Είναι η Άνω Πόλη η ωραιότερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης;

Ένας μικρός… μεγάλος λαβύρινθος από σοκάκια που στριφογυρίζουν και κουλουριάζονται γύρω από λιγοστούς κεντρικούς δρόμους: Δεν καταλήγουν όλα κάπου, πολλά θα σε φέρουν σε (κυριολεκτικό, όχι μεταφορικό) αδιέξοδο, μπροστά σε μια αυλόπορτα ή στο πλάι μιας ολάνθιστης αυλής. Θα σε έχουν, βέβαια, περάσει πρώτα κάτω από παραδοσιακά διώροφα σπιτάκια με αψιδωτά ανοίγματα, ξύλινα παραθυρόφυλλα και μακεδονίτικα σαχνισιά. Και, αν επιμείνεις αρκετά, θα σε φέρουν στο τέλος στο Επταπύργιο, το φημισμένο Γεντί Κουλέ των ρεμπέτικων, την πιο τραγουδισμένη φυλακή της βαλκανικής Ιστορίας.

Αυτή είναι η Άνω Πόλη, που γλίτωσε από την εφιαλτική πυρκαγιά του 1917 και διατήρησε έτσι την αλλοτινή ρυμοτομία της, τα παραδοσιακά αρχοντικά της, και τη νοσταλγική της αύρα. Στοιχεία στα οποία πρωτίστως αναφέρονται όσοι μιλούν σήμερα για την «ωραιότερη γειτονιά της Θεσσαλονίκης». Κι αν δεν πιστεύεις εμάς, θα αφήσουμε δέκα χαρακτηριστικές εικόνες της να μιλήσουν από μόνες τους.

Φωτό: Shutterstock

Η πανέμορφη Δημοτική Βιβλιοθήκη της Άνω Πόλης στην οδό Κρίσπου, πάνω από την πλατεία Ρομφέη, σαφώς μια από τις ωραιότερες της Ελλάδας. Χτίστηκε στα τέλη του 19ου αιώνα για κατοικία του στρατιωτικού διοικητή Θεσσαλονίκης Χατζή Μπέη Καϊμακάμη και υπήρξε για πολλά χρόνια Λύκειο Αρρένων.

Φωτό: Shutterstock

Το παραδοσιακό καφενείο-ουζερί Τσινάρι, στη γωνία των οδών Αλεξ. Παπαδόπουλου 74 και Κλειούς 15. Πρωτολειτούργησε το 1885, όταν η Θεσσαλονίκη ήταν μια από τις μεγαλύτερες και σπουδαιότερες πόλεις της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, και ιδιοκτήτης του ήταν ένας Οθωμανός, ο Κιοσσές. Το 1923, με την ανταλλαγή των πληθυσμών, ο Κιοσσές έφυγε και το καφενείο –που λειτουργεί κανονικά μέχρι σήμερα– ανέλαβε ένας πρόσφυγας από τη Σμύρνη.

Φωτό: Wikipedia

Το Καρίπειον Μέλαθρον, στη γωνία των οδών Ολυμπιάδος και Στ. Δραγούμη, χτισμένο το 1890 για κατοικία του γιού του τελευταίου Οθωμανού διοικητή της Θεσσαλονίκης, Αμπντουραχμάν Γιαζή Πασά. Ανακατασκευάστηκε στην αρχική του μορφή από τον Αλέξανδρο Καρίπη και σήμερα στεγάζει αρχιτεκτονικό γραφείο.

Φωτό: Wikipedia

Το υπέροχο Κτήριο του Συλλόγου Αρχιτεκτόνων Θεσσαλονίκης (ΣΑΘ) στο 19 της οδού Επιμενίδου. Χτισμένο το πρώτο μισό του 19ου αιώνα, δεν ξέρουμε ακριβώς πότε, αρχικά ως ιδιωτική κατοικία. Μετατράπηκε στις αρχές του 20ου σε χώρο φιλοξενίας προσφύγων, και αργότερα στέγασε γραφεία πολιτιστικών και επιστημονικών συλλόγων.

Φωτό: Stefanos Pasvantis | Facebook

Το σπίτι με το διπλό σαχνισί, στο 20 της οδού Δημητρίου Πολιορκητού. Ήταν για κάποια χρόνια το σπίτι του Ντίνου Χριστιανόπουλου –στην είσοδό του είναι τραβηγμένη η πιο γνωστή από τις φωτογραφίες του ποιητή.

Φωτό: Shutterstock

Το Επταπύργιο, ή Γεντί Κουλέ (=επτά πύργοι στα τούρκικα) ή Ακρόπολη της Θεσσαλονίκης. Περιλαμβάνει τμήμα των παλαιοχριστιανικών τειχών της, τμήμα της βυζαντινής της οχύρωσης και κτίσματα των διαβόητων φυλακών του 19ου αιώνα.

Φωτό: Shutterstock

Ο Άγιος Νικόλαος ο Ορφανός, βυζαντινό εκκλησάκι του 14ου αιώνα, από την εποχή δηλαδή που υπήρχε ακόμα Βυζάντιο, και οι Παλαιολόγοι ήταν ακόμα αυτοκράτορές του. Αποτελεί μνημείο παγκόσμιας κληρονομιάς της UNESCO.

Φωτό: Shutterstock

Το Τριγώνιο, ο εμβληματικός κυλινδρικός πύργος στο βορειοανατολικό τμήμα των τειχών της Θεσσαλονίκης. Οθωμανική οχύρωση του 15ου-16ου αιώνα, με συγκλονιστική θέα σε όλη την Θεσσαλονίκη και την θάλασσα.

Φωτό: Wikipedia

Η χαρακτηριστική Οικία του Αλβανού βοεβόδα με τον φούρνο στο ισόγειο, στη γωνία των οδών Θεοφίλου 32 & Αγ. Σοφίας 107. Ιδιαίτερο δείγμα Μακεδονίτικης αρχιτεκτονικής, κατασκευάστηκε προς τα τέλη του 19ου αιώνα. Στην απέναντι γωνία βρισκόταν ο τεκές Σουλουτζά, αλλιώς γνωστός και ως τεκές της «συνοικίάς των νερών».

Φωτό: Wikipedia