Τα underground στέκια της «άλλης» Αθήνας
Μακριά από την αίγλη των cocktail bars, των καθωσπρέπει εστιατορίων και των hip πλατειών, μια «άλλη» Αθήνα φανερώνει το underground της πρόσωπο.
του Νικόλα Γεωργιακώδη
Σκεφτείτε posh και γκλαμουράτα μαγαζιά. Πρωτότυπα cocktails στη μπάρα και mainstream μουσικές στα ηχεία δια χειρός DJs περιοπής. Λουκούλεια γεύματα και βραβευμένα θεατρικά σε μεγάλες σκηνές της πόλης. Τα κάνατε εικόνα;
Τώρα διαγράψτε τα και ακολουθήστε μας σε μια σύντομη βόλτα σε μερικά από τα στέκια, της «άλλης», της υπόγειας, της σκοτεινής, της underground Αθήνας. Εκεί που οι μουσικές της αλλοδαπής κάνουν παρέα σε μετανάστες, εκεί όπου καψούρικες ψυχές πίνουν θολά ποτά και ψάχνουν καταφύγιο στην αγκαλιά περιπλανώμενων γυναικών. Εκεί που ο νταλκάς είναι βαρύς, και η ατμόσφαιρα μυρίζει τσιγάρο, αλκοόλ και μαραμένα γαρύφαλλα.
Ένα... μαύρο στέκι στην καρδιά των Πατησίων
Επί της οδού Νικοπόλεως, μεταξύ Αχαρνών και Επιδάμνου, ανάμεσα σε μεταπολεμικά κτίσματα και γκρι πολυκατοικίες της Χούντας, βρίσκεται ένα μικρό μπαρ στο οποίο συχνάζουν (σχεδόν) αποκλειστικά οι έγχρωμοι μετανάστες της περιοχής. Όπως μαρτυρά η φθαρμένη ταμπέλα του, το λένε Cozy και για να μπεις χρειάζεται να σπρώξεις μια πόρτα που παραπέμπει σε οίκο ανοχής στη Φυλής και να ανέβεις μια σκάλα, κατακόκκινη και στενή, που θυμίζει ακριβώς το ίδιο.
Το μαγαζί είναι μεγάλο και ευρύχωρο -ως γνωστόν, η μαύρη φυλή έχει τον ρυθμό μέσα της, επομένως το ζητούμενο σ’ αυτό το μπαρ είναι ο χορός. Η διακόσμηση θυμίζει λίγο ντισκοτέκ των αρχών του ’80 και λίγο μπαρ με κορίτσια στην Εθνική Οδό.
Η κάβα είναι εξαιρετικά περιορισμένη, αλλά τα ποτά είναι καθαρά και οι μουσικές –σας το υπογράφουμε- δεν θα σας θυμίσουν απολύτως τίποτα: άγνωστα RnB και περίεργα afro-electro mix, κάνουν τους θαμώνες να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Λευκούς δεν θα συναντήσεις εύκολα, όμως, αν αποφασίσεις να διαβείς το κατώφλι του Cozy, να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα σε κοιτάξει στραβά.
Ένα adult theatre στο Μεταξουργείο
Επί της σκοτεινής οδού Καρόλου στο Μεταξουργείο, βρίσκεται ένα ακόμη σκοτεινότερο «σινεμά», που λέγεται «AT» και αυτοπροσδιορίζεται ως «Adult theatre». Περνώντας από την είσοδο, η οποία φέρνει στο νου παλιακό club, ο επισκέπτης πληρώνει 7 ευρώ αν είναι αγοράκι και 5 αν δεν είναι και, μαζί με το απόκομμά του, παίρνει δώρο και ένα προφυλακτικό.
Γιατί προφυλακτικό; Γιατί στο adult theatre της οδού Καρόλου δεν πας για να πιείς ποτάκι –για την ακρίβεια δεν θα βρεις καν ποτά. Πας για να δεις μόνος ή με παρέα μια πορνογραφική ταινία που παίζει στην αίθουσα προβολής, καθισμένος σε κλασικές, ατομικές θέσεις κινηματογράφου ή σε δερμάτινα καναπεδάκια για (τουλάχιστον) δύο. Στο βάθος της αίθουσας προβολών, βρίσκονται παραταγμένες ιδιωτικές «καμπίνες», μικρά δωματιάκια που διαθέτουν τα εξής απαραίτητα: χαρτί υγείας, καλάθι αχρήστων και έναν δερμάτινο καναπέ. Στον τοίχο υπάρχουν παραθυράκια, ούτως ώστε οι εραστές να απολαμβάνουν τη θέα της ταινίας ή/και να επιτρέπουν σε άλλους επισκέπτες να βλέπουν όσα συμβαίνουν εντός των τειχών.
Η περιπλάνηση στους χώρους είναι ελεύθερη και εντελώς δωρεάν (αντίστοιχα δωματιάκια υπάρχουν και στον εξώστη του «σινεμά», ενώ στο υπόγειο έχει στηθεί ένας λαβύρινθος (!) από μαύρα παραπετάσματα) και στις περισσότερες γωνιές θα δεις γκέι ζευγάρια ή μοναχικούς, σκοτεινούς τύπους, επομένως αν είστε κοριτσάκι μην επιχειρήσετε μοναχική απόβαση. Το "θέατρο" είναι ανοικτό Κυριακή έως Πέμπτη 09:00π.μ. με 03:00π.μ. και Παρασκευή με Σάββατο
09:00π.μ. - 04:00π.μ.
Τα Αγρίμια της Μάγερ
Η περιοχή κακόφημη εξ ορισμού. Άρα ταμάμ για ένα κέντρο διασκέδασης που ενδείκνυται για «άγριες» νύχτες συνοδεία 100% ελληνικής μουσικής σκυλάδικου. Τα «Αγρίμια» αποτελούν σταθερή αξία για τους απανταχού καψούρηδες του κέντρου, αλλά και για τις παρέες που θέλουν να νοιώσουν στο πετσί τους λίγη από την αίγλη του "σκυλοδημοτικού" που μεσουρανούσε τη δεκαετία του 80-90 γύρω από την Ομόνοια.
Ο χώρος διαμορφωμένος όπως πρέπει και επιτάσσει ο άγραφος κανόνας αρχιτεκτονικής για μαγαζιά του είδους: μια κεντρική σκηνή όπου ανεβαίνουν οι επιδέξιοι οργανοπαίχτες και λαϊκές αοιδοί και πλήθος τραπεζιών περιμετρικά της τα οποία κάθε ΠαρασκευοΣάββατο γεμίζουν ασφυκτικά από τους φανατικούς θαμώνες οι οποίοι επιδίδονται παραδοσιακά σε λουλουδοπόλεμο μέχρι πρωίας. Οι ατάκες «ώπα μάνα μ’», «α λα της», «ωχ αμάν αμάν» και άλλα τέτοια ποιητικά σιγοντάρουν αρμονικά τα κλαρίνα, τις πενιές και τις αγαπημένες λαϊκές μελωδίες που γεμίζουν τον χώρο ασφυκτικά.
Στα Αγρίμια θα πας πλήρως απενοχοποιημένα για να πιεις, να ακούσεις «μεγάλες επιτυχίες», να ανέβεις στο τραπέζι, να λούσεις με γαρύφαλλα τον αοιδό που δίνει πόνο επί σκηνής.
«Φλερτάρισμα» στη Μαυρομιχάλη
Ο μύθος λέει ότι ένας εκ των ιδιοκτητών του μαγαζιού αυτού στη Μαυρομιχάλη έχασε τα κλειδιά της επιχείρησης και άρα το μπαρ αναγκαστικά λειτουργεί έκτοτε επί 24ωρου βάσεως. Η πραγματικότητα;
Ο «Σκαραβαίος» αποτελεί το 24ωρο καταφύγιο κάθε λογής μοναχικών ψυχών, οι οποίες χάνονται σαν σκιές στα πράσινα και μπλε φώτα που πνίγουν το μαγαζί κάθε βράδυ και γίνονται ένα με τους ετερόκλητους θαμώνες του ιστορικού αυτού μαγαζιού. Θαμώνες οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να πρωταγωνιστούν σε βιντεοκασέτα δεκαετίας ’80.
Ηλικιωμένοι κύριοι που παίζουν πρέφα σε ειδικά στρογγυλά τραπέζια. Κορίτσια εξ αλλοδαπής που περιφέρονται ή χορεύουν στον χώρο. Νεαροπαρέες που «κάποιος τους το ανέφερε» και «ήρθαν για να δουν τι παίζει». Μεσήλικες – μόνοι ή σε ολιγομελείς παρέες - που πιάνουν κουβέντα και εν συνεχεία φλερτάρουν ανοιχτά με τα προαναφερθέντα κορίτσια που…. ακροβολίζονται στρατηγκά στον χώρο: «θα με κεράσεις ένα ποτάκι»; Και ένας DJ βγαλμένος από τα πιο τρελά σου disco-όνειρα να μιξάρει με χαρακτηριστική άνεση κάτω από μια LCD τηλεόραση με live στοίχημα ξένες και ελληνικές επιτυχίες πάσης φύσεως, από Βασίλη Καρά μέχρι Scorpions.
Και το αποκορύφωμα; Ως after (ναι, είναι και από αυτό), ο Σκαραβαίος σερβίρει και φαγητό αν σου έπεσε βαρύ το ποτό και θέλεις κάτι για να στρώσει το στομάχι.
Εκεί που τρωγοπίνουν οι νταλικέρηδες
Σε ένα σκηνικό βγαλμένο από τη δεκαετία του ΄50, στην βιομηχανική περιοχή του Ρουφ, εδράζεται το ιστορικό ταβερνείο του Λελούδα. Θα το βρεις σε ένα μικρό στενό κάθετο της Πέτρου Ράλλη, ανάμεσα σε κουφάρια παλιών εργοστασίων και δεκάδες φορτηγά που φορτώνουν και ξεφορτώνουν ολημερίς ένα σωρό εμπορεύματα. Οι πρώτοι πελάτες τρωγοπίνουν από το πρωί και στις τάξεις των θαμώνων θα συναντήσει κανείς από μπαρουτοκαπνισμένους φορτηγατζήδες και μυστηριώδεις περαστικούς, μέχρι δημοσιογράφους και κουλτουρόφατσες που προσπαθούν να κάνουν λίγο τουρισμό στο underground.
Ο Λελούδας σερβίρει ό,τι βρει φρέσκο στην αγορά. Η ποικιλία είναι περιορισμένη, το μαγείρεμα βαρύ, νόστιμο κι αυθεντικό και το κρασί είναι δικό τους. Το μαγαζί αποτελείται από δύο δωμάτια: έναν χώρο που θυμίζει επαρχειακό καφενείο, με ξύλινα τραπέζια αμφίβολης ισορροπίας, τσιμέντο και καρό τραπεζομάντηλα και ένα ακόμη δωμάτιο με τσίγκινη στέγη όπου καμιά εκατοστή (!) βαρέλια σε περιμένουν να κατεβάσεις το κρασί τους.
Αν σταθείς τυχερός, ίσως πετύχεις σκηνές που θα σου θυμίσουν ότι εδώ είναι Βαλκάνια. Πρώτη σκηνή-διαμάντι, είναι η περίπτωση να «πέσεις πάνω» σε έναν εκπρόσωπο της Εκκλησίας, ο οποίος παραδοσιακά έρχεται στην ταβέρνα για να ευλογήσει τα βαρέλια, όταν οι ιδιοκτήτες τα ανοίγουν. Δεύτερη, είναι η περίπτωση της αιφνίδιας εισβολής Ρομά οργανοπαικτών που με κλαρίνα και φωνές-κρύσταλλο θα απογειώσουν το φαγοπότι σου.
Σκεφτείτε posh και γκλαμουράτα μαγαζιά. Πρωτότυπα cocktails στη μπάρα και mainstream μουσικές στα ηχεία δια χειρός DJs περιοπής. Λουκούλεια γεύματα και βραβευμένα θεατρικά σε μεγάλες σκηνές της πόλης. Τα κάνατε εικόνα;
Τώρα διαγράψτε τα και ακολουθήστε μας σε μια σύντομη βόλτα σε μερικά από τα στέκια, της «άλλης», της υπόγειας, της σκοτεινής, της underground Αθήνας. Εκεί που οι μουσικές της αλλοδαπής κάνουν παρέα σε μετανάστες, εκεί όπου καψούρικες ψυχές πίνουν θολά ποτά και ψάχνουν καταφύγιο στην αγκαλιά περιπλανώμενων γυναικών. Εκεί που ο νταλκάς είναι βαρύς, και η ατμόσφαιρα μυρίζει τσιγάρο, αλκοόλ και μαραμένα γαρύφαλλα.
Ένα... μαύρο στέκι στην καρδιά των Πατησίων
Επί της οδού Νικοπόλεως, μεταξύ Αχαρνών και Επιδάμνου, ανάμεσα σε μεταπολεμικά κτίσματα και γκρι πολυκατοικίες της Χούντας, βρίσκεται ένα μικρό μπαρ στο οποίο συχνάζουν (σχεδόν) αποκλειστικά οι έγχρωμοι μετανάστες της περιοχής. Όπως μαρτυρά η φθαρμένη ταμπέλα του, το λένε Cozy και για να μπεις χρειάζεται να σπρώξεις μια πόρτα που παραπέμπει σε οίκο ανοχής στη Φυλής και να ανέβεις μια σκάλα, κατακόκκινη και στενή, που θυμίζει ακριβώς το ίδιο.
Το μαγαζί είναι μεγάλο και ευρύχωρο -ως γνωστόν, η μαύρη φυλή έχει τον ρυθμό μέσα της, επομένως το ζητούμενο σ’ αυτό το μπαρ είναι ο χορός. Η διακόσμηση θυμίζει λίγο ντισκοτέκ των αρχών του ’80 και λίγο μπαρ με κορίτσια στην Εθνική Οδό.
Η κάβα είναι εξαιρετικά περιορισμένη, αλλά τα ποτά είναι καθαρά και οι μουσικές –σας το υπογράφουμε- δεν θα σας θυμίσουν απολύτως τίποτα: άγνωστα RnB και περίεργα afro-electro mix, κάνουν τους θαμώνες να χορεύουν σαν να μην υπάρχει αύριο. Λευκούς δεν θα συναντήσεις εύκολα, όμως, αν αποφασίσεις να διαβείς το κατώφλι του Cozy, να είσαι σίγουρος ότι κανείς δεν θα σε κοιτάξει στραβά.
Ένα adult theatre στο Μεταξουργείο
Επί της σκοτεινής οδού Καρόλου στο Μεταξουργείο, βρίσκεται ένα ακόμη σκοτεινότερο «σινεμά», που λέγεται «AT» και αυτοπροσδιορίζεται ως «Adult theatre». Περνώντας από την είσοδο, η οποία φέρνει στο νου παλιακό club, ο επισκέπτης πληρώνει 7 ευρώ αν είναι αγοράκι και 5 αν δεν είναι και, μαζί με το απόκομμά του, παίρνει δώρο και ένα προφυλακτικό.
Γιατί προφυλακτικό; Γιατί στο adult theatre της οδού Καρόλου δεν πας για να πιείς ποτάκι –για την ακρίβεια δεν θα βρεις καν ποτά. Πας για να δεις μόνος ή με παρέα μια πορνογραφική ταινία που παίζει στην αίθουσα προβολής, καθισμένος σε κλασικές, ατομικές θέσεις κινηματογράφου ή σε δερμάτινα καναπεδάκια για (τουλάχιστον) δύο. Στο βάθος της αίθουσας προβολών, βρίσκονται παραταγμένες ιδιωτικές «καμπίνες», μικρά δωματιάκια που διαθέτουν τα εξής απαραίτητα: χαρτί υγείας, καλάθι αχρήστων και έναν δερμάτινο καναπέ. Στον τοίχο υπάρχουν παραθυράκια, ούτως ώστε οι εραστές να απολαμβάνουν τη θέα της ταινίας ή/και να επιτρέπουν σε άλλους επισκέπτες να βλέπουν όσα συμβαίνουν εντός των τειχών.
Η περιπλάνηση στους χώρους είναι ελεύθερη και εντελώς δωρεάν (αντίστοιχα δωματιάκια υπάρχουν και στον εξώστη του «σινεμά», ενώ στο υπόγειο έχει στηθεί ένας λαβύρινθος (!) από μαύρα παραπετάσματα) και στις περισσότερες γωνιές θα δεις γκέι ζευγάρια ή μοναχικούς, σκοτεινούς τύπους, επομένως αν είστε κοριτσάκι μην επιχειρήσετε μοναχική απόβαση. Το "θέατρο" είναι ανοικτό Κυριακή έως Πέμπτη 09:00π.μ. με 03:00π.μ. και Παρασκευή με Σάββατο
09:00π.μ. - 04:00π.μ.
Τα Αγρίμια της Μάγερ
Η περιοχή κακόφημη εξ ορισμού. Άρα ταμάμ για ένα κέντρο διασκέδασης που ενδείκνυται για «άγριες» νύχτες συνοδεία 100% ελληνικής μουσικής σκυλάδικου. Τα «Αγρίμια» αποτελούν σταθερή αξία για τους απανταχού καψούρηδες του κέντρου, αλλά και για τις παρέες που θέλουν να νοιώσουν στο πετσί τους λίγη από την αίγλη του "σκυλοδημοτικού" που μεσουρανούσε τη δεκαετία του 80-90 γύρω από την Ομόνοια.
Ο χώρος διαμορφωμένος όπως πρέπει και επιτάσσει ο άγραφος κανόνας αρχιτεκτονικής για μαγαζιά του είδους: μια κεντρική σκηνή όπου ανεβαίνουν οι επιδέξιοι οργανοπαίχτες και λαϊκές αοιδοί και πλήθος τραπεζιών περιμετρικά της τα οποία κάθε ΠαρασκευοΣάββατο γεμίζουν ασφυκτικά από τους φανατικούς θαμώνες οι οποίοι επιδίδονται παραδοσιακά σε λουλουδοπόλεμο μέχρι πρωίας. Οι ατάκες «ώπα μάνα μ’», «α λα της», «ωχ αμάν αμάν» και άλλα τέτοια ποιητικά σιγοντάρουν αρμονικά τα κλαρίνα, τις πενιές και τις αγαπημένες λαϊκές μελωδίες που γεμίζουν τον χώρο ασφυκτικά.
Στα Αγρίμια θα πας πλήρως απενοχοποιημένα για να πιεις, να ακούσεις «μεγάλες επιτυχίες», να ανέβεις στο τραπέζι, να λούσεις με γαρύφαλλα τον αοιδό που δίνει πόνο επί σκηνής.
«Φλερτάρισμα» στη Μαυρομιχάλη
Ο μύθος λέει ότι ένας εκ των ιδιοκτητών του μαγαζιού αυτού στη Μαυρομιχάλη έχασε τα κλειδιά της επιχείρησης και άρα το μπαρ αναγκαστικά λειτουργεί έκτοτε επί 24ωρου βάσεως. Η πραγματικότητα;
Ο «Σκαραβαίος» αποτελεί το 24ωρο καταφύγιο κάθε λογής μοναχικών ψυχών, οι οποίες χάνονται σαν σκιές στα πράσινα και μπλε φώτα που πνίγουν το μαγαζί κάθε βράδυ και γίνονται ένα με τους ετερόκλητους θαμώνες του ιστορικού αυτού μαγαζιού. Θαμώνες οι οποίοι θα μπορούσαν κάλλιστα να πρωταγωνιστούν σε βιντεοκασέτα δεκαετίας ’80.
Ηλικιωμένοι κύριοι που παίζουν πρέφα σε ειδικά στρογγυλά τραπέζια. Κορίτσια εξ αλλοδαπής που περιφέρονται ή χορεύουν στον χώρο. Νεαροπαρέες που «κάποιος τους το ανέφερε» και «ήρθαν για να δουν τι παίζει». Μεσήλικες – μόνοι ή σε ολιγομελείς παρέες - που πιάνουν κουβέντα και εν συνεχεία φλερτάρουν ανοιχτά με τα προαναφερθέντα κορίτσια που…. ακροβολίζονται στρατηγκά στον χώρο: «θα με κεράσεις ένα ποτάκι»; Και ένας DJ βγαλμένος από τα πιο τρελά σου disco-όνειρα να μιξάρει με χαρακτηριστική άνεση κάτω από μια LCD τηλεόραση με live στοίχημα ξένες και ελληνικές επιτυχίες πάσης φύσεως, από Βασίλη Καρά μέχρι Scorpions.
Και το αποκορύφωμα; Ως after (ναι, είναι και από αυτό), ο Σκαραβαίος σερβίρει και φαγητό αν σου έπεσε βαρύ το ποτό και θέλεις κάτι για να στρώσει το στομάχι.
Εκεί που τρωγοπίνουν οι νταλικέρηδες
Σε ένα σκηνικό βγαλμένο από τη δεκαετία του ΄50, στην βιομηχανική περιοχή του Ρουφ, εδράζεται το ιστορικό ταβερνείο του Λελούδα. Θα το βρεις σε ένα μικρό στενό κάθετο της Πέτρου Ράλλη, ανάμεσα σε κουφάρια παλιών εργοστασίων και δεκάδες φορτηγά που φορτώνουν και ξεφορτώνουν ολημερίς ένα σωρό εμπορεύματα. Οι πρώτοι πελάτες τρωγοπίνουν από το πρωί και στις τάξεις των θαμώνων θα συναντήσει κανείς από μπαρουτοκαπνισμένους φορτηγατζήδες και μυστηριώδεις περαστικούς, μέχρι δημοσιογράφους και κουλτουρόφατσες που προσπαθούν να κάνουν λίγο τουρισμό στο underground.
Ο Λελούδας σερβίρει ό,τι βρει φρέσκο στην αγορά. Η ποικιλία είναι περιορισμένη, το μαγείρεμα βαρύ, νόστιμο κι αυθεντικό και το κρασί είναι δικό τους. Το μαγαζί αποτελείται από δύο δωμάτια: έναν χώρο που θυμίζει επαρχειακό καφενείο, με ξύλινα τραπέζια αμφίβολης ισορροπίας, τσιμέντο και καρό τραπεζομάντηλα και ένα ακόμη δωμάτιο με τσίγκινη στέγη όπου καμιά εκατοστή (!) βαρέλια σε περιμένουν να κατεβάσεις το κρασί τους.
Αν σταθείς τυχερός, ίσως πετύχεις σκηνές που θα σου θυμίσουν ότι εδώ είναι Βαλκάνια. Πρώτη σκηνή-διαμάντι, είναι η περίπτωση να «πέσεις πάνω» σε έναν εκπρόσωπο της Εκκλησίας, ο οποίος παραδοσιακά έρχεται στην ταβέρνα για να ευλογήσει τα βαρέλια, όταν οι ιδιοκτήτες τα ανοίγουν. Δεύτερη, είναι η περίπτωση της αιφνίδιας εισβολής Ρομά οργανοπαικτών που με κλαρίνα και φωνές-κρύσταλλο θα απογειώσουν το φαγοπότι σου.
