Λυδία Τζανουδάκη, γιατί όλοι οι θεατρόφιλοι ασχολούνται φέτος με «Το Πήδημα»;

Τι στο καλό συμβαίνει με τον έρωτα; Γιατί δεν είναι όπως παλιά; Το Πήδημα είναι μιαα αντι-κωμωδία χωρίς προφυλάξεις, για πρώτη φορά στην Ελλάδα, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη-Μπογδάνου, στο Θέατρο Πόρτα κι έχει ήδη καταφέρει να συζητιέται αφού κάνει το ένα sold out μετά το άλλο.

Η ιστορία του είναι λίγο πολύ η ακόλουθη: Έξι άνθρωποι σε ένα μπαρ. Πενήντα λίρες χρέος. Μία τουαλέτα γυναικών. Ένας αιχμάλωτος που πρέπει να δικαιώσει τους υπόλοιπους. Και είναι παραμονή Πρωτοχρονιάς.Κάποιοι παρατάνε. Κάποιοι το παρατραβάνε. Κάποιοι απατούν. Κάποιοι την πατάνε. Κάποιοι χρωστούν. Και ένας μόνο θα την πληρώσει ακριβά.

Έξι ταλαντούχοι ηθοποιοί της νέας γενιάς οικειοποιούνται το ευθύ βρετανικό χιούμορ και φωτογραφίζουν την εποχή ακριβώς όπως είναι: γυμνή, ευάλωτη, απεγνωσμένη. Μαζί με τις εξωφρενικές μουσικές επί σκηνής από τις Σκιαδαρέσες, με τις χαρακτηριστικές μελωδίες και τους σουβλερά τρυφερούς στίχους, προσκαλούν τον θεατή σε μια ασύλληπτη διάδραση. Αφηγούνται την παράκρουση, συμφιλιώνονται με τη συγκίνηση και τελικά συνυπάρχουν σε μια φάρσα μυτερή μα εύθραυστη.

Εμείς αφού γελάσαμε, συγκινηθήκαμε, αγκαλιαστήκαμε και τραγουδήσαμε το άσμα της υπόκλισης των πρωταγωνιστών, βρήκαμε λίγο χρόνο να μιλήσουμε με μια από τις ηθοποιούς της παράστασης, την μπριόζα Λυδία Τζανουδάκη, η οποία μας έλυσε κάθε απορία που γεννήθηκε μετά τη θέαση του Πηδήματος.

Έχεις έως 100 λέξεις να χρησιμοποιήσεις για να μιλήσεις σε κάποιον για το Πήδημα κι όσα πρέπει να ξέρει για αυτό. Go!

Ένα κομμάτι μου διχάστηκε σοβαρά για το αν πρέπει να μιλήσω για  το πήδημα εν γένει. Θα μιλήσω όμως αποκλειστικά για την παράσταση «Το Πήδημα» και θα πω ότι ένα ξενοπήδημα γίνεται αφορμή να μιλήσουν ειλικρινά οι γυναίκες για το πώς αντιμετωπίζουν τις σχέσεις, να υπάρξει και να ακουστεί πραγματικά ένας αντίλογος από τη μεριά ενός άνδρα και υπερπηδώντας όλοι μαζί τα κλισέ να καταλήξουμε να γελάσουμε πολύ και να πούμε αλήθειες.

Έχεις άλλες τόσες για να μας μιλήσεις για τον ρόλο σου.

Yποδύομαι τη Λίζα, ένα κορίτσι που κατά βάση χαίρεται τα νιάτα και τον ερωτισμό της ηλικίας της! Αγαπάει τις φίλες της, πηγαίνει με τους ξέφρενους ρυθμούς της εποχής, είναι αισιόδοξη, αστεία και ρομαντική. Κυρίως όμως, θέλει διακαώς να ζήσει την απολυτότητα και το μεγαλείο του έρωτα, απωθώντας οποιοδήποτε ίχνος κυνισμού πάει να της διαρρήξει τη βαθιά πίστη της στη μεγάλη ιδέα του έρωτα .

Το Πήδημα είναι μια από τις πιο φρέσκιες παραστάσεις που είδαμε πρόσφατα; Τι πιστεύεις ότι συνέβαλλε σε αυτή τη φρέσκια αύρα που απλώνεται πάνω από την παράσταση;

Ίσως έχει να κάνει με το γεγονός ότι όλοι οι συντελεστές ηθοποιοί, σκηνοθέτης, βοηθοί, ενδυματολόγος σκηνογράφος, φωτίστρια, ακόμη και ο παραγωγός και οι τεχνικοί, είμαστε όλοι νέοι  (ακόμη). Στην ουσία όμως νομίζω ότι έχει να κάνει με ένα κοινό χαρακτηριστικό που έχουμε όλοι και είναι η θετική ματιά για τα πράγματα γύρω μας κι ότι δεν επιτρέπουμε στον κυνισμό να καταλάβει όλο τον χώρο.

Η παράσταση που παρακολουθήσαμε ήταν sold out; Η εμπορικότητα είναι ένα πολύ σημαντικό στοίχημα μιας παράστασης πέρα από τα καλλιτεχνικά ζητήματα που θίγει; Πόσο σημαντικό είνι ωστόσο για έναν ηθοποιό να βλέπει το θέατρο που παίζει γεμάτο;

Όταν κάνεις μια παράσταση την κάνεις γιατί έχεις ανάγκη να μοιραστείς κάτι, επομένως θες να τη δουν όσοι περισσότεροι άνθρωποι γίνεται. Μπορεί θεωρητικά το καλλιτεχνικό αποτύπωμα μιας παράστασης να αφορά κυρίως τους ηθοποιούς και η εμπορικότητά της κυρίως τους παραγωγούς, στο τέλος της μέρας όμως όλοι θέλουμε το ίδιο πράγμα: γεμάτα τα θέατρα. Με την ίδια αφοσίωση θα παίξεις είτε παίζεις για δέκα, είτε για εκατό ανθρώπους, αλλά η αλήθεια είναι ότι η εμπειρία ενός γεμάτου θεάτρου, φέρει μία κάθαρση συλλογικής εμπειρίας που δε συγκρίνεται.

Με την εμπειρία που έχεις στο θέατρο θα έλεγες ότι τα Δευτερότριτα ή τα ΠΣΚ είναι πιο δύσκολα;

Όλα έχουν τα υπέρ και τα κατά τους. 

Στην παράσταση υπήρχαν μπόλικες αυτοσχεδιαστικές στιγμές. Έτσι, τις εισπράξαμε σαν θεατές. Υπήρχε μια τέτοια σκηνοθετική κατεύθυνση; Πόσο έχει αλλάξει –αν τυχόν έχει αλλάξει- το έργο από τις πρόβες μέχρι τις παραστάσεις;

Στο πλαίσιο των προβών υπήρξε προφανώς η ελευθερία του αυτοσχεδιασμού πέραν του κειμένου και προέκυψαν αρκετά πράγματα που κρατήθηκαν. Στην παράσταση όμως είναι συμφωνημένα τα πάντα και το μεγάλο στοίχημα είναι ότι πρέπει να παρουσιάζονται κάθε φορά σαν να επινοούνται εκείνη την ώρα.

Πέρσι εμφανίστηκες στην πολύ πετυχημένη κωμωδία Φόνοι στο Καμπαναριό ενώ φέτος έκανες μια γκεστ εμφάνιση στην τηλεοπτική σειρά Γιατρός. Πόσο εύκολα μπορείς να ισορροπήσεις μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης και ποιες διαφορές εντοπίζεις;

Προσωπικά πιστεύω ότι είναι πολύ δύσκολο να ισορροπήσεις μεταξύ θεάτρου και τηλεόρασης ταυτόχρονα. Είναι πολύ διαφορετική η προσέγγιση υποκριτικά, το κοινό στοιχείο τους όμως είναι ότι απαιτούν πολλή ενέργεια, πολλή αφοσίωση και πολλή προετοιμασία.

Έχεις χαρίσει τη φωνή σου σε πολύ αγαπημένους ήρωες (Την Ανησυχία στα Μυαλά που Κουβαλάς, το Κόκκινο Πάντα κ.α.). Η μεταγλώττισή πόσο και πως σε άλλαξε ως ηθοποιό;

Με συγκινεί βαθιά που η Ένωση  Μεταγλωττιστών στην Ελλάδα (ΕΝΕΜ) πάει κόντρα σε πολύ ισχυρά ονόματα της παραγωγής και της μεταγλώττισης και κάνει έναν τεράστιο αγώνα προκειμένου  να μην πέσει η ποιότητα των έργων που παραδίδει στο κοινό. Θεωρώ ότι μπορεί να μην αλλάζει πρακτικά ο τρόπος που παίζεις, αλλά η συλλογική προσπάθεια να μην υποτιμηθεί η εργασία σου, σίγουρα σε αλλάζει ως συνάδελφο.

Τι γράφει το μέλλον για την Λυδία Τζανουδάκη σε θέατρο και τηλεόραση;

Θα βρίσκομαι με τη λατρεμένη μου συμμορία κάθε Δευτέρα και Τρίτη στο Θέατρο Πόρτα για το Πήδημα σε σκηνοθεσία Δημήτρη Αγιοπετρίτη Μπογδάνου και από τέλη  Ιανουαρίου με πολύ αγαπημένους φίλους και πολύ αγαπημένους συναδέλφους στην παράσταση Merde στο Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, σε σκηνοθεσία Γιώργου Κουτλή.

*H φωτογραφία είναι του Πάνου Γιαννακόπουλου για λογαριασμό του περιοδικού Hello κι έχει ανέβει στα social media της Λυδίας Τζανουδάκη