της Έφης Ρουτζάκη
Η ώρα ήταν εφτά το πρωί, μπορεί και νωρίτερα τώρα που το σκέφτομαι, όταν άκουσα μια φωνή να μου λέει ”Ξύπνα. Κοίτα τον ουρανό. Δεν είναι ό,τι πρέπει για εκδρομή;” Τα μάτια μου άνοιξαν μετά βίας. Κοίταξα έξω από το παράθυρο και ένιωσα το μυαλό μου να αδειάζει από κάθε σκέψη και κάθε δισταγμό.
Ο ήλιος ξεπρόβαλε δειλά δειλά πίσω από τα βουνά ανάμεσα στα κατάλευκα σύννεφα και ο ουρανός είχε όλα τα χρώματα του ουράνιου τόξου σε μια περίεργη και μυστική μίξη που έκανε όλη την εικόνα να μοιάζει με πίνακα. Τα πουλιά κελαηδούσαν ενώ η νύχτα άφηνε σιγά σιγά την πόλη και παρέδιδε τη σκυτάλη στη μέρα που μοιάζει να τρέχει συνεχώς να προλάβει. Το τί είναι ένα άλλο ζήτημα…
Πετάχτηκα από το κρεβάτι χωρίς δεύτερη σκέψη. Ηταν άλλωστε τέλη Νοεμβρίου και τις τελευταίες εβδομάδες, μόνο βροχές και κρύο είχαμε με αποτέλεσμα να κλεινόμαστε μέσα στο σπίτι και προσπαθούμε να βρούμε παρηγοριά στο τζάκι, παρακολουθώντας το χαζοκούτι ή διαβάζοντας κανένα βιβλίο (αν είχαμε το κέφι και την ησυχία πάνω από όλα).
Η μουντάδα του καιρού με είχε ψυχοπλακώσει, χωρίς να έχω αντιληφθεί ότι αυτό φταίει. Όπως λοιπόν είναι φυσικό στην εικόνα του ήλιου τίποτα δεν μπορούσε να αντισταθεί. Σε λίγα λεπτά βρισκόμασταν στο γκαράζ και ζεσταίναμε τη μηχανή. Ναι. Είχαμε μπει για τα καλά στο mood του καλοκαιριού και τίποτα δεν μπορούσε να χαλάσει το ”όνειρο”.
Στη διασταύρωση της Εθνικής η πρώτη δυσκολία του ταξιδιού έκανε την εμφάνισή της. Βορράς ή Νότος; η απόφαση ήταν δύσκολη αλλά ευτυχώς η λύση βρέθηκε γρήγορα με τη βοήθεια ενός νομίσματος το οποίο έδειξε το δρόμο προς την Πάτρα με άγνωστο στην αρχή προορισμό.
Σε κάποια στάση, βρήκαμε ένα ζευγάρι ηλικιωμένων οι οποίοι δεν άντεξαν και μας ρώτησαν αν είμαστε Ελληνες αρχικά και στη συνέχεια της συζήτησης ποιός ήταν ο προορισμός μας. Απαντήσαμε ότι δεν ξέρουμε ακόμα και ότι ακολουθούμε τα σημάδια που θα βρεθούν στο δρόμο μας. Μας προτειναν να επισκεφτούμε το νομό Αρκαδίας. Οπως μας είπαν και αποδείχτηκε πραγματικότητα, με σπάνιες ομορφιές τόσο στα ορεινά όσο και στα παράλια, ο νομός Αρκαδίας προσφέρεται για κάθε εποχή του χρόνου.
Το άκουσμα για το Μαίναλο με τα ατέλειωτα δάση και τα γραφικά χωριά αποτέλεσαν το έναυσμα για το πού θα καταλήγαμε τελικά. Και καταλήξαμε στην πανέμορφη Βυτίνα.
Σε απόσταση 38 χλμ από την Τρίπολη, χτισμένη σε υψόμετρο 1.040 μέτρων σε λάκκωμα, κατάφυτη, με όμορφες εξοχές, πάρκα για περιπάτους και τρεχούμενα νερά, η Βυτίνα μάς μάγεψε από την πρώτη κιόλας στιγμή.
Η Βυτίνα μοιάζει να είναι ”κρυμμένη” σε σύγκριση με τα γύρω χωριά σαν να θέλει να προστατέψει την άγρια ομορφιά της από τον μαζικό τουρισμό. Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική και η ομορφιά του τοπίου είναι πραγματικά κάτι το ασσύληπτο. Αισθάνεσαι ότι βρίσκεσαι σε άλλο πλανήτη, σε άλλη εποχή, σε άλλη ζωή.
Ωστόσο, τα πετρόχιστα σπίτια και τα λιθόστρωτα σοκάκια της Βυτίνας τον τελευταίο καιρό προσελκύουν ολοένα και περισσότερους επισκέπτες τόσο από τα γύρω χωριά όσο και από όλη τη χώρα, όπως μας ανέφεραν χαρακτηριστικά οι κάτοικοι του χωριού. Σημειωτέον ότι οι κάτοικοι της Βυτίνας υπολογίζεται ότι αγγίζουν μετά βίας τους 1.000.
Οπως μας εξήγησαν η Βυτίνα έχει την τιμητική της κυρίως τις γιορτές και τις αργίες όπου οι επισκέπτες κατακλύζουν κάθε γωνιά της και πολλοούς να οδεύουν προς το χιονοδρομικό κέντρο το οποίο απέχει μόλις 12 χλμ. για να επιδοθούν στα ”χειμερινά σπορ” και να επιδείξουν τις ικανότητές τους.
Η Βυτίνα είναι γενέτειρα του ιστορικού Κωνσταντίνου Παπαρρηγόπουλου και του Βασίλειου Οικονομίδη. Οι προτομές τους μάλιστα, του πρώτου στην κεντρική πλατεία και του δεύτερου στην ομώνυμη μικρή πλατεία, μαρτυρούν τη συμβολή τους στα γράμματα και τις επιστήμες.
Στην πανέμορφη πλατεία θα δείτε ακόμα την πετρόκτιστη εκκλησία του Αγίου Τρύφωνα, δημιούργημα ντόπιων μαστόρων με το φημισμένο τοπικό μαύρο μάρμαρο. Δίπλα βρίσκεται το Δημαρχείο και γύρω γύρω οι περισσότερες ταβέρνες, καφενεία,καφετέριες και καταστήματα με τοπικά προϊόντα.
Σε ένα δρομάκι κοντά στην πλατεία η μυρωδιά φρέσκου ψωμιού μας οδήγησε σε ένα παλιό παραδοσιακό φούρνο όπου απολαύσαμε το ωραιότερο ψωμί, σε μια εκδοχή που είχαμε να γευτούμε από τότε που πηγαίναμε στο ”χωριό” να δούμε τους παππούδες και τις γιαγιάδες μας.
Μάθαμε τέλος ότι κατά την περίοδο της Τουρκοκρατίας στη Βυτίνα γινόταν η τροφοδοσία με ψωμί του επαναστατικού στρατού και η περίθαλψη των τραυματιών. Αναγνωρίστηκε μάλιστα σαν ”βακούφιο” και θεωρείτο ιερή.
Και για εμάς όμως θεωρείται ”ιερή” αφού κατόρθωσε να γεμίσει τις μπαταρίες μας, να ξεκουράσει ψυχή και σώμα, να μας χαρίσει όμορφες στιγμές αλλά και κάτι μέσα μας για το οποίο αναζητούμε συνεχώς ευκαιρία να το ”σκάσουμε” από την πόλη και να βρεθούμε ξανά εκεί.
Διαμονή
Για τη διαμονή σας μπορείτε να επιλέξετε ανάμεσα στο ξενοδοχείο Μαίναλον, (τηλ. 27950 22217) με 94 δωμάτια και υψηλών απαιτήσεων παροχές, στο Βίλα Βαλός (τηλ. 27950 22210) με 92 δωμάτια, στο ξενοδοχείο Αίγλη (τηλ. 27950 22216) και στο Διασάλμι (τηλ. 27950 22650) που διαθέτει 15 επιπλωμένα διαμερίσματα και πληθώρα άλλων παραδιακών μονάδων.
Πού θα φάτε
Μπορείτε ανεπιφύλακτα να τιμήσετε όλες τις ταβέρνες της πλατείας. Δεν θα σας προτείνουμε κάποια συγκεκριμένη. Θα σας προτρέψουμε ωστόσο να δοκιμάσετε τα παραδοσιακά εδέσματα, όπως αγριογούρουνο, κρασάτο κοκορόπουλο, θαυμάσιες χορτόπιτες με χειροποίητο φύλλο και φυσικά το παστό χοιρινό, που είναι και η σπεσιαλιτέ της περιοχής.
Αξίζει να δείτε:
* Την Εκκλησία των Αγίων Αποστόλων
* Τη δημόσια Βιβλιοθήκη με παλαιά βιβλία και φωτογραφικό υλικό.
* Το μοναστήρι της Παναγιάς της Σφυρίδας, στα περίχωρα της Βυτίνας
* Στην έξοδο του χωριού ”όπου λούζονταν οι Νύμφες”, την ιστορική Μονή Κερνίτσας ένα από τα αρχαιότερα μοναστήρια της Γορτυνίας.
Μην παραλείψετε να αγοράσετε τοπικά βότανα και ντόπιο μέλι τα οποία υπόσχονται να σας ζεσταίνουν τις κρύες ημέρες του χειμώνα, να θεραπεύουν από τα κρυωλογήματα και να κρατούν την εικόνα της Βυτίνας ζωντανή στο μυαλό σας.
