Ψάχνοντας τα γκράφιτι της Αθήνας

Φωτογραφίες: Μαιρηλία Καλαϊτζίδου
Κείμενο: Ηρώ Κουνάδη

Τι είναι, τελικά, τέχνη; Συζητήσεις επί συζητήσεων έχουν γίνει, στο πέρασμα των αιώνων –ίσως και των χιλιετιών– για το αν μπορεί και πρέπει να ορίζεται η τέχνη, αν το τι συνιστά τέχνη είναι θέμα υποκειμενικό και το μήπως, τελικά, τα πάντα είναι τέχνη.

Είναι, για παράδειγμα, ένα χρωματιστό γκράφιτι στον τοίχο μιας πολυκατοικίας, λιγότερο τέχνη από ένα ρωμαϊκό άγαλμα σε ένα αρχαιολογικό μουσείο;

Επικοινωνεί ένας πίνακας ζωγραφικής, που φυλάσσεται σε αποστειρωμένο περιβάλλον, περισσότερα μηνύματα, από μια εικόνα που κάποιος ζωγράφισε στον δρόμο, και την άφησε εκεί;

Τίθεται θέμα «δημοκρατικότητας» στην τέχνη; Όσοι απάντησαν βιαστικά όχι, παρακαλούνται να αναλογιστούν αν μια έκθεση σε μια gallery απευθύνεται σε (και επικοινωνεί με) συγκεκριμένους ανθρώπους, ενώ ένα μήνυμα στον τοίχο είναι εκεί για όλους –περιλαμβανομένων εκείνων που δεν γνωρίζουν την έννοια της λέξης “gallery”.

Υποβιβάζει την τέχνη το γεγονός ότι είναι εφήμερη; Κι από πού μας προέκυψε η αντίληψη πως η τέχνη (πρέπει να) είναι αιώνια;

Αν δεχτούμε ως ορισμό της τέχνης εκείνον της Εγκυκλοπαίδεια Britannica, ότι «τέχνη είναι η χρήση του ταλέντου και της φαντασίας στην δημιουργία αισθητικών αντικειμένων, χώρων ή εμπειριών που μπορούν να μοιραστούν με άλλους», εξακολουθεί ένα χρωματιστό γκράφιτι στον τοίχο να είναι λιγότερο τέχνη από ένα ρωμαϊκό άγαλμα σε ένα αρχαιολογικό μουσείο;

Σκόρπιες σκέψεις περί της τέχνης του street art, αυτού που οι παλιοί λένε ακόμα «γκράφιτι», που χωρούν σε 258 λέξεις. Στο photo gallery, μαζί με τα καλύτερα «γκράφιτι» της Αθήνας, στριμώχνονται περισσότερες από 20.000.

Δείτε το, πριν απαντήσετε τις ερωτήσεις.