Γιατί κοστίζουν τόσο τα ποτά στα μπαρ;

Οκτώ ευρώ το ποτό; Μα είναι δυνατόν;

Τι; 10 ευρώ για ένα κοκτέιλ, πάμε καλά;

Είναι γεγονός ότι για πολύ κόσμο οι τιμές των ποτών στα μπαρ και στα κέντρα διασκέδασης «τσούζουν». Γι’ αυτό η εναλλακτική της ξακουστής «περιπτερόμπυρας» ή η αναζήτηση φτηνών ποτών στην Αθήνα αποτελεί ενίοτε μονόδρομο.

Έχετε αναρωτηθεί όμως ποτέ πώς «μεταφράζεται» το κόστος του εκάστοτε ποτού για την τσέπη του ιδιοκτήτη; Για παράδειγμα από τα 7€ που έχει ένα απλό ποτό, πόσα βγάζει ο ίδιος και ποια είναι η φύρα του;

Ρωτήσαμε ιδιοκτήτες μπαρ και κέντρων διασκέδασης για τους παράγοντες που διαμορφώνουν την τιμή του αλκοόλ στην Ελλάδα της κρίσης και των φόρων. Και πήραμε ενδιαφέρουσες απαντήσεις.

«Ο ιδιοκτήτης κοστολογεί το ποτό ανάλογα με το πόσο αγοράζει το μπουκάλι. Μια φιάλη 700 ml κοστίζει κατά μέσο όρο 20-25€ μαζί με ΦΠΑ και βγάζει περίπου 12 ποτά με την σταθερή μεζούρα των 60ml», λέει ο Γιάννης Κ., ιδιοκτήτης μπαρ στην Κολοκοτρώνη.

«Αν λοιπόν πούμε ότι ο μέσος όρος ενός απλού ποτού είναι στα 7€, τότε σε αυτά τα ευρώ το 24% είναι ΦΠΑ, άρα μένουν 5,64€. Συνήθως το κόστος του προσωπικού σε μια πολύ καλά δομημένη επιχείρηση είναι 22-25%, στην πραγματικότητα μπορεί να φτάνει και το 30-35%. Σαφέστατα ένα μαγαζί που δεν επενδύει στο προσωπικό του, είτε σε εξειδίκευση είτε σε αριθμό, θα έχει χαμηλότερες τιμές. Υπάρχουν π.χ. μαγαζιά self service που το έχουν στα 4€.

Επίσης υπάρχουν μαγαζιά που χρεώνουν 7€ το ποτό και βάζουν για τζιν Gordon’s που έχει 15€ το μπουκάλι, και άλλα που έχουν 7€ το ποτό και χρησιμοποιούν Beefeater ή Tanqueray που έχει 20-25€ γιατί είναι πιο premium. Τα πρώτα έχουν μεγαλύτερο κέρδος, επομένως πρέπει να ενδιαφέρει τον καταναλωτή τι ποτό πίνει γιατί όλα κοστολογούνται διαφορετικά», προσθέτει.

Συνεχίζοντας, αν από τα 5,64€ ευρώ μείον τον φόρο αφαιρέσουμε το κόστος του προσωπικού ενός μαγαζιού τότε μένουν – ιδανικά – 4,5€, στα οποία συνυπολογίζονται τα έξοδα πρώτης ύλης, πόσο δηλαδή αγοράζει ο ιδιοκτήτης το μπουκάλι, ήτοι 1,5€ -2€. Το κόστος της μεζούρας με ΦΠΑ λοιπόν για ένα μπουκάλι των 20€ είναι 1,66€. Το τελικό ποσό που μπαίνει στην τσέπη του ιδιοκτήτη είναι χοντρικά 2,84€, στο οποίο όμως δεν συνυπολογίζεται το ενοίκιο και τα πάγια έξοδα- νερό, ηλεκτρικό, δημοτικά τέλη κ.α.

«Το καθαρό κέρδος μου άρα από όλα αυτά υπολογίζω ότι είναι 1,5€. Αυτό βέβαια σε μια ιδανική κοινωνία που το μαγαζί έχει συνέχεια δουλειά. Ένα μαγαζί που θα πουλήσει 10 ποτά την ημέρα, δε βγαίνει σε καμία περίπτωση λόγω πάγιων εξόδων. Ελάχιστα μαγαζιά δουλεύουν κάθε μέρα, όλη μέρα. Αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα στον χώρο τον μπαρ, αν θες να βγαίνεις και να είσαι νόμιμος – να χτυπάς αποδείξεις, να ασφαλίζεις πλήρως το προσωπικό, να πληρώνεις τους φόρους κτλ.-  θα πρέπει να είσαι γεμάτος από το πρωί μέχρι το βράδυ, κάθε μέρα», λέει χαρακτηριστικά.

Ο Μιχάλης Κ. ιδιοκτήτης κέντρου διασκέδασης στο Γκάζι απαντά στο ίδιο μήκος κύματος: «Έχω το ποτό στα 8€, και αγοράζω το μπουκάλι στα 16€. Μου βγάζει 10 ποτά, με το ποτό να βγαίνει περίπου 1,6€, το πουλάω οκτώ και έχω 6€ κέρδος. Από αυτά τα έξι ευρώ μου φεύγουν σε λειτουργικά έξοδα, ενοίκιο, νερό κ.α. ΙΚΑ, δικαιώματα στην ΑΕΠΙ κ.α. Εμείς κάνουμε τζίρο 1000€ τη μέρα, η κάβα του μαγαζιού είναι από 25-30% από αυτά, το προσωπικό 20-30% και ένα 10% για τα λειτουργικά. Μετά έχεις τσέπη όσο σου μείνει, μπορεί και τίποτα».

Σύμφωνα με τον Γιάννη, η κουλτούρα του έλληνα πότη «σπάει» σε δύο κατηγορίες πελατών: «Μπορεί να ακουστεί κάπως, όμως υπάρχουν δύο κατηγορίες ανθρώπων στην Ελλάδα. Αρχικά, εκείνοι που ταξιδεύουν στο εξωτερικό και επισκέπτονται μπαρ και εστιατόρια επειδή τους ενδιαφέρει η γαστρονομία. Αυτοί μπορούν να κρίνουν και να εκτιμήσουν τα 7€ ή 9€ για ένα ποτό, ή ακόμα και τα 20€ για ένα special που το αγοράζω 120€ το μπουκάλι. Εν συνεχεία, ο κλασσικός ο Έλληνας που νομίζει ότι όλα είναι μια συνομωσία, ότι οι επιχειρήσεις κλέβουν τον πελάτη, ότι κονομάνε, ενώ στην πραγματικότητα δεν κονομάει κανείς».

Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις μαγαζιών που χρεώνουν το μοχίτο 20€ και παρά την προνομιακή τους θέση το ποτό δεν πίνεται. «Σε αυτούς τους χώρους, που πληρώνεις τόσα χρήματα, θα πρέπει τόσο το προϊόν όσο και η υπηρεσία να είναι τέλεια», σχολιάζει ο ίδιος.

«Ο μέσος Έλληνας όμως θα γκρινιάξει για ένα ευρώ παραπάνω στο κοκτέιλ, αλλά θα πάει μπουζούκια για να δώσει 100€ πίνοντας μπόμπες και κακοσυντηρημένα ποτά που αποκτούν χαρακτηριστικά μπόμπας. Τον νοιάζει το φαίνεσθαι».

Στο μαγαζί του Μιχάλη οι κατηγορίες των θαμώνων χωρίζονται ανάλογα τις ηλικίες τους. «Υπάρχουν πιτσιρίκια 17-20 ετών που θα πιουν μόνο δύο ποτά, υπάρχουν και οι μεγάλοι που θα πάρουν μπουκάλι, όμως θα σου ζητήσουν να τους κάνεις ψαλίδι στο μπουκάλι σίγουρα, κι ας διαλέγουν βότκες Belvedere και Grey Goose, δηλαδή premium φίρμες. Γι’ αυτό και πολλά μαγαζιά τις βάζουν στα 120-130€, για να τους κόψουν ένα 20αρι και να πάει στο 100ευρω.

Στα κλαμπ το παζάρεμα γίνεται κατά κόρον. Ζητάνε τσάμπα μπασκέτες με υποβρύχια, αυτή είναι η μόδα τωρα. Και τα μαγαζιά επειδή είναι πολλά πλέον κυνηγάνε κόσμο και βγάζουν προσφορές για να κερδίσουν κόσμο. Κάποια δίνουν τη φιάλη στα 50€. Με 50€ μπαίνεις μέσα, εκτός και αν είναι μπόμπα ή Β’ διαλογής», λέει.

Τελικά, οι ιδιοκτήτες βγάζουν ή δεν βγάζουν λεφτά; Θησαυρίζουν ή όχι;

«Σε καμία περίπτωση», απαντά ο Γιάννης. «Παλαιότερα φυσικά και θησαύριζαν, γιατί παλαιότερα δεν υπήρχε αυτή η φορολόγηση. Επίσης, κανείς δεν έκοβε αποδείξεις και κανείς σχεδόν δεν ασφάλιζε κανέναν εργαζόμενο. Τώρα τα πρόστιμα είναι τεράστια, δεν συμφέρει κανέναν να ρισκάρει να δώσει 10.500€ το κεφάλι».

«Δύσκολα θα βγάλει ο ιδιοκτήτης πολλά λεφτά. Ο τζίρος μοιράζεται σε μεροκάματα. Όλα τα μαγαζιά έχουν πάρα πολλά μεροκάματα για να μαζέψουν κόσμο», απαντά ο Μιχάλης. «Και όλα τα μαγαζιά στη νυχτερινή διασκέδαση χάνουν, γιατί προσπαθούν να κάνουν τους καλούς πελάτες PR. Ζητάνε από τακτικούς πελάτες να τους φέρουν την παρέα τους και τους δίνουν μεροκάματο, τα μαγαζιά στο Γκάζι έτσι δουλεύουν. Μπορεί ένα μαγαζί χωρητικότητας 100 ατόμων να έχει 20 άτομα προσωπικό και PR. Επίσης δίνουν μεροκάματα σε κοπέλες για να κάνουν check –in, 40€ για να έρθει απλά στο μαγαζί σου μια κοπέλα και να κάνει check-in».

Νικόλας Γεωργιακώδης