11 γωνιές της Πελοποννήσου που μας έλειψαν
Κάνουμε όνειρα για τις καλοκαιρινές διακοπές και τα Σαββατοκύριακά μας, και φτιάχνουμε τη λίστα με τα 11 μέρη της Πελοποννήσου που μας έλειψαν πιο πολύ.
της Ηρώς Κουνάδη
Αν η ζωή ήταν δίκαιη, μετά από έξι μήνες εγκλεισμού θα είχαμε αρκετά λεφτά –και αρκετές μέρες άδειας– για να πάμε το καλοκαίρι παντού, σε όλα εκείνα τα μέρη που στερηθήκαμε, και που περάσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα να ονειρευόμαστε. Θα συμβιβαστούμε, ωστόσο, με την αδικία του να χρειαστεί να φτιάξουμε τη λίστα με τις 11 μόνο από τις γωνιές της Πελοποννήσου που μας έλειψαν πιο πολύ. Και θα τη μοιραστούμε μαζί σου, για να σου βάλουμε ιδέες.
Ο φάρος της Μονεμβασιάς, τη στιγμή που ο ήλιος ανατέλλει πίσω του μέσα από την θάλασσα, και βάφει ολόκληρη την Καστροπολιτεία σε ένα (ακόμα πιο) φαντασμαγορικό ροζ.
Η Βοϊδοκοιλιά, όπως φαίνεται από ψηλά, τέλειο ημικύκλιο, από την κορυφή του λόφου του Παλαιόκαστρου. Και η απαλή σαν πούδρα άμμος της που καταλήγει σε γαλαζοπράσινα νερά.
Τα ξέφωτα του απόλυτα επίπεδου δάσους της Φολόης, με τις πέντε εκατομμύρια βελανιδιές του να αγγίζουν θαρρείς τον ουρανό και να απλώνουν την τέλεια σκιά τους πάνω από τα πικνίκ μας.
Το ηλιοβασίλεμα όπως φαίνεται από τους γεμάτους κρινάκια αμμόλοφους της παραλίας στα Λουτρά της Κυλλήνης, με τον ήλιο να βουτά στο απέραντο τιρκουάζ του Ιονίου.
Τα μεσημέρια στην Άμπελο της Μάνης, κάτω από τη σκιά του γιγάντιου αρμυρικιού, με τα μάτια να μισοκλείνουν από τον ήλιο που αντανακλά στα ολόλευκα βότσαλά της, και την απόλυτη ησυχία να διακόπτεται μόνο από ένα σπλας στο νερό.
Η πρώτη, απόλυτα παγωμένη βουτιά στον καταρράκτη της Νέδας, τόσο τρομακτική και ταυτόχρονα τόσο αναζωογονητική μετά τη μίνι πεζοπορία ως εδώ.
Το θέατρο της Επιδαύρου, τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ακούγονται μόνο τα τριζόνια για ένα λεπτό πριν ξεκινήσει η παράσταση.
Η Ολυμπία πλημμυρισμένη ξανά από τουρίστες που κάνουν ότι βγαίνουν από τη Στοά της Ηχούς στο Στάδιο υπό τους ήχους επευφημιών –δικαίωμα να κοροϊδέψει έχει μόνο όποιος δεν το έχει κάνει ποτέ.
Τα κατακόκκινα τραπεζάκια που απλώνονται στη σειρά, και κάνουν τέλεια αντίθεση με τα απολύτως τιρκουάζ νερά στο Λιμένι, στη Μάνη.
Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, και το να διασχίζουμε τα σοκάκια της αργά το απόγευμα με αυθεντικό ιταλικό τζελάτο σε χωνάκι στο χέρι.
Το Λεωνίδιο σκεπασμένο από τα κατακόκκινα βράχια του, και το να οργανώνουμε τις εξορμήσεις μας στις κοντινές του παραλίες καθισμένοι στα τραπεζάκια του πιο κουλ café ολόκληρης της Πελοποννήσου.
Αν η ζωή ήταν δίκαιη, μετά από έξι μήνες εγκλεισμού θα είχαμε αρκετά λεφτά –και αρκετές μέρες άδειας– για να πάμε το καλοκαίρι παντού, σε όλα εκείνα τα μέρη που στερηθήκαμε, και που περάσαμε έναν ολόκληρο χειμώνα να ονειρευόμαστε. Θα συμβιβαστούμε, ωστόσο, με την αδικία του να χρειαστεί να φτιάξουμε τη λίστα με τις 11 μόνο από τις γωνιές της Πελοποννήσου που μας έλειψαν πιο πολύ. Και θα τη μοιραστούμε μαζί σου, για να σου βάλουμε ιδέες.
Ο φάρος της Μονεμβασιάς, τη στιγμή που ο ήλιος ανατέλλει πίσω του μέσα από την θάλασσα, και βάφει ολόκληρη την Καστροπολιτεία σε ένα (ακόμα πιο) φαντασμαγορικό ροζ.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η Βοϊδοκοιλιά, όπως φαίνεται από ψηλά, τέλειο ημικύκλιο, από την κορυφή του λόφου του Παλαιόκαστρου. Και η απαλή σαν πούδρα άμμος της που καταλήγει σε γαλαζοπράσινα νερά.
Τα ξέφωτα του απόλυτα επίπεδου δάσους της Φολόης, με τις πέντε εκατομμύρια βελανιδιές του να αγγίζουν θαρρείς τον ουρανό και να απλώνουν την τέλεια σκιά τους πάνω από τα πικνίκ μας.
Το ηλιοβασίλεμα όπως φαίνεται από τους γεμάτους κρινάκια αμμόλοφους της παραλίας στα Λουτρά της Κυλλήνης, με τον ήλιο να βουτά στο απέραντο τιρκουάζ του Ιονίου.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Τα μεσημέρια στην Άμπελο της Μάνης, κάτω από τη σκιά του γιγάντιου αρμυρικιού, με τα μάτια να μισοκλείνουν από τον ήλιο που αντανακλά στα ολόλευκα βότσαλά της, και την απόλυτη ησυχία να διακόπτεται μόνο από ένα σπλας στο νερό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Η πρώτη, απόλυτα παγωμένη βουτιά στον καταρράκτη της Νέδας, τόσο τρομακτική και ταυτόχρονα τόσο αναζωογονητική μετά τη μίνι πεζοπορία ως εδώ.
Το θέατρο της Επιδαύρου, τη στιγμή που σβήνουν τα φώτα και ακούγονται μόνο τα τριζόνια για ένα λεπτό πριν ξεκινήσει η παράσταση.
Η Ολυμπία πλημμυρισμένη ξανά από τουρίστες που κάνουν ότι βγαίνουν από τη Στοά της Ηχούς στο Στάδιο υπό τους ήχους επευφημιών –δικαίωμα να κοροϊδέψει έχει μόνο όποιος δεν το έχει κάνει ποτέ.
Τα κατακόκκινα τραπεζάκια που απλώνονται στη σειρά, και κάνουν τέλεια αντίθεση με τα απολύτως τιρκουάζ νερά στο Λιμένι, στη Μάνη.
Η παλιά πόλη του Ναυπλίου, και το να διασχίζουμε τα σοκάκια της αργά το απόγευμα με αυθεντικό ιταλικό τζελάτο σε χωνάκι στο χέρι.
Το Λεωνίδιο σκεπασμένο από τα κατακόκκινα βράχια του, και το να οργανώνουμε τις εξορμήσεις μας στις κοντινές του παραλίες καθισμένοι στα τραπεζάκια του πιο κουλ café ολόκληρης της Πελοποννήσου.
