Ονειρευόμουν πάντα μια ιδανική Αριστερά, που πιστεύει στην επικοινωνία, όχι στην εξουσία

Η ζωή μου μοιάζει με καρδιογράφημα, τα πάνω και τα κάτω. Πάντα τολμούσα. Μόλις ένιωθα τα πόδια μου να βγάζουν ρίζες, δοκίμαζα αλλού.

Τρία χρόνια μετά (τον θάνατο του πατέρα μου), η μητέρα παντρεύτηκε έναν φίλο του, τον Περικλή. Απλός άνθρωπος, λαϊκός, με μεγάλωσε σε ένα σπίτι που τα βιβλία ήταν στοίβες παντού. Σε μικρή ηλικία είχα διαβάσει όλους τους σπουδαίους Έλληνες. Δεν είχα εκφράσει καλλιτεχνικές ανησυχίες, μέχρι που στο νυχτερινό σχολείο (Εμπορική Σχολή) τις εντόπισε ένας εξαιρετικός φιλόλογος, ο Κοφινάς. Ένα βράδυ, μας πήγε να δούμε Προμηθέα Δεσμώτη με τον θίασο του Λίνου Καρζή και πρωταγωνιστή τον Μάνο Κατράκη στο Ηρώδειο. Ξέκοψα από τα αστεία της παλιοπαρέας και κατέβηκα στο κάτω διάζωμα.

Παλιά υπήρχε μια προκατάληψη για το επάγγελμα του ηθοποιού. Όταν ανακοίνωσα στη μητέρα μου πως θέλω να γίνω ηθοποιός, εκείνη είχε κάποιες αμφιβολίες. Μου λέει “Bρε, παιδάκι μου, γιατί δεν γίνεσαι παππάς;”. Της απαντώ “Πώς το συνδέεις τώρα αυτό;”. Και μου απαντά: “Να μην παντρευτείς, να ανέβεις στην ιεραρχία… Θα έχεις όσες ανιψιές θέλεις, λεφτά, αυτοκινητάρα… Και στο κάτω κάτω, και αυτοί θέατρο κάνουν”. Της απαντώ: “Έχεις δίκιο, υπάρχει μόνο ένα πρόβλημα”. “Ποιο;” μου λέει. “Παίζουν συνέχεια το ίδιο έργο” της λέω.

Πάντα στην τέχνη υπάρχουν κανόνες. Η «ελευθερία» της δημιουργίας μπορεί να λειτουργήσει ακόμα και μέσα στους πιο αυστηρούς κανόνες και οφείλεις να ακολουθείς, αλλιώς είσαι ανεπίκαιρος. Διαφορετικά η Τέχνη γίνεται «Άναρχη». Όσο για τον Ρακίνα ή τον Σαίξπηρ, ας μην ξεχνάμε πως έκαναν θέατρο πριν πάρα πολλά χρόνια.

Συνέπεια, πειθαρχία, αφοσίωση, συγκέντρωση. Απαραίτητα στοιχεία για να μπορέσεις να σταθείς σε μια ξένη παραγωγή. Για εκείνους, ο χρόνος είναι χρήμα και δεν επιτρέπουν σε κανέναν να τον ξοδεύει επιπόλαια. Μέγα μάθημα για εμένα, με τη μεσογειακή χαλαρότητα που μας διακρίνει. Μετά τη δουλειά μπορείς να τα πίνεις μαζί τους σε μια παμπ και να αστειεύεσαι, αλλά η ώρα της δουλειάς είναι ιερή.

Είναι γνωστό ότι είμαι πολιτικό ζώο. Βίωσα την Πολιτική και από μέσα και απ’ έξω. Σήμερα όλοι μιλάνε ότι είναι αναγκαία  μια αλλαγή του Πολιτικού Συστήματος, όταν δυστυχώς όλοι τους βρίσκονται εγκλωβισμένοι σε Κομματικά στεγανά και είναι οι ίδιοι που οδήγησαν το Σύστημα σ’ αυτό το αδιέξοδο. Επομένως ακυρώνονται από μόνοι τους.

Ονειρευόμουν πάντα μια ιδανική Αριστερά, που πιστεύει στην επικοινωνία, όχι στην εξουσία. Τι πλατφόρμες και μαλακ…ς;

Καμιά φορά σκέφτομαι: “Εάν μείνω αδρανής, τι θα κάνω;”. Βλέπω τους συνταξιούχους να παίζουν χαρτιά στα καφενεία και σκέφτομαι “Αυτοί οι άνθρωποι έχουν ραντεβού με τον θάνατο… Περιμένουν πότε θα πεθάνουν!”. Δεν μπορώ να το κατανοήσω. Όχι ότι τους κατηγορώ, γιατί οι άνθρωποι πηγαίνουν και περνάνε την ώρα τους, αλλά μου είναι αδύνατο να φανταστώ τον εαυτό μου σε μια αδράνεια. Η αδράνεια με σκοτώνει.

Πιστεύω στη ζωή μετά θάνατον. Πιστεύω πως με κάποιο τρόπο ο κύκλος δεν κλείνει

Αποσπάσματα από συνεντεύξεις του στην Καθημερινή, το Star.gr, τη Huffigton Post, την εκπομπή Μη Χανόμαστε και το peakupnews.gr