Μικρές παραμυθένιες πόλεις στη Μεσόγειο
Στη Γαλλία, την Ιταλία, την Τυνησία και την Τουρκία, επτά πόλεις-διαμαντάκια βουτούν τα πόδια τους στα βαθυγάλαζα νερά της Μεσογείου.
της Ηρώς Κουνάδη
Μια θάλασσα που ενώνει τρεις ηπείρους. Εικοσιδύο χώρες που βρέχουν τις ακτογραμμές τους στα νερά της. Και κάτι παραπάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια υδάτινης Ιστορίας. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις ομορφότερες πόλεις της Μεσογείου, ανάμεσα σε τόσα γνωστά και άγνωστα, δημοφιλή και μυστικά, διαμαντάκια. Είπαμε, όμως, να κάνουμε μια αρχή.
Μικρούλα και πανέμορφη, αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου από τον λόφο των 427 μέτρων στον οποίο είναι σκαρφαλωμένη. Δώδεκα χιλιόμετρα μακριά από τη Νίκαια, στη γαλλική ριβιέρα, ήταν ο αγαπημένος προορισμός διακοπών του Walt Disney στην Ευρώπη.
Οι γηραιότεροι κάτοικοί της μιλούν μια διάλεκτο που κοντεύει να εξαφανιστεί, και η οποία μοιάζει με τη γλώσσα του γειτονικού Μονακό.
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας σήμερα, με πληθυσμό περίπου 350.000 κατοίκων, το Σπλιτ ήταν κάποτε η αρχαία ελληνική αποικία Ασπάλαθος. Η Ιστορία του μετρά δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Tόσα, όσα μοιάζουν να είναι σήμερα τα μπαράκια του –εντάξει, ίσως και να είμαστε λίγο υπερβολικοί.
Το Σπλιτ, όμως, δεν είναι μόνο η νυχτερινή ζωή του: Είναι και οι υπέροχες παραλίες του, και τα ρωμαϊκά αρχαία –όπως το φαντασμαγορικό παλάτι του Διοκλητιανού– και η συγκλονιστική παλιά πόλη, που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα Πολιτισμικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα της Τυνησίας, την Τύνιδα, βρίσκεται μια τοσοδούλα πόλη έξι χιλιάδων κατοίκων κι άλλων τόσων τουριστών.
Γνωστό για τα ασβεστωμένα σπίτια με τα μπλε παράθυρα (ναι, δεν είναι αποκλειστικότητα των Κυκλάδων αυτή) το Σίντι Μπου Σαΐντ είναι ταυτόχρονα μποέμ και εξωτικό, αγαπημένος προορισμός και σπίτι καλλιτεχνών εντός κι εκτός Τυνισίας –ο Paul Klee, μεταξύ άλλων, πέρασε εδώ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του.
Στις ακτές του Αμάλφι, στον ιταλικό νότο, η μικρότερη κοινότητα της Ιταλίας έχει έκταση μόλις 0,12 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και 931 κατοίκους. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει τα πλήθη να συρρέουν τα καλοκαίρια για να βολτάρουν στα πετρόχτιστα σοκάκια της, κάτω από λουλουδιασμένα μπαλκόνια και ανάμεσα σε ανθισμένους κήπους.
Η κυκλοφορία μηχανοκίνητων οχημάτων στο Ατράνι απαγορεύεται. Η κεντρική πλατεία καταλήγει κατευθείαν στη θάλασσα, προς την κατεύθυνση της οποίας κοιτάζουν και όλα τα σπίτια.
Κτισμένο ανάμεσα σε δύο λοφάκια, στην κοιλάδα του ποταμού Ντραγκόνε (που πήρε το όνομά του, όπως θα μαντέψατε, από έναν τρομερό δράκο που ζούσε κάποτε εδώ) το Atrani πρωταγωνίστησε το 2012 σε μια διαφήμιση του Fiat 500, την οποία μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
Η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα των μεσογειακών παραλίων της Τουρκίας, η πανέμορφη Αττάλεια είναι μια πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων και των δωδεκάμισι εκατομμυρίων τουριστών κάθε καλοκαίρι. Είναι ταυτόχρονα ρωμαϊκή, βυζαντινή, οθωμανική και σύγχρονη, χαώδης και ατμοσφαιρική, θαλασσινή και εντυπωσιακή σαν καστροπολιτεία, με ένα από τα καλύτερα αρχαιολογικά μουσεία της Τουρκίας (αν όχι ολόκληρου του κόσμου).
Η παλιά της πόλη, που ξεκινά από την αψιδωτή πύλη του Αδριανού και καταλήγει σε ένα ρωμαϊκό λιμάνι με ξύλινα καΐκια που μοιάζουν να τα έχουν πειρατές, είναι κτισμένη σαν καστροπολιτεία, με εμφανή τα απομεινάρια των τεσσάρων αυτοκρατοριών που πέρασαν από τα πλακόστρωτα δρομάκια της.
Βυζαντινά τείχη, ρωμαϊκές αψίδες, οθωμανικά τζαμιά με τους μιναρέδες τους να υψώνονται προς τον ουρανό, λουλουδιασμένα μπαλκονάκια, ξύλινα χαγιάτια και πέτρινα σκαλάκια που κατηφορίζουν διαρκώς προς το λιμάνι συνθέτουν το υπέροχο σκηνικό της.
Το παράξενο όνομά του το χρωστά στο πάντρεμα δύο γλωσσών: Μάρσα σημαίνει λιμάνι στα αραβικά, και Σλοκκ (για την ακρίβεια, xlokk) είναι η μαλτέζικη λέξη για τον νοτιοανατολικό άνεμο, αυτόν που εμείς λέμε Σιρόκο.
Πρώην φοινικική αποικία, το Μαρσασλόκκ των τρεισήμισι χιλιάδων κατοίκων βρίσκεται στη νοτιοανατολική Μάλτα (εκεί που φυσά ο Σιρόκος) και είναι γνωστό, μεταξύ άλλων, για τις πολύχρωμες παραδοσιακές ψαρόβαρκες που λέγονται luzzu κι έχουν διπλά τοιχώματα και ζωγραφισμένα μάτια στα δεξιά και τα αριστερά της πλώρης, όπως στις αρχαίες ελληνικές παραστάσεις πλοίων.
Φωλιασμένη ανάμεσα στην οροσειρά Σιέρρα Μπλάνκα και την Ακτή του Ήλιου (Κόστα δελ Σολ) η ανδαλουσιάνικη Μαρβέγια είναι ένας από τους πιο δημοφιλέστερους προορισμούς του ισπανικού νότου.
Ανάμεσα στο Γιβραλτάρ και τη Μάλαγα, η Μαρβέγια εξελίχτηκε από ένα ήσυχο ψαροχώρι δέκα χιλιάδων κατοίκων το 1950, σε ολοζώντανη πόλη εκατόν πενήντα χιλιάδων ανθρώπων.
Η παλιά της πόλη είναι ένα υπαίθριο μουσείο αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, που διατηρεί ανέπαφη την ατμόσφαιρα του 16ου αιώνα. Οι 24 (!) παραλίες της εκτείνονται σε μήκος 27 χιλιομέτρων και είναι ως επί το πλείστον αμμουδερές, με χρυσαφένια και σκούρα άμμο, βαθυγάλαζα νερά και –δυστυχώς– κάμποσες ξαπλώστρες και beach bars.
Μια θάλασσα που ενώνει τρεις ηπείρους. Εικοσιδύο χώρες που βρέχουν τις ακτογραμμές τους στα νερά της. Και κάτι παραπάνω από πέντε χιλιάδες χρόνια υδάτινης Ιστορίας. Είναι δύσκολο να ξεχωρίσεις τις ομορφότερες πόλεις της Μεσογείου, ανάμεσα σε τόσα γνωστά και άγνωστα, δημοφιλή και μυστικά, διαμαντάκια. Είπαμε, όμως, να κάνουμε μια αρχή.
Εζέ, Γαλλία
Μικρούλα και πανέμορφη, αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο της Μεσογείου από τον λόφο των 427 μέτρων στον οποίο είναι σκαρφαλωμένη. Δώδεκα χιλιόμετρα μακριά από τη Νίκαια, στη γαλλική ριβιέρα, ήταν ο αγαπημένος προορισμός διακοπών του Walt Disney στην Ευρώπη.
Οι γηραιότεροι κάτοικοί της μιλούν μια διάλεκτο που κοντεύει να εξαφανιστεί, και η οποία μοιάζει με τη γλώσσα του γειτονικού Μονακό.
Σπλιτ, Κροατία
Η δεύτερη μεγαλύτερη πόλη της Κροατίας σήμερα, με πληθυσμό περίπου 350.000 κατοίκων, το Σπλιτ ήταν κάποτε η αρχαία ελληνική αποικία Ασπάλαθος. Η Ιστορία του μετρά δυόμιση χιλιάδες χρόνια. Tόσα, όσα μοιάζουν να είναι σήμερα τα μπαράκια του –εντάξει, ίσως και να είμαστε λίγο υπερβολικοί.
Το Σπλιτ, όμως, δεν είναι μόνο η νυχτερινή ζωή του: Είναι και οι υπέροχες παραλίες του, και τα ρωμαϊκά αρχαία –όπως το φαντασμαγορικό παλάτι του Διοκλητιανού– και η συγκλονιστική παλιά πόλη, που συμπεριλαμβάνεται στη λίστα Πολιτισμικής Κληρονομιάς της UNESCO.
Σίντι Μπου Σαΐντ, Τυνησία
Είκοσι χιλιόμετρα μακριά από την πρωτεύουσα της Τυνησίας, την Τύνιδα, βρίσκεται μια τοσοδούλα πόλη έξι χιλιάδων κατοίκων κι άλλων τόσων τουριστών.
Γνωστό για τα ασβεστωμένα σπίτια με τα μπλε παράθυρα (ναι, δεν είναι αποκλειστικότητα των Κυκλάδων αυτή) το Σίντι Μπου Σαΐντ είναι ταυτόχρονα μποέμ και εξωτικό, αγαπημένος προορισμός και σπίτι καλλιτεχνών εντός κι εκτός Τυνισίας –ο Paul Klee, μεταξύ άλλων, πέρασε εδώ ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής του.
Ατράνι, Ιταλία
Στις ακτές του Αμάλφι, στον ιταλικό νότο, η μικρότερη κοινότητα της Ιταλίας έχει έκταση μόλις 0,12 τετραγωνικά χιλιόμετρα, και 931 κατοίκους. Αυτό, βέβαια, δεν εμποδίζει τα πλήθη να συρρέουν τα καλοκαίρια για να βολτάρουν στα πετρόχτιστα σοκάκια της, κάτω από λουλουδιασμένα μπαλκόνια και ανάμεσα σε ανθισμένους κήπους.
Η κυκλοφορία μηχανοκίνητων οχημάτων στο Ατράνι απαγορεύεται. Η κεντρική πλατεία καταλήγει κατευθείαν στη θάλασσα, προς την κατεύθυνση της οποίας κοιτάζουν και όλα τα σπίτια.
Κτισμένο ανάμεσα σε δύο λοφάκια, στην κοιλάδα του ποταμού Ντραγκόνε (που πήρε το όνομά του, όπως θα μαντέψατε, από έναν τρομερό δράκο που ζούσε κάποτε εδώ) το Atrani πρωταγωνίστησε το 2012 σε μια διαφήμιση του Fiat 500, την οποία μπορείτε να απολαύσετε εδώ.
Αττάλεια, Τουρκία
Η αδιαφιλονίκητη βασίλισσα των μεσογειακών παραλίων της Τουρκίας, η πανέμορφη Αττάλεια είναι μια πόλη του ενός εκατομμυρίου κατοίκων και των δωδεκάμισι εκατομμυρίων τουριστών κάθε καλοκαίρι. Είναι ταυτόχρονα ρωμαϊκή, βυζαντινή, οθωμανική και σύγχρονη, χαώδης και ατμοσφαιρική, θαλασσινή και εντυπωσιακή σαν καστροπολιτεία, με ένα από τα καλύτερα αρχαιολογικά μουσεία της Τουρκίας (αν όχι ολόκληρου του κόσμου).
Η παλιά της πόλη, που ξεκινά από την αψιδωτή πύλη του Αδριανού και καταλήγει σε ένα ρωμαϊκό λιμάνι με ξύλινα καΐκια που μοιάζουν να τα έχουν πειρατές, είναι κτισμένη σαν καστροπολιτεία, με εμφανή τα απομεινάρια των τεσσάρων αυτοκρατοριών που πέρασαν από τα πλακόστρωτα δρομάκια της.
Βυζαντινά τείχη, ρωμαϊκές αψίδες, οθωμανικά τζαμιά με τους μιναρέδες τους να υψώνονται προς τον ουρανό, λουλουδιασμένα μπαλκονάκια, ξύλινα χαγιάτια και πέτρινα σκαλάκια που κατηφορίζουν διαρκώς προς το λιμάνι συνθέτουν το υπέροχο σκηνικό της.
Μαρσασλόκκ, Μάλτα
Το παράξενο όνομά του το χρωστά στο πάντρεμα δύο γλωσσών: Μάρσα σημαίνει λιμάνι στα αραβικά, και Σλοκκ (για την ακρίβεια, xlokk) είναι η μαλτέζικη λέξη για τον νοτιοανατολικό άνεμο, αυτόν που εμείς λέμε Σιρόκο.
Πρώην φοινικική αποικία, το Μαρσασλόκκ των τρεισήμισι χιλιάδων κατοίκων βρίσκεται στη νοτιοανατολική Μάλτα (εκεί που φυσά ο Σιρόκος) και είναι γνωστό, μεταξύ άλλων, για τις πολύχρωμες παραδοσιακές ψαρόβαρκες που λέγονται luzzu κι έχουν διπλά τοιχώματα και ζωγραφισμένα μάτια στα δεξιά και τα αριστερά της πλώρης, όπως στις αρχαίες ελληνικές παραστάσεις πλοίων.
Μαρβέγια, Ισπανία
Φωλιασμένη ανάμεσα στην οροσειρά Σιέρρα Μπλάνκα και την Ακτή του Ήλιου (Κόστα δελ Σολ) η ανδαλουσιάνικη Μαρβέγια είναι ένας από τους πιο δημοφιλέστερους προορισμούς του ισπανικού νότου.
Ανάμεσα στο Γιβραλτάρ και τη Μάλαγα, η Μαρβέγια εξελίχτηκε από ένα ήσυχο ψαροχώρι δέκα χιλιάδων κατοίκων το 1950, σε ολοζώντανη πόλη εκατόν πενήντα χιλιάδων ανθρώπων.
Η παλιά της πόλη είναι ένα υπαίθριο μουσείο αναγεννησιακής αρχιτεκτονικής, που διατηρεί ανέπαφη την ατμόσφαιρα του 16ου αιώνα. Οι 24 (!) παραλίες της εκτείνονται σε μήκος 27 χιλιομέτρων και είναι ως επί το πλείστον αμμουδερές, με χρυσαφένια και σκούρα άμμο, βαθυγάλαζα νερά και –δυστυχώς– κάμποσες ξαπλώστρες και beach bars.
