Ο Πέτρος Ζούλιας μιλά για το «Όλα για τη Μητέρα μου»

συνέντευξη στην Ηρώ Κουνάδη

Ο Πέδρο Αλμοδόβαρ ανεβαίνει μαζί με τις ηρωίδες του στο σανίδι του Θεάτρου Ακροπόλ, όπου παρουσιάζεται η θεατρική εκδοχή του «Όλα για τη Μητέρα μου». Η μοναδική θεατρική εκδοχή ταινίας του που ενέκρινε ο ίδιος, και ανέλαβε ο Σάμιουελ Άνταμσον, έχει πολλές ομοιότητες αλλά και πολλές διαφορές με την οσκαρική δημιουργία του. Ο Πέτρος Ζούλιας, σκηνοθέτης της δεμένης παράστασης του Θεάτρου Ακροπόλ, μας ταξιδεύει στο αλμοδοβαρικό σύμπαν, εξηγώντας αυτές τις διαφορές, αλλά και τις ιστορίες, τους βαθιά ανθρώπινους χαρακτήρες και τα μηνύματα του έργου.

Ένα αλμοδοβαρικό έργο, «πειραγμένο» για το θέατρο. Πόσο απευθύνεται στους (πολλούς στην Ελλάδα) λάτρεις του Αλμοδόβαρ και πόσο σε ένα θεατρικό κοινό λιγότερο εξοικειωμένο με το συνολικό έργο του;
Το θεατρικό έργο του Σάμιουελ Άνταμσον είναι ευρύτερης ανάγνωσης και αποδοχής από την αντίστοιχη ομώνυμη ταινία. Πιστεύω ότι αφορά περισσότερο κόσμο και έχει μια οικουμενική και διαχρονική αξία. Οι ηρωίδες είναι πιο αναγνωρίσιμες αλλά και πιο ολοκληρωμένες. Άλλωστε ήταν και επιθυμία του ίδιου του Αλμοδόβαρ το θεατρικό να απομακρυνθεί όσο γίνεται από την ταινία.

Τι ήταν αυτό που σας τράβηξε αρχικά το ενδιαφέρον, και αποφασίσατε να ανεβάσετε το Όλα για τη Μητέρα μου;
Το πόσο σύγχρονο έργο είναι. Τα θέματα που θίγει είναι μέσα από την κοινωνία που ζω, και τα πρόσωπά του μου είναι ελκυστικά στο να ερμηνευτούν, να ενσαρκωθούν. Είναι έργο που βάζει τον σκηνοθέτη στην ακροβατική ισορροπία κωμωδίας – δράματος και θεάτρου – κινηματογράφου.

Ποια θα λέγατε ότι είναι τα σημαντικότερα κοινωνικά θέματα που επιχειρεί να θίξει το έργο;
Η ανθρώπινη αλληλεγγύη κόντρα στην απομόνωση των ανθρώπων των πόλεων, κόντρα στο ρατσισμό, στην περιθωριοποίηση κοινωνικών μειονοτήτων. Βγαίνοντας από την παράσταση βλέπεις τον διπλανό σου με μεγαλύτερη κατανόηση.

Πού εντοπίζετε τις σημαντικότερες διαφορές ανάμεσα στο θεατρικό του Σάμιουελ Άνταμσον και την ταινία του Αλμοδόβαρ;
Το εύρημα του νεκρού παιδιού που κυκλοφορεί μέσα στο έργο και προωθεί την δράση είναι συγκλονιστικό. Οι χαρακτήρες των πέντε βασικών γυναικών είναι περισσότερο ανάγλυφοι και πολυεπίπεδοι. Το θεατρικό τολμά να διαρρήξει όλα τα στεγανά από τις κατεστημένες φόρμες. Μοιάζει να ‘ναι ένα έργο που εμπεριέχει μέσα του πολλά έργα.

Οι γυναίκες του έργου κουβαλούν καθεμιά τη δική της τραγική ιστορία, κι όμως καταφέρνουν να γελούν, να αλληλοϋποστηρίζονται, να επιβιώνουν. Είναι, τελικά, αυτό το σπουδαιότερο «μήνυμα» του έργου;
Ναι, είναι. Οι γυναίκες συμμαχούν για να δημιουργήσουν ένα καλύτερο αύριο σε ατομικό και συλλογικό επίπεδο. Δημιουργούν μια νέα μορφή οικογένειας. Το έργο τελειώνει στο φως της αγάπης, στην ανάγκη να ακουμπήσεις στον άλλον. Είμαστε πιο δυνατοί όταν δεν είμαστε μόνοι μας.

Χαρακτηρίσατε «τολμηρή και επικίνδυνη σκηνική δημιουργία» το Όλα για τη Μητέρα μου. Γιατί;
Η θεατρική μεταγραφή έχει την κινηματογραφική ροή. Τα πρόσωπα περνάνε από το γέλιο στο δάκρυ χωρίς διαδρομές. Σχεδόν αντανακλαστικά. Το έργο είναι θέατρο εν θεάτρω. Δομεί και αποδομεί συνεχώς την ύπαρξή του. Σαν ένα παιχνίδι του νου και της ψυχής. Είναι δράμα, είναι κωμωδία, είναι θέαμα, είναι μελό. Είναι “όλα” όπως λέει κι ο τίτλος του και απαιτεί συμμετοχή δημιουργική από το θεατή, συμμετοχή που τον κάνει συνένοχο σε όσα συμβαίνουν μπροστά στα μάτια του.