Μήπως να φας στο Μήπως στο Κερατσίνι επειγόντως;

Ωραία τα φημισμένα και τα ιστορικά ταβερνάκια, εξίσου αγαπητά και λαχταριστά τα fine dining εστιατόρια που πολλαπλασιάζονται στην πρωτεύουσα δρέποντας αστέρια Michelin και λοιπά γαστρονομικά βραβεία, όμως δεν θα σου κρύψουμε πως μας αρέσει ιδιαίτερα να ανακαλύπτουμε φαγητοστέκια μακριά από τα πολλά φώτα της δημοσιότητας. Συνοικιακά μεζεδοπωλεία και τίμια ταβερνεία δηλαδή που κρύβονται τις αθηναϊκές γειτονιές και περιμένουν τις επόμενες παρέες καλοφαγάδων να τα ανακαλύψουν.

Πιστοί στους όρκους και τιμώντας τις μεζετζίδικες παραδόσεις είμαστε πάντα ανοιχτοί σε νέες προκλήσεις ειδικά αν προέρχονται από γειτονιές με μακρά γαστρονομική ιστορία σε αυτόν τον τόπο όπως είναι το Κεράτσινι. Εκεί, στις «παρυφές» του Πειραιά οι πλατείες, οι πεζόδρομοι και τα στενοσόκακα έκρυβαν πάντοτε διαμαντάκια που συνδύαζαν το καλό φαγητό με τις value for money τιμές. Είχε πάρει λοιπόν το αυτί μας πολλά και καλά λόγια για το Μήπως ένα παραδοσιακό μεζεδοπωλείο που απλώνει κάποια από τα τραπεζάκια του στον πεζόδρομο της Πλάτωνος ο οποίος βρίσκεται στη συνοριακή γραμμή Κερατσινίου Δραπετσώνας, ενώνοντας τους μύστες και τους δειπνοσοφιστές και των δύο περιοχών.

Ένα κρύο βράδυ είπαμε να αποχαιρετίσουμε τον Γενάρη και πιάσαμε τραπεζάκι στο γραφικό εσωτερικό του αποφεύγοντας τη σομπάτη ζεστασιά του πεζοδρόμου. Το εσωτερικό χωρισμένο σε δύο μέρη, διαθέτει μια μικρή σάλα στην οποία κυριαρχεί το ξύλο κι ένας τεράστιος μαυροπίνακας με τα πιάτα ημέρας γραμμένα με κιμωλία πάνω του, κι ένα πολύ γοητευτικό πατάρι που προσφέρεται για πιο ρομαντικές και πριβέ καταστάσεις. Η φάση στο Μήπως είναι ξεκάθαρα παραδοσιακή, απενεχοποιημένη και σαφώς παρεΐστικη αφού τόσο τα φαγητά όσο και το ευγενέστατο σέρβις σε προδιαθέτουν για μια βραδιά- ή ένα μεσημεράκι δεν θα τα χαλάσουμε εδώ- που θα ικανοποιήσει και με το παραπάνω τον μεζεκλή που κρύβεις μέσα σου.

Το μικρό καρβελάκι ψωμί καταφθάνει συνοδεία ενός μπολ με ελιές και λαδάκι έτσι πατροπαράδοτα, όπως προστάζει το πνεύμα που διακατέχει την κουζίνα του Μήπως. Μια σαλατούλα για τη μέση πάντα χρειάζεται κι εμείς πήγαμε με τη safe επιλογή της ρόκας με ψητό μανούρι (9€) η οποία είχε επίσης ντοματούλα, ψητό ψωμάκι, φρέσκο κρεμμυδάκι και σάλτσα από μέλι και μουστάρδα για να δέσει το γλυκό. Η φέτα χτυπητή (4,50€) με πράσινη πιπεριά, ξύδι και σπιτικό μπούκοβο ήταν το χειροποίητο ντιπ που επιβαλλόταν να πάρουμε για να μας ανοίξει κι άλλο η όρεξη νικώντας στα σημεία τη φάβα παντρεμένη (4,90€).

Για το μπουγιουρντί (7,5€) μέσα στο καρβελάκι είχαμε ακούσει πολλά κι ήταν όλα αλήθεια αφήνοντας στην άκρη τις διατροφολογικές συστάσεις που μας κόβουν λίγη, λίγη τη χαρά μιας τέτοιας βούτας. Το συκώτι μοσχαρίσιο (8,9€) με σάλτσα βαλσάμικου και σταφίδες από την άλλη μας κέντρισε το ενδιαφέρον άμα τη αναγνώσει του καταλόγου και μας δικαίωσε για την επιλογή μας αν και θα το θέλαμε κατά τι πιο μαλακό. Την επόμενη φορά θα ενδώσουμε και στα σουτζουκάκια Φλωρίνης (10€) με ατζίκα και αχνιστό κρεμμύδι τα οποία μας έχουν παινέψει πολλάκις οι θαμώνες του Μήπως.

Τα πανσετάκια (10€) με καραμελωμένα κρεμμύδια, ντομάτα και πίτα και ο χειροποίητος γύρος (10€) από μοσχαρίσιο στήθος, με τσατσιπέλι (καυτερή ποντιακή κόκκινη σάλτσα), τζατζίκι καρότου-τρομερή ταχπινιά- και χειροποίητη πίτα, ήταν μπεσαλήδικοι και σωστά ψημένοι σχεδόν στο σύνολό τους κάνοντας τις κρεατολάγνες ορέξεις μας να ξυπνήσουν και να λεηλατήσουμε και τα κεφτεδάκια με σάλτσα (9€), τριμμένο μανούρι και γλυκό τραχανά από τα πιάτα ημέρας.

Το καπνιστό φιλέτο κοτόπουλο με γέμιση από τυρί μαστέλο τυλιγμένο σε σφολιάτα ήταν αναμενόμενο επίσης να μας τραβήξει την προσοχή από τον μαυροπίνακα με τα πιάτα ημέρας όμως επειδή δεν υπήρχε, είπαμε να πάμε με ένα εκ των best sellers του μενού για αυτό και είπαμε ένα μεγάλο ΝΑΙ στο χοιρινό κοντοσούβλι (12,5€) που ήταν από τα καλύτερα που έχουμε δοκιμάσει εδώ και καιρό χωρίς να χάνει σε αφρατοσύνη, νοστιμιά και μαστόρικο ψήσιμο.

Στο τέλος κερασμένο γλυκάκι ήρθε μια σοκολατόπιτα που έλιωνε σαν την αγγίζαμε. Ο λογαριασμός δεν θα ξεπεράσει τα 17-20€ με γλυκόπιοπο χύμα κρασάκι (9€ το κιλό).