Είδαμε την Τριλογία των Αδελφών Λήμαν στο Θέατρο του Νέου Κόσμου

Δεν είναι εύκολο για μια επιτυχημένη παράσταση να αλλάξει τους ηθοποιούς της αρχικής διανομής και θεατρική σκηνή, και να συνεχίσει να γοητεύει. Όταν αυτό συμβαίνει, σημαίνει ότι υπάρχει μια καλή πρώτη ύλη, μια ικανοποιητική επεξεργασία του έργου από τον σκηνοθέτη.

Η Τριλογία των Αδελφών Λήμαν που ανέβαινε μέχρι πρότινος στο θέατρο Ιλίσσια, είναι μία από τις εισπρακτικές επιτυχίες του φετινού χειμώνα. Η μεταφορά της στο Θέατρο του Νέου Κόσμου και η ανάθεση των τριών ρόλων στους Μιχάλη Οικονόμου, Παντελή Δεντάκη και Αλμπέρτο Φάις θα μπορούσε να αλλάξει τον χαρακτήρα της παράστασης και την αποδοχή της. Κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει όμως και έτσι στο Θέατρο του Νέου Κόσμου η «Τριλογία» φαίνεται ότι ανανεώνει το ραντεβού της με την μεγάλη προσέλευση.

Η ιστορία του πολλάκις βραβευμένου έργου του Στέφανο Μασσίνι περιγράφει την πορεία ζωής των τριών εβραίων αδελφών Λήμαν που μετανάστευσαν από την Βαυαρία στις ΗΠΑ στα μέσα του 19ου αιώνα αναζητώντας τον πλουτισμό και την προκοπή,  Οι εμπορικές δραστηριότητες των Αδελφών Λήμαν, αλλά και των απογόνων τους, θα εξελιχθούν σε πιστωτικές και οι ίδιοι θα οδηγηθούν από το εμπόριο βαμβακιού στην τραπεζική.

Σε σχεδόν εκατόν πενήντα λεπτά πυκνού θεατρικού λόγου, οι γενιές των Λήμαν αλλάζουν και οι δραστηριότητές τους μετασχηματίζονται για να προσαρμοστούν στις επιταγές και τις ευκαιρίες ενός καπιταλισμού που θεριεύει. Μέσα από την θεατρική βιογραφία της οικογένειας παρακολουθούμε την εξέλιξη του κυρίαρχου οικονομικού συστήματος από τα πρώτα του βήματα μέχρι και την οικονομική κρίση του 2008 που συγκλόνισε τον κόσμο και οδήγησε στην κατάρρευση του κολοσσού της Lehman.

Μολονότι προφανώς εμπνευσμένη από τον πάταγο που προκάλεσε στην παγκόσμια οικονομία η χρεωκοπία της Lehman Brothers, η Τριλογία των Αδελφών Λήμαν δεν είναι μια παράσταση που ηθικολογεί ή που επιτίθεται στην λογική του καπιταλισμού- τουλάχιστον όχι άμεσα. Είναι μια παράσταση που εξηγεί και κατά βάση αφήνει τον θεατή να βγάλει τα δικά του συμπεράσματα για τον τρόπο που η οικογένεια Λήμαν κυνήγησε την επιτυχία και την ευτυχία. Η προσφερόμενη στον θεατή γραμμική και λιτή εξιστόρηση είναι ο βασικός λόγος για τον οποίο η παράσταση δεν κουράζει παρά την μεγάλη της διάρκεια. 

Σε αυτό συντελεί άλλωστε η υποκριτική στρατηγική των τριών ηθοποιών, όσο και, δευτερευόντως τα σκηνοθετικά ευρήματα του Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, τα οποία όμως κάποια στιγμή εξαντλούνται, με εξαίρεση ίσως την χιουμοριστική ματιά που διατηρείται ακμαία μέχρι το τέλος.

Η ζωντανή μουσική επί σκηνής σε όλη την διάρκεια της παράστασης κουρδίζει σωστά τους ηθοποιούς και μοιάζει να της εξασφαλίζει ρυθμό. Στις ερμηνείες, εξαιρετικός και πάλι ο Μιχάλης Οικονόμου όπως και οι Αλμπέρτο Φάις και Παντελής Δεντάκης, ενώ πιάνο παίζει ο Δημήτρης Βεντουράκης.

Η «Τριλογία» είναι μια ωραία πρόταση για ένα βράδυ θεάτρου που απευθύνεται και σε ΄έμπειρους θεατρόφιλους, αλλά, κυρίως, σε όσους βλέπουν μία ή δύο παραστάσεις κάθε χρόνο.    

Δ. Γλ