Οι Τρειςευτυχισμένοι: Γ. Χουβαρδάς στο Θέατρο Πορεία

Έξι χρόνια μετά την Υπόθεση της Οδού Λουρσίν, το θέατρο Πορεία επιστρέφει στον Eugène Labiche (1815-1888), τον πιο επιτυχημένο και πλέον πρωτότυπο Γάλλο κωμωδιογράφο του 19ου αι., τον συγγραφέα που αρνείται πεισματικά να δει οτιδήποτε άλλο εκτός από την φαρσική πλευρά της ανθρώπινης φύσης.

«Η τέχνη τού να κάνεις τον πατέρα της κοπέλας, που αρχικά έλεγε όχι, να πει ναι»: αυτή είναι η «συνταγή» που ο Labiche δίνει για το vaudeville, το είδος που υπηρέτησε με πάθος και τροφοδότησε με δεκάδες άκρως διασκεδαστικά κι επιτυχημένα έργα. Αυτή τη συνταγή, της διαρκούς και εν τέλει πλήρους μεταστροφής της δραματικής εξέλιξης, χρησιμοποιεί και στο έργο του Οι Τρειςευτυχισμένοι (Le plus heureux de Trois, 1870), που έγραψε (σε συνεργασία με τον Edmond Gondinet) ως αντίδραση –όπως λέγεται– στον ισχυρισμό ενός κριτικού, σύμφωνα με τον οποίο «η μοιχεία δεν θα μπορέσει ποτέ να προκαλέσει γέλιο». Με το έργο του αυτό, ο Labiche αποδεικνύει κατά τρόπο αδυσώπητο ότι ο παραπάνω ισχυρισμός δεν ισχύει.

Η υπόθεση του έργου είναι «απλή»: στο σπίτι του Μαρζαβέλ περιφέρεται ένα πλήθος ανθρώπων που τους συνδέουν μοιχείες –παρελθούσες, παροντικές και μελλοντικές– οι οποίες κινδυνεύουν ανά πάσα στιγμή να αποκαλυφθούν εξαιτίας ενός οδηγού ταξί και διαφόρων αντικειμένων-φετίχ: ενός ρολογιού-κούκου, μιας ελαφοκεφαλής με κέρατα, μιας γυάλας με χρυσόψαρα, ενός κομματιού υδρορροής, δύο πορτοκαλιών· όλα τα παραπάνω σύρουν τυραννικά τους ήρωες από την ελπίδα στην απελπισία και αντιστρόφως! Εμείς, το κοινό, συμπάσχουμε μαζί τους –μέσα από το γέλιο, ένα γέλιο, όμως, άγριο, ανελέητο, σχεδόν σαδιστικό, καθώς ανακαλύπτουμε τον ίδιο παραλογισμό και τα ίδια αδιέξοδα στις δικές μας σχέσεις, την ίδια σκοτεινή και ζωώδη πλευρά στη δική μας φύση.

Ο Labiche δεν ενδιαφέρεται, λοιπόν, μόνο για τους ήρωές του: οι κόσμοι που δημιουργεί είναι φτιαγμένοι από το υλικό του δικού μας κόσμου, μιας ζούγκλας με τους δικούς της κανόνες, που αντιστέκονται σχεδόν σε κάθε προσπάθεια αλλαγής τους. Φέρνει τους ήρωές του στα άκρα για να κάνει εμάς να αναμετρηθούμε με το αιώνιο ερώτημα «είναι, τελικά, εφικτή η ευτυχία;»

Τη μετάφραση υπογράφει ο Στρατής Πασχάλης, τα σκηνικά η Εύα Μανιδάκη, τα κοστούμια η Ιωάννα Τσάμη, τη μουσική ο Δημοσθένης Γρίβας, τους φωτισμούς ο Λευτέρης Παυλόπουλος.

Παίζουν οι ηθοποιοί: Ιωάννα Κολλιοπούλου, Χρήστος Λούλης, Λαέρτης Μαλκότσης, Άγγελος Παπαδημητρίου, Λένα Παπαληγούρα, Άλκηστις Πουλοπούλου, Δημήτρης Τάρλοου.

Συντελεστές:
Μετάφραση: Στρατής Πασχάλης
Διασκευή - Σκηνοθεσία: Γιάννης Χουβαρδάς
Σκηνικά: Εύα Μανιδάκη
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Δημοσθένης Γρίβας
Επιμέλεια κίνησης: Σταυρούλα Σιάμου
Φωτισμοί: Λευτέρης Παυλόπουλος
Φωτογραφίες: Βάσια Αναγνωστοπούλου

Διανομή:
Μαρζαβέλ: Δημήτρης Τάρλοου
Κράμπαχ: Λαέρτης Μαλκότσης
Ζομπλέν: Άγγελος Παπαδημητρίου
Ερνέστος: Χρήστος Λούλης
Ερμάνς: Άλκηστις Πουλοπούλου
Μπέρτα: Ιωάννα Κολλιοπούλου
Πετούνια, Λίσμπετ: Λένα Παπαληγούρα