Τι συνέβαινε το 2014;

Μια σοφή συμβουλή λέει κάθε φορά που ανησυχείς με κάτι, να κάνεις μια παύση από τον πανικό και να ρωτάς τον εαυτό σου, «σε ένα μήνα, θα έχει σημασία;». Αν πάρουμε αυτή τη συμβουλή και την προεκτείνουμε στη δεκαετία, διαπιστώνουμε πως όλα τα κλισέ που λέμε για τον χρόνο ισχύουν, και πως σε βάθος δέκα χρόνων πραγματικά λίγα πράγματα έχουν σημασία –εκτός του ότι επιβιώσαμε, κι είμαστε εδώ για να θυμηθούμε τι τραβάγαμε το 2014.

Παρακολουθούσαμε με κομμένη την ανάσα ένα αεροπλάνο να εξαφανίζεται. Η πτήση ΜΗ370 απογειώθηκε στις 8 Μαρτίου από την Κουάλα Λουμπούρ με προορισμό το Πεκίνο… και δεν προσγειώθηκε ποτέ.

Θρηνούσαμε την απώλεια του Σάκη Μπουλά, και χαμογελούσαμε με την τελευταία φάρσα που σκάρωσε στους φίλους του, πληρώνοντας το αποχαιρετιστήριο γεύμα της κηδείας του.

Υποδεχόμασταν στο Ελευθέριος Βενιζέλος την Ryanair, μετά από αναμονή χρόνων, και διαπιστώναμε για πρώτη φορά πώς είναι να αγοράζεις αεροπορικά εισιτήρια με 2€.

Γινόμασταν μάρτυρες ενός ακόμα αιματηρού πολέμου στη Γάζα, που ξεκίνησε –όπως και ο φετινός– από επίθεση της Χαμάς σε ισραηλινό έδαφος και συνεχίστηκε επί ενάμιση μήνα με σφοδρούς βομβαρδισμούς της λωρίδας της Γάζας, που σκότωσαν χιλιάδες Παλαιστίνιους αμάχους.

Παρακολουθούσαμε το δημοψήφισμα της Σκωτίας, που έκανε τελικά την ανατροπή και απέρριψε την πρόταση ανεξαρτησίας της από το Ηνωμένο Βασίλειο.

Βλέπαμε την Ιλιάδα του Στάθη Λιβαθινού να σαρώνει τα θεατρικά φεστιβάλ του κόσμου, δικαιώνοντας την επιλογή μας να την κατατάξουμε 10 χρόνια αργότερα στην κορυφή των παραστάσεων της δεκαετίας.

Αποχαιρετούσαμε τον Λουκάνικο, τον ηρωικό σκυλάκο που μας συντρόφευε πάντα στις μεγάλες πορείες ενάντια στα αδυσώπητα μέτρα λιτότητας των προηγούμενων χρόνων, και ο οποίος πέθανε μην ξέροντας ότι το πορτραίτο του θα παραμένει 10 χρόνια αργότερα το πιο αγαπητό έργο street art αυτής της πόλης.

Μαθαίναμε τι θα πει ασύλητος τάφος και τι αντιπερισπασμός της κοινής γνώμης, παρακολουθώντας με σχεδόν μανιώδη προσήλωση το έπος της Αμφίπολης που χάρισε στη Λίνα Μενδώνη την μετέπειτα μακροχρόνια θητεία της στο Υπουργείο Πολιτισμού.

Προκαλούσαμε ο ένας τον άλλο σε Ice Bucket Challenge, μαθαίνοντας ό,τι ήταν ανθρωπίνως δυνατό να μαθευτεί για μια άγνωστη ως τότε ασθένεια που λέγεται ALS.

Είδαμε σοκαρισμένοι την Ρωσία να εισβάλλει στην Ουκρανία, σε αυτό που τότε δεν ξέραμε πως θα ήταν το προοίμιο ενός αιματηρού πολέμου –αυτού που συνεχίζεται ως σήμερα.

Πανηγυρίσαμε την νίκη της Conchita στη Eurovision, κόντρα σε στερεότυπα, προκαταλήψεις και λόγο μίσους που πλημμύρισε το ίντερνετ για όχι πρώτη και ούτε τελευταία φορά.

Σοκαριστήκαμε με τα βίντεο του ISIS, που κήρυξε την ίδρυση ενός «χαλιφάτου» σε Συρία και Ιράκ τον Ιούνιο του 2014, και διέσπειρε στο ίντερνετ ανατριχιαστικό υλικό δημόσιων αποκεφαλισμών.

Ακούσαμε για πρώτη φορά τη λέξη ebola, και είδαμε έναν τρομακτικό, θανατηφόρο ιό να σαρώνει την Αφρική, τότε που ακόμα θεωρούσαμε πως οι πανδημίες είναι κάτι που συμβαίνει κάπου αλλού, κάπου μακριά από εμάς.

Κατεβήκαμε σε συγκεντρώσεις αλληλεγγύης για τον Νίκο Ρωμανό, που δικαιώθηκε μετά από εβδομάδες απεργιών πείνας και κατάφερε να εξασφαλίσει το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια και τις φοιτητικές άδειες που αιτήθηκε.

Είδαμε τον ΣΥΡΙΖΑ να κερδίζει για πρώτη φορά σημαντικές περιφέρειες της χώρας (μεταξύ των οποίων και η Αττική) στις αυτοδιοικητικές εκλογές, και να έρχεται με φόρα για τις πανηγυρικές νίκες της επόμενης χρονιάς.

Και, την παραμονή της Πρωτοχρονιάς, γιορτάσαμε όπως πάντα την δυνατότητά μας να βγαίνουμε, αν όχι αλώβητοι, τουλάχιστον ζωντανοί από τόσα και άλλα τόσα.