Αναμνήσεις από τα εφηβικά μας καλοκαίρια

Εσείς τι θυμάστε περισσότερο από τα πρώτα σας σχεδόν-ενήλικα καλοκαίρια; Αναλόγως σε ποια δεκαετία τα ζήσατε, οι απαντήσεις μπορεί να απέχουν τόσο μεταξύ τους όσο ο θρίαμβος στο Euro του 2004 με την πανωλεθρία στο Μουντιάλ του ’94, όσο το ντισκ-μαν από το τρανζιστοράκι, όσο το Nitro από τον Μικρό Ήρωα. Τρεις συντάκτες του in2life θυμούνται τρεις δεκαετίες καλοκαιριών, και σας καλούν να ταυτιστείτε –και να συμπληρώσετε δικές σας αναμνήσεις.

Τα καλοκαίρια των ‘80s…
θυμάται ο Δημήτρης Γλύστρας

…κάναμε τα μαλλιά μας «κοκοράκι» και χαίτη. Η άπειρη λακ δημιουργούσε μια απόκοσμη υφή στις τρίχες.

…ακούγαμε Madonna, Duran Duran, Europe, Michael Jackson, Scorpions. Οι πιο ψαγμένοι Cure και όλη την πανκο-dark σκηνή.

…δέναμε τα φούτερ στη μέση, φοράγαμε ζώνες με τεράστιες αγκράφες και σκουλαρίκια κρίκους.

…δεν είχαμε συνειδητοποιήσει τι σήμαινε να φοράς άσπρες κάλτσες

… φορούσαμε πουκάμισα με βάτες, σακάκια με βάτες και γενικώς βάτες παντού!

…το χοτ-σποτ ήταν ντισκοτέκ όπως η Barbarella

…οι πίστες αναστέναζαν με το «Το’ πε, το΄πε ο παπαγάλος» του ΛεΠα

… αγοράσαμε video και «γραφτήκαμε» σε video club

…μάθαμε τη βόκτα- πορτοκάλι (και γαμώ τα κοκτέηλ!) και λίγο μετά το «μπλάντυ Μαίρη»

…βλέπαμε 3 Χάριτες, Μαγκάιβερ και Δυναστεία και απορούσαμε με την κακία της Αλέξις Κόλμπι

…τρώγαμε ακόμη «πάστες» και οι πιο μικροί foudounia

…προλάβαμε την Coca Cola σε μεγάλο γυάλινο μπουκάλι

…ζήσαμε την «αλλαγή» και τις προεκλογικές συγκεντρώσεις με τα σημαιάκια και τους ανάλογα ντυμένους οπαδούς

…καπνίζαμε Marlboro και πίναμε φραπέ πολύ πριν τα στριφτά ενεργοποιήσουν το «εναλλακτικό» μας και οι freddo ξεσηκώσουν τον κοσμοπολιτισμό μας.

…νομίζαμε ότι τα λαχούρια θα έμεναν για πάντα κοντά μας

Τα καλοκαίρια των ‘90s…
θυμάται η Ηρώ Κουνάδη

…Παίζαμε μπουγέλο γεμίζοντας πλαστικές σακούλες με νερό (επειδή τα μπουκαλάκια ήταν για τους φλώρους) ή συμβιβαζόμασταν με την light εκδοχή της μπουγελόφατσας, όσο βρισκόμασταν σε κλειστούς χώρους –μέσα στην τάξη π.χ.

…Φορούσαμε βραχιολάκια φτιαγμένα από χρωματιστές καραμέλες, τις οποίες το να αφήσεις κάποιον να δαγκώσει ισοδυναμούσε με το πιο kinky φλερτ του κόσμου όλου.

…Νομίζαμε πως ξεγελιέται κανείς με αυτά εδώ τα ψεύτικα παγωτά ρωτώντας με βλέμμα όλο αθωότητα «θέλεις λίγοοο;» και ελπίζοντας να του σκάσει στα μούτρα. Φυσικά και δεν ξεγελιόταν κανείς.

…Ακούγαμε τους απόλυτα καλοκαιρινούς ύμνους που ακούμε μέχρι σήμερα: «Καλοκαιράκι, βραδινό μπανάκι, μες στο νεράκι χωρίς μαγιό» με τη φωνή του Κώστα Χαριτοδιπλωμένου, «Νύχτες στη Μύκονο με την Πανσέληνο μαζί, νύχτες για έρωτα κι όνειρα μέχρι το πρωί» διά στόματος Βίκυς Χαρίτου, «Στο Ημεροβίγλι που συνάντησα μια φίλη, μου ‘πε να σου στείλω του βασιλικού το φύλλο» αν ρωτούσες τον Χρήστο Κυριαζή, και τα απόλυτα, αδιαφιλονίκητα, πιο 90s-δεν-πάει «Πλάτσα-πλάτσα-πλούτσα μ’ έχεις κάνει λούτσα» του Τάκη Βαμβακίδη και «Μπες μες στο Καμπριολέ, πάμε για κανά καφέ» του Γιάννη Βασιλείου. Ό,τι και αν σας πουν οι άλλοι, δεκαετία που να έχει βγάλει μεγαλύτερους καλοκαιρινούς ύμνους δεν υπάρχει.



…Βλέπαμε τα μεσημέρια τη Ζήνα και τον Ηρακλή, και τα βράδια τις περιπέτειες μιας παρέας τα μέλη της οποίας τα έφτιαχναν μόνο μεταξύ τους.

…Αγοράζαμε 36άρια φιλμ τα οποία σχεδόν πάντα έπαιρναν φως, επειδή 36 φωτογραφίες ήταν υπερβολικά πολλές για τις καλοκαιρινές μας διακοπές –άλλο που τώρα τις βγάζουμε σε ένα βράδυ.

…Φορούσαμε μπλουζάκια ξεβαμμένα με χλωρίνη, μποτάκια elesse μες στο κατακαλόκαιρο (γιατί τα πέδιλα ήταν για τις θείες και τους γερμανούς τουρίστες), T-shirt με γελαστά μωρά και παραμάνες, και απαρεγκλίτως τζιν ψηλόμεσα σορτσάκια.

…Δίναμε ραντεβού «έξω από το τάδε μαγαζί» και είτε κινούσαμε γη και ουρανό για να είμαστε στην ώρα μας, είτε τηλεφωνούσαμε από καρτοτηλέφωνο προσευχόμενοι ο άλλος να μην έχει ξεκινήσει ακόμα από το σπίτι, για να πούμε ότι θα αργήσουμε. Και κάθε φορά που το σκεφτόμαστε, μας φαίνεται αδιανόητο πώς συναντιόμασταν πριν εφευρεθούν τα κινητά.

…Ακούγαμε Jeronimo Groovy και προσπαθούσαμε απεγνωσμένα να γράψουμε σε κασέτα το Coco Jumbo χωρίς τη φωνή του Τάκη Φωτίου στην αρχή ή στο τέλος. Αποτυγχάναμε πάντα.

…Χορεύαμε Μακαρένα παντού: Στα club, τις παραλίες, τα πάρτι στα σπίτια, τους γάμους και τα πανηγύρια.

…Διαβάζαμε Nitro και Max στις παραλίες και μαθαίναμε με πόσους διαφορετικούς τρόπους μπορεί να γίνει το σεξ στην παραλία, πολύ πριν το κάνουμε.

…Βλέπαμε ταινίες με τον Κέβιν Κόστνερ και τον Τζιμ Κάρεϊ σε θερινά σινεμά που όντως μύριζαν αγιόκλημα και γιασεμιά.

…Πήγαμε στο πρώτο μας Μουντιάλ. Όπου χάσαμε πανηγυρικά –αλλά πανηγυρίσαμε τη συμμετοχή σχεδόν όσο και το Euro του 2004.

Τα καλοκαίρια των ‘00s…
θυμάται ο Γιώργος Κόκουβας

…Χορεύαμε το Survivor των Destiny’s Child και σερνόμασταν στην άμμο παριστάνοντας τους ναυαγούς, όπως στο video clip.



…Και ακούγαμε στο repeat στα beach bar τα χιτάκια της Eurovision, η οποία ζούσε εδώ τις πιο δημοφιλείς στιγμές της.



…Φωνάζαμε «Μύκονοοοοοοοοοοοος» και κάναμε γκράντε διακοπές εκεί, γιατί ακόμη λεφτά υπήρχαν.

…Βγάζαμε φωτογραφίες στις διακοπές με compact φωτογραφικές μηχανές που δεν χρειάζονται φιλμ (ουάου) ή με clum shell κινητά που είχαν οθόνη με 254 χρώματα (ακόμη πιο ουάου)!

…Στέλναμε ΧΧΧ στο 666 (ή κάτι εξίσου διαβολικό, ώστε να μας χρεώνει 10€) για να αποκτήσουμε στο κινητό μας το τελευταίο summer hit ως πολυφωνικό ringtone.

…Οι άντρες έβαζαν δέκα τόνους wet look gel στα μαλλιά για «τρελά» καρφάκια και επιμελώς ατημέλητα κουρέματα και οι γυναίκες δοκίμαζαν τα άφρο/ράστα κοτσιδάκια.

…Και οι γυναίκες μπλουζάκια που τελείωναν πάνω από τον αφαλό, τζιν μίνι φούστες και μπαντάνες. Τα κολιέ με χάντρες/κοχύλια ήταν… unisex.



…Φορούσαμε επίσης λευκές φαρδιές παντελόνες σαν τις Hi-5 και τους N*Sync και baggy βερμούδες και παπούτσια σαν τον Eminem ή τον 50 Cent

…Διαβάζαμε κάποια από τα δεκάδες κουτσομπολίστικα περιοδικά που κυκλοφορούσαν τότε, με τίτλους όπως Σοκ, Λοιπόν, Βέρι Σόρι και άλλα ευφάνταστα.

…Κάθε καλοκαίρι πορωνόμασταν και με κάποια αθλητική επιτυχία – βοήθησαν τα μετάλλια του Σίδνεϋ, η Ολυμπιάδα της Αθήνας, η κατάκτηση του Euro 2004 και του Eurobasket 2005, το Μουντομπάσκετ του 2006, οι Ολυμπιακοί του Πεκίνου και πάει λέγοντας.



…Φορούσαμε γυαλιά ηλίου με φακούς χρωματιστούς ή «καθρέφτες», ακόμη και στα clubs.

…Κάναμε μαραθώνιους του Lost, που μεσουρανούσε στο δεύτερο μισό της δεκαετίας και κυκλοφορούσε και σε DVD στα ελληνικά βιντεοκλάμπ.



…Στην ξαπλώστρα, ακούγαμε μουσική από το ντισκ-μαν.

…και χορεύαμε στο Venue με τα Dj sets του Τσιλιχρήστου, στη χρυσή εποχή του εγχώριου clubbing.