Τα σημάδια ότι είσαι αυτοκαταστροφικός
Η ώρα της αλήθειας: Με ποιους τρόπους καταστρέφουμε τον εαυτό μας μέσα στις σχέσεις μας;
Πολλές φορές, όταν κάνουμε σχέσεις, χάνουμε τον μπούσουλα. Άλλοι, πάλι, είμαστε έτσι από την φύση μας. Το ζήτημα είναι ότι οι σχέσεις μπορούν να κάνουν πολλούς ανθρώπους να βγάλουν τον πιο αυτοκαταστροφικό τους εαυτό—ενίοτε χωρίς να το καταλαβαίνουν. Με ποιους τρόπους, λοιπόν, κάνουμε κακό στον ίδιο μας τον εαυτό;
Ξεχνάμε τι ακριβώς θέλουμε από την ζωή μας
Ο έρωτας το κάνει αυτό, συνήθως. Όταν περνάμε υπέροχα με ένα άτομο, δεν είναι και τόσο δύσκολο να ξεστρατίσουμε λίγο από την πορεία που είχαμε χαράξει για τον εαυτό μας. Ξεχνάμε τους στόχους και τα όνειρά μας, και συμβιβαζόμαστε. Στην αρχή μπορεί να μην μας ενοχλεί και τόσο, αλλά κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε βαλτώσει.
Κάνουμε μεγάλες θυσίες
Είμαστε γενικότερα κατά του να κάνουμε θυσίες στις σχέσεις μας. Σίγουρα, κάποιες μικρές υποχωρήσεις είναι πάντα αναγκαίες για να μπορέσουν δυο άτομα να ζήσουν μαζί, αλλά αν χρειάζεται να θυσιάσουμε κάτι σημαντικό για εμάς για να πετύχει η σχέση, κάτι δεν πάει καλά.
Κολλάμε στο παρελθόν
Όλοι έχουμε πληγωθεί, και όλοι έχουμε περάσει απαίσιους καυγάδες, απαίσιους χωρισμούς και γενικά καταστάσεις που μπορούν μονάχα να χαρακτηριστούν… απαίσιες. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως παραδίδουμε τα όπλα και χάνουμε την αισιοδοξία μας. Να θυμάστε πως λίγα πράγματα συγκρίνονται μ’ εκείνη την αίσθηση του ενθουσιασμού όταν γνωρίζουμε ένα καινούριο άτομο.
Έχουμε εμμονή με ό,τι μας λείπει
Γκρινιάζουμε, γκρινιάζουμε, γκρινιάζουμε. Ας το αποδεχτούμε επιτέλους ότι ποτέ δεν πρόκειται να τα έχουμε “όλα” (αν υπάρχει καν τέτοιο concept) και θα ήταν καλύτερα να στρέψουμε την ματιά μας στα καλά πράγματα που ήδη έχουμε. Και, γιατί όχι, να βάζουμε ίσως πιο ρεαλιστικούς στόχους.
Ανησυχούμε τι θα πει ο κόσμος
Αυτό δεν θα το αναλύσουμε πολύ, παρ’ όλο που είναι μια ανασφάλεια που βασανίζει τους περισσότερους: Αν η σχέση είναι καλή, αν είμαστε ευτυχισμένοι, η άποψη του κόσμου δεν μετράει. Κι επίσης, να σταματήσουμε επιτέλους να συγκρίνουμε την σχέση μας με άλλες (φαινομενικά) πιο πετυχημένες. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες.
Κολλάμε με τα λάθος άτομα
Αυτό χρειάζεται αρκετές… αποτυχημένες προσπάθειες για να το πάρουμε χαμπάρι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε αν οι σχέσεις μας ακολουθούν το ίδιο κακό μοτίβο. Αν, για παράδειγμα, ο κοινός παρονομαστής στις τρεις τελευταίες μας σχέσεις ήταν πως νιώθαμε δυσαρεστημένοι με την αρνητικότητα του/της συντρόφου μας, ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Κρατάμε κακία
Οργιζόμαστε, κλείνουμε το στόμα μας και αφήνουμε την οργή να σιγοβράζει. Αυτή είναι η συνταγή για έναν πολύ επίπονο (και φασαριόζικο) χωρισμό. Όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα, το συζητάμε εκείνη την στιγμή. Το οφείλουμε στους συντρόφους μας, στις σχέσεις μας, αλλά κυρίως το οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό…
Ξεχνάμε τι ακριβώς θέλουμε από την ζωή μας
Ο έρωτας το κάνει αυτό, συνήθως. Όταν περνάμε υπέροχα με ένα άτομο, δεν είναι και τόσο δύσκολο να ξεστρατίσουμε λίγο από την πορεία που είχαμε χαράξει για τον εαυτό μας. Ξεχνάμε τους στόχους και τα όνειρά μας, και συμβιβαζόμαστε. Στην αρχή μπορεί να μην μας ενοχλεί και τόσο, αλλά κάποια στιγμή θα συνειδητοποιήσουμε ότι έχουμε βαλτώσει.
Κάνουμε μεγάλες θυσίες
Είμαστε γενικότερα κατά του να κάνουμε θυσίες στις σχέσεις μας. Σίγουρα, κάποιες μικρές υποχωρήσεις είναι πάντα αναγκαίες για να μπορέσουν δυο άτομα να ζήσουν μαζί, αλλά αν χρειάζεται να θυσιάσουμε κάτι σημαντικό για εμάς για να πετύχει η σχέση, κάτι δεν πάει καλά.
Κολλάμε στο παρελθόν
Όλοι έχουμε πληγωθεί, και όλοι έχουμε περάσει απαίσιους καυγάδες, απαίσιους χωρισμούς και γενικά καταστάσεις που μπορούν μονάχα να χαρακτηριστούν… απαίσιες. Αυτό δεν σημαίνει όμως πως παραδίδουμε τα όπλα και χάνουμε την αισιοδοξία μας. Να θυμάστε πως λίγα πράγματα συγκρίνονται μ’ εκείνη την αίσθηση του ενθουσιασμού όταν γνωρίζουμε ένα καινούριο άτομο.
Έχουμε εμμονή με ό,τι μας λείπει
Γκρινιάζουμε, γκρινιάζουμε, γκρινιάζουμε. Ας το αποδεχτούμε επιτέλους ότι ποτέ δεν πρόκειται να τα έχουμε “όλα” (αν υπάρχει καν τέτοιο concept) και θα ήταν καλύτερα να στρέψουμε την ματιά μας στα καλά πράγματα που ήδη έχουμε. Και, γιατί όχι, να βάζουμε ίσως πιο ρεαλιστικούς στόχους.
Ανησυχούμε τι θα πει ο κόσμος
Αυτό δεν θα το αναλύσουμε πολύ, παρ’ όλο που είναι μια ανασφάλεια που βασανίζει τους περισσότερους: Αν η σχέση είναι καλή, αν είμαστε ευτυχισμένοι, η άποψη του κόσμου δεν μετράει. Κι επίσης, να σταματήσουμε επιτέλους να συγκρίνουμε την σχέση μας με άλλες (φαινομενικά) πιο πετυχημένες. Ποτέ δεν ξέρεις τι γίνεται πίσω από κλειστές πόρτες.
Κολλάμε με τα λάθος άτομα
Αυτό χρειάζεται αρκετές… αποτυχημένες προσπάθειες για να το πάρουμε χαμπάρι, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να καταλάβουμε αν οι σχέσεις μας ακολουθούν το ίδιο κακό μοτίβο. Αν, για παράδειγμα, ο κοινός παρονομαστής στις τρεις τελευταίες μας σχέσεις ήταν πως νιώθαμε δυσαρεστημένοι με την αρνητικότητα του/της συντρόφου μας, ήρθε η ώρα να κάνουμε κάτι γι’ αυτό.
Κρατάμε κακία
Οργιζόμαστε, κλείνουμε το στόμα μας και αφήνουμε την οργή να σιγοβράζει. Αυτή είναι η συνταγή για έναν πολύ επίπονο (και φασαριόζικο) χωρισμό. Όταν προκύπτει κάποιο πρόβλημα, το συζητάμε εκείνη την στιγμή. Το οφείλουμε στους συντρόφους μας, στις σχέσεις μας, αλλά κυρίως το οφείλουμε στον ίδιο μας τον εαυτό…
