Όσα είδαμε στην παράσταση του Σταμάτη Κραουνάκη

της Ειρήνης Ορφανίδου

Το μαύρο πιάνο στο κέντρο και στο βάθος της σκηνής, χάρτινες λευκές σακούλες τις οποίες συγκρατούν «σπάγκοι» - καλώδια από τον «ουρανό». Τα φώτα κατεβαίνουν, ο Κραουνάκης βγαίνει, πηγαίνει στο πιάνο, αφήνεται στο τρυφερό «Για Σένα», το τραγούδι της έναρξης. Δύο από τους Αγγέλους παίρνουν θέση πίσω του, φύλακες που στέκουν στο πλευρό του -ο σχηματισμός μοιάζει με φτερά- οι φωνές ενώνονται.

Και σιγά-σιγά, οι δεκάδες χάρτινες λευκές σακούλες αρχίζουν να ανυψώνονται, αλλά ανάποδα, και με τον τρόπο που τις αγκαλιάζει το φως, παύουν να είναι σακούλες, γίνονται με μιας φαναράκια, καντηλάκια, προσευχές, ψυχές σε νυχτερινό ουρανό.

Στη νέα μουσική παράσταση του με τίτλο «Όλοι Ένα - Φίλα με», ο Κραουνάκης διατρέχει τις μεγάλες στιγμές του -τρεις γενιές τραγούδια- που σημαίνει, τραγούδια που βάλαμε στις γιορτές, τερματίσαμε στο ραδιόφωνο, δέσαμε με χαρές, έρωτες και απώλειες, αλλά και με τις φωνές των ερμηνευτών από τις πρώτες εκτελέσεις -Μοσχολιού, Πρωτοψάλτη, Τσανακλίδου, Μητσιάς και πάει λέγοντας.

Βεβαίως και ο Κραουνάκης «πείραξε» τα τραγούδια του -όχι, που θα καθόταν ήσυχος… Το «Γερνάω μαμά» έσμιξε με το «Let it be» των Beatles (με απροσδόκητα υπέροχο τρόπο) και το ερωτικό «Ποτέ» άγγιξε τον ρυθμό του φλαμένκο.

Από τις πιο ξεσηκωτικές στιγμές «Το σύστημα» (θυμίζουμε, σε στίχους δικούς του), έτσι κι αλλιώς ανεβαστικό και πιο επίκαιρο παρά ποτέ, με τους πέντε «Αγγέλους» του -Χρήστος Γεροντίδης, Σάκης Καραθανάσης, Κώστας Μπουγιώτης (πολύ καλή φωνή), Γιώργος Στιβανάκης, Χάρης Φλέουρας- να κρατούν τον ρυθμό με ξύλινα κουτάλια, μεταλλικά ποτήρια και μπαγλαμαδάκι.

Ο Κραουνάκης έδωσε χώρο στους πέντε ερμηνευτές: Οι Άγγελοι είχαν ξανά και ξανά το δικό τους σόλο, όπως και μικρές γέφυρες πρόζας. Οι μουσικοί -Άρης Βλάχος (μουσική διεύθυνση, πλήκτρα), Βάιος Πράπας (λαϊκά έγχορδα, κιθάρα), Γιώργος Ταμιωλάκης (βιολοντσέλο)- πήραν το θερμό χειροκρότημα του κοινού.

Στις ακριβές στιγμές της παράστασης, η συγκινητική - υπόδειγμα μέτρου - ερμηνεία του Κραουνάκη στο «Πάτωμα» (ή, όπως είναι γνωστό, «Να κοιμηθώ»), όπου το κοινό κράτησε κυριολεκτικά την ανάσα του.

Όσο για το φινάλε, ο Σταμάτης Κραουνάκης ξεπέρασε τον εαυτό του -και τις προσδοκίες μας- και όχι, ουδείς λόγος συντρέχει να προδοθεί, αξίζει να φυλαχτεί για τη χαρά της έκπληξης.