Πρισίλα: Απολαυστικό drag show α λα ελληνικά

της Δώρας Αμαραντίδου

Η Πρισίλα, το μιούζικαλ, αποτελεί μια ξεχωριστή εμπειρία. Γιατί με τον πιο εύπεπτο τρόπο προβάλλει ένα δείγμα ζωής και τρόπου έκφρασης και σκέψης των πρωταγωνιστών των drag shows πίσω από την απαστράπτουσα εικόνα τους επί σκηνής. Υπερήφανες περσόνες, με εκ φύσεως καυστικό χιούμορ, υστερία, αυτοσαρκασμό, παιδική σοφία και… σκανδαλιά, ξορκίζουν κάθε κακό επόμενο από τον κοινωνικό ρατσισμό που τους κατατρώει. Καταφέρνουν να κερδίσουν τον θαυμασμό ακόμα και ενός μέχρι πρότινος… προκατειλημμένου θεατή.

Είδαμε την παράσταση και καταλήξαμε σε τρεις ισχυρούς λόγους για να πάει κάποιος να παρακολουθήσει την «Priscilla queen of the desert- The musical» (Πρισίλα, η βασίλισσα της ερήμου), μια συμπαραγωγή Αγγλίας και Ελλάδας στο θέατρο Badminton, με βάση όλα τα standards στησίματος ενός μιούζικαλ στο West End.

Ξεκινώντας από τον λιγότερο προφανή λόγο, που είναι και ο πιο ισχυρός για να δει κάποιος το μιούζικαλ Πρισίλα στην ελληνική του εκδοχή: Έχει να κάνει με το στόρι, την απόδοση του κειμένου (που έκανε ο Γιώργος Καπουτζίδης και ο Σταμάτης Πατρώνης, στο στόρι του δημιουργού της ομότιτλης ταινίας Stephan Elliot με τη συνδρομή του Allan Scott και του Simon Phillips για την θεατρική απόδοση και προσαρμογή και την ερμηνεία) και τις ερμηνείες των τριών πρωταγωνιστών Γιώργου Καπουτζίδη, Παναγιώτη Πετράκη και ιδιαιτέρως του Φώτη Σεργουλόπουλου, που είναι σκέτη απόλαυση. Ο Φώτης Σεργουλόπουλος είναι απίστευτα υπέροχος στο ρόλο της τρανσέξουαλ Μπερναντέτ.

Στην ιστορία των τριών κεντρικών ηρώων της Πρισίλα δεν τίθεται θέμα εξιδανίκευσης, μα ούτε καρικατούρας, κι ας έχει η παράσταση ένα υπερβολικό ενδυματολογικό και μουσικοχορευτικό περίβλημα, σήμα κατατεθέν των drag shows. Τραγούδια όπως το I will survive σαν ύμνος ψυχικής ανάτασης τραβεστί και κάθε καταπιεσμένου, Don’t leave me this way για τις στιγμές απόγνωσης – έστω και πάνω από το φέρετρο ενός αγαπημένου, που… πέθανε από αναθυμιάσεις καθώς έκανε ντεκαπάζ και Venus για την απόλυτη αποθέωση της βασίλισσας των drag shows, γίνονται απλώς το φούξια περιτύλιγμα στην ουσία της Πρισίλα.



Η ελαφρότητα στη γεμάτη glitter εικόνα ισορροπεί με το απίστευτα ατακαδόρικο φλέγμα των drag queens που στην προσωπική τους ζωή γίνονται drama queens, υπερβολικές και απέραντα αληθινές μέσα από τις ειπωμένες σκέψεις τους, την τρυφερότητα, τη συγκίνηση και την αλήθεια τους αλλά και τη σκληρότητα της ωμής ψυχοσωματικής βίας από ομοφοβικούς άντρακλες.

Το στόρι είναι βασισμένο στην ψυχολογική προσπάθεια που καταβάλει ένας εκ των κεντρικών ηρώων, ο Τικ ή Μίτζι στο καλλιτεχνικό του, που υποδύεται ο Γιώργος Καπουτζίδης, για να ξεπεράσει το φόβο του, καθώς θα δει για πρώτη φορά το γιο του, 8 ετών. «Πώς θα νιώσει ο γιος μου, όταν μάθει ότι δουλεύω ως τραβεστί σε σόου, όπου υποδύομαι γυναίκες;» είναι το ερώτημα που τον βασανίζει, καθ’ όλη την αυστραλέζικη διαδρομή από το Σίδνεϊ ως το Άλις Σπρίνγκς με ένα παλιό λεωφορείο, που το ονόμασε Priscilla.

Μαζί του είναι η λατρεμένη προσωπικότητα μιας διάσημης τρανσέξουαλ, της Μπερναντέτ (Φώτης Σεργουλόπουλος), που μες στην αθωότητα και τον αυθορμητισμό της, ψάχνει να βρει τον άντρα που θα την αγαπήσει πραγματικά για αυτό που είναι. Την παρέα συμπληρώνει ο Άνταμ ή Φελίσια, που υποδύεται ο Παναγιώτης Πετράκης, μια νέα, υπερταλαντούχα και τραβεστί, άκρως ανταγωνιστική με την καταξιωμένη Μπερναντέτ, που βγάζει τις κακίες της απέναντί της, όπως απλά τις αναπνοές της. Η σκηνή της επίθεσης εναντίον της με φρικτές βρισιές και χειρονομίες από αυστραλούς χωριάτες και τη διάσωσή της από την Μπερναντέτ γίνεται η αφορμή να αποκαλυφθεί κάθε κρυμμένη σκέψη και επιθυμία των κεντρικών ηρώων της ιστορίας. «Άραγε γιατί έχουν χτίσει ένα ‘φράχτη’ γύρω μας; Για να μας προστατεύουν από τους ‘νορμάλ’ τύπους ή για να μας έχουν απλώς μακριά τους;» αναρωτιέται η Μπερναντέτ και στο φινάλε δίνεται η απάντηση με ένα τραγούδι και από τους τρεις πρωταγωνιστές, που λέει «ο φόβος και το μίσος ποτέ δεν θα μας νικήσουν…»

Ο δεύτερος λόγος για να δει κάποιος αυτό το μιούζικαλ στη χώρα μας έχει να κάνει με τον ήχο της απόλυτης dance διασκέδασης. Αν σε κάποιον δεν αρέσει όλο αυτό το κιτς, γκαλμουράτο θέαμα, μεγαλωμένος σαν ροκάς και όχι σαν… καρεκλάς τη δεκαετία του ’80, είναι ευκαιρία να αποδείξει στον εαυτό του ότι μπορεί να περάσει καλά έως και πολύ καλά για δυόμιση ώρες με τραγούδια της ντίσκο, που θα τον αναγκάσουν – στην κυριολεξία – να κουνηθεί στην καρέκλα του, κι ας λέει από μέσα τους «μα τι κάνω τώρα;».

Διότι ποικιλία χορευτικών στους ρυθμούς της ντίσκο και πασίγνωστα τραγούδια – ύμνοι των 80’s, όπως I will survive, Don’t leave me this way, Venus, It’s raining men, Footsteps, Hot stuff, Girls just wanna have fun, Go west, What’s love got to do with it, Shake your groove thing, I love the nightlife, Like a prayer, ερμηνεύονται τόσο άψογα από τις «3 Divas», τις ιπτάμενες σε 10 μέτρα πάνω από την σκηνή τραγουδίστριες Demy, Μελίνα των Vegas και Shaya! Το τραγούδι τους –φωνή και ερμηνεία, καθαρή, δυναμική και παθιασμένη– είναι απόλυτα άρτιο, καθώς συμπράττουν με ζωντανή ορχήστρα και μαέστρο τον Αλέξιο Πρίφτη.

Ο τρίτος λόγος για να δει κάποιος την Πρισίλα είναι η εικόνα που "κουμπώνει" απόλυτα με τον ήχο του σόου και κατακλύζει το βλέμμα με 500 φανταχτερά κοστούμια, τα αυθεντικά του μιούζικαλ (βραβευμένα σε Λονδίνο, Μπρόντγουεϊ, Τορόντο, Αυστραλία, Μιλάνο). Όπως πληροφορεί η παραγωγή, μιλώντας με αριθμούς: Ο θεατής προλαβαίνει να δει 471 κοστούμια, 45 περούκες, 120 ζευγάρια παπούτσια και 200 καπέλα και στολίδια για το κεφάλι. Αυτό, λοιπόν, είναι το περίβλημα ενός εξωφρενικού ντίσκο πάρτι, στο οποίο χώνεται και ο θεατής αφού το ιλιγγιώδες, στριφογυριστό φως από τις ντισκόμπαλες, καταλαμβάνει την οροφή ολόκληρου του τεράστιου θεάτρου. Και επειδή ρούχα χωρίς ταλέντο από αυτόν που τα φοράει, δεν εντυπωσιάζουν, οφείλουμε να δώσουμε τα θερμά μας συγχαρητήρια σε όλους τους ηθοποιούς και χορευτές που τα έδωσαν όλα με τις άψογες μέχρι λεπτομέρειας χορευτικές κινήσεις τους.

Ξεχωριστή αναφορά αξίζει στον Παναγιώτη Πετράκη, τον πιο ολοκληρωμένο τεχνικά στο τραγούδι, πέρα από τη θεατρική ερμηνεία και την κινησιολογία. Αντικειμενικά, η αρτιότητα στις κινήσεις του χτισμένου κορμιού του μοιάζουν με… οφθαλμαπάτη, αλλά δεν είναι.