Καψουρευόμαστε λιγότερο συχνά όσο μεγαλώνουμε;

Όταν ήμασταν 20, 25, μη σου πούμε και 30, ήταν πολύ εύκολο να δούμε ένα άτομο, να ερωτευτούμε αυτό το άτομο και μετά να μην ασχολούμαστε για έναν, δύο, δεκαπέντε μήνες με τίποτα άλλο. Και όλο αυτό μπορεί να ήταν εντελώς στο κεφάλι μας, ή μπορεί να μας τύφλωνε από το να δούμε ότι αυτό το άτομο δεν ήταν καλό για εμάς. Μπορεί να ήταν και μια πολύ καλούλα, γλυκιά σχέση, αλλά οκέι, πόσες φορές έψαξες να διαβάσεις άρθρο στο ίντερνετ παρακινούμενος από μία καλούλα, γλυκιά σχέση;

Τώρα όμως μεγαλώσαμε.

Και, οκέι, όχι ότι δεν συμβαίνει πλέον. Απλά, εντάξει, είναι λίγο πιο ντροπιαστικό να σου σκάσει εφηβική καψούρα στα 40. Κινδυνεύεις να σου πούνε άσχημα πράγματα οι φίλοι σου (γνωστοί κάφροι) για κρίσεις μέσης ηλικίας, και άλλα τέτοια παράξενα. Αλλά μήπως δεν είναι μόνο ζήτημα κοινωνικής ντροπής; Τι αλλάζει και περιορίζονται οι ξαφνικοί και εκρηκτικοί έρωτες στην ζωή μας;

Η αρχική (και χειρότερη) εξήγηση: Γινόμαστε κυνικοί
Δυστυχώς, στην εποχή που ζούμε και με το πόσο πολύ έχει αλλάξει το Tinder και οι κλώνοι του το πεδίο των ραντεβού, αυτή είναι και η πιο πιθανή εξήγηση. Έχουν δει τα μάτια μας πλέον τόσα πολλά, μια ατέλειωτη παρέλαση ανθρώπων σε πρώτο ραντεβού, χωρίς να προσπαθούν καν να κρύψουν τις κακές πλευρές του εαυτού τους – και καταλήγεις να τους λες και μπράβο, επειδή τουλάχιστον ήταν απαίσιοοι εξαρχής και δεν σου έφαγαν παραπάνω χρόνο, επειδή ο χρόνος είναι τι; Χρήμα. Και ήδη δεν βγάζεις αρκετό από αυτό, οπότε πλιζ. Ας συντομεύουμε με τα ψυχολογικά του καθενός. Την ίδια στιγμή, στην ιστορία όλων των άλλων ανθρώπων, είσαι κι εσύ ένας τυχαίος με τα ψυχολογικά του.
Ε, είναι να μην στραβώσεις;

Εντάξει, και τώρα οι πιο αισιόδοξες εκδοχές

Ξέρουμε καλύτερα τι θέλουμε
Μαζεύοντας μία κάποια εμπειρία, αρχίζεις να καταλαβαίνεις καλά πώς μοιάζει αυτό που θες σε μία σχέση. Ακόμα πιο σημαντικό, όμως, μαθαίνεις τι ΔΕΝ θες, όπως και ποια από τα θέλω σου μπορούν να θυσιαστούν στον βωμό του συμβιβασμού επειδή, εν τέλει, τα υπερνικά η αγάπη. Όλα αυτά σημαίνουν ότι έχεις μάθει από τις εμπειρίες σου, ότι αλλάζεις και γίνεσαι μία καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου. Επίσης σημαίνει ότι ο ενθουσιασμός για τυχαία γκομενάκια θα πέσει αρκετά, μιας και ήδη αυτόματα έχεις κάνει τον εαυτό σου να αποκλείει ορισμένες προοπτικές. Κι αυτό δεν είναι κακό, σκέψου όλο το δράμα που θα γλύτωνες.

Το ένστικτό μας είναι πιο έξυπνο
...Εναλλακτικά, έχουμε γίνει εμείς καλύτεροι στο να το ακούμε. Που είναι τέλειο.

Έχουμε λιγότερα συναισθήματα να ξοδέψουμε
Αυτό τώρα ακούγεται δυσοίωνο έτσι όπως το είπαμε, αλλά μείνε μαζί μας και θα σου το γυρίσουμε τούμπα. Ναι, μπορεί να σου φαίνεται τρομακτικό το κόνσεπτ ότι όσο μεγαλώνεις, μπορεί να μειώνεται και ο χώρος για άτομα στην καρδιά σου, αλλά αυτό δεν μειώνει την αγάπη που μπορείς να δώσεις. Πόσο μάλλον, ακριβώς επειδή μεγαλώνοντας έχεις μάθει να προσφέρεις την αγάπη σου με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, πλέον υπάρχουν πιο αυστηρές διαδικασίες για το ποιος θα κατακτήσει αυτό το πολύτιμο τρόπαιο. Και αν διαβάζεις αυτές τις γραμμές και αναρωτιέσαι “Τι είδους νάρκισσος θα πρότεινε σε αναγνώστες να δουν την αγάπη τους ως τρόπαιο;” θα σου απαντήσουμε ότι κι εσύ πρέπει να δεις την αγάπη που έχεις μέσα σου έτσι.

Έπειτα, σκέψου το και αντίστροφα: Για να καταφέρει ένα άτομο να προσπεράσει τα έξυπνα φίλτρα που έχεις τοποθετήσει για να εντοπίζεις μοτίβα συμπεριφοράς και να σού χτυπάνε συναγερμούς... μάλλον κάτι σπέσιαλ έχει. Δεν ξέρεις ποτέ αν αυτό το σπέσιαλ θα σου βγει σε καλό ή σε κακό, κι αυτό το ρίσκο είναι που κάνει τις καψούρες να μην χάνουν την δύναμή τους σε κάθε ηλικία – κι ας μειώνονται (ευτυχώς) σε συχνότητα. Και εκεί είναι που πρέπει να χαμογελάσεις και να πεις “Ωραία, είτε έγινα πιο κυνικός, είτε έγινα πιο ώριμος, τουλάχιστον μπορώ ακόμα πού και πού να νιώθω σαν παιδί”.