«Ο γάμος του Φίγκαρο»… μαρσάρει και ροκάρει

της Ιωάννας Μπλάτσου

Μα, δεν μπορώ πια να καταλάβω αυτούς τους καλλιτέχνες που επιλέγουν να ανεβάσουν ένα κλασικό έργο και καταλήγουν να παρουσιάζουν το δευτεροξάδερφο του Ρέιβενχιλ. Τι εννοώ; Ωραία, ο Στάθης Λιβαθινός επιθυμεί να σκηνοθετήσει τον «Γάμο του Φίγκαρο» του Πιέρ Μπωμαρσαί. Έργο κλασικό του 18ου αιώνα, το οποίο γράφτηκε το 1778, αλλά έκανε πρεμιέρα στις 24 Απριλίου 1784 (στο Θέατρο Odéon), πέντε χρόνια δηλαδή πριν τη χαραυγή της Γαλλικής Επανάστασης. Η εν λόγω κωμωδία του Γάλλου δραματουργού φέρει έντονες επιρροές από το φιλοσοφικό κίνημα του Διαφωτισμού παιχνιδίζοντας χαριτωμένα με την ιδεολογική αποστροφή των Διαφωτιστών κατά της απόλυτης μοναρχίας.

Στον κατά Λιβαθινό, όμως, «Γάμο του Φίγκαρο», ο έκλυτος Κόμης Αλμαβίβα (Άρης Τρουπάκης), εκφραστής της τοπικής εξουσίας, εμφανίζεται, αρχικά, στη σκηνή ως ροκ σταρ παίζοντας ηλεκτρική κιθάρα, ενώ στη συνέχεια, συχνά-πυκνά, κάνει πως μαρσάρει μια αόρατη μηχανή με άγρια μουσική υπόκρουση! Λοιπόν, να συμφωνήσουμε μεταξύ μας πως τέτοιου είδους «εκμοντερνισμοί» προκαλούν τον γέλωτα για όλους τους λάθος λόγους;
Στον ίδιο τόνο αυθαιρεσίας, και κάποια σημεία από τη μετάφραση της Ελσας Ανδριανού, μετά από τη δραματουργική επεξεργασία της ιδίας και του σκηνοθέτη -«Η πεμπτουσία της αγγλικής γλώσσας είναι το fuck you»! ή «Έλα εδώ εσύ, μωρή»!- και ξαφνικά ο Μπωμαρσαί ακούγεται σαν νεοελληνικό πόνημα των Ρήγα-Αποστόλου.

Σε επίπεδο ερμηνειών, ξεχωρίζουν τα ντουέτα του Δημήτρη Ήμελλου (Φίγκαρο) και του Νίκου Καρδώνη (Μπαζίλιο) τα οποία πραγματικά αστράφτουν. Εξαιρετικός συντονισμός ατάκας, ερμηνευτική κομψότητα και σκηνική χάρη. Ομοίως, η Σουζάνα της Αμαλίας Τσεκούρα είναι όντως «η χαρά της ζωής» που περιγράφει ο Γάλλος δραματουργός, ενώ ο Γιώργος Τσιαντούλας ερμηνεύει με κέφι τον ερωτύλο Κερουμπίνο.