«Το θέατρο όμως το αντιμετωπίζω, όμως, σα ναρκωτικό! Το ''παίρνεις'' και για λίγο σε φτιάχνει και μετά λες ''μα τι κάνω;''»! Σαν σήμερα έφυγε από τη ζωή ο Μηνάς Χατζησάββας.
γράφει:
Μεγάλωσα σε μια μονοκατοικία, στη Νέα Σμύρνη. Ο πατέρας μου έκανε αλλαντικά. Έφτιαχνε καταπληκτικό σαλάμι αέρος και μορταδέλα!
Η μάνα μου ήταν πολύ ερωτευμένη με τον πατέρα μου, έλιωνε που τον έβλεπε. Εμένα με μάλωνε με το παραμικρό και δεν με άφηνε να βγω να παίξω με τα άλλα παιδιά.
Στην τετάρτη δημοτικού απήγγειλα ένα ποίημα για την 28η Οκτωβρίου. Είχα τέτοιο τρακ που σκεφτόμουν ότι δεν ήταν κανονικό. Όταν μου είπαν «τι ωραία που το είπες!» αισθάνθηκα ότι αυτό με αφορούσε πολύ. Έπαιζα και σε σκετσάκια, που με έκαναν να καταχαίρομαι. Με αυτές τις παραστάσεις άρχισα να συνειδητοποιώ ότι κάπου αλλού πήγαινα από τα συνηθισμένα.
Είπα ότι θέλω να γίνω ηθοποιός όταν είδα για πρώτη φορά τη Βουγιουκλάκη στην ταινία «Το Ξύλο βγήκε από τον Παράδεισο». Όταν το είπα στο σχολείο άρχισαν να με κοροϊδεύουν και έτσι το έκρυβα πλέον. Στην τετάρτη Γυμνασίου ο καθηγητής ζήτησε να κάνουμε μια ηχογραφημένη – τάχα ραδιοφωνική - εκπομπή θεατρική. Έγραψα λοιπόν το Νικηφόρο Φωκά - ιστορικό θέμα ήθελε ο καθηγητής - και ήταν μια πολύ καλή δουλειά. Θυμάμαι την αγωνία μου αφού την ολοκλήρωσα. Είχα πυρετό από την ένταση. Τότε κατάλαβα ότι θα ασχοληθώ οπωσδήποτε με το θέατρο.
Η σχέση με τον πατέρα μου έφτιαξε μετά την εφηβεία μου. Και αν κάποτε στενοχωρήθηκε που έγραψα ότι δεν μου έδινε χαρτζιλίκι, τώρα τον ευχαριστώ γιατί δεν πήγα στις πουτάνες, και ζω μια άλλη ζωή, πολύ πιο ουσιαστική. Τη μάνα μου την είχα ξεγραμμένη. Και μου κάνει εντύπωση που οι ομοφυλόφιλοι είναι κολλημένοι με τη μάνα τους.
Το θέατρο όμως το αντιμετωπίζω, όμως, σα ναρκωτικό! Το ''παίρνεις'' και για λίγο σε φτιάχνει και μετά λες ''μα τι κάνω;''! Στο χώρο του θεάτρου κερδίζεις άπειρα πράγματα. Το κυριότερο; Είσαι κοντά στον άνθρωπο. Κι αν δεν είσαι κοντά στον άνθρωπο, χάνεσαι. Εμείς οι ηθοποιοί ερχόμαστε συνεχώς σε επαφή με πολύ κόσμο, με την τρυφερότητα, την αγάπη αλλά και τη βρωμιά του είδους μας… Το θέατρο είναι μεγάλη ιστορία. Είναι ένα επάγγελμα που μπορεί να σα κάνει καλύτερο άνθρωπο –δεν γινόμαστε όλοι, βέβαια, αλλά το ίδιο δεν συμβαίνει και στη ζωή;
Οι επιλογές που κάνω στο θέατρο είναι πάντοτε δύσκολες. Δεν μπορώ να κάνω θέατρο σαλονιού, μπουλβάρ. Δεν μου βγαίνει. Θέλω να είναι έργο καταγγελτικό, μεγάλο ως κείμενο, να με γεμίζει. Δε μπορώ να καταθέτω καθημερινά τον ιδρώτα, την αγωνία μου, σε κάτι που δεν έχει ουσία, βάθος. Εγώ επενδύω παίζοντας. Δεν μπορώ να επενδύσω στο τίποτα. Το θέατρο που απλά διασκεδάζει δεν είναι κακό. Εγώ δε μπορώ να παίξω σε αυτό.
Όταν υποκρίνομαι, βγάζω το απόθεμα όσων έχω δει, έχω συνδυάσει, έχω συνταιριάξει. Η παρατηρητικότητα είναι το καλύτερο όπλο του ηθοποιού. Βάζω στο ρόλο τα προϊόντα της παρατήρησης μου πάνω στην ανθρώπινη ζωή. Αυτή η λειτουργία πάνω στη σκηνή είναι ό,τι πιο αληθινό υπάρχει.
Τίποτα δε θέλω να ξεχάσω. Φαντάζομαι ότι την ώρα που θα πεθαίνω, δε θα θέλω να ξεχάσω ό,τι έζησα. Αλλά θα το ξεχάσω γιατί δεν θα υπάρχω…. Πρέπει να θυμάμαι όλα όσα έζησα γιατί αυτό με κάνει καλύτερο. Ακόμα και τα πιο δύσκολα που θα ήθελα να ξεχάσω, μου δίνουν δύναμη και ζωή για να συνεχίσω. Βέβαια ως πολύ πονηρός, τα χρησιμοποιώ στη ζωή και στην τέχνη μου. Είναι πηγές έμπνευσης και μου βγαίνουν σε διάφορους ρόλους. Παρόλα αυτά για να μη δηλητηριάζεται η ζωή μας, ξεχνάμε πικρίες που μας έδωσαν οι άλλοι.
Συνήθως δεν κοιτάζω φωτογραφίες, ίσως δεν θέλω να αντιμετωπίσω την πραγματικότητα. Περισσότερο θα’ θελα να είχα σαν φιλμ είναι το μέλλον. Να δω τι θα συμβεί παρακάτω. Το παρελθόν με θλίβει πολλές φορές. Σκέπτομαι τις αγωνίες να γίνουν κάποια πράγματα. Δεν είμαι από τους ανθρώπους που ανατρέχω πολύ στο παρελθόν
Απεχθάνομαι να πιστεύουμε ότι εμείς είμαστε, κι άλλος κανείς. Δεν υπάρχουμε, αν δεν υπάρχουν οι άλλοι. Και ο έρωτας, αν δεν ξεχάσεις τον εαυτό σου και δεν αρχίσεις να σκέπτεσαι όπως ο άλλος, δεν βγαίνει… Σχέση είναι το απόλυτο δόσιμο – όταν δεν υπάρχει τίποτα εκτός από τον άλλον και για τον άλλον επίσης το ίδιο. Τότε είναι ο έρωτας φοβερός. Έχω νιώσει τον μεγάλο έρωτα στη ζωή μου.
Είμαστε σε μόνιμη διαπραγμάτευση μαζί με τον θάνατο, έτσι δεν είναι; Εγώ, πάντως, πιστεύω πως δεν υπάρχει τίποτα μετά τη ζωή. Τίποτα απολύτως! Η ζωή μας είναι ό,τι είμαστε, τελεία και παύλα. Γι’ αυτό θέλω να δουλεύω, να δουλεύω, να δουλεύω. Αν δεν είχα τη δουλειά μου να με κρατάει, δεν ξέρω τι θα έκανα... Όσο έχω ακόμη δυνάμεις, ας παιδεύομαι. Περνάει καλύτερα έτσι η ζωή, δεν συμφωνείτε;
Θέλω να ζήσω μέχρι τα εκατό μου για να προλάβω να κάνω όσα θέλω: με τον Λάνχοφ κι άλλα θεατρικά, με τον Στάιν, να παίξω σε ταινία του Γαβρά… Όμως μεγάλωσα πια και με πιάνει μια μελαγχολία απίστευτη για πράγματα που θα γίνουν όταν δεν θα ζω. Λέω «γαμώτο, δεν θα δω αυτό ή το άλλο». Η ζωή θα υπάρχει χωρίς εμένα. Εκεί έχει εντοπιστεί για μένα ο θάνατος. Με ένα θυμωμένο «γιατί» και με μια μεγάλη λύπη».
Τα αποσπάσματα προέρχονται από συνεντεύξεις που είχε δώσει ο Μηνάς Χατζησάββας στην Ιλεάνα Δημάδη για το περιοδικό Αθηνόραμα, στο Βημα Men, στον Γιώργο Δουάτζη για το vakxikon.gr και από αφιέρωμα του Λουκά Κάρνη για το cnn.gr
