Τι σε ώθησε να αρχίσεις να γράφεις και ποια ανάγκη σου εξυπηρετεί η ενασχόληση με το τραγούδι;
Νομίζω πως το πρώτο πράγμα που με ωθεί να γράψω κάτι δικό μου είναι η περιέργεια και η εξερεύνηση των δικών μου ορίων και της μουσικής. Είναι η ίδια ανάγκη όπως το να εκφράσω αυτό που νιώθω σε μια φίλη μου. Νιώθω κάτι, θέλω να το βγάλω από μέσα μου, να το μοιραστώ. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το κάνω με νότες και με ρίμες. Αυτό σε πρώτο επίπεδο. Από εκεί και πέρα εξυπηρετεί τις προσωπικές μου ανασφάλειες και φιλοδοξίες, την εσωτερική μου επανάσταση, το μοίρασμα των συναισθημάτων, το ξέσπασμα. Για μένα δεν υπάρχει ιδιοτελής επαγγελματίας τραγουδιστής. Η επιτυχία μέσα σε αυτήν την ιδιοτέλεια είναι όταν το τραγούδι και ο λόγος στέκονται πάνω από τον τραγουδιστή και φτάνουν στην ψυχή του ακροατή.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Το αγγλόφωνο τραγούδι στην Ελλάδα θεωρώ ότι είναι μια υπερτιμημένη ιστορία. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αγγλόφωνη έκφραση μου μοιάζει πηγαία. Τις περισσότερες φορές μου μοιάζει ως αδυναμία να διαχειριστούμε τις σκέψεις μας μέσω της ελληνικής γλώσσας και λέω ‘διαχειριστούμε’ γιατί και εγώ τα πρώτα τραγούδια μου τα έγραψα στα αγγλικά. Από τη μια αυτό κρύβει μια αλήθεια, γιατί τα ακούσματά μου ήταν πολύ δυτικά, αλλά κρύβει και μια αδυναμία, γιατί όταν ξεκίνησα να εκφράζομαι στα ελληνικά είδα πως εκεί δεν έχεις επιλογή, εκεί απογυμνώνεσαι και εκεί πρέπει να "τρυπάει" ο λόγος σου. Θα ήθελα οι αγγλόφωνοι δίσκοι να έχουν έστω κάποιο ελληνικό στοιχείο. Γι αυτό και ο προσωπικός δίσκος που ετοιμάζω θα έχει και ελληνικά και ξένα τραγούδια. Γιατί είμαι και τα δυο. Θέλω να προσεγγίζω την αλήθεια μου, χωρίς να πρέπει να ακουστώ σαν έντεχνη ή σαν αμερικανάκι. Και είμαι σίγουρη πως αν τους ρωτήσεις όλους αυτούς που κάνουν τους αγγλόφωνους δίσκους , στο βάθος τους θα ήθελαν πάρα πολύ να μπορούν να εκφραστούν με ελληνική γλώσσα. Ο ελληνικός στίχος θα πάρει τα πάνω του, θα το δεις.
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που ένιωσα ότι έχουν βοηθήσει να βγει κάτι αξιόλογο. Μερικές φορές νιώθω ότι γίνονται μέτρια ‘σπρωξίματα’ που αποβλέπουν στο να κοιμούνται οι ίδιοι με ήσυχη συνείδηση ότι τάχα προσφέρουν κάτι στη νέα γενιά. Για μένα οι περισσότεροι είναι ανήμποροι να αφουγκραστούν τα καινούργια ταλέντα αλλά και τις καινούργιες δυσκολίες. Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να δώσουν χώρο, αλλά ακόμα και σε αυτό νιώθουν αμηχανία. Και δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως του Αγγελάκα, που ύστερα από τόσα χρόνια συνεχίζει να πρωτοτυπεί. Ο συγκεκριμένος στην τελική βοηθά τους νέους με την ίδια του την τέχνη. Μιλάω περισσότερο για το ‘σύνδρομο Πρωτοψάλτη’, όπως συνηθίζω να λέω. Με το ζόρι τραγούδια, με το ζόρι να πιάσουμε την νεολαία και με μεγάλα βύσματα από πίσω που θα σου κάνουν πλύση εγκεφάλου παίζοντας αυτά τα κομμάτια διαρκώς σε όλους τους σταθμούς. Από τους ενεργούς παλιούς θέλω μόνο καλά τραγούδια. Αυτό μου αρκεί. Αλλιώς να πάνε σπίτι τους.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Οι δισκογραφικές δεν έχουν πεθάνει ακριβώς, έχουν αυτοκτονήσει. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία πώς θα παράγεται η μουσική, αν δηλαδή θα είναι δισκογραφική εταιρεία ή Ίντερνετ. Σημασία έχει να καταλάβει ο άνθρωπος που απολαμβάνει την τέχνη, ότι πρέπει να την πληρώσει, όπως πληρώνει το φαγητό που τρώει. Όχι ακριβά. Αλλά να την πληρώσει. Κάποιος πρέπει να αγοράζει ένα προϊόν αλλιώς καμία βιομηχανία δεν θα επιθυμεί να τα παράγει. Όσο λοιπόν ο κόσμος θα δίνει το "κατιτίς" του για την πνευματική τροφή του, καινούργια τραγούδια θα εκδίδονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Απλά μαθηματικά, αλλά μάθαμε στο τζάμπα και αυτό κάποια στιγμή δε θα λειτουργεί.
Η φωτογραφία της Μαρίας Παπαγεωργίου είναι της Ελευθερίας Άνθη.
Νομίζω πως το πρώτο πράγμα που με ωθεί να γράψω κάτι δικό μου είναι η περιέργεια και η εξερεύνηση των δικών μου ορίων και της μουσικής. Είναι η ίδια ανάγκη όπως το να εκφράσω αυτό που νιώθω σε μια φίλη μου. Νιώθω κάτι, θέλω να το βγάλω από μέσα μου, να το μοιραστώ. Μόνο που στην προκειμένη περίπτωση το κάνω με νότες και με ρίμες. Αυτό σε πρώτο επίπεδο. Από εκεί και πέρα εξυπηρετεί τις προσωπικές μου ανασφάλειες και φιλοδοξίες, την εσωτερική μου επανάσταση, το μοίρασμα των συναισθημάτων, το ξέσπασμα. Για μένα δεν υπάρχει ιδιοτελής επαγγελματίας τραγουδιστής. Η επιτυχία μέσα σε αυτήν την ιδιοτέλεια είναι όταν το τραγούδι και ο λόγος στέκονται πάνω από τον τραγουδιστή και φτάνουν στην ψυχή του ακροατή.
Σε μια εποχή όπου το αγγλόφωνο τραγούδι έχει γίνει μόδα και όλο και περισσότεροι το προτιμούν, θεωρείς ότι ο ελληνικός στίχος και η παράδοση έχουν μπει στο ράφι της ιστορίας;
Το αγγλόφωνο τραγούδι στην Ελλάδα θεωρώ ότι είναι μια υπερτιμημένη ιστορία. Είναι λίγες οι περιπτώσεις που η αγγλόφωνη έκφραση μου μοιάζει πηγαία. Τις περισσότερες φορές μου μοιάζει ως αδυναμία να διαχειριστούμε τις σκέψεις μας μέσω της ελληνικής γλώσσας και λέω ‘διαχειριστούμε’ γιατί και εγώ τα πρώτα τραγούδια μου τα έγραψα στα αγγλικά. Από τη μια αυτό κρύβει μια αλήθεια, γιατί τα ακούσματά μου ήταν πολύ δυτικά, αλλά κρύβει και μια αδυναμία, γιατί όταν ξεκίνησα να εκφράζομαι στα ελληνικά είδα πως εκεί δεν έχεις επιλογή, εκεί απογυμνώνεσαι και εκεί πρέπει να "τρυπάει" ο λόγος σου. Θα ήθελα οι αγγλόφωνοι δίσκοι να έχουν έστω κάποιο ελληνικό στοιχείο. Γι αυτό και ο προσωπικός δίσκος που ετοιμάζω θα έχει και ελληνικά και ξένα τραγούδια. Γιατί είμαι και τα δυο. Θέλω να προσεγγίζω την αλήθεια μου, χωρίς να πρέπει να ακουστώ σαν έντεχνη ή σαν αμερικανάκι. Και είμαι σίγουρη πως αν τους ρωτήσεις όλους αυτούς που κάνουν τους αγγλόφωνους δίσκους , στο βάθος τους θα ήθελαν πάρα πολύ να μπορούν να εκφραστούν με ελληνική γλώσσα. Ο ελληνικός στίχος θα πάρει τα πάνω του, θα το δεις.
Πόσο βοηθάνε οι παλιοί και ήδη καταξιωμένοι τους νέους που θέλουν να ασχοληθούν με την τραγουδοποιϊα και τη μουσική γενικότερα;
Είναι πολύ λίγες οι περιπτώσεις που ένιωσα ότι έχουν βοηθήσει να βγει κάτι αξιόλογο. Μερικές φορές νιώθω ότι γίνονται μέτρια ‘σπρωξίματα’ που αποβλέπουν στο να κοιμούνται οι ίδιοι με ήσυχη συνείδηση ότι τάχα προσφέρουν κάτι στη νέα γενιά. Για μένα οι περισσότεροι είναι ανήμποροι να αφουγκραστούν τα καινούργια ταλέντα αλλά και τις καινούργιες δυσκολίες. Το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν είναι να δώσουν χώρο, αλλά ακόμα και σε αυτό νιώθουν αμηχανία. Και δεν μιλάω για περιπτώσεις όπως του Αγγελάκα, που ύστερα από τόσα χρόνια συνεχίζει να πρωτοτυπεί. Ο συγκεκριμένος στην τελική βοηθά τους νέους με την ίδια του την τέχνη. Μιλάω περισσότερο για το ‘σύνδρομο Πρωτοψάλτη’, όπως συνηθίζω να λέω. Με το ζόρι τραγούδια, με το ζόρι να πιάσουμε την νεολαία και με μεγάλα βύσματα από πίσω που θα σου κάνουν πλύση εγκεφάλου παίζοντας αυτά τα κομμάτια διαρκώς σε όλους τους σταθμούς. Από τους ενεργούς παλιούς θέλω μόνο καλά τραγούδια. Αυτό μου αρκεί. Αλλιώς να πάνε σπίτι τους.
Οι δισκογραφικές έχουν πεθάνει; ποντάρουν σε νέο υλικό; Το Ίντερνετ τι ρόλο θα παίξει τα επόμενα χρόνια όσον αφορά τη μουσική;
Οι δισκογραφικές δεν έχουν πεθάνει ακριβώς, έχουν αυτοκτονήσει. Δεν νομίζω ότι έχει σημασία πώς θα παράγεται η μουσική, αν δηλαδή θα είναι δισκογραφική εταιρεία ή Ίντερνετ. Σημασία έχει να καταλάβει ο άνθρωπος που απολαμβάνει την τέχνη, ότι πρέπει να την πληρώσει, όπως πληρώνει το φαγητό που τρώει. Όχι ακριβά. Αλλά να την πληρώσει. Κάποιος πρέπει να αγοράζει ένα προϊόν αλλιώς καμία βιομηχανία δεν θα επιθυμεί να τα παράγει. Όσο λοιπόν ο κόσμος θα δίνει το "κατιτίς" του για την πνευματική τροφή του, καινούργια τραγούδια θα εκδίδονται με τον άλφα ή βήτα τρόπο. Απλά μαθηματικά, αλλά μάθαμε στο τζάμπα και αυτό κάποια στιγμή δε θα λειτουργεί.
Η φωτογραφία της Μαρίας Παπαγεωργίου είναι της Ελευθερίας Άνθη.
