Πώς να ξεπεράσω την ζήλεια;
Δεν υπάρχει μεγαλύτερος εχθρός για μία σχέση από την ζήλεια – υπάρχουν, όμως, τρόποι να την ξεπεράσουμε;
Όλες οι σχέσεις είναι ονειρεμένες στο ξεκίνημα. Είναι εκείνη η περίοδος, σαν τον μήνα του μέλιτος, που δεν υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο πέρα από εσάς τους δυο, που ξεκινάτε κάτι μαζί, από την αρχή. Όπως είναι λογικό, αυτό το συναίσθημα αρχίζει να περνάει με τον καιρό – τι συμβαίνει, όμως, αν στην θέση του αρχίσει να υπάρχει η ζήλεια; Πώς μπορεί να εξηγηθεί αυτό το οριακά παρανοϊκό, σε κάποιες περιπτώσεις, ενδιαφέρον για κάθε λεπτομέρεια της ζωής του συντρόφου σας; Και, το πιο σημαντικό απ’ όλα, πώς θα το κάνετε να φύγει;
Η ζήλεια δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προβολή της ανασφάλειας του ενός πάνω στον άλλο. Και υπάρχει ένα αίσθημα απληστίας, ότι ο σύντροφός σας ανήκει σε εσάς και μόνο σε εσάς. Μην ξεχνάμε και τον φόβο της σύγκρισης και της μοναξιάς, και η ζήλεια ίσως είναι το δυσκολότερο συναίσθημα να ξεφορτωθούμε. Με πιο απλά λόγια, πολλοί άνθρωποι στις σχέσεις τους αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Σκεφθείτε το συναίσθημα ενός παιδιού που νιώθει πως οι γονείς του δεν το αγαπούν αρκετά, ή που είχε πολύ ανταγωνιστικές σχέσεις με τα αδέρφια του.
Η ζήλεια χτυπάει χειρότερα στην ανασφάλειά μας για το παρελθόν του συντρόφου μας, και το πώς στεκόμαστε απέναντί του. Για κάποιον λόγο, πολλοί άνθρωποι έχουν την πεποίθηση ότι η ευτυχία είναι κάτι πεπερασμένο. Συνεπώς, όταν βλέπουμε τον/την σύντροφό μας να εκφράζεται για το παρελθόν χωρίς να βρίζει, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν η σχέση μας είναι αρκετά καλή για να συγκριθεί με τις προηγούμενες, κι αν θα καταφέρουμε ποτέ να του προσφέρουμε κάτι ισάξιο. Κι αυτό οδηγεί σε αισθήματα δυσαρέσκειας – χωρίς, βέβαια, κάποια δικαιολογία. Η λύση σ’ αυτά τα αισθήματα είναι η συντροφικότητα, αλλά όχι με τον τρόπο που εκφράζεται συνήθως.
Δεν μιλάμε για εκείνη την καταπιεστική συντροφικότητα, που αν δεν κάνετε τα πάντα μαζί, νιώθετε λες και θα χαλάσει ο κόσμος (ή, έστω, η σχέση). Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια και κατανόηση. Αντί να προσπαθείτε να καταπιέσετε τα αρνητικά σας συναισθήματα, μόνο για να ξεφυτρώσουν κάποια στιγμή που κανείς σας δεν θα το περίμενε, μιλήστε ανοιχτά για την ζήλεια σας από την αρχή. Αναγνωρίστε το πρόβλημα και όλα αυτά που τροφοδοτούν την ανασφάλειά σας, όχι με όρεξη για καυγά και κατηγορίες, αλλά για να τα ακούσει ο σύντροφός σας και να τα αποδεχτείτε εσείς. Αν νιώθετε την ανάγκη να ζητήσετε λεπτομέρειες για το παρελθόν του, κάντε το. Αλλά μην πιέσετε για να μάθετε περισσότερα απ’ όσα προτίθεται να σας δώσει, και μην χρησιμοποιήσετε αυτές τις γνώσεις με ανταγωνιστικό σκοπό. Με τα πιο απλά λόγια που μπορούμε να το πούμε: μια τελειωμένη σχέση ανήκει στο παρελθόν.
Φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις, ό,τι καθησυχαστικό κι αν ακούσετε, αυτά που νιώθετε δύσκολα θα αλλάξουν. Η περισσότερη δουλειά πρέπει να γίνει μέσα σας. Από πού προέρχεται η ζήλεια, και ποια είναι τα πράγματα που την πυροδοτούν; Μερικές απλές παραδοχές θα ήταν καλές για αρχή:
*Δεν υπάρχει λόγος ζήλειας αν δεν σου έχουν δώσει δικαιώματα.
*Δεν υπάρχει λόγος ζήλειας αν το παρελθόν του άλλου δεν μπλέκεται ενεργά στο παρόν του.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν την δική τους ιστορία και τις δικές τους αναμνήσεις. Το ζήτημα είναι τι αναμνήσεις θα δημιουργήσετε πλέον μαζί, και όχι να προσπαθείτε να ξεπεράσετε αυτά που (πιστεύετε ότι) ο σύντροφός σας έζησε κάποτε. Και, πέρα από αυτό, ας το δούμε λογικά: ο άνθρωπος που ερωτευτήκατε εξαρχής είναι όπως είναι λόγω των εμπειριών του. Θα προτιμούσατε να είστε με κάποιον που δεν έχει ούτε μία ενδιαφέρουσα ιστορία να πει, που δεν έχει νιώσει πάθος στην ζωή του;
Στο τέλος, κανείς δεν θα σας πει ότι το να ξεπεράσετε την ζήλεια θα είναι εύκολη ή γρήγορη διαδικασία. Είναι, όμως, αναγκαία, επειδή και εσείς και ο σύντροφός σας αξίζετε να είστε ευτυχισμένοι.
Θ.Δ.
Η ζήλεια δεν είναι τίποτα παραπάνω από μια προβολή της ανασφάλειας του ενός πάνω στον άλλο. Και υπάρχει ένα αίσθημα απληστίας, ότι ο σύντροφός σας ανήκει σε εσάς και μόνο σε εσάς. Μην ξεχνάμε και τον φόβο της σύγκρισης και της μοναξιάς, και η ζήλεια ίσως είναι το δυσκολότερο συναίσθημα να ξεφορτωθούμε. Με πιο απλά λόγια, πολλοί άνθρωποι στις σχέσεις τους αρχίζουν να συμπεριφέρονται σαν παιδιά. Σκεφθείτε το συναίσθημα ενός παιδιού που νιώθει πως οι γονείς του δεν το αγαπούν αρκετά, ή που είχε πολύ ανταγωνιστικές σχέσεις με τα αδέρφια του.
Η ζήλεια χτυπάει χειρότερα στην ανασφάλειά μας για το παρελθόν του συντρόφου μας, και το πώς στεκόμαστε απέναντί του. Για κάποιον λόγο, πολλοί άνθρωποι έχουν την πεποίθηση ότι η ευτυχία είναι κάτι πεπερασμένο. Συνεπώς, όταν βλέπουμε τον/την σύντροφό μας να εκφράζεται για το παρελθόν χωρίς να βρίζει, αρχίζουμε να αναρωτιόμαστε αν η σχέση μας είναι αρκετά καλή για να συγκριθεί με τις προηγούμενες, κι αν θα καταφέρουμε ποτέ να του προσφέρουμε κάτι ισάξιο. Κι αυτό οδηγεί σε αισθήματα δυσαρέσκειας – χωρίς, βέβαια, κάποια δικαιολογία. Η λύση σ’ αυτά τα αισθήματα είναι η συντροφικότητα, αλλά όχι με τον τρόπο που εκφράζεται συνήθως.
Δεν μιλάμε για εκείνη την καταπιεστική συντροφικότητα, που αν δεν κάνετε τα πάντα μαζί, νιώθετε λες και θα χαλάσει ο κόσμος (ή, έστω, η σχέση). Αυτό που χρειάζεται είναι ειλικρίνεια και κατανόηση. Αντί να προσπαθείτε να καταπιέσετε τα αρνητικά σας συναισθήματα, μόνο για να ξεφυτρώσουν κάποια στιγμή που κανείς σας δεν θα το περίμενε, μιλήστε ανοιχτά για την ζήλεια σας από την αρχή. Αναγνωρίστε το πρόβλημα και όλα αυτά που τροφοδοτούν την ανασφάλειά σας, όχι με όρεξη για καυγά και κατηγορίες, αλλά για να τα ακούσει ο σύντροφός σας και να τα αποδεχτείτε εσείς. Αν νιώθετε την ανάγκη να ζητήσετε λεπτομέρειες για το παρελθόν του, κάντε το. Αλλά μην πιέσετε για να μάθετε περισσότερα απ’ όσα προτίθεται να σας δώσει, και μην χρησιμοποιήσετε αυτές τις γνώσεις με ανταγωνιστικό σκοπό. Με τα πιο απλά λόγια που μπορούμε να το πούμε: μια τελειωμένη σχέση ανήκει στο παρελθόν.
Φυσικά, σε πολλές περιπτώσεις, ό,τι καθησυχαστικό κι αν ακούσετε, αυτά που νιώθετε δύσκολα θα αλλάξουν. Η περισσότερη δουλειά πρέπει να γίνει μέσα σας. Από πού προέρχεται η ζήλεια, και ποια είναι τα πράγματα που την πυροδοτούν; Μερικές απλές παραδοχές θα ήταν καλές για αρχή:
*Δεν υπάρχει λόγος ζήλειας αν δεν σου έχουν δώσει δικαιώματα.
*Δεν υπάρχει λόγος ζήλειας αν το παρελθόν του άλλου δεν μπλέκεται ενεργά στο παρόν του.
Όλοι οι άνθρωποι έχουν την δική τους ιστορία και τις δικές τους αναμνήσεις. Το ζήτημα είναι τι αναμνήσεις θα δημιουργήσετε πλέον μαζί, και όχι να προσπαθείτε να ξεπεράσετε αυτά που (πιστεύετε ότι) ο σύντροφός σας έζησε κάποτε. Και, πέρα από αυτό, ας το δούμε λογικά: ο άνθρωπος που ερωτευτήκατε εξαρχής είναι όπως είναι λόγω των εμπειριών του. Θα προτιμούσατε να είστε με κάποιον που δεν έχει ούτε μία ενδιαφέρουσα ιστορία να πει, που δεν έχει νιώσει πάθος στην ζωή του;
Στο τέλος, κανείς δεν θα σας πει ότι το να ξεπεράσετε την ζήλεια θα είναι εύκολη ή γρήγορη διαδικασία. Είναι, όμως, αναγκαία, επειδή και εσείς και ο σύντροφός σας αξίζετε να είστε ευτυχισμένοι.
Θ.Δ.
