Διαζύγιο με παιδί: Συμβουλές από χωρισμένους
Πολύτιμες συμβουλές και μαθήματα ζωής από διαζευγμένους μπαμπάδες και μαμάδες, για να διαχειριστείτε σωστά το διαζύγιο με παιδιά.
Για να ξεκινήσουμε από τα αυτονόητα, ένα διαζύγιο δεν είναι το τέλος του κόσμου. Και ούτε πρόκειται να σημαδέψει ανεπανόρθωτα τον ευαίσθητο ψυχικό κόσμο των παιδιών σας, αν δεν το αφήσετε. Πώς, όμως, δεν θα το αφήσετε; Για αρχή, ακολουθώντας τις πολύτιμες συμβουλές από διαζευγμένους μπαμπάδες και μαμάδες που συγκέντρωσε το Divorce Net, και σας μεταφέρουμε προς γνώση και συμμόρφωση.
Οι διαζευγμένοι γονείς μπορούν μια χαρά να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μαζί –και με το «μαζί» δεν εννοούμε φυσικά ζώντας στο ίδιο σπίτι, αλλά συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλο.
Σκεφτείτε το σαν επαγγελματική σχέση με τον/ την πρώην σας. Βρίσκεστε, επικοινωνείτε και «δουλεύετε» μαζί για να είστε οι καλύτεροι δυνατοί γονείς για τα παιδιά σας. Σε μια επαγγελματική σχέση δεν υπάρχουν απαραίτητα συναισθηματικοί δεσμοί, ούτε απαιτήσεις για αποδοχή ή συναισθηματική υποστήριξη.
Είμαστε απλώς ευγενικοί, τυπικοί στις υποχρεώσεις και τις συμφωνίες μας και ειλικρινείς στην επικοινωνία. Δεν είσαι υποχρεωμένος να συμπαθείς τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύεις –είσαι, όμως, υποχρεωμένος να βάλεις τα αρνητικά σου συναισθήματα στην άκρη για το καλό της δουλειάς.
Ποτέ, μα ποτέ, μην ρωτάτε τα παιδιά για την καινούρια ζωή του άλλου –ούτε για πληροφορίες που θεωρείτε πως είναι «αθώες», όπως το καινούριο σπίτι του μπαμπά ή το αν είναι η μαμά χαρούμενη με την καινούρια της δουλειά.
Μην αναλαμβάνετε ρόλο διαιτητή, μεσάζοντα ή δικηγόρου υπεράσπισης στη σχέση των παιδιών σας με τον άλλο γονέα. Και, αντίστοιχα, μη βάλετε ποτέ τα παιδιά σε αυτή την θέση στη σχέση σας με τον άλλο γονέα. Για παράδειγμα, όσο άκακο και αν σας φαίνεται, μην στείλετε ποτέ σημειώματα ή χρήματα στον/ στην πρώην σας με τα παιδιά σας.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά ας το υπενθυμίσουμε: Ποτέ μα ποτέ μην μιλάτε άσχημα στα παιδιά για τον άλλο τους γονιό. Μην εκφράζετε εν γένει κανένα αρνητικό συναίσθημα όταν η συζήτηση έρχεται σε εκείνον/η –για παράδειγμα, με μια γκριμάτσα, με τη γλώσσα του σώματος, ή με έναν γεμάτο νόημα αναστεναγμό.
Στο ίδιο πνεύμα, μην μιλάτε στα παιδιά για τις λεπτομέρειες του διαζυγίου –και μην τα αφήνετε να ακούν τέτοιου είδους συζητήσεις που μπορεί να γίνονται ανάμεσά σας.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να επισκέπτονται τους παππούδες και τις οικογένειες (θείους, ξαδέλφια και πάει λέγοντας) και των δύο πλευρών. Θυμηθείτε ότι κανένα σόι δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο –είναι απλώς διαφορετικά μεταξύ τους.
Διατηρείστε όσο το δυνατόν περισσότερες «δικλείδες ασφαλείας» για τα παιδιά σας: Συνεχίστε τις παραδόσεις και τα έθιμα που τα διασκέδαζαν όσο μένατε όλοι μαζί, φωνάξτε στο σπίτι φίλους με παιδιά που σας επισκέπτονταν και πριν χωρίσετε, μην κάνετε μεγάλες και απότομες αλλαγές στο περιβάλλον του σπιτιού.
Μην βάλετε ποτέ τα παιδιά σε θέση να διαλέξουν ποιον από τους δύο γονείς τους προτιμούν –για παράδειγμα, ρωτώντας τα με ποιον θα προτιμούσαν να περάσουν το Σαββατοκύριακο, ή ποιον θα καλέσουν στη γιορτή του σχολείου. Εννοείται πως θα πάτε και οι δύο στη γιορτή του σχολείου, και θα φερθείτε σαν πολιτισμένοι ενήλικες, ακόμα και αν χρειαστεί να καθίσετε μαζί. Θυμηθείτε ότι οι σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους επηρεάζουν όλες τις υπόλοιπες σχέσεις τους, για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Σκληρή αλήθεια που όσο γρηγορότερα αποδεχτείτε, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα για όλους: Από τη στιγμή που κάνατε παιδιά, είστε για πάντα «δεμένοι» ο ένας με τον άλλο. Κάποια μέρα, θα είστε «ο παππούς και η γιαγιά» ενός ή περισσότερων παιδιών. Το διαζύγιο μπορεί να σας εξασφαλίσει χωριστή στέγη, αλλά όχι και εντελώς χωριστές ζωές.
Το διαζύγιο δεν είναι ένα γεγονός, είναι μια διαδικασία. Επιτρέψτε στον εαυτό σας, στον/ στην πρώην σας και στα παιδιά σας μια περίοδο αναπροσαρμογής που θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο χρόνια.
Το διαζύγιο από μόνο του δεν θα επηρεάσει τα παιδιά σας. Το πώς θα το διαχειριστείτε, και αυτό και τις ζωές σας από εδώ και πέρα, θα το κάνει.
Σε καμία περίπτωση μην χρησιμοποιείτε τα παιδιά σας για να καλύψετε την ανάγκη σας για συντροφικότητα. Θα το διαισθανθούν, και θα επηρεαστούν συναισθηματικά από αυτό. Αναζητήστε υποστήριξη και παρέα από φίλους και συγγενείς.
Επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
Οι διαζευγμένοι γονείς μπορούν μια χαρά να μεγαλώσουν τα παιδιά τους μαζί –και με το «μαζί» δεν εννοούμε φυσικά ζώντας στο ίδιο σπίτι, αλλά συνεργαζόμενοι ο ένας με τον άλλο.
Σκεφτείτε το σαν επαγγελματική σχέση με τον/ την πρώην σας. Βρίσκεστε, επικοινωνείτε και «δουλεύετε» μαζί για να είστε οι καλύτεροι δυνατοί γονείς για τα παιδιά σας. Σε μια επαγγελματική σχέση δεν υπάρχουν απαραίτητα συναισθηματικοί δεσμοί, ούτε απαιτήσεις για αποδοχή ή συναισθηματική υποστήριξη.
Είμαστε απλώς ευγενικοί, τυπικοί στις υποχρεώσεις και τις συμφωνίες μας και ειλικρινείς στην επικοινωνία. Δεν είσαι υποχρεωμένος να συμπαθείς τους ανθρώπους με τους οποίους δουλεύεις –είσαι, όμως, υποχρεωμένος να βάλεις τα αρνητικά σου συναισθήματα στην άκρη για το καλό της δουλειάς.
Ποτέ, μα ποτέ, μην ρωτάτε τα παιδιά για την καινούρια ζωή του άλλου –ούτε για πληροφορίες που θεωρείτε πως είναι «αθώες», όπως το καινούριο σπίτι του μπαμπά ή το αν είναι η μαμά χαρούμενη με την καινούρια της δουλειά.
Μην αναλαμβάνετε ρόλο διαιτητή, μεσάζοντα ή δικηγόρου υπεράσπισης στη σχέση των παιδιών σας με τον άλλο γονέα. Και, αντίστοιχα, μη βάλετε ποτέ τα παιδιά σε αυτή την θέση στη σχέση σας με τον άλλο γονέα. Για παράδειγμα, όσο άκακο και αν σας φαίνεται, μην στείλετε ποτέ σημειώματα ή χρήματα στον/ στην πρώην σας με τα παιδιά σας.
Θα έπρεπε να είναι αυτονόητο, αλλά ας το υπενθυμίσουμε: Ποτέ μα ποτέ μην μιλάτε άσχημα στα παιδιά για τον άλλο τους γονιό. Μην εκφράζετε εν γένει κανένα αρνητικό συναίσθημα όταν η συζήτηση έρχεται σε εκείνον/η –για παράδειγμα, με μια γκριμάτσα, με τη γλώσσα του σώματος, ή με έναν γεμάτο νόημα αναστεναγμό.
Στο ίδιο πνεύμα, μην μιλάτε στα παιδιά για τις λεπτομέρειες του διαζυγίου –και μην τα αφήνετε να ακούν τέτοιου είδους συζητήσεις που μπορεί να γίνονται ανάμεσά σας.
Ενθαρρύνετε τα παιδιά να επισκέπτονται τους παππούδες και τις οικογένειες (θείους, ξαδέλφια και πάει λέγοντας) και των δύο πλευρών. Θυμηθείτε ότι κανένα σόι δεν είναι καλύτερο ή χειρότερο από το άλλο –είναι απλώς διαφορετικά μεταξύ τους.
Διατηρείστε όσο το δυνατόν περισσότερες «δικλείδες ασφαλείας» για τα παιδιά σας: Συνεχίστε τις παραδόσεις και τα έθιμα που τα διασκέδαζαν όσο μένατε όλοι μαζί, φωνάξτε στο σπίτι φίλους με παιδιά που σας επισκέπτονταν και πριν χωρίσετε, μην κάνετε μεγάλες και απότομες αλλαγές στο περιβάλλον του σπιτιού.
Μην βάλετε ποτέ τα παιδιά σε θέση να διαλέξουν ποιον από τους δύο γονείς τους προτιμούν –για παράδειγμα, ρωτώντας τα με ποιον θα προτιμούσαν να περάσουν το Σαββατοκύριακο, ή ποιον θα καλέσουν στη γιορτή του σχολείου. Εννοείται πως θα πάτε και οι δύο στη γιορτή του σχολείου, και θα φερθείτε σαν πολιτισμένοι ενήλικες, ακόμα και αν χρειαστεί να καθίσετε μαζί. Θυμηθείτε ότι οι σχέσεις των παιδιών με τους γονείς τους επηρεάζουν όλες τις υπόλοιπες σχέσεις τους, για όλη την υπόλοιπη ζωή τους.
Σκληρή αλήθεια που όσο γρηγορότερα αποδεχτείτε, τόσο καλύτερα θα είναι τα πράγματα για όλους: Από τη στιγμή που κάνατε παιδιά, είστε για πάντα «δεμένοι» ο ένας με τον άλλο. Κάποια μέρα, θα είστε «ο παππούς και η γιαγιά» ενός ή περισσότερων παιδιών. Το διαζύγιο μπορεί να σας εξασφαλίσει χωριστή στέγη, αλλά όχι και εντελώς χωριστές ζωές.
Το διαζύγιο δεν είναι ένα γεγονός, είναι μια διαδικασία. Επιτρέψτε στον εαυτό σας, στον/ στην πρώην σας και στα παιδιά σας μια περίοδο αναπροσαρμογής που θα διαρκέσει τουλάχιστον δύο χρόνια.
Το διαζύγιο από μόνο του δεν θα επηρεάσει τα παιδιά σας. Το πώς θα το διαχειριστείτε, και αυτό και τις ζωές σας από εδώ και πέρα, θα το κάνει.
Σε καμία περίπτωση μην χρησιμοποιείτε τα παιδιά σας για να καλύψετε την ανάγκη σας για συντροφικότητα. Θα το διαισθανθούν, και θα επηρεαστούν συναισθηματικά από αυτό. Αναζητήστε υποστήριξη και παρέα από φίλους και συγγενείς.
Επιμέλεια: Ηρώ Κουνάδη
