Σπείρα με Σπειρούνια: Παραμυθοτράγουδα άλλης κλάσης

Είναι πάντα ωραίο για κάποιον γονιό να πετυχαίνει παιδικές παραστάσεις που δεν αντιμετωπίζουν τα πιτσιρίκια σαν ενήλικες με μειωμένη αντίληψη, αλλά σαν ολοκληρωμένους και απαιτητικούς θεατές.

Οι παιδικές παραστάσεις της «Σπείρας» του Σταμάτη Κραουνάκη έχουν πάντα αυτό το χαρακτηριστικό, γεγονός που εκτιμάται και από το κοινό. Φέτος, στο Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης όπου έχει μεταφέρει το... επιτελείο της η Σπείρα, παρουσιάζονται τέσσερα παλιά παραμύθια. Τέσσερα κλασσικά παραμύθια “πειραγμένα” ως προς την απόδοση και δοσμένα με σύγχρονη fusion αισθητική.

«Ο Ψαράς και η γυναίκα του», «Ο Παπουτσωμένος γάτος, «Τραπεζάκι στρώσου» και «Η Χρυσή Χήνα» είναι το πρωτότυπο υλικό που η Σπείρα- Σπείρα, ο Σταμάτης Κραουνάκης και η Λίνα Νικολακοπούλου επεξεργάζονται και μετασχηματίζουν σε μια παράσταση με εντελώς δική της ψυχή. Οι ηθοποιοί εξηγούν στους θεατές τι θα δουν, μεταμφιέζονται και αλλάζουν προσωπικότητα μπροστά στα μάτια του κοινού που με τον τρόπο αυτόν πιάνει το νήμα μιας θεατρικής παράστασης εντελώς από την αρχή.

Πως όμως δένεται αυτό το δομημένο πανηγύρι τραγουδιών, διήγησης, ενδυμασιών και… παραμυθόσκονης; «Στην περίπτωσή μας ο οδηγός είναι ένας: μαθαίνουμε τη μουσική. Αυτό κρατάει καιρό και πάνω εκεί βρίσκουμε και τις ιδέες, τις συμπεριφορές, τις μιμήσεις, τα αισθήματα, τη βασική αρχή. Θυμόμαστε πώς παίζαμε όταν ήμασταν παιδιά», μας λέει ο Σταμάτης Κραουνάκης.

Τι πρέπει να έχει ένα παραμύθι, τον ρωτάω. «Μυστήριο, Περιπέτεια, Θαύματα», απαντάει χωρίς να σκεφτεί πολύ. Τα παλαιά κοπής παραμύθια δεν είναι σκληρά για τα παιδιά; «Έχει σημασία πώς θα δοθεί το καθετί. Δεν είναι κακό να εκπαιδευτεί ένα παιδί στην ιδέα του θανάτου η της απάτης ή του πως δε θα λέει ψέματα. Θυμάμαι όταν είχαμε κάνει τα παιδικά του Σεφέρη, είχα βάλει τη φράση ‘άμα πεθάνει ο άνθρωπος παθαίνει μπαρδακούτσι’. Ήρθε μια συνάδελφος με το παιδί της- είχε χάσει το σύζυγό της πριν ένα χρόνο- και μού είπε πως η κόρη της λίγο μετά που ακούστηκε αυτή η ατάκα έσκυψε στο αυτί της και της είπε ‘α, δεν είναι τίποτα τελικά...΄. Το παν είναι το με ποιον τρόπο θα δοθεί κάτι», λέει ο ίδιος.

Tο «Σπείρα Σπείρα με Σπειρούνια» έχει την τύχη να έχει ταλέντο με τη σέσουλα. Το ταλέντο αυτό το μοιράζεται με τους θεατές, χωρίς περιττές «κουλτουριές». Περίπου όπως συμβαίνει και με τις κανονικές παραστάσεις της Σπείρας. Η διαφορά είναι ότι ενώ καλές παραστάσεις για ενήλικες υπάρχουν αρκετές, ένα πρώτης ποιότητας θέαμα για παιδιά είναι σπάνιο να βρεθεί.

Να πάτε τα παιδιά στο ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης να δουν την παράσταση. Είναι «πόρτα» στην ποιότητα. Kαι όσο νωρίτερα ανοίγουν αυτές οι πόρτες, τόσο καλύτερα μεγαλώνουν οι μπόμπιρες.

Δημήτρης Γλύστρας