοπούλου: Δε γίνεται στο θέατρο να μην έχεις κάτι να δηλώσεις Την ξεχωρίσαμε για την ερμηνεία της στο πολυσυζητημένο "Χαίρε Νύμφη" της Λένας Κιτσοπούλου στο Θέατρο Τέχνης, όπου υποδύθηκε με σκηνικό τσαγανό και μπρίο την αθώα Γεωργία, η οποία μεταμορφώνεται σε βίζιτα περιωπής. Φέτος, ήταν ένα από τα μέλη του εξαιρετικού χορού, που έδωσε το στίγμα του στις Βάκχες του Δημήτρη Λιγνάδη.
Η 27χρονη απόφοιτος του Θεάτρου Τέχνης Ντάνη Γιαννακοπούλου είχε από μικρή ηλικία όμορφες εικόνες στο μυαλό της από το θέατρο, ενώ το σχολείο την βοήθησε στο να καλλιεργήσει την αγάπη της γι’ αυτό. «Συμμετείχα σε όλες τις παραστάσεις του θεατρικού ομίλου, όμως το μεγάλο ‘μπαμ’ έγινε με το που τελείωσα το σχολείο και μπήκα στο Πανεπιστήμιο, εκεί αποφάσισα ότι θέλω να ασχοληθώ σοβαρά», μας λέει.
Μεγάλο δάσκαλο και μέντορά της θεωρεί τον Ανδρέα Μανωλικάκη, Πρόεδρο του Μεταπτυχιακού Προγράμματος Actors Studio Drama School, ο οποίος την βοήθησε μέσα από τα σεμινάριά του, όπως λέει, να δώσει ολοκληρωμένη μορφή στις γνώσεις που είχε αποκομίσει. «Είδα ότι το θέατρο είναι προσωπική υπόθεση, κατάθεση προσωπικού υλικού. Δεν καμώνεσαι απλά κάποιον, καταθέτεις την ψυχή σου σε αυτό», λέει η ίδια, αναφέροντας ύστερα και την Λένα Κιτσοπούλου η οποία, όπως λέει, την στήριξε πίστεψε σε εκείνη και της χάρισε έναν ρόλο σε μια κορυφαία παράσταση.
Οι αναμνήσεις από την πρώτη της εμφάνιση στο σανίδι για χάρη της Λυσιστράτης σε ηλικία 19 χρονών περιλαμβάνουν μπόλικο τρέμουλο χεριών και άγχος. «Είχα για πρώτη φορά πάνω μου έναν κανονικό ρόλο, το άγχος ήταν μεγάλο, έτρεμαν τα χέρια μου, δεν μπορούσα καν να φορέσω το make up. Στο Χαίρε Νύμφη ήμουν πιο εξοικειωμένη, είχα και άλλη γνώση για το θέατρο, έπαιζα με καταξιωμένους ανθρώπους», θυμάται.
Για τα προβλήματα της νέας γενιάς των θεατρικών ηθοποιών, στέκεται στον κορεσμό που υπάρχει στον χώρο: «Υπάρχει πληθώρα ηθοποιών και πληθώρα δραματικών σχολών. Είναι πολύ κουραστικό να το κυνηγάς. Υπάρχει ανεργία, δεν πληρώνεσαι, οι περισσότεροι σε πληρώνουν με ποσοστά. Το θέατρο θέλει απόλυτη αφοσίωση για να πετύχεις κάτι, όμως δεν έχεις άλλη επιλογή από το να κάνεις και μια δεύτερη δουλειά αφού οι μισθοί είναι πολύ χαμηλοί».
«Είναι ένας τρόπος για να επικοινωνείς με τους θεατές τον εσωτερικό σου κόσμο», λέει για την υποκριτική, « Να παίρνεις ερεθίσματα από το περιβάλλον και όλα αυτά να συνθέτεις μαζί με τα βιώματά σου διαμορφώνοντας ανθρώπους και εικόνες που μιλάνε και υπάρχουν», προσθέτει.
Από τη νέα θεατρική σεζόν, η Ντάνη Γιαννακοπούλου, θα εμφανίζεται μαζί με τον Βασίλη Μαυρογεωργίου κάτω από τις σκηνοθετικές οδηγίες της Μαριάννας Κάλμπαρη στο έργο “Lila dit ca'' που θα ανέβει στο θέατρο Scrow, ενώ αυτήν την περίοδο έχει ξεκινήσει πρόβες για τον ρόλο της Γουέντυ στην παιδική παράσταση Πήτερ Παν του Θανάση Νικολάου.
Αναστασία Ραφαέλα Κονίδη: Το θέατρο είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσεις Συμμετείχε το καλοκαίρι μαζί με 13 συμφοιτητές της από το Εθνικό Θέατρο στην "Πενθεσίλεια" του Χάινριχ φον Κλάιστ, υπό την καθοδήγηση του Ακύλλα Καραζήση , ενώ αυτήν την περίοδο υποδύεται την τσαχπίνα Λενιώ στην «Γειτονιά των Αγγέλων», σε σκηνοθεσία Κώστα Τσιάνου. Η ερμηνεία της εντυπωσιακή, ιδιαίτερα αν αναλογιστεί κανείς ότι πρόκειται για την πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο σανίδι.
Η 22χρονη Αναστασία Κονίδη δεν ήταν από τα παιδάκια που «ήθελαν να γίνουν ηθοποιοί». Η πρώτη της άμεση γνωριμία με το θέατρο, ήρθε μάλλον τυχαία στην πρώτη λυκείου του Κολλεγίου Αθηνών, όπου κλήθηκε να αντικαταστήσει μια άλλη κοπέλα που θα έφευγε. «Εν τέλει δεν έφυγε και απογοητεύτηκα πολύ. Όμως την επόμενη χρονιά πήγα φάντης μπαστούνι κατευθείαν στον όμιλο πρώτη πρώτη, τρέχοντας!», λέει χαρακτηριστικά, τονίζοντας το πόσο τυχερή ήταν που συνάντησε εκεί την σκηνοθέτη Αγγελική Γκιργκινούδη.Στην τρίτη λυκείου η Αναστασία το πήρε απόφαση ότι θέλει να σπουδάσει θέατρο, ενώ παράλληλα πέρασε και στην Νομική.
Η πρώτη της επαγγελματική εμφάνιση στο σανίδι στην "Γειτονιά των Αγγέλων", συνοδευόταν από πολύ περίεργα συναισθήματα. «Είχαμε μια γενική πρόβα πριν την πρεμιέρα, έτσι όταν φτάσαμε σε αυτήν είχα ήδη φάει την πρώτη κρυάδα. Αγχώνομαι πολύ, όμως επειδή είχαμε κάνει την Πενθεσίλεια με τον Ακύλλα στη σχολή είχα ξεπεράσει το άγχος του ‘πού πάμε τώρα, τι κάνουμε, πού να βάλω τα χέρια μου’», θυμάται.
«Το θέατρο είναι κάτι που πρέπει να κυνηγήσεις. Βλέπεις ότι παίζω σε παράσταση του Εθνικού, όμως δεν ξέρεις ότι πήγα σε επτά οντισιόν τον Ιούνιο χωρίς να με επιλέξουν. Το θέατρο δεν είναι κάτι που ξυπνάς ένα πρωί και ξαφνικά σου έρχεται. Δοκιμάζεις. Σίγουρα υπάρχουν δυσκολίες, όμως είμαι πολύ αισιόδοξη και για μένα και για τους συμμαθητές μου», απαντά σε σχετική ερώτηση για τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει σήμερα ένας νέος ηθοποιός.
Υποκριτική για την Αναστασία είναι πολλά πράγματα μαζί. «Όταν ήσουν μικρός και έπαιζες με τους φίλους σου δεν είχες έναν ενθουσιασμό; Αυτόν τον ενθουσιασμό κυνηγάω. Η περιέργεια με τραβάει στο θέατρο, το ‘πάμε όλοι μαζί να ανακαλύψουμε κάτι’. Το ψάξιμο. Ψάχνεις για τον άνθρωπο, ψάχνεις για το παιχνίδι, μαθαίνεις πράγματα για τον εαυτό σου, για τις αντοχές σου, για τα όριά σου, τα νεύρα σου. Έχω να ανακαλύψω πολλά ακόμα…», λέει η ίδια.
Αμαλία Νίνου: Υποκριτική σημαίνει δουλειά Άφησε εξαιρετικές εντυπώσεις με την ερμηνεία της στον "Γυάλινο Κόσμο" στον ρόλο της Λώρας στο Θέατρο Χορν και συνεχίζει ακάθεκτη φέτος συμμετέχοντας στο "Μπόρκμαν" με τον Γιώργο Κιμούλη σε σκηνοθεσία Σταμάτη Φασουλή. Η 22χρονη Αμαλία Νίνου είδε πέντε χρονών την πρώτη της παράσταση και από τότε που άρχισε να σκέφτεται τι επάγγελμα θα ακολουθήσει, η υποκριτική ήταν στην κορυφή των επιλογών της.
Φοιτήτρια στο Μαθηματικό, η Αμαλία τελείωσε τις θεατρικές τις σπουδές στο Ωδείο Αθηνών και όπως λέει μαθηματικά και υποκριτική συσχετίζονται. «Πάντα πίστευα ότι τα μαθηματικά είναι ένα τρομερό άνοιγμα μυαλού και συνδέονται με κάποιον τρόπο με τις τέχνες άμεσα. Βέβαια, δεν έχω ακόμα καταλάβει πώς αλλά είναι κάτι που μου κεντρίζει το ενδιαφέρον», αναφέρει χαρακτηριστικά.
Για την υποκριτική και τι σημαίνει πραγματικά για εκείνην δεν έχει κατασταλάξει ακόμα. «Σε αυτή τη φάση σημαίνει δουλειά. Πάντα ήθελα να πιστεύω ότι όλες οι τέχνες είναι τεχνική και ψυχανάλυση, όχι παρόρμηση. Έχουν κανόνες και χαίρομαι που γνωρίζω ανθρώπους οι οποίοι ασχολούνται με το θέατρο επιστημονικά. Είναι όμως και μια μορφή εκτόνωσης για μένα», παραδέχεται.
Οι άνθρωποι που υπήρξαν καταλυτικοί για την θεατρική πορεία, όπως λέει, είναι η Κατερίνα Ευαγγελάτου, την οποία είχε δασκάλα στη δραματική σχολή και ήταν εκείνη που τις χάρισε τον ρόλο της Λώρας, αλλά και ο Σταμάτης Φασουλής με τον Γιώργο Κιμούλη. «Όποιον άνθρωπο γνωρίζω είναι ένα σχολείο για μένα. Μπορώ να πάρω τόσα πράγματα. Νοιώθω τυχερή που έπεσα πάνω σε τόσο γενναιόδωρους ανθρώπους», αναφέρει.
Αν και μέχρι στιγμής ο θεατρικός δρόμος της Αμαλίας είναι σπαρμένος με ροδοπέταλα, παραδέχεται ότι τα πράγματα είναι δύσκολα για έναν νέο ηθοποιό σήμερα. «Έχεις τεράστια αγωνία, θες να αποδείξεις πράγματα και σου δημιουργείται ένα βάρος», λέει η ίδια. Για την τωρινή συνεργασία της με τον Κιμούλη και τον Φασουλή στο Μπόρκμαν, θεωρεί ότι φεύγοντας από την οικογένεια του Γυάλινου Κόσμου απέκτησε πλέον μια νέα. «Είμαστε σε καθημερινή ανταλλαγή σκέψεων, ιδεών προτάσεων και εμπειριών. Έστω και με μια μικρή σκηνή που έχω, συνειδητοποιώ πόσο δύσκολο είναι να πεις δέκα ατάκες και με αυτές να φτιάξεις μια ολόκληρη ύπαρξη», προσθέτει.
Αυτήν την περίοδο η Αμαλία συμμετέχει στην θεατρική ομάδα των αποφοίτων της δραματικής σχολής του Ωδείου Ω² για το ανέβασμα της παράστασης "Μουνής", η οποία βασίζεται στο ομώνυμο διήγημα της Λένας Κιτσοπούλου, ενώ παράλληλα είναι βοηθός σκηνοθέτη σε μια άλλη παραγωγή η οποία θα ανέβει τον Δεκέμβριο στο Θέατρο 104, την Αύξηση του Ζωρζ Τερέκ.
Βασιλική Τρουφάκου: Το επάγγελμα γίνεται part time δουλειά Έπαιξε πέρυσι σαν απόλυτη πρωταγωνίστρια στην "Παρέλαση" της Λούλας Αναγνωστάκη σε σκηνοθεσία Ένκε Φεζολλάρι εντυπωσιάζοντας με την ερμηνεία της, ενώ φέτος σκηνοθετεί και παίζει στην εξαιρετική "Αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις" στο Θέατρο του Νέου Κόσμου.
«Είναι μια πολύ παλιά επιθυμία. Κάπου εκεί στην εφηβεία αποφάσισα ότι αυτό θέλω να κάνω», λέει η 27χρονη Βασιλική Τρουφάκου για την απόφασή της να ασχοληθεί με την υποκριτική και αναφέρεται στο πώς κατάφερε να συνδυάσει τις θεατρικές τις σπουδές στο Εθνικό με το Πολυτεχνείο, στο οποίο μπήκε αφού τελείωσε το σχολείο.
«Αφού τελείωσα τη δραματική σχολή στο Εθνικό είδα με άλλο μάτι την σχολή, συνειδητοποίησα ότι είναι ένα πολύ ωραίο περιβάλλον και θεώρησα κρίμα και άδικο να περάσει αυτό το τρένο. Υπήρχε ένα διάστημα που δούλευα στο ΔΗΠΕΘΕ Ρούμελης και είχα δύο μαθήματα να δώσω. Το πρωί ταξίδευα και το βράδυ έπαιζα, τα καλύτερα είναι αυτά», θυμάται.
«Οι πρώτες μου αναμνήσεις από τα 19 μου στο σανίδι ήταν πολύ έντονες, γιατί δεν είχα κάνει καθόλου ερασιτεχνικό θέατρο πριν μπω στη σχολή, ήμουν τελείως ανυποψίαστη. Στην πρώτη μου παράσταση στην Αλίκη στην Χώρα των Θαυμάτων είχα αρκετό άγχος, όμως πλέον τα έχω καταφέρει και το ελέγχω στις πρεμιέρες», αναφέρει για τις πρώτες και τις μετέπειτα εμφανίσεις της επί σκηνής.
Τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν σήμερα οι ηθοποιοί, η Βασιλική τα χαρακτηρίζει «τραγικά». «Κατ’ αρχήν εξαφανίζεται το επάγγελμα. Είναι σαν να μην υπάρχει, σαν να γίνεται part time δουλειά. Μια σκηνή πενήντα ατόμων δεν μπορεί να συντηρήσει έναν πενταμελή θίασο, μαθηματικά δεν βγαίνει, το επάγγελμα καταργείται, άνθρωποι που ζούσαν από αυτό πλέον δεν 'βγαίνουν' πια. Βασικά πράγματα, πας και διαπραγματεύεσαι με εμπορικά σχήματα και ο παραγωγός σου μιλάει για 500 ευρώ μεικτά», λέει χαρακτηριστικά, κάνοντας αναφορά και σε μια άλλη πληγή του σύγχρονου θεάτρου, την αξιοκρατία. «Στην μέχρι τώρα πορεία μου είχα πρόσβαση σε ελάχιστες ακροάσεις. Πρέπει να κάτσεις να πάρεις κάποιον τηλέφωνο για να παραστείς σε ακρόαση, σε πολλές από τις οποίες σου αρνούνται. Μαύρα πράγματα αυτά, δεν μπορείς να σταματάς έναν άνθρωπο. Έναν νέο παιδί που θέλει να εκφραστεί, δεν μπορείς να τον σταματήσεις», προσθέτει.
«Για μένα η υποκριτική και το θέατρο σημαίνουν πολλά πράγματα. Είναι η τέχνη που αγαπώ, η δουλειά μου, ο αγωγός να επικοινωνήσω με κείμενα που συνδέομαι και με ανθρώπους που θέλω να συνεργαστώ», απαντά σε σχετική ερώτηση, ενώ για τα μελλοντικά της σχέδια αναφέρει: «Ξεκινάμε πρόβες για τον Αρχιμάστορα Σόλνες σε σκηνοθεσία Κατερίνας Μπερδέκα στο Από μηχανής Θέατρο, το οποίο θα ξεκινήσει τον Φλεβάρη. Από το καλοκαίρι και μετά είναι ανοιχτά τα πράγματα».
Καρολίνα Κάρτερ: Είναι το πιο ευχάριστο επάγγελμα Έκανε το ντεμπούτο της στο σανίδι το 2010 συμμετέχοντας στο «Όνειρο του Χάιμε» του ΚΘΒΕ σε σκηνοθεσία Γιάννη Ρήγα και πέρυσι την είδαμε να υποδύεται υποδειγματικά την Κάριν στα «Πικρά Δάκρυα της Πέτρα Φον Καντ» σε σκηνοθεσία Νίκου Καραγεωργίου. Η 23χρονη απόφοιτος του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος Καρολίνα Κάρτερ αν και είχε το… γονίδιο για την ηθοποιία μιας και η μητέρα της είναι στον χώρο, παρ’ όλα αυτά δεν ήθελε να πέσει κάτω από την μηλιά εξ’ αρχής, όπως λέει.
«Η μητέρα μου ήταν σίγουρα ένα ερέθισμα, αλλά για πολλά χρόνια ήμουν πολύ αρνητική γι’ αυτό το επάγγελμα λόγω κόντρας που είχαμε γιατί δούλευε πολλές ώρες και δεν την έβλεπα σχεδόν καθόλου. Εν τέλει αποφάσισα να σπουδάσω Κινηματογράφο στο ΑΠΘ και αντί να κάνω εγώ ταινιάκια κατέληξα να παίζω σε ταινίες των άλλων», αναφέρει η ίδια.
Δύο άνθρωποι του χώρου έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στα πρώτα της βήματα, ο Γιάννης ο Ρήγας που ήταν καθηγητή της στην σχολή και ο πρώτος της σκηνοθέτης και δάσκαλος, όπως λέει, Νίκος Καραγιώργος. «Με βοήθησε πάρα πολύ και στη τεχνική και στο πως ερμηνεύουμε έναν ρόλο ως προσωπικότητα πάνω στη σκηνή, στο πως αναλύουμε ένα έργο. Πώς είναι το θέατρο και τι στάση έχουμε εμείς. Ο Νίκος είναι ο άνθρωπος που εμπιστεύομαι με κλειστά μάτια για όλα», λέει χαρακτηριστικά. Στην πρεμιέρα των «Δακρύων», η Καρολίνα θυμάται μια πρωτοφανή έκρηξη αδρεναλίνης. «Ήταν πολύ όμορφα και είχα αρκετό άγχος. Όμως τότε κατάλαβα τι εννοούσαν τόσα χρόνια αυτοί που μου έλεγαν ότι κάθε μέρα το θέατρο είναι κάτι τελείως διαφορετικό. Ήταν εντυπωσιακό αυτό το συναίσθημα», θυμάται.
Δύο οι μεγάλες δυσκολίες στο επάγγελμα, σύμφωνα με την Καρολίνα, η ψυχοφθόρα διαδικασία των ακροάσεων και το μόνιμο κυνήγι για δουλειά. «Η διαδικασία της οντισιόν είναι άσχημη, όμως είναι ο μόνος τρόπος να βρεις δουλειά. Πολύ ταλαιπωρία και κατά πάσα πιθανότητα δεν θα σε πάρουν κιόλας. Πρέπει να το δεις αισιόδοξα το πράγμα. Από την άλλη πλευρά, κάθε τρεις μήνες πρέπει να βρεις καινούργια δουλειά, να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά. Αν θες λεφτά για το καλοκαίρι, πρέπει να τρέχεις από τον χειμώνα. Είναι ένα μόνιμο κυνηγητό», αναφέρει η ίδια, όμως βλέπει και τη θετική πλευρά:
«Έχει και μια χάρη όλο αυτό. Είναι ωραίο να αλλάζεις παραστάσεις. Αν ξέρεις ακριβώς που είσαι και τι κάνεις φεύγει ο παράγοντας του άγχους και το απολαμβάνεις». Τι σημαίνει για εκείνη υποκριτική; «Είναι κάτι που απαιτεί μεγάλη πειθαρχεία, διάβασμα και ώρες ενασχόλησης. Παρ’ όλα αυτά είναι το πιο ευχάριστο επάγγελμα. Μπορεί να έχεις σκληρό πλαίσιο, αλλά είναι παιχνίδι», απαντά.
Η Καρολίνα αυτήν την περίοδο παίζει στο παιδικό έργο του Βασίλη Μαυρογεωργίου με τίτλο «Το μυστικό του βασιλιά», σε σκηνοθεσία της Θάλειας Ματίκα, στο θέατρο Ανεσις, ενώ τον Δεκέμβρη θα πρωταγωνιστεί στην παράσταση "Καλώς ήρθατε Ντετέκτιβ Πουαρώ" με σε σκηνοθεσία της Φρόσως Λύτρα.
