Η Δημοκρατία του Μπακλαβά είναι το θέατρο που θέλουμε

της Ηρώς Κουνάδη

Οι εθνικές μας ταυτότητες και η ματαιότητά τους. Αυτά που μας ενώνουν και η ειρωνεία του ότι είναι ταυτόχρονα αυτά που μας χωρίζουν. Η περιχαράκωση κυριολεκτικών και μεταφορικών συνόρων, και η μάλλον αφελής αλλά πάντα συγκινητική επιθυμία της κατάργησής τους.

Η παράσταση του Ανέστη Αζά που έσπασε ταμεία στο περσινό Φεστιβάλ Αθηνών και ανεβαίνει τώρα ξανά στο Αμφι-Θέατρο στην Πλάκα, δεν θέλει απλώς να θέσει μερικά ενδιαφέροντα ερωτήματα πάνω σε όλα αυτά τα ζητήματα. Θέλει να τα ξεγυμνώσει μπροστά σου, να τα διακωμωδήσει όπως τους αξίζει, να σε βάλει πρώτα να γελάσεις μαζί τους κι ύστερα να τα παραδεχτείς ένα προς ένα –και αυτά για τα οποία κάνεις κι εσύ πλάκα με τους φίλους σου, και τα άλλα, τα πιο δύσκολα, αυτά για τα οποία ντρέπεσαι λιγάκι.

Αυτό που παρακολουθείς επί σκηνής είναι ένα ψευδοντοκιμαντέρ, για την ιστορία της Σοφίας και του Φατίχ, μιας Ελληνίδας κι ενός Τούρκου, που ερωτεύονται στο Λονδίνο και μετακομίζουν στο Μεσολόγγι όπου ανοίγουν (το μάντεψες) μπακλαβατζίδικο. Ένα δυσάρεστο περιστατικό που αντιμετωπίζει το παιδί τους στο σχολείο –και το οποίο παραλίγο να εξελιχθεί σε διπλωματικό επεισόδιο– γίνεται η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι ώστε οι δυο τους, απηυδισμένοι από τις χώρες και τις κοινωνίες τους, να ανακηρύξουν την ανεξαρτησία ενός μικρού νησιού στη λιμνοθάλασσα του Μεσολογγίου που θα γίνει… η Δημοκρατία του Μπακλαβά.

Κεφάτη και σπινταριστή στο πρώτο μέρος, πιο υποδόρια, εσωστρεφής και σκοτεινή στο δεύτερο, η παράσταση ξεχειλίζει από αναφορές σε όλα εκείνα τα στοιχεία που, ως μετουσιωμένη στα όρια της διαστρέβλωσης κουλτούρα, διαμορφώνουν την συλλογική μας ταυτότητα στο σήμερα. Από τα τούρκικα σήριαλ και την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων μέχρι τα τηλεοπτικά πρωινάδικα, τα giveaway του YouTube, τις ομιλίες στο TedX, την επανανακάλυψη της μουσικής μας παράδοσης σε stoner συναυλίες και τις διαβόητες για την απιθανότητά τους ερωτήσεις που κάνουμε ως κράτος στις εξετάσεις της υπηκοότητας (πόσοι σφάχτηκαν στη Χίο, τι συνέβη στην Τριπολιτσά, ποιος άγιος είδε το δέρμα του να γυρνά τα μέσα έξω, ποια μαρτύρησε βράζοντας σε καζάνι;) όρθιο δεν μένει τίποτα.

Μια πολυσυλλεκτική ομάδα ηθοποιών εναλλάσσεται στους ρόλους και δείχνει να το καταδιασκεδάζει: Οι Cem Yigit Üzümoglu, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Gary Salomon και Γιώργος Κατσής δίνουν τα ρέστα τους επί σκηνής, με τον τελευταίο να κλέβει την παράσταση. Έξτρα δόση διονυσιακής ενέργειας δίνει η μπριόζικη χορογραφία της Ζωής Χατζηαντωνίου, ενώ ξεχωριστή αναφορά αξίζουν οπωσδήποτε οι διασκευές και οι στίχοι των τραγουδιών που ακούγονται σε διάφορα σημεία, με αποκορύφωμα το σπαρταριστό «στην καρδιά μου κάνεις γκελ/ βάλε με μες στο καρτέλ».

Τελικά, παρά την ίσως απότομη αλλαγή ύφους ανάμεσα στο πρώτο και το δεύτερο μέρος της παράστασης που ενδέχεται να ξενίσει κάποιους θεατές (αν όμως το σκεφτείς, εξυπηρετεί άψογα την εξέλιξη της ιστορίας) η Δημοκρατία του Μπακλαβά είναι μια παράσταση-θεατρική εμπειρία, από αυτές που πλουτίζουν με την φρεσκάδα τους το ελληνικό θέατρο.



Συντελεστές

Σύλληψη - Σκηνοθεσία: Ανέστης Αζάς
Κείμενο: Γεράσιμος Μπέκας, Μιχάλης Πητίδης, Ανέστης Αζάς
Βοηθός σκηνοθέτη- Δραματουργική Συνεργασία: Μιχάλης Πητίδης
Σκηνογραφία: Ελένη Στρούλια
Συνεργασία στησκηνογραφία: Ζαΐρα Φαληρέα
Προσαρμογή Σκηνικών για το Αμφιθέατρο:David Negrin, Γεώργιος Κολιός
Κοστούμια: Βασιλεία Ροζάνα
Φώτα: Ελίζα Αλεξανδροπούλου
Προσαρμογή φωτισμών για το Αμφιθέατρο: Δήμητρα Αλουτζανίδου
Μουσική: Παναγιώτης Μανουηλίδης
Χορογραφία: Ζωή Χατζηαντωνίου
Βίντεο: Δημήτρης Ζάχος
Φωτογραφίες Παράστασης: Πηνελόπη Γερασίμου
Διεύθυνση Παραγωγής: Κωστής Παναγιωτόπουλος

Ηθοποιοί: Cem Yigit Üzümoglu, Κατερίνα Μαυρογεώργη, Γιώργος Κατσής, Gary Salomon