Το Κουκλόσπιτο του Ίψεν ανεβαίνει ξανά στο Θέατρο Πορεία

31 ώρες ζωής ακόμα…

Έργο του 1879 αλλά επίκαιρο ανά πάσα στιγμή, το Κουκλόσπιτο, που εξερράγη σαν βόμβα στην εποχή του, πραγματεύεται με τολμηρό τρόπο –ανάμεσα σε άλλα– την τραγική υποκρισία που μπορεί να διαποτίζει έναν γάμο, τα κίβδηλα ιδεώδη, τις συνέπειες της επιπολαιότητας (ακόμη και της αθώας), τα ζωτικά μας ψεύδη, την Αλήθεια που, όπως έχει πει ο Όσκαρ Ουάιλντ, «είναι σπάνια καθαρή και ποτέ απλή»…     

Ο φαινομενικά τέλειος γάμος της Νόρας και του Χέλμερ καταρρέει όταν η αποκάλυψη ενός ψέματος θα άρει κάθε βεβαιότητα, θα φανερώσει την παντελή έλλειψη επικοινωνίας μεταξύ τους, και θα αναδείξει τις πραγματικές διαστάσεις της σχέσης τους, οδηγώντας τους στο τέλος της αθωότητας. Η Νόρα αποκτά την οδυνηρή επίγνωση πως τα αγαθά και αγαπητικά κίνητρα δεν αρκούν για να βρει κατανόηση ούτε από τον Νόμο, αλλά ούτε και από τον σύζυγό της. Ποινικά κολάσιμες πράξεις, ωμοί εκβιασμοί, φόβοι, αγωνίες, αυτοκτονικές σκέψεις, εναλλάσσονται με την αγάπη, την ελπίδα, το φλερτ, τη χαρά, τα ιδεώδη της υποδειγματικής οικογένειας, της κοινωνικής ανόδου και της οικονομικής ευμάρειας – όλα αυτά μέχρι την τελική αναμέτρηση με την Αλήθεια, η οποία θα σαρώσει τα πάντα χωρίς οίκτο για κανέναν από τους δύο πρωταγωνιστές. Είναι αυτή η Αλήθεια που θα οδηγήσει τη Νόρα στην επείγουσα διατύπωση του αμλετικού αιτήματος για την αναζήτηση του Εγώ. Είναι αυτή η Αλήθεια που δυσκολεύεται να μεταδοθεί και να ακουμπήσει τον Άλλον – πολύ περισσότερο σήμερα, στα χρόνια της ακραίας διασύνδεσης…

Το έργο που διαχρονικά θεωρείται ένα φεμινιστικό μανιφέστο είναι πολλά περισσότερα από αυτό, αφού οι ήρωες που ο Ίψεν έπλασε περίπου ενάμιση αιώνα πριν, μοιάζουν να μην έχουν χάσει ούτε σταγόνα από τη ζωντάνια και τον επαναστατικό τους οίστρο, ενώ τα πάθη τους συνεχίζουν να συνταράζουν τους σημερινούς θεατές, μιας και σε αυτά αναγνωρίζουμε κάτι από τον εαυτό μας.