Πώς να γυρίσετε τον κόσμο δωρεάν
Βήμα πρώτο: Πρέπει να το θέλετε πολύ. Για την ακρίβεια, πρέπει να μην θέλετε τίποτα άλλο. Όλα τα υπόλοιπα είναι εύκολα.
της Ηρώς Κουνάδη
Έχω έναν φίλο, τον Nenad, από την Σερβία. Παθιασμένος ταξιδιώτης, άνεργος δάσκαλος, και από τους τύπους που μπαίνουν σε ένα πάρτι και χρειάζονται μόνο τέσσερα λεπτά για να γοητεύσουν τους πάντες, ο Nenad ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια από την πόλη του, τη Nis, για να πάει στην Ασία. Είχε μόνο ένα πρόβλημα: δεν είχε καθόλου λεφτά. Ξεκίνησε, λοιπόν, να κάνει ωτοστόπ από την Σερβία στη Βουλγαρία, και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη.
Κάποια στιγμή, μετά από δυόμισι χρόνια, έφτασε στο Πεκίνο –έχοντας διασχίσει το μισό Ιράν με ένα διερχόμενο λεωφορείο το οποίο σταμάτησε ένας αστυνομικός που δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς είναι δυνατόν αυτός ο ξένος να σκέφτεται να μπει στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου, και μεταμφιεστεί σε Ταλιμπάν (που κρατούσε χαρτί «είμαι μουγκός» γιατί προφανώς δεν μιλούσε τη γλώσσα) για να περάσει με ασφάλεια τα σύνορα από το Αφγανιστάν στο Τατζικιστάν. Ένα κομμάτι της ιστορίας του έχει δημοσιευτεί εδώ.
Τι μας διδάσκει η ιστορία του Nenad; Ότι άμα θέλεις, όλα γίνονται. Σίγουρα, κανείς δε λέει ότι είναι εύκολο να γυρίσεις τον κόσμο δωρεάν –αν ήταν, οι αεροπορικές εταιρείες θα είχαν κλείσει, συμπαρασύροντας ολόκληρη την τουριστική βιομηχανία στην κατάρρευσή τους. Πρέπει να το θέλεις πολύ –πάρα πολύ: για την ακρίβεια, πρέπει να θέλεις μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Αν, όμως, είσαι αποφασισμένος να τα βροντήξεις όλα και να ρισκάρεις τα πάντα, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να γυρίσεις τον κόσμο χωρίς καθόλου χρήματα. Όπως αυτοί:
Το ωτοστόπ: Σίγουρα, ποτέ δεν είναι 100% ασφαλές, και σαφέστατα δεν είναι ιδανικό αν στο μυαλό σας έχετε ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο για το ταξίδι σας –τα «θα είμαι στην τάδε πόλη αύριο» ξεχάστε τα: μπορεί να περάσουν μέρες μέχρι να βρείτε το όχημα που θα σας πάει «στην τάδε πόλη». Με λίγη αγάπη για την περιπέτεια, όμως, και πολύ καλό ένστικτο αναγνώρισης του κινδύνου (και μια σχετική εμπειρία στο… άθλημα και στα ταξίδια γενικότερα σίγουρα βοηθάει) κανείς δε λέει ότι δεν μπορείτε να το κάνετε. Στο παραπάνω παράδειγμα, έχουμε την ιστορία ενός μόνο ανθρώπου που διέσχισε έτσι την μεγαλύτερη ήπειρο του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των πιο επικίνδυνων μερών της, και επέζησε για να το διηγηθεί. Οι βιαστικοί, βέβαια, σημειώστε ότι χρειάστηκε πέντε χρόνια για να πάει μέχρι το Πεκίνο και να επιστρέψει.
Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους: Αν έχετε ταξιδέψει έστω και λίγο ανατολικά της Ευρώπης, πιθανότατα θα έχετε εκπλαγεί παραπάνω από μία φορές από το πόσο ενθουσιώδεις είναι οι άνθρωποι, ειδικά σε μέρη που δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ τουρίστες, να σε καλέσουν στο σπίτι τους, να μοιραστούν μαζί σου το φαγητό τους –το οποίο όσο λιγότερο και φτωχότερο είναι, παραδόξως, τόσο πιο πρόθυμα το μοιράζονται– και να σου διηγηθούν τις ιστορίες τους. Ο χρυσός κανόνας λέει ότι απλώς αποφεύγεις τις μεγάλες πόλεις και τα τουριστικά μέρη και φροντίζεις να μη δείχνεις ενοχλημένος από το πόσο πολύ σε κοιτάζουν όλοι, επειδή είσαι ο μόνος ξένος στον χωριό –όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους.
Το CouchSurfing: Τα έχουμε πει και ξαναπεί. Η κοινότητα-φαινόμενο που κατάφερε να αποδείξει ότι η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους δεν έχει χαθεί, να ενώσει εκατομμύρια ταξιδιώτες που μοιράζονται πλέον σε καθημερινή βάση τους καναπέδες και τις ιστορίες τους, και να χτίσει φιλίες ετών, βασίζεται στην απλούστατη ιδέα ότι εγγράφεστε (δωρεάν, εννοείται) και φιλοξενείτε κόσμο στο σπίτι σας όταν δεν ταξιδεύετε, και αντίστοιχα φιλοξενείστε σε σπίτια στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου όταν ταξιδεύετε. Κάνετε καινούριους φίλους και γνωρίζετε και την κουλτούρα της εκάστοτε χώρας εκ των έσω.
Το WWOOF: Τα αρχικά σημαίνουν World Wide Opportunities on Organic Farms. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι προσφέρετε εθελοντική εργασία-βοήθεια σε βιολογικές φάρμες και αγροκτήματα, και σε αντάλλαγμα κερδίζετε στέγη, φαγητό, πολύτιμες γνώσεις επί του αντικειμένου –που είναι και πολύ hot τα τελευταία χρόνια– και… μια δεύτερη οικογένεια. Η οργάνωση προσφέρει, εκτός όλων των παραπάνω, και την ευκαιρία να ζήσετε για λίγο καιρό σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στα δάση της Βοημίας ή στις γαλλικές Άλπεις, σε χωριά μακριά από την τουριστική ανάπτυξη, που δύσκολα θα επισκεπτόσασταν αλλιώς.
Η δουλειά σε κρουαζιερόπλοιο ή μεγάλο ιστιοπλοϊκό: Αν η ιδέα ότι θα γυρίσετε τον κόσμο με ωτοστόπ, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να ξέρετε πού θα βρίσκεστε το (κάθε) βράδυ και χωρίς καμία εγγύηση για την ασφάλειά σας σάς τρομάζει, τότε η λύση της «ταξιδιάρικης δουλειάς» είναι ιδανική για εσάς. Από την μεγάλη λίστα που είχαμε καταρτίσει πρόσφατα με τις δουλειές που σας επιτρέπουν να ταξιδεύετε πολύ, το κρουαζιερόπλοιο είναι ίσως το πιο εύκολο, καθότι απασχολεί κόσμο σε πολύ περισσότερους τομείς απ’ όσους φαντάζεστε. Ενδεικτικά και μόνο, θα μπορούσατε να δουλέψετε ως τεχνικός ήχου ή εικόνας, σεφ, υπεύθυνος προγράμματος, ηλεκτρολόγος, υπάλληλος στο καζίνο, σερβιτόρος, μπάρμαν, υπάλληλος καθαριότητας, μουσικός, χορευτής, υπεύθυνος παιδικών προγραμμάτων ή απλώς baby sitter. Το CNN έχει εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις αντίστοιχες ειδικότητες που απασχολούνται σε ένα mega yacht που ταξιδεύει ανά τον κόσμο.
Έχω έναν φίλο, τον Nenad, από την Σερβία. Παθιασμένος ταξιδιώτης, άνεργος δάσκαλος, και από τους τύπους που μπαίνουν σε ένα πάρτι και χρειάζονται μόνο τέσσερα λεπτά για να γοητεύσουν τους πάντες, ο Nenad ξεκίνησε πριν από πέντε χρόνια από την πόλη του, τη Nis, για να πάει στην Ασία. Είχε μόνο ένα πρόβλημα: δεν είχε καθόλου λεφτά. Ξεκίνησε, λοιπόν, να κάνει ωτοστόπ από την Σερβία στη Βουλγαρία, και από εκεί στην Κωνσταντινούπολη.
Κάποια στιγμή, μετά από δυόμισι χρόνια, έφτασε στο Πεκίνο –έχοντας διασχίσει το μισό Ιράν με ένα διερχόμενο λεωφορείο το οποίο σταμάτησε ένας αστυνομικός που δεν μπορούσε να διανοηθεί πώς είναι δυνατόν αυτός ο ξένος να σκέφτεται να μπει στο αυτοκίνητο ενός αγνώστου, και μεταμφιεστεί σε Ταλιμπάν (που κρατούσε χαρτί «είμαι μουγκός» γιατί προφανώς δεν μιλούσε τη γλώσσα) για να περάσει με ασφάλεια τα σύνορα από το Αφγανιστάν στο Τατζικιστάν. Ένα κομμάτι της ιστορίας του έχει δημοσιευτεί εδώ.
Τι μας διδάσκει η ιστορία του Nenad; Ότι άμα θέλεις, όλα γίνονται. Σίγουρα, κανείς δε λέει ότι είναι εύκολο να γυρίσεις τον κόσμο δωρεάν –αν ήταν, οι αεροπορικές εταιρείες θα είχαν κλείσει, συμπαρασύροντας ολόκληρη την τουριστική βιομηχανία στην κατάρρευσή τους. Πρέπει να το θέλεις πολύ –πάρα πολύ: για την ακρίβεια, πρέπει να θέλεις μόνο αυτό και τίποτα άλλο. Αν, όμως, είσαι αποφασισμένος να τα βροντήξεις όλα και να ρισκάρεις τα πάντα, υπάρχουν αρκετοί τρόποι να γυρίσεις τον κόσμο χωρίς καθόλου χρήματα. Όπως αυτοί:
Το ωτοστόπ: Σίγουρα, ποτέ δεν είναι 100% ασφαλές, και σαφέστατα δεν είναι ιδανικό αν στο μυαλό σας έχετε ένα συγκεκριμένο δρομολόγιο για το ταξίδι σας –τα «θα είμαι στην τάδε πόλη αύριο» ξεχάστε τα: μπορεί να περάσουν μέρες μέχρι να βρείτε το όχημα που θα σας πάει «στην τάδε πόλη». Με λίγη αγάπη για την περιπέτεια, όμως, και πολύ καλό ένστικτο αναγνώρισης του κινδύνου (και μια σχετική εμπειρία στο… άθλημα και στα ταξίδια γενικότερα σίγουρα βοηθάει) κανείς δε λέει ότι δεν μπορείτε να το κάνετε. Στο παραπάνω παράδειγμα, έχουμε την ιστορία ενός μόνο ανθρώπου που διέσχισε έτσι την μεγαλύτερη ήπειρο του κόσμου, συμπεριλαμβανομένων των πιο επικίνδυνων μερών της, και επέζησε για να το διηγηθεί. Οι βιαστικοί, βέβαια, σημειώστε ότι χρειάστηκε πέντε χρόνια για να πάει μέχρι το Πεκίνο και να επιστρέψει.
Η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους: Αν έχετε ταξιδέψει έστω και λίγο ανατολικά της Ευρώπης, πιθανότατα θα έχετε εκπλαγεί παραπάνω από μία φορές από το πόσο ενθουσιώδεις είναι οι άνθρωποι, ειδικά σε μέρη που δεν βλέπουν σχεδόν ποτέ τουρίστες, να σε καλέσουν στο σπίτι τους, να μοιραστούν μαζί σου το φαγητό τους –το οποίο όσο λιγότερο και φτωχότερο είναι, παραδόξως, τόσο πιο πρόθυμα το μοιράζονται– και να σου διηγηθούν τις ιστορίες τους. Ο χρυσός κανόνας λέει ότι απλώς αποφεύγεις τις μεγάλες πόλεις και τα τουριστικά μέρη και φροντίζεις να μη δείχνεις ενοχλημένος από το πόσο πολύ σε κοιτάζουν όλοι, επειδή είσαι ο μόνος ξένος στον χωριό –όλα τα άλλα έρχονται μόνα τους.
Το CouchSurfing: Τα έχουμε πει και ξαναπεί. Η κοινότητα-φαινόμενο που κατάφερε να αποδείξει ότι η εμπιστοσύνη στους ανθρώπους δεν έχει χαθεί, να ενώσει εκατομμύρια ταξιδιώτες που μοιράζονται πλέον σε καθημερινή βάση τους καναπέδες και τις ιστορίες τους, και να χτίσει φιλίες ετών, βασίζεται στην απλούστατη ιδέα ότι εγγράφεστε (δωρεάν, εννοείται) και φιλοξενείτε κόσμο στο σπίτι σας όταν δεν ταξιδεύετε, και αντίστοιχα φιλοξενείστε σε σπίτια στα πιο απίθανα μέρη του κόσμου όταν ταξιδεύετε. Κάνετε καινούριους φίλους και γνωρίζετε και την κουλτούρα της εκάστοτε χώρας εκ των έσω.
Το WWOOF: Τα αρχικά σημαίνουν World Wide Opportunities on Organic Farms. Αυτό σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι προσφέρετε εθελοντική εργασία-βοήθεια σε βιολογικές φάρμες και αγροκτήματα, και σε αντάλλαγμα κερδίζετε στέγη, φαγητό, πολύτιμες γνώσεις επί του αντικειμένου –που είναι και πολύ hot τα τελευταία χρόνια– και… μια δεύτερη οικογένεια. Η οργάνωση προσφέρει, εκτός όλων των παραπάνω, και την ευκαιρία να ζήσετε για λίγο καιρό σε ένα ειδυλλιακό περιβάλλον στα δάση της Βοημίας ή στις γαλλικές Άλπεις, σε χωριά μακριά από την τουριστική ανάπτυξη, που δύσκολα θα επισκεπτόσασταν αλλιώς.
Η δουλειά σε κρουαζιερόπλοιο ή μεγάλο ιστιοπλοϊκό: Αν η ιδέα ότι θα γυρίσετε τον κόσμο με ωτοστόπ, χωρίς πρόγραμμα, χωρίς να ξέρετε πού θα βρίσκεστε το (κάθε) βράδυ και χωρίς καμία εγγύηση για την ασφάλειά σας σάς τρομάζει, τότε η λύση της «ταξιδιάρικης δουλειάς» είναι ιδανική για εσάς. Από την μεγάλη λίστα που είχαμε καταρτίσει πρόσφατα με τις δουλειές που σας επιτρέπουν να ταξιδεύετε πολύ, το κρουαζιερόπλοιο είναι ίσως το πιο εύκολο, καθότι απασχολεί κόσμο σε πολύ περισσότερους τομείς απ’ όσους φαντάζεστε. Ενδεικτικά και μόνο, θα μπορούσατε να δουλέψετε ως τεχνικός ήχου ή εικόνας, σεφ, υπεύθυνος προγράμματος, ηλεκτρολόγος, υπάλληλος στο καζίνο, σερβιτόρος, μπάρμαν, υπάλληλος καθαριότητας, μουσικός, χορευτής, υπεύθυνος παιδικών προγραμμάτων ή απλώς baby sitter. Το CNN έχει εδώ ένα πολύ ενδιαφέρον άρθρο για τις αντίστοιχες ειδικότητες που απασχολούνται σε ένα mega yacht που ταξιδεύει ανά τον κόσμο.
