5 νέα ελληνικά έργα που αξίζει να δεις στο θέατρο

Ναι ναι, ο Ευριπίδης είναι πάντα επίκαιρος, και ο Σαίξπηρ πάντα γοητευτικός, αλλά να σου πούμε κάτι; Η φρεσκάδα ενός κειμένου που γράφτηκε τώρα, σήμερα, χτες, εδώ δίπλα μας και όχι στην άλλη άκρη του πλανήτη, φτιάχνει άλλου είδους θέατρο. Πιο άμεσο, πιο τωρινό, πιο επείγον, αν θέλεις. Και η εγχώρια παραγωγή έχει να επιδείξει κείμενα-διαμαντάκια, που γράφτηκαν για να γίνουν πολλά υποσχόμενες παραστάσεις. Να, σαν τα παρακάτω.

Η Πύλη της Κόλασης στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Ο Γιάννης Καλαβριανός δεν μας έχει απογοητεύσει ποτέ στα κείμενα που υπογράφει –και τα οποία απαξάπαντος σκηνοθετεί– και η φετινή του δουλειά δεν αποτελεί εξαίρεση: Με αφετηρία δύο ερωτικές ιστορίες, εκείνη της Καμίγ Κλοντέλ και του Αυγούστου Ροντέν, και εκείνη των πρωταγωνιστών του διάσημου Φιλιού του, του Πάολο και της Φραντσέσκα που έζησαν τον 13ο αιώνα, γράφει ένα κείμενο επαναστατικά ποιητικό, μεγαλειώδες στην απλότητά του και σπαρακτικά συγκινητικό. Εισιτήρια και λεπτομέρειες εδώ. 

Η αναλυτική άποψή μας για την παράσταση, εδώ - Η Πύλη της Κόλασης είναι η παράσταση που δεν πρέπει να χάσεις 

Ανεξάρτητα Κράτη στο Θέατρο Χώρα

Μετά τον πολυσυζητημένο Κωλόκαιρο, o Γιώργος Παλούμπης και ο Αντώνης Τσιοτσιόπουλος συνεργάζονται ξανά, συνυπογράφοντας ένα έργο που (βάζουμε στοίχημα) θα γίνει μια από τις δημοφιλέστερες παραστάσεις της χρονιάς. Αντλώντας έμπνευση από την κοινωνική και πολιτική πραγματικότητα της Ελλάδας στο μεταίχμιο των δεκαετιών του ‘70 και ‘80, και ρίχνοντας μια λοξή ματιά σε πραγματικά (ίσως) γεγονότα, φέρνουν επί σκηνής ένα δημοσιογραφικό δράμα φτιαγμένο με τα υλικά εκείνα που κάνει το έργο τους να ξεχωρίζει: τον ωμό ρεαλισμό, τη σκληρή γλώσσα και το αιχμηρό χιούμορ.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Τον Ιούλιο του 1978, στα γραφεία γνωστής εφημερίδας φτάνει η είδηση του θανάτου του γιατρού Βασίλη Τσιρώνη, ο οποίος μετά από καταδίωξη της αστυνομίας είχε κλειστεί στο σπίτι του, ανακηρύσσοντάς το ανεξάρτητο κράτος. Ήταν ο θάνατός του αυτοκτονία, όπως ισχυρίστηκε η αστυνομία, ή κρατική δολοφονία; Νεαρή φέρελπις δημοσιογράφος αναλαμβάνει να ερευνήσει. Εισιτήρια και λεπτομέρειες εδώ.

Διαβάστε περισσότερα - «Ανεξάρτητα Kράτη» στο Θέατρο Χώρα 

Να ξέρετε πως αυτό που ακούτε είναι σφύριγμα τρένου στο Studio Μαυρομιχάλη

Τι λέγαμε στην αρχή για την αίσθηση του κατεπείγοντος στο σύγχρονο θεατρικό έργο; Εδώ έχουμε τον ορισμό. Λίγες μέρες μετά το πολύνεκρο ναυάγιο της Πύλου, ο Θανάσης Τριαρίδης (ο άνθρωπος που αρνήθηκε το Κρατικό Βραβείο Λογοτεχνίας, λέγοντας πως δεν δέχεται βραβεία από χώρες που κάνουν pushbacks) γράφει αυτή την συνταρακτική αλληγορία που μας αφορά άμεσα όλους. Σκηνοθετούν οι προσφάτως απόφοιτοι του Θεάτρου Τέχνης, Νίκος Μαρνάς και Γιώργος Γκιόκας.

Η υπόθεση έχει ως εξής: Σε ένα όχι και τόσο μακρινό, αλλά οικεία ζοφερό μέλλον, ένας νέος υπάλληλος καταφτάνει στο περιβόητο γραφείο 20/4 της κρατικής υπηρεσίας, ώστε να αναλάβει καθήκοντα. Όλα φαίνεται να πηγαίνουν βάσει σχεδίου: όσοι έπρεπε να πεθάνουν είναι νεκροί, όσοι παραμένουν χρήσιμοι είναι ακόμα ζωντανοί και η ανθρωπότητα φορτωμένη τα κρίματά της συνεχίζει τις ατελείωτες στροφές της. Εισιτήρια και λεπτομέρειες εδώ. 

Κάποια στιγμή θα μάθετε ποιος είμαι στο Θέατρο Σταθμός

Σκηνοθέτης, στιχουργός, ποιητής, ηθοποιός, καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Φιλίππων και του ΔΗΠΕΘΕ Καβάλας, ο πολυπράγμων Θοδωρής Γκόνης γράφει φέτος το πρώτο του θεατρικό κείμενο, που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία της Μαρίας Ζορμπά, με πρωταγωνίστρια τη Μυρτώ Αλικάκη.

Στην υπόθεση διαβάζουμε τα εξής: Μια γυναίκα δέχεται επί δέκα χρόνια τα τηλεφωνήματα ενός αγνώστου άνδρα, που δεν αποκαλύπτει ποτέ την ταυτότητά του, και αναβάλλει επ’αόριστον μια συνάντηση μαζί της. Η παράδοξη αυτή σχέση, βυθίζει τη γυναίκα στην προσμονή αλλά και στη μνήμη. Από εκεί θα αναδυθούν μορφές και γεγονότα της ζωής και της πόλης της, η σκληρότητα, η αδιαφορία, αλλά και η ομορφιά ενός πολύ προσωπικού της ταξιδιού στη γυναικεία φύση και την ελευθερία της σκέψης. Όταν ο άνδρας θα σταματήσει να τηλεφωνεί, η γυναίκα θα έχει φτιάξει ήδη λέξη - λέξη, το μονοπάτι αντίδρασης και εξόδου που θα την οδηγήσει λυτρωτικά στον τόπο της δικής της Γαλήνης. Εισιτήρια και λεπτομέρειες εδώ. 

Αν ήμουν κόκκινο στο Θέατρο Σημείο

Με νέο έργο επιστρέφει από τις αρχές Δεκεμβρίου ένας από τους κορυφαίους θεατρικούς συγγραφείς της Ελλάδας, ο Άκης Δήμου, που γράφει με έμπνευση έναν άλλο θρύλο της ελληνικής σκηνής, τη θεατρική συγγραφέα Λούλα Αναγνωστάκη. Αφορμή για την παράσταση αποτελεί η επέτειος για τα 50 χρόνια της Μεταπολίτευσης.

Το «Αν ήμουν κόκκινο» περιγράφει μια απρόσμενη συνάντηση. Η Λούλα έχει απομονωθεί σ’ ένα δωμάτιο ξενοδοχείου κι εκεί αναμετράται με τον μεγαλύτερο εχθρό όλων των συγγραφέων, την λευκή σελίδα που περιμένει να γραφτεί. Ξαφνικά, ακούγεται ένα χτύπημα στην πόρτα και μια άγνωστη εισβάλει στο δωμάτιο – η Άννα. Φοράει στο λαιμό λευκά διαμάντια και στο χέρι της κρατάει ένα ζευγάρι γόβες, κατακόκκινες. Στο ίδιο χρώμα «του πάθους και της ήττας» είναι και οι κουβέντες των δυο γυναικών, για συζύγους κι εραστές, για την Αριστερά και τον Εμφύλιο, για την επανάσταση και το συμβιβασμό, για τον έρωτα και το θάνατο. Κρασί, ουίσκι και τσιγάρα, τραγούδια, δάκρια και γέλια, μαύρα γυαλιά, κόκκινες γόβες και λευκά διαμάντια – όλα αυτά συνθέτουν το τέλειο περιβάλλον για μια βραδιά που «προμηνύεται θεαματική».

Στο φόντο, η Ελλάδα και ο Κόσμος του 1989. Ο Δήμου τοποθετεί την δράση του έργου ακριβώς την στιγμή που όλα τελείωσαν και που, ταυτόχρονα, ξεκίνησαν: η πτώση της ΕΣΣΔ, η κορύφωση της πολιτικής των σκανδάλων στην Ελλάδα, η έναρξη, στη Δύση, του δόγματος ότι «ζούμε το τέλος της Ιστορίας». Η Πολιτική και η Ιστορία κρέμονται πάνω από τη συνάντηση των δύο γυναικών, σαν ήχοι από βόμβες που πέφτουν κι ακούγονται υπόκωφα, πίσω απ’ το κλειστό παράθυρο. Πληροφορίες και κρατήσεις εδώ.