Και μαζί και χώρια: Πώς είναι να ζεις σε δύο σπίτια
Ποια συγκατοίκηση και ποιοι κοινοί λογαριασμοί; Τα ζευγάρια που μοιράζουν τη ζωή και την εβδομάδα τους σε δύο σπίτια περνούν πολύ καλύτερα.
της Ηρώς Κουνάδη
«Πού μένεις;» «Στον Πειραιά». Η υπάλληλος του Υπουργείου-Μεταφορών-Υποκατάστημα-Αγίας-Παρασκευής με κοιτάζει λες και μόλις της αποκάλυψα ότι μένω στον Άρη. «Και τι κάνεις εδώ πάνω;». «Μου είπαν στο τηλέφωνο ότι μπορώ να πάω σε όποιο τμήμα βολεύει». «Κι εσύ ήρθες εδώ πάνω;». Εκτός από εξωγήινη, είσαι και βλαμμένη;
Αν εξαιρέσεις τους δημόσιους υπαλλήλους, που σοκάρονται εύκολα γενικώς (και για κάποιο μυστήριο λόγο με τις αποστάσεις πολύ περισσότερο) έχει πλάκα να προσπαθείς να εξηγήσεις στον κόσμο γιατί δύο νοήμονες άνθρωποι επιλέγουν να μοιράζουν τη ζωή, την εβδομάδα και την γκαρνταρόμπα τους στις δύο άκρες της Αττικής τα τελευταία έξι χρόνια. Να αγοράζουν δύο σαμπουάν, όχι επειδή ο ένας έχει μπούκλες κι ο άλλος πιτυρίδα, αλλά επειδή έχουν δύο διαφορετικά σπίτια. Να απαντούν στην ερώτηση «πού θα κοιμηθείς απόψε;» πιο συχνά κι από πρωταγωνιστές σε αμερικάνικο teen movie. Και να εφευρίσκουν ευφάνταστες απαντήσεις κάθε φορά που κάποιος νεοφερμένος στην παρέα ρωτάει «και γιατί δεν νοικιάζετε ένα σπίτι να μείνετε μαζί;». Μα, μαζί μένουμε. Σχεδόν.
Αυτό το «σχεδόν» είναι που κάνει όλη την διαφορά του κόσμου: Που δίνει νέα διάσταση στις λίστες με τα υπέρ και τα κατά μιας συγκατοίκησης –γιατί δεν πρόκειται ακριβώς για συγκατοίκηση. Που κάνει το θέμα άξιο συζήτησης, και δημοσίευσης στο in2life.gr. Και που ίσως, λέμε τώρα ίσως, να είναι το μυστικό για να μην είναι βαρετή/ εκνευριστική/ μίζερη/ ρουτινιασμένη/ συγκρουσιακή η συγκατοίκηση, έξι χρόνια αργότερα.
Τα κατά (γιατί πάντα υπάρχουν κατά)
- Το να προσπαθείς να ζεστάνεις δύο διαφορετικά σπίτια χωρίς κεντρική θέρμανση τον χειμώνα είναι εφιάλτης. Και οικονομικός, και πρακτικός: Εξαιρουμένης της περίπτωσης ένα από τα δύο να έχει και άλλο κάτοικο πέρα από εσάς τους δύο, όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό και τα δύο σας παλατάκια απλώς περνούν παγωμένα όλο τον χειμώνα.
- Όσο πιο κοντά στο ένα από τα δύο σπίτια είναι η δουλειά σου και το πάρτι στο οποίο σας έχουν καλέσει το βράδυ, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες το φόρεμα και τα παπούτσια που θέλεις να φορέσεις να είναι στο άλλο. Νόμος.
- Παρομοίως, όταν φεύγετε μαζί για διακοπές, πρέπει πρώτα να περάσετε και από τα δύο σπίτια, για να μαζέψει ο καθένας το αγαπημένο του μπλουζάκι/ μαγιό/ αποσμητικό/ φρίσμπι απ’ όπου έχει ξεμείνει.
- Το σενάριο είναι προφανώς ανεφάρμοστο για ζευγάρια που πιστεύουν ότι το μαγείρεμα/ το πλύσιμο των ρούχων/ οι δουλειές του σπιτιού εν γένει είναι αποκλειστική ευθύνη του ενός από τους δύο. Δύο σπίτια, δύο πλυντήρια, δύο πατώματα, δύο άνθρωποι. Αλλιώς ούτε που να το συζητήσεις.
Και τα υπέρ (που είναι περισσότερα)
- Δεν έχεις πια «γειτονιά», έχεις «γειτονιές». Και ξέρεις και στις δύο ποιο περίπτερο μένει ανοιχτό ως αργά, ποιο ταβερνάκι φτιάχνει τους καλύτερους κολοκυθοκεφτέδες, ποιο delivery δεν έχει ελάχιστη παραγγελία και ποια κάβα λειτουργεί Κυριακές και δέχεται και κάρτες.
- Δεν μπορείς ποτέ να παραπονεθείς ότι η ζωή σου έχει καταντήσει σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι.
- Γενικώς, βαριέσαι πολύ δύσκολα.
- Έχεις ταυτόχρονα τον χρόνο και τον χώρο για τον εαυτό σου που στερούνται οι μακροχρόνιες σχέσεις, και τα αγαπησιάρικα κουλουριάσματα με ταινίες στον καναπέ. Και τις κοινές σας εξόδους, και την επιλογή να βγει ο καθένας με τους φίλους του χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσει τι ώρα είναι αυτή που γύρισε και ξύπνησε τον άλλο που έχει σημαντικό meeting αύριο, και γιατί ήπιε τόσο πολύ. Και τον αγαπημένο σου άνθρωπο στον κόσμο να σε περιμένει σπίτι, και την επιλογή να μη σε περιμένει σπίτι τις μέρες που δεν σου αρέσει ούτε ο κόσμος ούτε οι αγαπημένοι σου άνθρωποι, και θέλεις απλώς να κοιτάς το ταβάνι χωρίς να μιλάς σε κανέναν. Και τον σκύλο ολόκληρο και την πίτα χορτάτη. Και το ανάποδο.
- Δεν αγχώνεσαι ποτέ ότι αυτό που θέλει να κάνετε το βράδυ η παρέα είναι μακριά από το σπίτι, και πώς θα οδηγήσεις να γυρίσεις πίσω το άγριο χάραμα. Ένα από τα δύο σπίτια είναι πάντα κοντά.
- Δεν χρειάζεται ποτέ να κάνεις την άβολη συζήτηση για τα λεφτά, το μερίδιο σου, το μερίδιό μου, κι όλα εκείνα τα άχαρα πάνω από ενοίκια και λογαριασμούς ΔΕΗ, νερού και internet. Ο καθένας πληρώνει τους λογαριασμούς στο σπίτι του, όπως τότε που έμενε μόνος του, κι όλοι είναι χαρούμενοι.
- Μαθαίνεις ένα σωρό καινούριες διαδρομές στην πόλη, προσπαθώντας να λύσεις την εξίσωση που λέγεται «συντομότερος δρόμος για να πάω από τη Νέα Σμύρνη στο Χολαργό, περνώντας πρώτα από το Περιστέρι να δω τους γονείς και βρίσκοντας φτηνό βενζινάδικο στο δρόμο».
- Έχετε οι δυο σας μια ανεξάντλητη πηγή ξεκαρδιστικών inside jokes, στην (εξαιρετικά πιθανή) περίπτωση οι δυο γειτονιές σας να έχουν τόσες διαφορές στην ανθρωπογεωγραφία τους όσες τα δυτικά με τα ανατολικά προάστια, το λιμάνι με τον βορρά, το κέντρο με τα νότια και πάει λέγοντας.
- Γίνεσαι ολοένα και πιο εφευρετικός, προσπαθώντας να ταιριάξεις ένα περσινό παντελόνι με κάποιο από τα τρία χειμωνιάτικα και δύο καλοκαιρινά μπλουζάκια, και όλα αυτά με τα παπούτσια που φόραγες χτες, σε ένα σύνολο σχετικά αποδεκτό για τη δουλειά, το πρωί που ξυπνάς στο σπίτι του άλλου. Στην αρχή. Γιατί στην πορεία εξαντλείς την εφευρετικότητά σου, και απλώς αφήνεις τη μισή σου γκαρνταρόμπα σπίτι του.
- Δεν είναι ποτέ δεδομένο το (ακόμα και επί έξι χρόνια) έτερό σου ήμισυ. Δεν είναι ποτέ αυτονόητο ότι θα τον δεις τον βράδυ. Κι επειδή συχνά-πυκνά προλαβαίνει και να σου λείψει, βγαίνετε ενίοτε και κανονικά ραντεβού. Από εκείνα που σκέφτεσαι από πριν τι θα φορέσεις, και πώς είναι τα μαλλιά σου, και άντε να τελειώνεις τη δουλειά να πας σπίτι να ετοιμαστείς. Τα περιοδικά θα το έλεγαν «από εκείνα που κρατάνε τη φλόγα ζωντανή».
«Πού μένεις;» «Στον Πειραιά». Η υπάλληλος του Υπουργείου-Μεταφορών-Υποκατάστημα-Αγίας-Παρασκευής με κοιτάζει λες και μόλις της αποκάλυψα ότι μένω στον Άρη. «Και τι κάνεις εδώ πάνω;». «Μου είπαν στο τηλέφωνο ότι μπορώ να πάω σε όποιο τμήμα βολεύει». «Κι εσύ ήρθες εδώ πάνω;». Εκτός από εξωγήινη, είσαι και βλαμμένη;
Αν εξαιρέσεις τους δημόσιους υπαλλήλους, που σοκάρονται εύκολα γενικώς (και για κάποιο μυστήριο λόγο με τις αποστάσεις πολύ περισσότερο) έχει πλάκα να προσπαθείς να εξηγήσεις στον κόσμο γιατί δύο νοήμονες άνθρωποι επιλέγουν να μοιράζουν τη ζωή, την εβδομάδα και την γκαρνταρόμπα τους στις δύο άκρες της Αττικής τα τελευταία έξι χρόνια. Να αγοράζουν δύο σαμπουάν, όχι επειδή ο ένας έχει μπούκλες κι ο άλλος πιτυρίδα, αλλά επειδή έχουν δύο διαφορετικά σπίτια. Να απαντούν στην ερώτηση «πού θα κοιμηθείς απόψε;» πιο συχνά κι από πρωταγωνιστές σε αμερικάνικο teen movie. Και να εφευρίσκουν ευφάνταστες απαντήσεις κάθε φορά που κάποιος νεοφερμένος στην παρέα ρωτάει «και γιατί δεν νοικιάζετε ένα σπίτι να μείνετε μαζί;». Μα, μαζί μένουμε. Σχεδόν.
Αυτό το «σχεδόν» είναι που κάνει όλη την διαφορά του κόσμου: Που δίνει νέα διάσταση στις λίστες με τα υπέρ και τα κατά μιας συγκατοίκησης –γιατί δεν πρόκειται ακριβώς για συγκατοίκηση. Που κάνει το θέμα άξιο συζήτησης, και δημοσίευσης στο in2life.gr. Και που ίσως, λέμε τώρα ίσως, να είναι το μυστικό για να μην είναι βαρετή/ εκνευριστική/ μίζερη/ ρουτινιασμένη/ συγκρουσιακή η συγκατοίκηση, έξι χρόνια αργότερα.
Τα κατά (γιατί πάντα υπάρχουν κατά)
- Το να προσπαθείς να ζεστάνεις δύο διαφορετικά σπίτια χωρίς κεντρική θέρμανση τον χειμώνα είναι εφιάλτης. Και οικονομικός, και πρακτικός: Εξαιρουμένης της περίπτωσης ένα από τα δύο να έχει και άλλο κάτοικο πέρα από εσάς τους δύο, όλες οι προσπάθειες πέφτουν στο κενό και τα δύο σας παλατάκια απλώς περνούν παγωμένα όλο τον χειμώνα.
- Όσο πιο κοντά στο ένα από τα δύο σπίτια είναι η δουλειά σου και το πάρτι στο οποίο σας έχουν καλέσει το βράδυ, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες το φόρεμα και τα παπούτσια που θέλεις να φορέσεις να είναι στο άλλο. Νόμος.
- Παρομοίως, όταν φεύγετε μαζί για διακοπές, πρέπει πρώτα να περάσετε και από τα δύο σπίτια, για να μαζέψει ο καθένας το αγαπημένο του μπλουζάκι/ μαγιό/ αποσμητικό/ φρίσμπι απ’ όπου έχει ξεμείνει.
- Το σενάριο είναι προφανώς ανεφάρμοστο για ζευγάρια που πιστεύουν ότι το μαγείρεμα/ το πλύσιμο των ρούχων/ οι δουλειές του σπιτιού εν γένει είναι αποκλειστική ευθύνη του ενός από τους δύο. Δύο σπίτια, δύο πλυντήρια, δύο πατώματα, δύο άνθρωποι. Αλλιώς ούτε που να το συζητήσεις.
Και τα υπέρ (που είναι περισσότερα)
- Δεν έχεις πια «γειτονιά», έχεις «γειτονιές». Και ξέρεις και στις δύο ποιο περίπτερο μένει ανοιχτό ως αργά, ποιο ταβερνάκι φτιάχνει τους καλύτερους κολοκυθοκεφτέδες, ποιο delivery δεν έχει ελάχιστη παραγγελία και ποια κάβα λειτουργεί Κυριακές και δέχεται και κάρτες.
- Δεν μπορείς ποτέ να παραπονεθείς ότι η ζωή σου έχει καταντήσει σπίτι-δουλειά, δουλειά-σπίτι.
- Γενικώς, βαριέσαι πολύ δύσκολα.
- Έχεις ταυτόχρονα τον χρόνο και τον χώρο για τον εαυτό σου που στερούνται οι μακροχρόνιες σχέσεις, και τα αγαπησιάρικα κουλουριάσματα με ταινίες στον καναπέ. Και τις κοινές σας εξόδους, και την επιλογή να βγει ο καθένας με τους φίλους του χωρίς να χρειαστεί να εξηγήσει τι ώρα είναι αυτή που γύρισε και ξύπνησε τον άλλο που έχει σημαντικό meeting αύριο, και γιατί ήπιε τόσο πολύ. Και τον αγαπημένο σου άνθρωπο στον κόσμο να σε περιμένει σπίτι, και την επιλογή να μη σε περιμένει σπίτι τις μέρες που δεν σου αρέσει ούτε ο κόσμος ούτε οι αγαπημένοι σου άνθρωποι, και θέλεις απλώς να κοιτάς το ταβάνι χωρίς να μιλάς σε κανέναν. Και τον σκύλο ολόκληρο και την πίτα χορτάτη. Και το ανάποδο.
- Δεν αγχώνεσαι ποτέ ότι αυτό που θέλει να κάνετε το βράδυ η παρέα είναι μακριά από το σπίτι, και πώς θα οδηγήσεις να γυρίσεις πίσω το άγριο χάραμα. Ένα από τα δύο σπίτια είναι πάντα κοντά.
- Δεν χρειάζεται ποτέ να κάνεις την άβολη συζήτηση για τα λεφτά, το μερίδιο σου, το μερίδιό μου, κι όλα εκείνα τα άχαρα πάνω από ενοίκια και λογαριασμούς ΔΕΗ, νερού και internet. Ο καθένας πληρώνει τους λογαριασμούς στο σπίτι του, όπως τότε που έμενε μόνος του, κι όλοι είναι χαρούμενοι.
- Μαθαίνεις ένα σωρό καινούριες διαδρομές στην πόλη, προσπαθώντας να λύσεις την εξίσωση που λέγεται «συντομότερος δρόμος για να πάω από τη Νέα Σμύρνη στο Χολαργό, περνώντας πρώτα από το Περιστέρι να δω τους γονείς και βρίσκοντας φτηνό βενζινάδικο στο δρόμο».
- Έχετε οι δυο σας μια ανεξάντλητη πηγή ξεκαρδιστικών inside jokes, στην (εξαιρετικά πιθανή) περίπτωση οι δυο γειτονιές σας να έχουν τόσες διαφορές στην ανθρωπογεωγραφία τους όσες τα δυτικά με τα ανατολικά προάστια, το λιμάνι με τον βορρά, το κέντρο με τα νότια και πάει λέγοντας.
- Γίνεσαι ολοένα και πιο εφευρετικός, προσπαθώντας να ταιριάξεις ένα περσινό παντελόνι με κάποιο από τα τρία χειμωνιάτικα και δύο καλοκαιρινά μπλουζάκια, και όλα αυτά με τα παπούτσια που φόραγες χτες, σε ένα σύνολο σχετικά αποδεκτό για τη δουλειά, το πρωί που ξυπνάς στο σπίτι του άλλου. Στην αρχή. Γιατί στην πορεία εξαντλείς την εφευρετικότητά σου, και απλώς αφήνεις τη μισή σου γκαρνταρόμπα σπίτι του.
- Δεν είναι ποτέ δεδομένο το (ακόμα και επί έξι χρόνια) έτερό σου ήμισυ. Δεν είναι ποτέ αυτονόητο ότι θα τον δεις τον βράδυ. Κι επειδή συχνά-πυκνά προλαβαίνει και να σου λείψει, βγαίνετε ενίοτε και κανονικά ραντεβού. Από εκείνα που σκέφτεσαι από πριν τι θα φορέσεις, και πώς είναι τα μαλλιά σου, και άντε να τελειώνεις τη δουλειά να πας σπίτι να ετοιμαστείς. Τα περιοδικά θα το έλεγαν «από εκείνα που κρατάνε τη φλόγα ζωντανή».
