Η αλβανική ριβιέρα θα αλλάξει τον τρόπο που σκέφτεσαι
Σούπερ παραλίες, πανέμορφα χωριά, απίστευτες τιμές, υπέροχοι άνθρωποι. Εσύ ακόμα να περάσεις τα σύνορα;
της Ηρώς Κουνάδη
Η τελευταία ανεξερεύνητη γωνιά της Ευρώπης. Δεκαετίες κρυμμένη πίσω από παραπετάσματα –σιδηρά στην αρχή, μετά οικονομικά, στο τέλος τα πιο αστεία, εκείνα των προκαταλήψεων και των στερεοτύπων. Δεν υπάρχουν ταξιδιωτικοί οδηγοί για την Αλβανία ακόμα. Τον προηγούμενο μήνα εκδόθηκε ο πρώτος lonely planet. Στα ιταλικά. Περνάς τα σύνορα και δεν ξέρεις τι να περιμένεις.
Παραλίες με λευκή άμμο και τιρκουάζ νερά. Χωριουδάκια σκαρφαλωμένα σε καταπράσινα βουνά. Πέτρινα σπίτια με κεραμίδια και χαγιάτια. Γαλάζιες λίμνες κρυμμένες στα βάθη φαραγγιών, με υπόγειες πηγές που αναβλύζουν κρυστάλλινο νερό. Αρχαίες πολιτείες στην καρδιά πυκνών δασών που αγναντεύουν από ψηλά ακίνητες λιμνοθάλασσες. Ανθρώπους που δεν έχουν προλάβει να κουραστούν από τον τουρισμό, και θέλουν πραγματικά να μάθουν από πού είσαι, πώς πήγες και πώς σου φαίνεται εκεί. Συνήθως, σε άπταιστα ελληνικά. Οι μικρότεροι, αγγλικά. Το "πώς περνάτε;" είναι η πιο στάνταρ ερώτηση που απευθύνεται σε αγνώστους. Το συνηθίζεις κάποια στιγμή. Αλλά δύσκολα το ακούς χωρίς να χαμογελάσεις.
Τέτοια να περιμένεις. Και επειδή καλός ο ρομαντισμός αλλά να είμαστε και λίγο πρακτικοί, να περιμένεις επίσης τιμές στο μισό και κάτω από αυτές της Ελλάδας. Με 50€ την ημέρα είσαι άρχοντας, με το φρέσκο ψάρι σου, με το δωμάτιο με θέα θάλασσα, με τις βενζίνες σου, τα κοκτέιλ σου και τα όλα σου. Αν θες να κάνεις και λίγη οικονομία, περνάς μια χαρά και με 30€.
Ένα χωριό που το λέγαν Εξαμίλι
Έξι ναυτικά μίλια απέχει το Εξαμίλι (Ksamil στα αλβανικά) από την Κέρκυρα. Εκεί που χαζεύεις το φαντασμαγορικό του ηλιοβασίλεμα, νομίζεις θα απλώσεις το χέρι και θα την πιάσεις. Επί δεκαετίες απαγορευμένη ζώνη, ακατοίκητο και απροσπέλαστο –γιατί είναι πανεύκολο να κολυμπήσεις έξι μίλια, ειδικά αν αυτό που αφήνεις πίσω σου είναι ένα από τα σκληρότερα ολοκληρωτικά καθεστώτα στην ανθρώπινη Ιστορία– το Εξαμίλι είναι σήμερα ένα γλυκύτατο παραθαλάσσιο χωριό με απίθανες παραλίες.
Είναι, επίσης, βασικό προπύργιο του αλβανικού τουρισμού, άψογα οργανωμένο και κοσμοπλημμυρισμένο, πράγμα που σημαίνει πως αν δεν είσαι φαν της πολυκοσμίας μάλλον δεν θα το αγαπήσεις αν το δεις Ιούλιο ή Αύγουστο. Οποιαδήποτε άλλη εποχή του χρόνου, όμως, είναι υπέροχο.
Οι παραλίες του έχουν λευκή, ολόλευκη άμμο του είδους εκείνου που σπάνια συναντάς στην Ευρώπη, και νερά σε εκείνη την απόλυτα τιρκουάζ απόχρωση του Ιονίου που έχει, ας πούμε, το Πόρτο Κατσίκι. Απέναντί τους, τρία καταπράσινα, ακατοίκητα νησάκια σε προκαλούν να κολυμπήσεις για να βγεις στις δικές τους παραλίες και μετά να εξερευνήσεις τα μονοπάτια τους, που ελίσσονται στη σκιά φουντωτών δέντρων. Και μέτριος κολυμβητής να είσαι το κάνεις πανεύκολα, μιλάμε για αποστάσεις της τάξης των 100 μέτρων.
Αν πάλι δεν είσαι ούτε μέτριος, νοικιάζεις κανό (στα 2-3€ την ώρα) ή θαλάσσιο ποδήλατο (από 5€ έως 8€) και φτάνεις και στο τελευταίο, το πιο απομακρυσμένο, το οποίο είναι στην ουσία δύο νησιά που ενώνονται μεταξύ τους με μια στενή λωρίδα άμμου. Τα νερά εδώ πίσω είναι καταπράσινα, γιατί καθρεφτίζουν το δασάκι που φτάνει ως το κύμα, η δε παραλία έχει και ένα υπερ-κουλ beach bar, για να μη νιώθεις τελείως Ροβινσώνας.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
(*) Γκρουβαλάκια μας, σημειώστε ότι στην Αλβανία το ελεύθερο κάμπινγκ δεν είναι παράνομο, και η παχιά σκιά των νησιών προσφέρεται για να στήσετε. Μεγάλες σακούλες σκουπιδιών, μόνο, και δεν αφήνουμε αποτσίγαρα στον παράδεισο, έτσι;
Η μαγεία του αρχαίου Βουθρωτού
Ο μύθος λέει πως το Βουθρωτό το ίδρυσαν η Ανδρομάχη και ο Έλενος, γιος του Πριάμου, φεύγοντας από την Τροία. Ο Αινείας, που θα μπορούσες να πεις πως είναι το ρωμαϊκό αντίστοιχο του Οδυσσέα, τους συναντά εδώ καθώς επιστρέφει στη Ρώμη, μας λέει η Αινειάδα. Σήμερα, το Βουθρωτό είναι ένας από τους ωραιότερους (και σίγουρα ο πιο σκιερός) αρχαιολογικούς χώρους που θα δεις ποτέ σου. Χτισμένο στις όχθες της λιμνοθάλασσας που λέγεται Βιβάρι, και σκαρφαλωμένο στο λοφάκι που υψώνεται από πάνω της, είναι σχεδόν εξ ολοκλήρου σκεπασμένο από πυκνό δάσος –εξ ου και όλη η περιοχή γύρω του, του αρχαιολογικού χώρου περιλαμβανομένου, είναι χαρακτηρισμένη Εθνικό Πάρκο Βουθρωτού και προστατευμένη από την UNESCO. Η είσοδος κοστίζει 6€.
Στην αρχαία πόλη, που θα υπολογίσεις τουλάχιστον δύο ώρες για να την κάνεις μια βόλτα, επιβιώνουν σε πολύ καλή κατάσταση το ρωμαϊκό θέατρο και η αγορά, η τεράστια, επιβλητική βυζαντινή βασιλική, τμήματα των τειχών κομπλέ με τις αψίδες τους, βενετσιάνικοι πύργοι, πλακόστρωτοι δρόμοι, πετρόχτιστες κρήνες, σπίτια και ίχνη ναών. Ένα μικρό ατμοσφαιρικό μουσείο στεγάζεται μέσα στο κάστρο που έχτισαν οι Ενετοί στην κορυφή του λόφου και φιλοξενεί εντυπωσιακά ευρήματα από τις ανασκαφές, από τα οποία ξεχωρίζουν τα ρωμαϊκά αγάλματα θεών και αυτοκρατόρων. Η θέα στα ακίνητα νερά της λιμνοθάλασσας από κάθε γωνιά του λόφου είναι λόγος αρκετός να επιχειρήσεις την ανάβασή του. Όπου κουραστείς, θα βρεις ξύλινα παγκάκια στρατηγικά τοποθετημένα στα σημεία με την ωραιότερη θέα για να κάνεις μια (μάλλον παρατεταμένη) στάση.
Το Μπλε Μάτι είναι η αλβανική εκδοχή της Γαλάζιας Λίμνης
Θα το βρεις στους χάρτες ως Syri i Kaltër, ή Blue Eye. Είναι κι αυτό μέρος ενός φαντασμαγορικού εθνικού πάρκου (1€ είσοδος) όλο τρεχούμενα νερά και μονοπάτια που θα ενθουσιάσουν τους λάτρεις της πεζοπορίας. Το Μπλε Μάτι είναι το αδιαφιλονίκητο χάιλαητ του, μια συγκλονιστικά παγωμένη λίμνη (10 βαθμοί Κελσίου χειμώνα-καλοκαίρι, οι τολμηροί φέρτε μαγιό να γελάσουμε) στην άκρη της οποίας αναβλύζει απόλυτα τιρκουάζ νερό μια πηγή σαν ανεστραμμένος καταρράκτης. Δύτες έχουν φτάσει σε βάθος 50 μέτρων χωρίς να καταφέρουν να εντοπίσουν ούτε τον πυθμένα της λίμνης ούτε την προέλευση της πηγής, οπότε το μυστήριο παραμένει άλυτο. Λίγο πιο πέρα από τη λίμνη, στις όχθες του ποταμιού που σχηματίζει, υπάρχουν café και εστιατόριο με τέλεια θέα στο φυσικό τοπίο που οργιάζει. 
Μια στάση στο δρόμο για το Μπλε Μάτι, που απέχει από το Εξαμίλι 35 χιλιόμετρα ή 50 λεπτά οδήγησης, αξίζει –αν είσαι φαν των αρχαίων πόλεων– ο αρχαιολογικός χώρος της Φοινίκης, σκαρφαλωμένος ψηλά πάνω από το ομώνυμο σύγχρονο χωριό, στα μισά περίπου της διαδρομής. Αρχαία πρωτεύουσα του Κοινού των Ηπειρωτών, η Φοινίκη είναι σήμερα ένα αρχαιολογικό work in progress –πιθανότατα βολτάροντας στον χώρο θα πετύχεις τους αρχαιολόγους να σκάβουν. Σώζονται σε σχετικά καλή κατάσταση τμήματα των τειχών και του αρχαίου θεάτρου, και κάποια θεμέλια σπιτιών και ναών. Η θέα από εδώ πάνω στις ατέλειωτες πεδιάδες που απλώνονται γύρω από τον λόφο είναι φαντασμαγορική (και τα παγκάκια πάντα στα πιο καίρια σημεία) αλλά ο ήλιος του μεσημεριού ανελέητος –καπέλο και αντηλιακό, οπωσδήποτε.
Οδηγώντας την Αλβανική Ριβιέρα
138 χιλιόμετρα φαντασμαγορικής διαδρομής μεσολαβούν από το Εξαμίλι ως τον Αυλώνα (Vlorë). Αυτή είναι η λεγόμενη Αλβανική Ριβιέρα, η ακτή του Ιονίου, που στροφή με τη στροφή, χιλιόμετρο το χιλιόμετρο, σκαρφαλώνει πάνω σε καταπράσινες βουνοπλαγιές, τρυπώνει σε σκιερά φαράγγια και περνά μέσα από παραδοσιακά χωριά όλο πέτρα, για να αποκαλύψει κάθε λίγα χιλιόμετρα άλλη μια τέλεια θέα στη θάλασσα, άλλη μια απίστευτη παραλία που απλώνεται σε μήκος χιλιομέτρων. 
Μια τέτοια είναι το Μπορς, με τα 7 ατελείωτα χιλιόμετρά του να του χαρίζουν δικαιωματικά τον τίτλο της μεγαλύτερης παραλίας στην Αλβανία, και τα απολύτως τιρκουάζ νερά του να σε προκαλούν να κάνεις άλλη μια από τις πολλές παρακάμψεις της διαδρομής, για μια ακόμα βουτιά. Και λέμε «παρακάμψεις» γιατί ο δρόμος στο μεγαλύτερο μέρος του δεν είναι παραλιακός, αγκαλιάζει τις πλαγιές των βουνών και αγναντεύει το απέραντο γαλάζιο της θάλασσας από ψηλά –χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι θα χρειαστείς περισσότερα από 10-15 έξτρα λεπτά οδήγησης για να βουτήξεις σε όποια παραλία σου γυαλίσει (είδες τι κάναμε εκεί).
Εις το βουνό ψηλά εκεί: Τρία ορεινά χωριουδάκια
Ένα διάλειμμα από τις παραλίες αξίζει να κάνουμε (και να κάνεις, όταν βρεθείς εκεί) για τα μάτια και τα πετρόχτιστα καλντερίμια του Κηπαρού (Qeparo στους χάρτες), του Βουνού (Vuno, αλλά αυτό θα το μάντευες) και των Δρυμάδων (Dhërmi, λιγότερο μαντέψιμο).
Τρία χωριά-μπιζουδάκια, σκαρφαλωμένα στις πλαγιές των Κεραύνιων Όρων, όλο πετρόχτιστα αρχοντικά στολισμένα με κεραμίδια και φωλιασμένα ανάμεσα σε βαθυπράσινες βελανιδιές και φούξια πικροδάφνες. Παραδοσιακά καφενεδάκια σερβίρουν ελληνικό/ αλβανικό/ τούρκικο/ πώς-θέλεις-να-τον-λες καφέ, δυνατή ρακή και κουβέντα στην τοπική διάλεκτο που αν δεν το μάντεψες από τα ονόματα των χωριών είναι ελληνική.
Η ιδιαίτερη περίπτωση της Χιμάρας
Η Χιμάρα, που την έχεις ακουστά για όλους τους στενάχωρους λόγους, μπορεί εύκολα να γίνει το αγαπημένο σου μέρος στην αλβανική ριβιέρα. Πολλά περισσότερα από τις γεμάτες σταυρούς του αλβανικού μετώπου βουνοπλαγιές που την αγκαλιάζουν, είναι χωρισμένη σε δύο τμήματα, ένα παραλιακό κι ένα σκαρφαλωμένο ψηλά στο βουνό. 
Αυτό το δεύτερο, το Κάστρο όπως θα ακούσεις να το λένε, είναι η ωραιότερη εκδοχή της: Τα λιθόκτιστα καλντερίμια του ελίσσονται ανάμεσα σε πέτρινα αρχοντικά (πολλά έπεσαν στον Β’ Παγκόσμιο, λίγα έχουν αναστηλωθεί) αποκαλύπτοντας πίσω από κάθε γωνία άλλη μια απίστευτη θέα στο φαράγγι από τη μια και στη θάλασσα που λαμπυρίζει ως τη γραμμή του ορίζοντα από την άλλη.
Τρία χιλιόμετρα μακριά από το Κάστρο, πλάι στη μεγάλη βοτσαλωτή παραλία, απλώνεται το σύγχρονο –το «κάτω» αν προτιμάς− χωριό της Χιμάρας, με την παραλιακή του περαντζάδα, τα café, τα ουζερί και τα ταβερνάκια που απλώνουν έξω τραπέζια με θέα στην θάλασσα.
Πού βουτάμε εδώ;
Οι παραλίες της Χιμάρας –και γενικώς, του βορρά της ριβιέρας− είναι όλες βοτσαλωτές, με νερά να τα πιείς στο ποτήρι, και άφθονη άπλα για να χωράμε όλοι, ξαπλωστρολάτρεις και ξαπλωστρομάχοι. Γύρω στα 3 χιλιόμετρα έξω από τη Χιμάρα, μια από τις ωραιότερες και μεγαλύτερες παραλίες της ακτογραμμής είναι το Λιβάδι, η παραλιακή περαντζάδα πίσω από το οποίο έχει και μερικά σούπερ ταβερνάκια (λεπτομέρειες παρακάτω).
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Λίγο πιο βόρεια, στα 20 περίπου χιλιόμετρα από την Χιμάρα, οι παραλίες των Δρυμάδων και της Παλάσας είναι ονειρικές, με τα τιρκουάζ νερά τους, τη γαλήνια απεραντοσύνη τους και τη συγκλονιστική θέα στις κορυφές των Κεραυνίων που μοιάζουν να αγγίζουν τον ουρανό.
Δείτε αυτή τη δημοσίευση στο Instagram.
Στην άκρη της παραλίας των Δρυμάδων, το Altea είναι ένα από τα πιο κουλ beach bar της ακτογραμμής –αν όχι και του κόσμου ολόκληρου.
Οι λάτρεις των οργανωμένων παραλιών θα εκτιμήσετε ιδιαίτερα το Γυαλί (Jale στους χάρτες) ενώ όσοι θέλετε και λίγη περιπέτεια με τις βουτιές σας, γραμμή για το Γκύπε (Gjipe) όπου για την 20λεπτη περίπου κατάβαση –και μετά ανάβαση− σε αποζημιώνουν ονειρικά νερά, δροσιά από το φαράγγι που απλώνεται πίσω του και ησυχία βγαλμένη από τα καλοκαιρινά σου όνειρα.
Το Πόρτο Παλέρμο είναι το κάστρο των παιδικών μας παραμυθιών
Χτισμένο το 1804 σε ένα νησάκι στον κόλπο που οι αρχαίοι ημών έλεγαν Πάνορμο, το Πόρτο Παλέρμο ήταν ένα από τα κάστρα αυτού που οι Έλληνες λέμε «Αλή Πασά των Ιωαννίνων» και οι Αλβανοί «Αλή Πασά από το Τεπελένι». Το αστείο είναι πως και οι δύο περιγραφές σωστές είναι –στο Τεπελένι είχε γεννηθεί, στα Ιωάννινα είχε το διοικητικό κέντρο της μικρής αυτοκρατορίας-μέσα-στην-αυτοκρατορία του. Κλείνει η παρένθεση..jpg)
Το νησάκι συνδέθηκε με τη στεριά αφότου ολοκληρώθηκε το κάστρο, η είσοδος του οποίου είναι σήμερα προσβάσιμη από την ομώνυμη παραλία. Χρειάζεσαι λίγο χρόνο για να συνηθίσεις το σκοτάδι στο εσωτερικό του. Μετά από λίγα λεπτά, αρχίζεις να διακρίνεις τις εντυπωσιακές πέτρινες αψίδες, τις φωτογραφίες που διηγούνται την Ιστορία του στους τοίχους, τις αίθουσες των ακροάσεων και τους κυκλικούς διαδρόμους που περιπολούσαν οι φύλακες των μπουντρουμιών. Και από το σκοτάδι βγαίνεις στο φως, ανεβαίνοντας τα σκαλιά που βγάζουν στην οροφή του κάστρου, για να δεις από κοντά τους πέντε πύργους του και την απίστευτη θέα στο θαλασσινό τοπίο γύρω του. Επιστρέφοντας από το κάστρο προς την Χιμάρα, μια στάση για βουτιά αξίζει η μικρή παραλιούλα της Λάμανης (Llamani στους χάρτες). .jpg)
Πού (και τι) θα φας –και τι θα πιείς
Στο Εξαμίλι…
- Ολόφρεσκο ψαράκι και θαλασσινά (μη χάσεις για τίποτα στον κόσμο το γεμιστό καλαμάρι) στο μπαλκόνι του Guvat, που κρέμεται πάνω από την θάλασσα. Υπολόγισε 20€ το άτομο, για φουλ έξτρα γεύμα θαλασσινών, με ωραίο τοπικό κρασί.
- Τέλεια, σπιτικά μαγειρευτά από τον κύριο Ανδρέα που ήταν χρόνια μάγειρας στην Αθήνα και φτιάχνει έναν από τους καλύτερους μουσακάδες που έχεις δοκιμάσει στο Brothers. Επίσης, τρομερό κεμπάπ και πιπεριές γεμιστές, και δική του, σούπερ δυνατή και σούπερ αρωματική ρακή. Το σύνολο, στα 10-12€ το άτομο.
- Φοβερή πίτσα με λεπτή, τραγανή ζύμη ψημένη στον ξυλόφουρνο στο Island, που βλέπει κι αυτό θάλασσα και φτιάχνει και ωραία κοκτεϊλάκια. Στα 5€ το Μοχίτο, 4€ η πίτσα, όχι η ατομική, αυτή με τα 8 κομμάτια, ναι δεν κάνουμε πλάκα.
- Μιλώντας για κοκτέιλ, το μπαρ του King Hotel απλώνει τραπεζάκια πάνω στην παραλία, απέναντι από το ξενοδοχείο, παίζει σούπερ ανεβαστικές μουσικές και σερβίρει signature αριστουργήματα σαν το Big Red με ρούμι, καρπούζι και Batida de Coco στα 4€. Α, και βλέπει και σε ένα τέλειο ηλιοβασίλεμα.
Στην Χιμάρα…
- Στον Δημήτρη στο Λιβάδι θα πας για σούπερ θαλασσινά και φρέσκο ψάρι: Τσιπούρες και λαυράκια στη σχάρα, καλαμαράκια στο τηγάνι, χταποδάκι ψητό ή κρασάτο και φρεσκοκομμένες τηγανιτές πατάτες (η προτηγανισμένη στην ακτογραμμή είναι μάστιγα, όλα να τα λέμε) συν ουζάκι, μάξιμουμ 20€ το άτομο. Και τραπεζάκια πάνω στην παραλία, τι άλλο θέλεις;
- Επίσης στο Λιβάδι, ο Αντώνης φτιάχνει ένα σούπερ χταποδάκι στη σχάρα με σουσάμι και πετιμέζι, για να συνδυάσεις με τα φρέσκα ψάρια σου, και να φύγεις έχοντας πληρώσει λιγότερα από 20€ μαζί με ουζάκι.
- Στο (παραλιακό) χωριό της Χιμάρας, τραπεζάκια στο πλακόστρωτο απλώνει το γλυκύτατο ουζερί η Γωνιά, για να χορτάσεις μεζεδάκια και να μην πληρώσεις περισσότερα από 10€ το άτομο.
- Στην είσοδο του Κάστρου της Χιμάρας, στο Baracan θα πιάσεις τραπεζάκι πρωί για καφέ και απογευματόβραδο για τοπικές μπύρες με θέα στα πέτρινα καλντερίμια και την πλατεία του χωριού. Και θα ρωτήσεις τον Γιάννη πού είναι οι καλύτερες μυστικές παραλίες της περιοχής.
- Στο καφενεδάκι του Τζώρτζη στο ορεινό Κηπαρό (Qeparo Fshat θα το βρεις στους χάρτες) θα κάνεις ένα διάλειμμα από τις βόλτες στα πέτρινα καλντερίμια, για καφεδάκια που στην πορεία γίνονται ρακές ή μπύρες.
Εδώ να μείνεις
Στα πανέμορφα Calliope Studios (από 22€ το δίκλινο) στα 2 λεπτά με τα πόδια από την παραλία στο Λιβάδι της Χιμάρας. Τα μπαλκονάκια τους αγναντεύουν την θάλασσα, ενώ οι υπέροχοι ιδιοκτήτες, η κυρία Καλλιόπη και ο κύριος Φώτης, είναι πραγματικοί θησαυροί πληροφοριών για την περιοχή, στην οποία μεγάλωσαν.
Στο Sea View στο Εξαμίλι (από 29€ το δίκλινο) που προσφέρει ευρύχωρα, πεντακάθαρα δωμάτια με θέα στη θάλασσα από τα μπαλκονάκια τους. Βρίσκεται σε τέλειο σημείο, 100 μέτρα από την παραλία, και έχει ακριβώς δίπλα του φούρνο, σούπερ μάρκετ και ανταλλακτήριο συναλλάγματος, για να μη σου λείψει τίποτα.
Πολλές (μα πολλές) ακόμα προτάσεις, για κάθε γούστο και μπάτζετ, σε κάθε χωριό της Ριβιέρας θα βρεις τόσο στο Booking όσο και στο Airbnb.
Τα πρακτικά…
- Τα σύνορα που βολεύουν καλύτερα για να βγεις απευθείας στις παραλίες είναι αυτά στο Μαυρομάτι, λίγο βορειότερα από τη Σαγιάδα. Μην ακούς τρομακτικές ιστορίες για πολύωρες καθυστερήσεις και εξονυχιστικούς ελέγχους και απόπειρες δωροδοκίας και άλλα γραφικά, τίποτα απ’ όλα αυτά δε συμβαίνει. Ταυτότητα νέου τύπου ή διαβατήριο, και μια πράσινη κάρτα για το αυτοκίνητο (τη ζητάς στην ασφαλιστική σου, είναι δωρεάν και αποτελεί ουσιαστικά μετάφραση της ασφάλειας του αυτοκινήτου σου για το τρέχον τετράμηνο) και έφυγες.
- Γίνεται να πληρώνεις παντού με ευρώ; Γίνεται. Αλλά πρώτον δε σε συμφέρει, δεύτερον θα είσαι με το κομπιουτεράκι στο χέρι όλη την ώρα, τρίτον τα κέρματα δε γίνονται δεκτά (γιατί δεν ανταλλάσσονται) και τέταρτον μην είσαι αμερικανάκι. Ανταλλακτήρια υπάρχουν σχεδόν σε κάθε γωνία, η ισοτιμία είναι παντού σταθερή και καθόλου «δαγκωμένη», μπες στον κόπο και άλλαξε τα ευρώ σου σε λεκ να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο και το εκνευριστικό κομπιουτεράκι στην τσέπη σου.
- Τις κάρτες ξέχνα τις, δε γίνονται δεκτές σχεδόν πουθενά, με την εξαίρεση ίσως κάποιων μεγάλων ξενοδοχείων. Αναλήψεις από ΑΤΜ κάνεις κανονικά, αλλά οι χρεώσεις δεν είναι αμελητέες –υπάρχει και προμήθεια, και χρέωση μετατροπής συναλλάγματος. Εν ολίγοις, καλύτερα πάρε μαζί σου μετρητά (και άλλαξέ τα σε λεκ, είπαμε).
- Από ταξιδιωτικής άποψης, η Αλβανία είναι μια από τις ασφαλέστερες χώρες της Ευρώπης, κι αν δεν πιστεύεις εμάς εδώ είναι η αναλυτική έκθεση του βρετανικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Με τη γλώσσα τι γίνεται;
Σε αντίθεση με τα υπόλοιπα Βαλκάνια, παίζουν μια χαρά αγγλικά, ειδικά στους νέους κάτω των 30. Οι κάτοικοι της Χιμάρας και των γύρω χωριών είναι στην πλειοψηφία τους Έλληνες και μιλούν μια διάλεκτο σκέτο γλωσσολογικό μυστήριο, γιατί αν και είναι βόρεια γεωγραφικά, κατατάσσεται στις νότιες διαλέκτους. Ακούγεται ακριβώς σαν τα κρητικά, αν εξαιρέσεις ένα τρισχαριτωμένο αρχαιοπρεπές ω μπροστά από τα ονόματα στην κλητική.
Και τέλος, όπως εύκολα θα μάντευες, οι μεγαλύτεροι σε ηλικία Αλβανοί, που έχουν περάσει κάποια χρόνια στην Ελλάδα κι έχουν γυρίσει πίσω, μιλάνε άπταιστα ελληνικά. Για να μη νιώθεις αποικιοκράτης (επειδή η αίσθηση "άνθρωποι μιλάνε τη γλώσσα μου ενώ εγώ δε μιλάω τη δική τους" μας ήταν τελευταία φορά οικεία πριν από 1800 χρόνια) αυτό είναι ένα εξαιρετικό site για να μάθεις πέντε βασικά πράγματα. Ένα καλημέρα και ένα ευχαριστώ θα εκτιμηθούν περισσότερο απ' όσο φαντάζεσαι. Ε, και μια περιέργεια να μάθεις τι είναι αυτές οι τελίτσες πάνω από τα ë δεν την έχεις;
