Όλα για τη μητέρα μου: Δεμένη αλμοδοβαρική παράσταση
Το εν Αθήναις αλμοδοβαρικό σύμπαν έχει πολύ καλές ερμηνείες και ωραίο ρυθμό. Είδαμε την παράσταση στο Θέατρο Ακροπόλ και αναμεταδίδουμε.
της Ιωάννας Κλεφτόγιαννη
Όταν ο Πέτρος Ζούλιας συναντά τον Πέδρο Αλμοδόβαρ (που, σημειωτέον, όπως ο ίδιος έχει πει, δεν είναι από τις μεγάλες του αγάπες) το αποτέλεσμα χωρίς να είναι εξωφρενικά... εξαιρετικό, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι αν και αναγνωρίσιμος ο Αλμοδόβαρ (αφού πλοκή και ήρωες παραμένουν ίδιοι με το περίφημο φιλμ) στη θεατρική μεταφορά του Οσκαρικού « Όλα για τη Μητέρα μου» που παρουσιάζεται στο θέατρο Ακροπόλ (εναλλάξ με τον Έμπορο της Βενετίας) εμφανίζεται δαμασμένος και γειωμένος. "Πόσο Αλμοδόβαρ είναι;" θα αναρωτηθεί κανείς.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ οι ήρωες και οι συνθήκες στις οποίες συναντώνται είναι ό,τι πιο διαταραγμένο και αποκλίνων, το σκηνικό σύμπαν που ζωντανεύει στο Ακροπόλ μοιάζει απολύτως κανονικό. Ευθύνεται γι’ αυτή την παραδοξότητα ο περίφημος διασκευαστής, ένας μετρ στη διασκευή των θεατρικών του Τσέχοφ; Ευθύνεται η σκηνοθετική ματιά που όμως έριξε το βάρος στο νεύρο που πρέπει να έχει η σκηνή; Χρειάζεται να έχεις προηγουμένως διαβάσει το πρωτότυπο θεατρικό έργο για να καταλήξεις.
Κι όμως, αν δεν αναζητάς την αλμοδοβαρική τρέλα μεγατόνων που σε σηκώνει πάνω από το νήμα της normalite, η παράσταση –και η βάση της, το θεατρικό του Άνταμσον– έχουν μια αυτάρκεια, την οποία επιπλέον εμβολίζουν δύο εμπνευσμένες προσθήκες. Βασική πρώτη, η σουρεαλιστική διαρκής σκηνική παρουσία ενός νεκρού: Το παιδί της κεντρικής ηρωίδας (πειστική σε μια από τις καλύτερες θεατρικές ερμηνείες της η Μαρίνα Ψάλτη) σκοτώνεται στα πέντε πρώτα λεπτά. Εδώ, φλερτάροντας με το alter ego του Αλμοδόβαρ, αφού δηλώνει ότι σκοπεύει να γράψει ένα έργο με τίτλο "Όλα για τη μητέρα μου", συνομιλεί διαρκώς, ως φάντασμα, επί σκηνής με τη μητέρα του (καλός ο νεαρός Μιχάλης Λεβεντογιάννης).
Η τραβεστί Αγράδο (επίσης στην καλύτερη θεατρική ερμηνεία που έχουμε δει τη συνήθως μονόχορδη, ακατέργαστη στη σκηνή Κατερίνα Λέχου) έχει ενισχυμένο ρόλο. Σχολιάζει και σατιρίζει τα πάντα. Ακόμα και τα σιλικονάτα στήθη της που "πλήρωσε μια περιουσία". Έξυπνα, γρήγορα τα μοντάζ της καλοδουλεμένης πρόζας.
Και η καλόγρια της Γωγώς Μπρέμπου, που συνεχίζει να έχει προβλήματα στην καθαρή εκφορά του λόγου, είναι αληθινή. Σίγουρη στο ρόλο της μάνας της η Ειρήνη Ιγγλέση. Στην παράσταση όμως λάμπει η Νένα Μεντή. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό οφείλεται στην ασφάλεια που της δίνει η προϋπάρχουσα σχέση της με τον Πέτρο Ζούλια για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με την οποία έχει ταυτιστεί. Εκπέμπει αυτοπεποίθηση και γοητεία, κυριαρχώντας στη σκηνή ως λεσβία ντίβα σε κρίση. Δίπλα της παραπάνω από επαρκής ως τζάνκι η Αννα Μονογιού. Ευχάριστη έκπληξη το μέτρο του Κωνσταντίνου Κάππα στο ρόλο της τραβεστί Λόλα.
Το σκηνικό σύμπαν (της Αναστασίας Αρσένη), ναι μεν είναι φτωχό, αλλά αποδεικνύεται λειτουργικό. Τα κοστούμια της, η αισθητική τους, είναι το μοναδικό πραγματικά αλμοδοβαρικό στοιχείο της αθηναϊκής παράστασης με την πολύ καλή μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.
Μια σύσταση: Μην αναζητήσετε στο Ακροπόλ την ταινία και τη φρενίτιδά της. Θα απογοητευτείτε. Απολαύστε ένα σκηνικό μελόδραμα που έχει φτιαχτεί με ως επί το πλείστον πάνω του μετρίου έως και καλά υλικά. Θα συγκινηθείτε.
Όταν ο Πέτρος Ζούλιας συναντά τον Πέδρο Αλμοδόβαρ (που, σημειωτέον, όπως ο ίδιος έχει πει, δεν είναι από τις μεγάλες του αγάπες) το αποτέλεσμα χωρίς να είναι εξωφρενικά... εξαιρετικό, είναι τουλάχιστον αξιοπρεπέστατο.
Το αξιοπερίεργο είναι ότι αν και αναγνωρίσιμος ο Αλμοδόβαρ (αφού πλοκή και ήρωες παραμένουν ίδιοι με το περίφημο φιλμ) στη θεατρική μεταφορά του Οσκαρικού « Όλα για τη Μητέρα μου» που παρουσιάζεται στο θέατρο Ακροπόλ (εναλλάξ με τον Έμπορο της Βενετίας) εμφανίζεται δαμασμένος και γειωμένος. "Πόσο Αλμοδόβαρ είναι;" θα αναρωτηθεί κανείς.
Το παράδοξο είναι ότι ενώ οι ήρωες και οι συνθήκες στις οποίες συναντώνται είναι ό,τι πιο διαταραγμένο και αποκλίνων, το σκηνικό σύμπαν που ζωντανεύει στο Ακροπόλ μοιάζει απολύτως κανονικό. Ευθύνεται γι’ αυτή την παραδοξότητα ο περίφημος διασκευαστής, ένας μετρ στη διασκευή των θεατρικών του Τσέχοφ; Ευθύνεται η σκηνοθετική ματιά που όμως έριξε το βάρος στο νεύρο που πρέπει να έχει η σκηνή; Χρειάζεται να έχεις προηγουμένως διαβάσει το πρωτότυπο θεατρικό έργο για να καταλήξεις.
Κι όμως, αν δεν αναζητάς την αλμοδοβαρική τρέλα μεγατόνων που σε σηκώνει πάνω από το νήμα της normalite, η παράσταση –και η βάση της, το θεατρικό του Άνταμσον– έχουν μια αυτάρκεια, την οποία επιπλέον εμβολίζουν δύο εμπνευσμένες προσθήκες. Βασική πρώτη, η σουρεαλιστική διαρκής σκηνική παρουσία ενός νεκρού: Το παιδί της κεντρικής ηρωίδας (πειστική σε μια από τις καλύτερες θεατρικές ερμηνείες της η Μαρίνα Ψάλτη) σκοτώνεται στα πέντε πρώτα λεπτά. Εδώ, φλερτάροντας με το alter ego του Αλμοδόβαρ, αφού δηλώνει ότι σκοπεύει να γράψει ένα έργο με τίτλο "Όλα για τη μητέρα μου", συνομιλεί διαρκώς, ως φάντασμα, επί σκηνής με τη μητέρα του (καλός ο νεαρός Μιχάλης Λεβεντογιάννης).
Η τραβεστί Αγράδο (επίσης στην καλύτερη θεατρική ερμηνεία που έχουμε δει τη συνήθως μονόχορδη, ακατέργαστη στη σκηνή Κατερίνα Λέχου) έχει ενισχυμένο ρόλο. Σχολιάζει και σατιρίζει τα πάντα. Ακόμα και τα σιλικονάτα στήθη της που "πλήρωσε μια περιουσία". Έξυπνα, γρήγορα τα μοντάζ της καλοδουλεμένης πρόζας.
Και η καλόγρια της Γωγώς Μπρέμπου, που συνεχίζει να έχει προβλήματα στην καθαρή εκφορά του λόγου, είναι αληθινή. Σίγουρη στο ρόλο της μάνας της η Ειρήνη Ιγγλέση. Στην παράσταση όμως λάμπει η Νένα Μεντή. Αναρωτιέται κανείς αν αυτό οφείλεται στην ασφάλεια που της δίνει η προϋπάρχουσα σχέση της με τον Πέτρο Ζούλια για την «Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου» με την οποία έχει ταυτιστεί. Εκπέμπει αυτοπεποίθηση και γοητεία, κυριαρχώντας στη σκηνή ως λεσβία ντίβα σε κρίση. Δίπλα της παραπάνω από επαρκής ως τζάνκι η Αννα Μονογιού. Ευχάριστη έκπληξη το μέτρο του Κωνσταντίνου Κάππα στο ρόλο της τραβεστί Λόλα.
Το σκηνικό σύμπαν (της Αναστασίας Αρσένη), ναι μεν είναι φτωχό, αλλά αποδεικνύεται λειτουργικό. Τα κοστούμια της, η αισθητική τους, είναι το μοναδικό πραγματικά αλμοδοβαρικό στοιχείο της αθηναϊκής παράστασης με την πολύ καλή μετάφραση του Αντώνη Γαλέου.
Μια σύσταση: Μην αναζητήσετε στο Ακροπόλ την ταινία και τη φρενίτιδά της. Θα απογοητευτείτε. Απολαύστε ένα σκηνικό μελόδραμα που έχει φτιαχτεί με ως επί το πλείστον πάνω του μετρίου έως και καλά υλικά. Θα συγκινηθείτε.
Info:
Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11, τηλ. 210 3643700
Σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τον "Έμπορο της Βενετίας"
Για τις ακριβείς ώρες και ημέρες παράστασης, δείτε το συνημμένο πρόγραμμα στα Σχετικά Έγγραφα πάνω δεξιά
Θέατρο Ακροπόλ, Ιπποκράτους 9-11, τηλ. 210 3643700
Σε εναλλασσόμενο ρεπερτόριο με τον "Έμπορο της Βενετίας"
Για τις ακριβείς ώρες και ημέρες παράστασης, δείτε το συνημμένο πρόγραμμα στα Σχετικά Έγγραφα πάνω δεξιά
ΣΧΕΤΙΚΑ ΕΓΓΡΑΦΑ
Το πρόγραμμα των παραστάσεων έως τον Φεβρουάριο 2014
Το πρόγραμμα των παραστάσεων έως τον Φεβρουάριο 2014
