Η Καταρίνα και η ομορφιά να σκοτώνεις φασίστες: Tiago Rodrigues στη Στέγη

Είναι μια όμορφη βραδιά. Η οικογένεια έχει μαζευτεί στο εξοχικό της, κάπου στον πορτογαλικό Νότο. Το αγριογούρουνο σιγοψήνεται. Τα σπαράγγια με τα αυγά είναι έτοιμα. Κάτι όμως δεν πάει καλά. Γιατί τους λένε όλους Καταρίνα, άνδρες και γυναίκες; Και γιατί όλοι φορούν ποδιές και φούστες κλαρωτές; Τα πάντα είναι μέρος μιας παράδοξης τελετουργίας.

Διότι αυτή η οικογένεια σκοτώνει φασίστες. Είναι μια παράδοση που όλα τα μέλη της ακολουθούν για πάνω από 70 χρόνια. Η αρχή έγινε το 1954, ως αντίποινα στον φόνο της 26χρονης εξεγερμένης αγρότισσας Catarina Eufémia, μιας τρόπον τινά «Αντιγόνης», που ήταν υπαρκτό πρόσωπο και σύμβολο του αγώνα των Πορτογάλων κατά της δικτατορίας, η οποία κράτησε από το 1933 έως το 1974. Έκτοτε, κάθε χρόνο, ένας φασίστας φονιάς γυναικών θανατώνεται στον βωμό της εκδίκησης για τον άδικο χαμό της.

Βρισκόμαστε πλέον στο 2028 και, ενώ ένα ολοκληρωτικό καθεστώς βρίσκεται και πάλι στην εξουσία, το νεαρότερο μέλος της οικογένειας, η Καταρίνα, πρόκειται να σκοτώσει τον πρώτο της φασίστα, ο οποίος έχει απαχθεί για αυτόν ακριβώς τον σκοπό. «Είναι μια μέρα γιορτής, μια μέρα ομορφιάς και θανάτου», όπως λένε οι δικοί της.

Ωστόσο, η νεαρή Καταρίνα αρνείται να προχωρήσει στη θανάτωση του ομήρου. Ξεσπάει τότε οικογενειακή έριδα. Φαντάσματα του παρελθόντος ξυπνούν και ζητούν εκδίκηση. Σκοτεινές προφητείες απαιτούν την επιτέλεση της θυσίας. Δυσεπίλυτα ερωτήματα ανακύπτουν. Τι είναι φασισμός; Υπάρχει θέση για βία στον αγώνα για έναν καλύτερο κόσμο; Μπορούμε να παραβιάζουμε τους νόμους της δημοκρατίας στην προσπάθειά μας να την υπερασπιστούμε;

«Χρησιμοποίησα τη λέξη "φασίστες" με έναν επιστημονικά εσφαλμένο τρόπο, επειδή κάποιες άλλες λέξεις που θα ταίριαζαν στα ακροδεξιά κινήματα, τα οποία εμπνέονται από τον φασισμό, έχουν πλέον κανονικοποιηθεί. Όπως όταν λες ακροδεξιός, ακραίος εθνικιστής, σοβινιστής, εθνικιστικός, όταν λες ακόμα και πατριωτικός, δυστυχώς. Όταν λες κάμποσες από αυτές τις λέξεις, ιδίως λαϊκιστής ή ακροδεξιός, στην πραγματικότητα αυτές έχουν γίνει μέρος του δημοκρατικού τόξου, όχι μόνο με τη λαϊκή ψήφο αλλά και με την κανονικοποίησή τους στον δημόσιο λόγο, στα ΜΜΕ, στην πολιτική, στα καφέ.

Η λέξη "φασίστες" εξακολουθεί να ενοχλεί όποιον αποκαλείται φασίστας. Οπότε, απαιτώ να έχω το δικαίωμα να λέω κάποιον φασίστα, διότι άλλες λέξεις που θα έπρεπε επίσης να πονάνε, όπως ακροδεξιός ή λαϊκιστής, δεν πονάνε πλέον. Νομίζω λοιπόν πως όταν σε μια διαδήλωση, για παράδειγμα στο Σάο Πάουλο ή στο Ρίο ντε Τζανέιρο, άκουσα να αποκαλούν τον Μπολσονάρο φασίστα, μπορώ να καταλάβω ότι ο ιστορικός ή ο πολιτικός επιστήμονας, η κοινωνιολογία θα έλεγαν ότι αυτό δεν είναι σωστό. Αλλά ως πολίτης, εγώ το θεωρώ πολύ σωστό.»

Τιάγκο Ροντρίγκες

Συγγραφέας:Tiago Rodrigues
Σκηνοθεσία:Tiago Rodrigues

Σκηνικά:F. Ribeiro
Κοστούμια:José António Tenente
Φωτισμοί:Nuno Meira
Χορογραφία:Sofia Dias, Vítor Roriz

Παίζουν:Isabel Abreu, Romeu Costa, António Fonseca, Beatriz Maia, Marco Mendonça, António Parra, Carolina Passos Sousa, Rui M. Silva

Μια συναρπαστική σύγχρονη τραγωδία με ένα απροσδόκητο φινάλε, που έχει χαρακτηριστεί «πραξικοπηματικό». Από έναν θεατρικό δημιουργό που επικαλείται την έννοια του ανθρωπισμού στο σήμερα με όρους αγωνιώδους διαλεκτικής: του Πορτογάλου Τιάγκο Ροντρίγκες, καλλιτεχνικού διευθυντή του Φεστιβάλ της Αβινιόν, τον οποίο πρωτοσύστησε στο ελληνικό κοινό η Στέγη το 2016 με το έργο του, “By Heart”.