Μισείς κι εσύ τα προκάτ σουβλάκια;

Προκάτ: Εκείνο το τέλεια παραλληλόγραμμο καλαμάκι που τα κομμάτια του είναι τέλεια κολλημένα το ένα με το άλλο, χωρίς ποτέ να τα ‘χει αγγίξει ανθρώπου χέρι.

Στην αρχή το χρησιμοποίησα ως φθηνή δικαιολογία για να νιώσω πιο κοντά στις ρίζες μου. «Στην επαρχία δεν θα το έβλεπες ποτέ αυτό». Και μετά πήγα πίσω στις ρίζες μου για διακοπές και κάθε σουβλάκι που έφαγα ήταν εξίσου προκάτ με εκείνα της πόλης. Όταν γυρίζω στον τόπο καταγωγής, χρησιμοποιώ και την ανάλογη ορολογία, είμαι πολιτισμικός χαμαιλέοντας, αλλά το πρόβλημα επέμενε στο μυαλό μου: Τι φάση με τα προκάτ καλαμάκια;

Τι φάση, θα πεις, δεν έχεις δει τα φορτηγά ψυγεία να ξεφορτώνουν τα πρωινά που πας στην δουλειά; Ναι, ξέρω από πού προέρχονται τα προκάτ καλαμάκια, όπως επίσης ξέρω ότι το περιεχόμενό τους προέρχεται από ζώο. Το ότι δεν μπορώ να καταλάβω τι ζώο είναι και πότε πέθανε με ενοχλεί.

Οπότε αυτή είναι μια λίστα με γκρίνια επειδή ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος που τα σκέφτεται αυτά.

*Αρχικά, είναι επεξεργασμένο κρέας. Το σουβλάκι πρέπει να είναι κομμάτια αγνού κρέατος που έχουν μαριναριστεί. Το μαρινάρισμα είναι αρκετή επεξεργασία, και πολλές φορές σου επιτρέπει να κάνεις το χθεσινό κρέας να παραμένει γευστικό. Γιατί να νιώθω ότι το καλαμάκι μου έχει περάσει και από κάποιον επεξεργαστή κρέατος;

*Αν ο σκοπός του να αγοράζεις το κρέας σου προκάτ είναι να γλυτώσεις χρήματα, επειδή ο χασάπης της γειτονιάς είναι πιο ακριβός, τότε πόσο θα κόστιζε το σουβλάκι αν ήταν και χειροποίητο; Και γιατί κάποια από τα ακριβότερα σουβλάκια εκεί έξω εξακολουθούν να είναι προκάτ;

*Και, στην τελική, αν βάλουμε κάτω και δούμε πόσο παραπάνω κοστίζει το χειροποίητο στα μαγαζιά που το σερβίρουν και βγουν τα μάτια μας από την ακρίβεια, ίσως επιτέλους κάποιοι από εμάς πάρουμε πιο σοβαρά την ακρίβεια; Αλλά αυτό θα στείλει το κείμενο σε άλλες κατευθύνσεις, οπότε πίσω στα σουβλάκια.

*Δεν είναι καν εξίσου νόστιμο, και αυτό είναι κάτι που οφείλεις να παραδεχτείς με όλα τα προκάτ προϊόντα. Κι αυτό είναι οκέι, επειδή πολλές φορές το προκάτ είναι ο ορισμός αυτού που χρειάζεσαι· σκέψου όλες τις φορές που πέταξες μια κατεψυγμένη πίτσα στο φούρνο και ένιωσες την ψυχή σου να ελαφραίνει δώδεκα κιλά). Το ένα υπέρ, όμως, που είχε το σουβλάκι έναντι όλων των άλλων τζανκ φουντ ήταν το πόσο χειροποίητο (άρα και αγνό, μερακλίδικο) όφειλε να είναι. Όπως κάθε πράγμα συνδεδεμένο με την ΕΛΛΑΔΑ (το ζεϊμπέκικο, την φέτα, τα κόμπλεξ κατωτερότητας), πρέπει να γίνεται με τρόπο συγκεκριμένο και παραδοσιακό. Αλλιώς είναι απομίμηση.

*Δεν μοιάζει επίσης αρκετά ωραίο. Και δεν λέμε εδώ ότι το σουβλάκι είναι όμορφο πιάτο, αλλά υπάρχει κάτι uncanny https://en.wikipedia.org/wiki/Uncanny_valley όταν το κεντρικό οικοδόμημα του πράγματος ξαφνικά αρχίζει να μοιάζει πιο προηγμένης τεχνολογίας (και επίσης δεν καταρρέει κομμάτι-κομμάτι, όπως κάνουν τα αληθινά κομμάτια κρέατος προτού τα κάνεις πολτό και τα ενώσεις με άμυλο, ας πούμε).

Είναι όλα αυτά σημάδια μιας κοινωνίας σε κρίση; Είναι παράπλευρη απώλεια του να συμβιβαζόμαστε με όλο και χειρότερο επίπεδο ζωής, χωρίς αυτό να αντικατοπτρίζεται και από το κόστος της ζωής; Είναι απόρροια του πόσο εντάξει ήμασταν με τις προκάτ πατάτες επειδή είναι όντως τροφή με άμυλο άρα επιδέχεται γευστικά πολλή περισσότερη επεξεργασία προτού χάσει το νόημά της; Δεν ξέρουμε. Αλλά είναι τόσο εκνευριστικό που μειώσαμε τα σουβλάκια, άρα ίσως να ήταν για καλό εν τέλει αυτό.