Σε θέλω: Θεατρικό αναλόγιο στον Ιανό

Η Ευσταθία και Μαρία Κίτσου ανεβαίνουν την σκηνή του ΙΑΝΟΥ για το μοναδικό Μουσικό-θεατρικό αναλόγιο με τίτλο “Σε θέλω”. Ένα μελωδικό ταξίδι στο χρόνο με φόντο μεγάλους έρωτες σπουδαίων γυναικών του 19ου και 20ου αιώνα.

Σκηνοθεσία: Μαρία Κίτσου
Πρωτότυπα κείμενα, μουσική: Ευσταθία
Κρουστά, κιθάρα, φωνητικά: Μανόλης Λιανής
Βιολί: Μελίνα Ντελίκου
Πιάνο: Χάρης Μπότσης

Λίγα λόγια για την παράσταση

Το χώρο του Ιανού επιλέγουν οι δύο καλλιτέχνιδες για μια πρώτη παρουσίαση εν είδει αναλογίου της μουσικοθεατρικής παράστασης που θα παιχτεί τους επόμενους μήνες με καθαρή πλέον θεατρική υπόσταση.

Η παράσταση λέγεται “Σε θέλω” από το ομώνυμο τελευταίο τραγούδι της τραγουδοποιού Ευσταθίας που είναι μια τολμηρή , εξελληνισμένη, διασκευή του γνωστού ‘’I want you” του Elvis Costelo.

Εκεί συναντιέται για πρώτη φορά με την ηθοποιό Μαρία Κίτσου, η οποία παρεμβαίνει σαν Μαρία Πολυδούρη, μετατρέποντάς το εν λόγω τραγούδι σε ένα απελπισμένο «σε θέλω» απέναντι στον «Τάκη» της, τον Καρυωτάκη.

Εκτός από τη Μαρία Πολυδούρη μερικές από τις ηρωίδες που επισκέπτονται με τα ηχηρά τους «σε θέλω» τη σκηνή είναι η διανοούμενη Σιμόν ντε Μποβουάρ, η Ρωσίδα ποιήτρια Άννα Αχμάτοβα , η γλύπτρια Camille Claudel , η δική μας Μυρτιώτισσα , η ζωγράφος Frida Kahlo, η Μάρλεν Ντίντριχ μέχρι και η αντισυμβατική συλλέκτρια έργων τέχνης Γερτρούδη Στάιν με την αγαπημένη της Άλις Τόκλας.

Η Μαρία Κίτσου ενσαρκώνει με το δικό της μοναδικό τρόπο αυτές τις γυναικείες προσωπικότητες , τραγουδάει και σκηνοθετεί την παράσταση.

Η Ευσταθία τραγουδάει, αφηγείται και γράφει τα κείμενα της παράστασης. Εκτός όμως από τα πρωτότυπα κείμενα, ακούγονται και κάποια αυθεντικά αποσπάσματα από την αλληλογραφία των γυναικών.

Οι συγκινητικές ιστορίες τους άλλοτε δοσμένες πιο δραματικά, άλλοτε με χιούμορ μπλέκονται με τραγούδια διαφορετικών εποχών και στυλ, από ένα μελαγχολικό βαλς του Σοπέν μέχρι ένα ελαφρό τραγούδι του μεσοπολέμου κι από τη γαλλική ποπ του 60 μέχρι τα τραγούδια της Ευσταθίας.

Έτσι λοιπόν οι δύο καλλιτέχνιδες συνυπάρχουν αρμονικά στη σκηνή έχοντας ως κοινό την αγάπη τους για το παρελθόν εκείνο που τους δίνει το γερό πάτημα για την απόλαυση του παρόντος μεταμορφώνοντάς το όπως λέει και ο Νίτσε σε «μόριο αιωνιότητας».