Η Θυσία του Αβραάμ: Κρητική αναγέννηση στο θέατρο Σταθμός

Η Θυσία του Αβραάμ δραματοποιεί το γνωστό επεισόδιο της Παλαιάς Διαθήκης [Γένεσις ΚΒ΄], όπου ο Αβραάμ δέχεται την εντολή από τον Θεό να θυσιάσει τον γιο του Ισαάκ, θυσία που αναιρείται τελευταία στιγμή με θεϊκή παρέμβαση.

Το έργο αυτό της Κρητικής Αναγέννησης (17ος αι.) -ένα ποιητικό κείμενο, με ομοιοκατάληκτο δεκαπεντασύλλαβο στίχο, με γλωσσικές ιδιορρυθμίες λόγω της κρητικής διαλέκτου στην οποία είναι γραμμένο- αποδίδεται από ορισμένους στον Βιτσέντζο Κορνάρο, ανεβαίνει σπάνια και συνήθως αντιμετωπίζεται ως βιβλικό «μυστήριο», ή τελετουργικό δρώμενο. Πρόκειται ωστόσο για κανονικό θεατρικό κείμενο, υπόδειγμα λαϊκής τέχνης και ποίησης, που απηχεί ένα βαθειά ανθρώπινο δράμα, συγκινητικό και άμεσο. Οι χαρακτήρες του, με την ειλικρινή έκφραση του πόνου τους και της απορίας τους μπροστά στην επικείμενη απώλεια του παιδιού τους, με την εσωτερική τους πάλη για να αποδεχθούν τη θυσία που τους ζητάει ο Θεός, παραπέμπουν σε αληθινούς ανθρώπους και όχι σε εγκεφαλικά κατασκευάσματα.

Ένας εφιάλτης που μοιράζονται από κοινού ο Αβραάμ, η Σάρρα, ο Ισαάκ. Μέχρι τη στιγμή που ο πατέρας σηκώνει το μαχαίρι για να σκοτώσει τον γιο. Η θυσία του Ισαάκ, ακόμη κι αν τελευταία στιγμή απετράπη με θεϊκή παρέμβαση, συνετελέσθη κατά κάποιον τρόπο. Έγινε, ακόμη κι αν δεν έγινε τω όντι. Γιατί έγινε μέσα στο μυαλό των πρωταγωνιστών του δράματος. Γιατί πίστεψαν ότι θα γίνει και δέχτηκαν να την κάνουν. Γιατί μετά από αυτό δεν μπορούν να είναι ποτέ πια εντελώς οι ίδιοι.

Στην παράσταση, η ουσιαστική δράση είναι εσωτερική, λαμβάνει χώρα εντός των προσώπων. Παρακολουθούμε στην πραγματικότητα την ψυχολογική εξέλιξή τους, από την έκπληξη και τον σπαραγμό στην πλήρη αποδοχή του αναπόφευκτου. Η όψη είναι σύγχρονη και απλή. Άλλωστε, αν παρατηρήσουμε καλά, ο ποιητής της Θυσίας δεν επιδιώκει καμιά ιστορική αναπαράσταση, αντιθέτως εκσυγχρονίζει κι αυτός, μεταφέρει στον χρόνο του και την κοινωνία του μια παλιά ιστορία…

Από το σημείωμα του σκηνοθέτη:

«…Νιώθω μεγάλη συγκίνηση διαβάζοντας αυτό το έργο της κρητικής αναγέννησης, που μερικοί αποδίδουν στον Βιτσέντζο Κορνάρο, στηριζόμενοι σε υφολογικές και λεξιλογικές ομοιότητες με τον Ερωτόκριτο. Αυτή η συγκίνηση, ξέρω πολύ καλά ότι προέρχεται από το καθαρά ανθρώπινο υπόβαθρο των προσώπων του έργου, από τον εσωτερικό σπαραγμό τους…»

Συντελεστές:

Σκηνοθεσία: Δαμιανός Κωνσταντινίδης

Σκηνικά – Κοστούμια: Αντώνης Δαγκλίδης

Μουσική: Κωστής Βοζίκης

Κίνηση: Ίρις Νικολάου

Φωτισμοί: Ελίζα Αλεξανδροπούλου

Βοηθός σκηνοθέτη: Στεργιάνα Τζέγκα

Παραγωγή: ANGELUS NOVUS

Συντονισμός παραγωγής: Goodheart Productions

 
Παίζουν: (με σειρά εμφάνισης)

Μιχαήλ Afolayan  [Άγγελος]

Ιωσήφ Ιωσηφίδης [Αβραάμ]

Δέσποινα Σαραφείδου [Σάρρα]

Στεργιάνα Τζέγκα [Ταμάρ]

Τάσος Τσούκαλης-Δημητριάδης [Σιμπάν]

Δημήτρης Φουρλής [Ισαάκ]