Τα δυτικά παράλια της Πελοποννήσου για πρωτάρηδες

της Ηρώς Κουνάδη

Οι ωραιότερες (βλέπε πιο αμμουδερές) παραλίες της Πελοποννήσου βρίσκονται εδώ, μαζί με μερικούς από τους σπουδαιότερους αρχαιολογικούς χώρους και μια ολόκληρη σειρά από κάστρα βγαλμένα από την παιδική μας φαντασία. Κι επειδή καλή η θεωρία αλλά τα βασικά τα μαθαίνουμε στην πράξη, ιδού οι δώδεκα SOS στάσεις για κάθε πρωτάρη στην (καθόλου άγρια) δύση της Πελοποννήσου.

Η Μεθώνη και το βενετσιάνικο κάστρο της, ένα από τα πιο φωτογραφημένα της Ελλάδας, με το θαλασσινό του Μπούρτζι να αγναντεύει ένα φαντασμαγορικό ηλιοβασίλεμα.

Η Σαπιέντζα, το τοσοδούλι ακατοίκητο νησάκι ακριβώς απέναντι από τη Μεθώνη με τα νερά τύφλα-να’-χει-η-Καραϊβική. Την προσεγγίζεις με καΐκι από τη Μεθώνη (15€ το άτομο, δέκα λεπτά δρόμος).

Η Πύλος, που είναι η Πελοπόννησος στα πιο νησιώτικά της, με το νησάκι της Σφακτηρίας να κλείνει τον κολπίσκο που την αγκαλιάζει, και το οθωμανικό της κάστρο (εντός του οποίου στεγάζεται και το Αρχαιολογικό Μουσείο) να αγναντεύει το τοπίο από ψηλά.

Η Βοϊδοκοιλιά, σχεδόν δίπλα της, σαφώς μια από τις ωραιότερες παραλίες της Ελλάδας ολόκληρης, με τα γαλαζοπράσινα νερά, τη σχεδόν λευκή, απαλή αμμουδιά της, και τις ξαπλωστρομπρέλες που λάμπουν διά της απουσίας τους.



Το παλάτι του Νέστορα, εκείνου του σοφού γέροντα βασιλιά στην Ιλιάδα που μοίραζε λύσεις σε όλα τα προβλήματα μαζί με πολυσέλιδες ιστορίες από τα νιάτα του –που δεν ήταν και αμελητέες, είχε πάει μεταξύ άλλων Κολχίδα με τους Αργοναύτες κι είχε πολεμήσει με τους Κένταυρους. Το σπιτάκι του είναι σήμερα ένας από τους ατμοσφαιρικότερους αρχαιολογικούς χώρους που επισκέφτηκες ποτέ. Θα το βρεις ακολουθώντας τις καφέ ταμπέλες στο χωριό που λέγεται Εγκλιανός, όχι μακριά από την Πύλο.

Η Κυπαρισσία με το δικό της κάστρο, που η μυθολογία μας πληροφορεί πως το έχτισαν γίγαντες, και με την κουκλίστικη Άνω Πόλη της που αγναντεύει κάθε απόγευμα από ψηλά τον ήλιο να βουτά στη θάλασσα.

Οι καταρράκτες της Νέδας, που προσφέρονται για τέλειες, σούπερ παγωμένες (αλλά απόλυτα ασφαλείς) βουτιές, και μπορούν να γίνουν όσο μεγάλη ή όσο χαλαρή πεζοπορία θέλεις: Οι τεμπέληδες φτάνουν απλά στον δεύτερο καταρράκτη (20λεπτο περπάτημα μάξιμουμ) και απλώνουν την πετσετούλα τους στην παραλία του, οι φιτ διασχίζουν όλο το φαράγγι σε 5-6 ώρες (γίνεται και οργανωμένα, αν δεν εμπιστεύεσαι τις ικανότητες προσανατολισμού σου, δες μεταξύ άλλων εδώ κι εδώ).



Η απεραντοσύνη της αμμουδερής παραλίας του Καϊάφα, που είναι στα καλύτερα (βλέπε πιο ερημικά) της ακριβώς απέναντι από την ομώνυμη λίμνη, αλλά και οργανωμένη στα σημεία που περνά μπροστά από τα χωριά Ζαχάρω, Κακόβατος, Νεοχώρι και Θολό.

Η Αρχαία Ολυμπία, που είναι… η Αρχαία Ολυμπία, εκεί που ξεκίνησαν όλα, η γενέθλια πόλη μιας ιδέας που θα άλλαζε τον κόσμο, και άλλα τέτοια που ακούγονται πατριωτικά, μη μας αφήνεις να παρασυρόμαστε. Το πέρασμα από τη Στοά της Ηχούς στο αρχαίο Στάδιο είναι ό,τι πλησιέστερο σε διάσχιση πύλης στον χωροχρόνο θα ζήσεις ποτέ, και ο Ερμής του Πραξιτέλη στο μουσείο της Ολυμπίας αξίζει μια ολόκληρη εκδρομή μόνος του.



Τα Λουτρά της Κυλλήνης που είναι, σου το έχουμε ξαναπεί, μια από τις ωραιότερες «μυστικές» παραλίες της Πελοποννήσου: Απόλυτα αμμουδερή, χωρίς ούτε ένα τόσο δα βοτσαλάκι, με αμμόλοφους γεμάτους κρινάκια, κρυστάλλινα πρασινογάλαζα νερά και θέα σε ένα ηλιοβασίλεμα καρτποσταλικό, με τον ήλιο να βουτά στην θάλασσα. Α, και οργάνωση με ξαπλώστρες και ομπρέλες σε ένα περιορισμένο μόνο σημείο.

Το υπέροχο Κάστρο της Κυλλήνης, που λέγεται Χλεμούτσι εκ παραφθοράς, αλλά εσύ μπορείς να το λες Κλερμόντ όπως το λέγανε οι Βιλλεαρδουίνοι που το έχτισαν (για όποιον δεν πρόσεχε στο μάθημα μεσαιωνικής Ιστορίας, που μόλις βγάλαμε από το μυαλό μας: Φράγκοι πρώην σταυροφόροι που παράτησαν τις λεηλασίες και ήρθαν κι έμειναν για περίπου έναν αιώνα στην Πελοπόννησο, μέχρι να τους διώξουν οι Βυζαντινοί που τους πήραν και τα κάστρα και τα έδειχναν για δικά τους).



Η Καλόγρια,που είναι μια εξίσου φαντασμαγορική αμμουδιά κορνιζαρισμένη από το μεγαλύτερο δάσος κουκουναριάς στην Ελλάδα, την περίφημη Στροφιλιά, στα μονοπάτια της οποίας φυσιολάτρες και πεζοπόροι βρίσκουν τον παράδεισό τους.