Δημήτρη Παπαγεωργίου, γιατί η παράστασή σας είναι διαρκώς sold out;

«Ήταν ένας Άγγλος, ένας Αμερικανός κι ένας Ιρλανδός σ’ ένα κελί στο Λίβανο. Τι, το ξέρετε; Όχι, ε;»

Οι τρεις πρωταγωνιστές της αληθινής ιστορίας που συγκλόνισε τον κόσμο είναι οι ήρωες του σκληρού, αστείου και συνάμα ποιητικού έργου του Ιρλανδού Frank McGuinness, «Κάποιος να με Προσέχει». Οι τρεις ηθοποιοί, Αντίνοος Αλμπάνης, Σωτήρης Σκάντζικας, Δημήτρης Παπαγεωργίου και η σκηνοθέτις Αθανασία Καραγιαννοπούλου -όλοι απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης Καρόλου Κουν- διηγούνται μια ιστορία εγκλεισμού όπου... «Ο Παράδεισος είναι ο άλλος».

Μιλήσαμε με τον Δημήτρη Παπαγεωργίου για την επιτυχία της παράστασης, που ανεβαίνει φέτος για δεύτερη χρονιά, και για το έργο που είναι τραγικά επίκαιρο τις ημέρες του πολέμου στη Μέση Ανατολή.

Το «Κάποιος να με προσέχει» ήταν sold out πέρυσι σε όλες τις παραστάσεις της Αθήνας και της Θεσσαλονίκης. Τι πιστεύετε είναι αυτό που αρέσει τόσο στους θεατές;
Το «Κάποιος να με προσέχει» του Frank McGuinness είναι ένα πολύ σημαντικό και ιδιαίτερο θεατρικό έργο, ένα πολυεπίπεδο έργο, αριστοτεχνικά γραμμένο, το οποίο θίγει σημαντικές έννοιες, όπως αυτή της αγάπης, της πίστης, της φιλίας, πάντα υπό την ακραία συνθήκη της ομηρίας. Είναι ένα βαθιά ανθρώπινο έργο γιατί εξετάζει μέσα από την σκληρότητα και το χιούμορ, την ουσία των σχέσεων που αναπτύσσονται μεταξύ των ομήρων. Η εξαιρετική μετάφραση της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου αναδεικνύει ξεκάθαρα και με ευφυέστατο τρόπο όλες τις προθέσεις του συγγραφέα.

Ας μην ξεχνάμε ότι ο McGuiness εμπνεύστηκε από την αληθινή ιστορία των Brian Keenan, Terry Anderson και John McCarthy. Συνεπώς θεωρώ ότι η επιτυχία του έργου οφείλεται κυρίως στο ίδιο το έργο και φυσικά στην σκηνοθεσία της Αθανασίας, η οποία φρόντισε να αντιμετωπίσει το κείμενο και τις απαιτήσεις του έργου με απίστευτη τόλμη. Τολμηρός υπήρξε και ο μετρ του φωτός Λευτέρης Παυλόπουλος, ο οποίος φώτισε μαγικά την παράσταση, επίσης οι ερμηνείες των ηθοποιών συμβάλουν πάντα σε μια επιτυχία. Τέλος οι θεατές υποθέτω ότι έλκονται από την ίδια την συνθήκη του έργου, ίσως γιατί θα μπορούσαν και οι ίδιοι να βρεθούν σε μια τέτοια κατάσταση.

Ποια είναι η σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου;
Η σκηνοθετική ματιά της Αθανασίας Καραγιαννοπούλου είναι πάντα αντισυμβατική και αυτό γιατί δεν φοβάται τίποτα, αντιμετωπίζει αυτό το έργο με απίστευτη ιερή ευαισθησία, επιχειρεί με αυτήν την σκηνοθεσία να αναδείξει τις πιο σκοτεινές και ταυτόχρονα τις πιο φωτεινές πλευρές την ανθρώπινης φύσης, πειραματίζεται με τους ηθοποιούς της, αυτοσχεδιάζει με τους ηθοποιούς της, σε τέτοιο σημείο που εύχεσαι να έπαιζες μαζί της, φωτίζει λεπτομέρειες του κειμένου, επιμένει σε αυτές τις λεπτομέρειες σε τέτοιο βαθμό που γίνεται αρκετά πιεστική, επιθυμεί να κατανοήσουν οι ηθοποιοί της όλα τα επίπεδα του έργου.

Με βασικά της όπλα τον αυτοσχεδιασμό, την απόλυτη πίστη στον λόγο και την πειθαρχία στην κίνηση, τις απίστευτες εναλλαγές συναισθημάτων, την διατήρηση του εσωτερικού ρυθμού και φυσικά την ιερότητα με την οποία αντιμετωπίζει το έργο η Αθανασία, μπορώ με σιγουριά να σας απαντήσω ότι αναζητά την αλήθεια του ανθρώπου, την αλήθεια της ανθρώπινης ψυχής, όταν αυτή δοκιμάζεται σχεδόν σε συνθήκες όμοιες με αυτές μιας κόλασης.

Τι προσφέρει η κοινή εμπειρία του Θεάτρου Τέχνης στη συνεργασία σας;
Η κοινή εμπειρία του Θεάτρου Τέχνης, κυρίως μας «αναγκάζει» να αισθανόμαστε με την ίδια καρδιά και να βλέπουμε τις περισσότερες φορές με τα ίδια μάτια, ουσιαστικά είμαστε «συγγενείς» προερχόμαστε από την ίδια οικογένεια, ο καθένας φυσικά με τις ιδιαιτερότητες του, όμως, όπως συμβαίνει και με τα παιδιά που προέρχονται από την ίδια οικογένεια, έχουμε και εμείς έναν κοινό κώδικα.

Είναι και θέμα χημείας. Με το φαινόμενο ηθοποιού-ανθρώπου Αντίνοο Αλμπάνη γνωρίζομαι από την σχολή, ήμασταν σε διαφορετικά έτη, όμως κάναμε λίγη παρέα, είχαμε παίξει και μαζί στο Υπόγειο του Θεάτρου Τέχνης, πως να μην αγαπήσεις παραπάνω έναν τέτοιο ηθοποιό τόσο ικανό και τόσο μαγικό; Με αυτό το απίστευτο, ευφυέστατο χιούμορ που διαθέτει, που σε κοιτάζει βαθιά στα μάτια και ξέρεις ότι σε ακούει πάνω στην σκηνή, πάντα έτοιμος για όλα, να είναι τόσο παρών, ξέρετε πόσο σημαντικό είναι αυτό; Να αισθάνεσαι ασφαλής πάνω στην σκηνή; επειδή γνωρίζεις ότι εκεί μαζί σου έχεις έναν σύμμαχο; Έναν συμπαίκτη με κοινό στόχο;

Το ίδιο συμβαίνει και με τον φανταστικό Σωτήρη Σκάντζικα, με τον οποίο δεν γνωριζόμασταν, όμως αμέσως ήρθαμε κοντά, η εμπειρία του Σωτήρη, το σπάνιο ταπεραμέντο που διαθέτει, το χιούμορ του και το ταλέντο του, δημιουργούν έναν οικείο κόσμο για μένα.

Δεν είναι πάντα εύκολο ξέρετε, εννοώ αυτή η οικειότητα, αυτή η εγγύτητα, θα τσακωθούμε πιο πολύ, θα διαφωνήσουμε πιο έντονα, θα βρεθούμε εκτός εαυτού, θα «σκοτωθούμε» όμως, στο τέλος της ημέρας, θα κοιταχτούμε μονιασμένοι, αγαπημένοι και ίσοι, με έναν κοινό στόχο. Την παράσταση! Είμαι ευγνώμων και ναι τυχερός, που βρίσκομαι στη σκηνή μαζί με αυτούς τους δυο επαγγελματίες. Τώρα με πετυχαίνετε στην φάση που δεν μιλιόμαστε οι τρεις μας. (γέλια)

Πώς ορίζεται μια καλή συνεργασία για έναν ηθοποιό;
Μια καλή συνεργασία για έναν ηθοποιό δεν μπορεί να οριστεί ποτέ μόνο από ένα πράγμα, για παράδειγμα μόνο από την αμοιβή του, ένας ηθοποιός που σέβεται την τέχνη του, τους θεατές, τον εαυτό του και τους συναδέλφους του, επιθυμεί και επιδιώκει αυτό το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα που θα διαθέτει μια συγκεκριμένη βαρύτητα και αξία, μια διαχρονικότητα αν θέλετε, ένα αποτέλεσμα που θα έχει να προσφέρει κάτι καλό εν τέλει στην κοινωνία των ανθρώπων. Εάν τώρα αυτό, μπορεί να συνδυαστεί με την καλή επικοινωνία των συνεργατών, με ένα κοινό όραμα ή στόχο ενδεχομένως, τότε ναι μπορούμε να μιλάμε για μια καλή συνεργασία, για ένα μικρό θαύμα. Έχουμε ανάγκη από το καλό στις μέρες μας, έχουμε ανάγκη από μικρά θαύματα, έτσι δεν είναι;

Ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή καθιστά το έργο τραγικά επίκαιρο. Ποιες είναι οι σκέψεις σας πάνω σε αυτό;
Δυστυχώς το έργο ήταν πάντα επίκαιρο, ας μην ξεχνάμε ότι η μέση ανατολή φλέγεται εδώ και επτά δεκαετίες σχεδόν, με τραγικό κόστος ψυχών, βαρύς ο φόρος του αίματος και από τις δυο πλευρές, το έργο αναπόφευκτα έγινε ακόμα πιο επίκαιρο εξαιτίας των πρόσφατων αραβοϊσραηλινών εξελίξεων, που οδήγησαν σε έναν ανορθόδοξο μέχρι στιγμής πόλεμο, πολύ φοβάμαι ότι αυτός ο πόλεμος με όλες αυτές τις κοινωνικό πολιτικές και θρησκευτικές προεκτάσεις του, δεν θα τερματιστεί σύντομα, όμως πρέπει να δοθεί χώρος στην διπλωματία και χρόνος για διάλογο, ως άνθρωπος θλίβομαι με όλες αυτές τις απώλειες, με όλη αυτή τη βία, με διαλύει αυτή η κατάσταση που επικρατεί.

Για μένα δεν υπάρχουν «στρατόπεδα» να διαλέξω η κάποια πλευρά να υποστηρίξω, διότι δεν πιστεύω σε σύνορα, παρά μόνο στον άνθρωπο, είμαι με την πλευρά του ανθρώπου, το μόνο που μπορώ να σας πω, αυτό δηλαδή που υπάρχει ως σκέψη στο μυαλό μου και που τρυπάει σαν βελόνα την καρδιά μου, είναι το εξής, πραγματική ειρήνη δεν θα μπορέσει ποτέ να υπάρξει, αν δεν υπάρξει πρώτα δικαιοσύνη.

Ο ρόλος σας είναι ο Άνταμ, ένας στρατιωτικός γιατρός. Βρίσκει διέξοδο μέσα στην τραγική συνθήκη που βιώνει «επικοινωνώντας» με τα αγαπημένα του πρόσωπα. Τελικά πόσο σημαντικοί είναι οι δικοί μας άνθρωποι, ακόμα κι όταν δεν είναι δίπλα μας;
Ο ρόλος μου, παρόλο που είναι εφοδιασμένος με την λογική και την πειθαρχία ενός στρατιωτικού γιατρού, δεν παύει να είναι άνθρωπος και ως άνθρωπος μέσα σε αυτήν την τραγική συνθήκη, κάνει ότι μπορεί για να εξασφαλίσει την επιβίωση του, πότε «γυρίζει ταινίες» με τους συγκρατούμενούς του και άλλοτε «γράφει» γράμματα στους δικούς του ανθρώπους.

Οι δικοί μας άνθρωποι είναι βέβαιο πως γίνονται ακόμα πιο σημαντικοί και απαραίτητοι όταν είναι μακριά μας, είναι το σωσίβιο μας, όταν φουσκώνει η θάλασσα της μοναξιάς μας. Οι δικοί μου άνθρωποι στην περίπτωση μου, είναι ο γιος μου, η σύζυγος μου και ο πεθερός μου, καθώς και τέσσερις αγαπημένοι μου φίλοι, πιστεύω ότι σε αυτούς θα «έγραφα» αν βρισκόμουν στην θέση του Άνταμ, όμως το έργο του McGuinness μου δίδαξε να μην χάνω την πίστη μου στον άγνωστο διπλανό μου, στον συνάνθρωπο μου, στον συνάδελφο μου, στον καινούργιο φίλο ή στην καινούργια φίλη.

Ορισμένες φορές η σωτηρία η έστω μια κάποια λύση, έρχεται από εκεί που δεν το περιμένεις, έτσι και ο Άνταμ δημιουργεί μια εκ νέου μικρή οικογένεια με τους Έντουαρντ (Αντίνοο Αλμπάνη) και Μάικλ (Σωτήρη Σκάντζικα), ακόμα και μέσα σε αυτές τις άθλιες συνθήκες. Γενικότερα καλό είναι να μην χάνουμε την πίστη μας, να μην χάνουμε την ελπίδα μας, αν χαθεί η ελπίδα θα έχουμε χάσει τα πάντα.